How did you open my eyes?

Onderwerp: How did you open my eyes? vr 16 nov 2012 - 17:07

B R I G H T P A W

Haar poten lieten takjes breken en plette gevallen bladeren. Het was Leaffall en dat was duidelijk te merken, overal vielen bladeren en het blader dak werd steeds opener. Ze richtte haar groen/blauwe ogen op het blader dak en zag verschillende gaten waar zonnestralen door heen staken. Het was sunhigh en Brightpaw had besloten gewoon even lekker alleen te jagen. Even weer alles aan de kant duwen. Dat gedoe van Darkfire stak nog steeds diep, en de dood van Darkvoice, een kat die een vriendin leek te worden, Darkfire had Darkvoice vermoord, en dat had haar kwaad gemaakt. En dan nog de dood van Winterstorm, die stak ook nog diep in haar hart en maakte haar nog steeds aan het huilen. Het verlies van haar moeder stak nog heel pijnlijk in haar hart. Ze miste de steun die haar moeder haar altijd had gegeven, ze miste haar liefde, haar witte vacht. Brightpaw stak haar nagels in de bladeren. Waarom was ze zo bang voor hem? Waarom durfde ze haar klauwen niet eens in zijn schouders te zetten? Brightpaw zuchtte en vermande zich. Ze liep veder en snoof de lucht op. De geur van konijn drong haar neus binnen en meteen dook de apprentice in een sluip houding. Poot stap voor poot stap sloop ze op de geur van het konijn af terwijl ze de wind richting en alles goed in de gate hield. Ze hield in de gaten met waar ze haar poten neer zette, hoe het dier stond waar de ogen van het dier op gericht waren. Ze zag dat het dier rustig wat bladeren aan het op knabbelen was en meteen sloeg ze toe. Brightpaw zette af met haar achterpoten en dook op het konijntje af, met haar linker voor poot haakte ze het dier vast en meteen plaatste ze haar tanden op het de nek van het dier en beet ze het dier dood. Met het konijn in haar bek liep ze veder. Ze kwam bij The Owltree aan en ze keek naar de gigantische eik. Herinneringen van haar eerste paar keren hier drongen naar binnen. De eerste keer toen ze het kamp als kitten had verlaten, de tweede keer toen ze Moonpaw nu Moonstripe leerde kennen. Mooie herinneringen... Maar jammer genoeg niet meer dan maar herinneringen. Ze zuchtte en legde het konijn op de grond. Jammer dat die tijden nooit meer terug zouden komen. Tijden waar in alles nog goed was. Ze ging zitten niet wetend dat er iemand naar haar zat te kijken.

--Polarbear--

The time of being broken has come to its end,
The time of being stronger has come to start

::"Bright's::

_{» Mood: Happy | Words: 277 | Company: Brightpaw «}
_{De jacht zat er weer op voor hem. In deze magere tijden had hij met enige moeite een konijn te pakken te krijgen, al was het bijna gebeurd dat 'ie over Windclan's grens heen had moeten gaan. Gelukkig had 'ie het beestje nog net op tijd te pakken weten te krijgen en kunnen killen. Na het te hebben begraven was de sneeuwwitte kater verder gegaan met zijn zoektocht naar voedsel. Veel had 'ie niet meer weten te vinden, een magere muis en vogeltje, meer bleek er niet in te zitten.
Na alles naar het kamp te hebben gebracht en zichzelf wat te eten gepakt te hebben, was Polarbear naar buiten gewandeld en was van plan geweest om eventjes alleen rond te gaan lopen. Misschien kon 'ie kijken of de geurmerken nog moesten worden vernieuwd.

Tegen de tijd dat hij bij de Owltree was aangekomen, had de witte kater een bekende geur opgepikt. Zijn staart sloeg eventjes vrolijk heen en weer, terwijl er een glimlach op zijn gezicht kwam. Een van de weinige dingen waarbij je een glimlach op zijn gezicht kon krijgen. Brightpaw was in de buurt!
Polarbear had nooit echt laten merken dat hij de jonge apprentice best ... knap en misschien toch ook wel leuk vond. Hij was geen held met emoties en al helemaal niet om ze te tonen en te uiten. Daarom had hij zich wat op de achtergrond gehouden, maar maakte wel gebruik van alle momenten dat ze samen konden zijn. Rustig liep hij in de richting van de gevlekte poes. "Hey, Brightpaw!" zei hij vriendelijk, toen 'ie onder een struik vandaan kwam en een takje uit zijn lange witte vacht haalde.}

||Words:: 483||Mood:: Shy||Company:: Polarbear||

Een zachte koude windvlaag waaide door haar korte, nu wel wat dikkere vacht. Haar vacht was dicht, kort, maar dicht, en hield tijdens Leaf-bare zat warmte binnen. Ze sloot haar ogen en duwde de gedachte over toen destijds Moonpaw uit haar kop. De kater waar ze verliefd op was... ze wist dat het nooit wat zou worden, dat ze veder moest gaan, en die kater gewoon echt uit haar kop moest zetten. Brightpaw keek naar de lucht. Ze kon beter veder gaan jagen. Ze staarde naar haar gevangen prooi en draaide zich om. Toen keken haar ogen recht in de knappe witte kater zijn ogen, ze herkende hem meteen als Polarbear. Ze wist niet wat het was, maar zijn mooie vriendelijke ogen liet haar adem meteen stokken, en zijn vriendelijke houding deed haar hart al gouw sneller kloppen. C'mon Bright, deze kater ken je amper, enkel bij naam, en zo net zat je nog te piekeren over die haarbal van een Moonstripe, siste een stem in haar kop. Al snel vermande ze zich en zette ze een vriendelijke glimlach op. "Hey, Brightpaw!" De vriendelijke stem liet haar even zwijgen, en ze voelde zich echt als zo'n soort poes met een domme glimlach op d'r kop. Maar ze wist haar stem al snel weer te vinden. "Hallo, Polarbear," groette ze terug met een vriendelijke glimlach, haar stem klonk een beetje verlegen, maar ze probeerde het zo min mogelijk te laten merken. Ze stapte naar voren en keek Polarbear aan met haar ogen, maar ze durfde weinig emotie te laten zien, ze liet enkel vriendelijkheid en een beetje verlegenheid zien, anders kon ze niet. Ze keek over haar schouder naar waar ze het konijntje had begraven "Je was aan het jagen, niet? Heb je anders zin om met mij nog wat te vangen?" Stelde ze voor. Waarom ook niet, ze moest tenslotte veder gaan met leven, haar moeder, en Darkvoice zouden niet anders willen, en dat gold ook voor de andere katten die ze was verloren aan Darkfire, zoals Nightpaw. Brightpaw's ogen verduisterde weer somber, wees sterk, je kan het, moedigde een stem aan. Brightpaw vermande zich weer en glimlachte weer. Ze voelde een ijzige koude wind door haar korte haren heen gaan en al snel gingen haar ogen naar de lucht, het was donker, en Leaf-bare was zo goed als begonnen. Zou het gaan sneeuwen? Stiekem hoopte ze van wel, ze wou graag eens sneeuw zin, dit zou dan ook haar eerste keer sneeuw zijn, ze had het nog nooit mee gemaakt. Ze was vlak na de komst van Leaf-bare geboren, in Newleaf dus. Brightpaw keek weer terug naar Polarbear, afwachtend op zijn reactie, ze konden ook best iets anders doen, bij voor beeld als hij al genoeg had gevangen, of gewoon klaar was met het jagen, en gewoon een patrol wou doen ofzo, dat vond ze ook prima, als ze maar wat deed.

::"Bright's::

Mood: Relaxed//Furious

Words: 358

Company: Brightpaw

Notes: Even wat spanning :')

Er was iets veranderd in de uitdrukking van Brightpaw op het moment dat hij dichterbij was gekomen. Was er iets aan de hand? Was het misschien beter geweest als hij niet langs was gekomen? Polarbear slikte eventjes moeizaam, maar liet niet merken dat 'ie er mee zat. Hij werd al snel begroet door een vrolijke "Hallo Polarbear". Met een glimlach knikte hij naar de bengaalse poes. Hij vond het heerlijk om in haar gezelschap te zijn, maar om het niet al te veel te laten opvallen, bleef hij uit haar buurt en kwam maar zelden bij haar. Iets wat hij niet heel erg leuk vond, maar het moest nou eenmaal. De witte kater zuchtte eventjes en rekte zich uit.
"Je was aan het jagen, niet? Heb je anders zin om met mij nog wat te vangen?" Polarbear werd uit zijn gedachtes gehaald door de, iets wat verlegen, stem van de poes voor hem. Hij dacht eventjes na, hij had nog wat prooi verstopt, maar ze konden best nog wat meer jagen. Het was leaf-bare immers en de prooi was schaars. "Ik wil best nog wat jagen, we kunnen het beste zo veel mogelijk te pakken krijgen, prooi is schaars deze Leaf-bare." Met een zorgelijke blik in zijn blauwe ogen staarde de witte kater naar de donkere lucht. Er hing sneeuw in de lucht en als ze niet zouden opschieten, zouden ze vast komen te zitten in dit weer.

Zijn witte vacht viel amper op in de dikke laag sneeuw die de voorgaande dagen al was gevallen. Hij keek over zijn schouder, Brightpaw volgde hem. Hij had geen idee waar ze konden gaan jagen, hij rook helemaal niets op het moment.
Opeens bleef hij stil staan, zijn witte vacht overeind en zijn witte staart dik. Een zacht gegrom kwam uit zijn keel en hij ging laag bij de grond zitten. Met zijn oren tegen zijn schedel gedrukt staarde hij door de bosjes heen. "Brightpaw!" siste hij over zijn schouder heen. "We hebben bezoek." Hij wees met zijn snuit in de verte. Zijn punt was duidelijk, die vacht was niet moeilijk te missen. Er liep een vos in het Thunderclan territorium!

||Words:: 460||Mood:: Scared||Company:: Polarbear||

Ze wist niet wat de witte kater met haar deed, maar hij deed iets met haar waar door ze zich veilig en vrolijk voelde. En de mooie ogen van die kater deed haar hart branden. En dan te bedenken dat ze daar net nog om Moonstripe zat te piekeren. Maar Brightpaw kon niet meer van die kater houden, hij had haar hart gebroken, meerdere keren, en dat was pijnlijk, heel pijnlijk. Ze was over hem heen gegroeid, en klaar om haar ogen weer open te doen en veder te leven, hoe veel pijn ze ook nog steeds voelde uit haar verleden. Ze kon niet alles in een keer verwerken. Polarbear was gekomen, en daarna had ze hem natuurlijk gegroet. "Je was aan het jagen, niet? Heb je anders zin om met mij nog wat te vangen?" Sprak ze. Brightpaw had een verlegen onder toon in haar stem, en ze wist niet waarom. Polarbear was gewoon een vriend, dus dit gedrag was nergens voor nodig. Ze probeerde haar pokerface daarom ook zo sterk mogelijk te houden. Ze voelde zich ongemakkelijk, maar niet zo zeer op een angstaanjagende manier of een verdrietige manier, nee, in tegendeel. "Ik wil best nog wat jagen, we kunnen het beste zo veel mogelijk te pakken krijgen, prooi is schaars deze Leaf-bare." Sprak Polarbear toen. Brightpaw knikte instemmend en snoof de lucht op. Brightpaw keek even over haar schouder naar Polarbear, en ze ving duidelijk zijn zorgelijke blik die op de lucht was gericht op. Brightpaw volgde haar blik en zag dat de lucht dreigend donker aan het worden was. Maar dat zou vast nog wel even duren, toch?

Brightpaw keek om zich heen om een prooi te vinden terwijl ze half achter Polarbear stond. De geur van muis drong haar neus gaten binnen, en vrijwel meteen zakte ze in een prima sluip houding. Maar net toen ze er op af wou sluipen stopte Polarbear haar door haar naam te sissen, iets wat verbaasd keek ze op, en al snel zag ze die blik van Polarbear in zijn ogen."We hebben bezoek." Hoorde ze toen. Angstig keek de apprentice naar Polarbear. Wat was er? En al snel zag ze een rode vacht tussen de struiken heen. Vos. Al Brightpaws haren schoten overeind en haar ogen werden groot van paniek. Wat nu? Brightpaw kroop weg, ze wist niet wat ze moest tegen een vos, ze kon niet vechten... Ze zag hoe de vos op hun af kwam, en háár aan viel. Een kreet verliet haar bek, "HELP!" Krijste ze vol paniek. Ze spartelde met haar poten en wist niet wat ze moest doen. Ze voelde hoe er gaten in haar huid ontstonden door die scherpe tanden en bloed haar zij verliet. Ze keek angstig naar Polarbear. Ze kon niet vechten...

::"Bright's::

_{Een schok van angst liet hem verlamd staan. Hij kon geen poot verzetten, toen hij merkte dat de vos achter de apprentice aan ging! Polarbear dwong zijn lichaam om mee te helpen, maar zijn brein weigerde alle bevelen. Zwijgend keek hij toe hoe Brightpaw werd aangevallen door het rode beest. Ik moet Brightpaw helpen, ik mag haar niet dood laten gaan! dacht hij, lichtelijk in paniek omdat hij nog steeds niets kon doen. Maar ze is een apprentice, ze zou moeten kunnen vechten! hoorde hij een stemmetje in zijn achterhoofd. Polarbear huiverde, het was waar, Brightpaw zou voor zichzelf moeten kunnen opkomen. Maar hij had de verhalen gehoord, wat er was gebeurd met Darkfire, de Clan verrader. Nee, hij moest iets doen!

Met een luide grom en zijn nagels ontbloot, schoot Polarbear van zijn plek af en tackelde de vos. Door de klap tegen z'n zijkant aan, kon de vos zijn grip op Brightpaw niet meer houden. Polarbear gromde nog een keer, blies naar de vos en haalde uit met zijn nagels. Jammer genoeg was het rode beest snel en ontweek zijn klap, waarna hij al snel vlijmscherpe tanden in zijn nek en rug voelde. Piepend zakte de witte kater op de grond en voelde hoe rood, plakkerig bloed zich vermengde met zijn spierwitte vacht. "Brightpaw, haal hulp!" gromde Polarbear naar de apprentice toe, hopend dat ze niet al te gewond was, zodat ze nog terug kon rennen naar het kamp.
De kater draaide zich opeens, met een ruk om, zetten zijn achterpoten tegen de buik van de vos en gooide het beest van hem af. Hij piepte van pijn, toen er vuil in de reeds gemaakte wonden kwam, maar hij stond weer overeind. Polarbear voelde hoe de kracht uit zijn poten wegvloeide en nog een aanval van de vos zou hem waarschijnlijk te zwaar worden. Damn. Hij kon zelfs geen vos aan, wat voor een duffe kater was hij wel niet! Polarbear gromde diep, zijn hart raasde in zijn borstkas, wat zorgde voor de aanmaak adrenaline. Hij sprong opeens op de vos af, die nog verbaast op de grond had gelegen, en beet hem in de keel. Daarna sprong hij van hem af en zakte door zijn poten heen. De blauwe ogen van de kater stonden zorgelijk, toen hij merkte dat de vos, die duidelijk verzwakt, maar nog niet uitgeteld, was, op hem af kwam lopen. "Goodbye," mompelde hij zachtjes, voordat hij zijn ogen dicht deed en afwachtte.}

_{Haar gevlekte lichaam werd tegen een boom aan gesmeten en ze voelde hoe bloed uit haar wonden in haar rug sijpelde. Ze kon niet vechten. Dat kon ze niet. Dat had ze niet geleerd, en boven alles, dat durfde ze niet. Dan moest ze de technieken van Darkfire gebruiken, maar dan zou die stem terug keren in haar kop. Ik ben echt waardeloos, ze keek naar de vos toe die bijna lachend op haar af leek te lopen. Vossen taal sprak ze niet, maar ze kon het makkelijk in beelden. De vos versnelde zijn of haar pas en greep haar bij d'r achterpoot. Een kreet gevuld met pijn verliet haar bekje waarna ze door de lucht heen vloog en in een hoopje bladeren terecht viel. Toen ze haar kop op hees om te kijken wat Polarbear deed voelde ze zo'n akelige pijn. Haar ogen gleden naar haar achterpoot, die omringt was met bloed. Haar poot was kort uit de kom geweest, maar het voelde als of een pees verrekt was waardoor normaal lopen al heel pijnlijk zou zijn. Wat zou er wel niet gebeuren als ze ging rennen.

"Brightpaw, haal hulp!" Hoorde ze in eens Polarbears stem grommen. How? Vroeg ze meer aan zich zelf. Brightpaw's ogen waren op Polarbear gericht, en ze kon wel janken toen ze zag hoe het gevecht er aan toe ging. Eerst leek het er op dat Polarbear ging verliezen, en dat Brightpaw weer een vriend zou verliezen, daarna leek het er heel anders voor te staan. Polarbear kreeg zijn krachten terug en vocht als een echte beer tegen de vos. Maar daarna leek de vos weer niet uitgeteld te zijn. De vos kwam overeind en het leek er op dat Polarbear geen tweede aanval aan kon. De vos versnelde zijn pas richting Polarbear. Brightpaw voelde hoe haar poten automatisch snel begonnen te bewegen in de richting van de vos. I-I can't... Or... Wait... I Can! Ze zette af met haar achterpoten. Een steek gevuld met helse pijn raasde door haar lichaam heen toen ze voelde hoe haar achterpoot zowat dubbel klapte van de sprong. Maar alles was nog gewoon goed. Ze klauwde de nek open van de vos en sprong zo veder naar de andere kant van de vos. Eerst haar voor poten, gevolgd door haar achterpoten, maar één van haar achterpoten begaf het, en Brightpaw viel neer op de grond. Maar zij was niet de enige, de vos begaf het ook, en viel neer op de grond. Brightpaw sloot haar ogen even en opende ze daarna weer, ze sprankelde van voldoening. "We... we did it..." Fluisterde ze triomfantelijk.}

::"Bright's::