We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Onderwerp: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 17:18
Oh I'm like a kid who just won't let it go Twisting and turning the colours in rows
Van fiasco stapte de leader naar fiasco. Beter mocht hij dan wel zijn maar wetende dat hij nu terug liep naar huis enkel om daar zijn kinderen te moeten vertellen dat hun moeder is overleden toen ze hem vermoorde, maakte een anders geweldige tocht toch wel zuur. Even was hij dan ook blijven staan, daar wat het al begonnen was. Daar waar de kattin met al haar kracht hem in het water gegooid had waar het zijn leven uit hem geslagen had. Hij kantelde zijn kop terwijl hij naar het kolkende water staarde, en ondervond dat het hem minder deerde dan het hem voorheen gedaan had. Alsof hoe meer levens je verloor, hoe minder erg het idee of de herinnering er aan je deed voelen. Het enige waar hij aan dacht terwijl hij de diepte in keek, was zijn kinderen. Zijn lieve kindjes die hem of nu mistte en rouwde om hun moeder, zijn kindjes die hem niet eens kende- een brok vormde zich in zijn keel terwijl hij op snellere pas naar het kamp toe stapte. Dat was het geen dat hem het hardste raakte in alle eerlijkheid. Zijn kindjes die nu zonder papa en mama zaten. Hij slikte, hun harten zouden zo breken in een miljoen stukjes.
Met nog steeds een beetje een zwakke pas had de leader zich naar het kamp weten te verplaatsen waar ze hem vrijwel zeker in al zijn Riverclan geur zouden opmerken. Het zou niet de eerste keer zijn dat Riverclan zich bij hun grenzen en in hun midden begaf. Eerder die maan hadden ze het lijk van zijn ex gebracht en nu, nu stapte de geest van een leader binnen. Het kamp was gelukkig niet veel verandert, al leek de prooistapel dit wel tot zijn grootste zorgen te zijn. Zo laag als deze bij de grond lag. En hoe meer je verder keek dan de verwarde katten om hem heen, begon je de ribben te kunnen tellen. Blazestar slikte en zuchtte diep waarna hij zijn weg op zijn rots vond en hier zijn nog kapotte keel schraapte. "Leden van Windclan verzamel je bij Highrock!" beviel hij zo luid als hij nog kon. "Ik ben uit de fanastische zorg van onze buren gekomen met slecht nieuws ben ik bang" En even viel hij stil. Dagen had hij de tijd gehad om na te denken over hoe hij dit brengen zou. En in velen van deze dagdromen had hij hier sterk en woedend gestaan terwijl hij zijn ex onteerde met alle kracht die hij had. Maar zoals hij hier nu stond en oog kreeg op de gezichtjes van zijn kinderen- bleek dit in eens veel zwaarder te zijn dan hij gehoopt had. "Zoals jullie al weten is Fawnleap samen met mij het leven verloren in de gorge." ging hij verder "Maar wat julie niet weten is dat ze hiervoor kinderen gehad heeft. Twee prachtige kindjes die nu in julie midden zijn gelukkig. Waspkit en Honeykit."Ze zijn niet van jou. Haar stem echode in zijn kop, en harder schreeuwde hij de volgende worden in de hoop het te overschaduwen. "En wat jullie ook niet weten is dat- is dat ik haar niet trof tussen de sterren!" hij schudde zijn kop, nu was het tijd voor de ware showdown. "Fawnleap is de reden dat ik in Riverclan teracht kwam! Fawnleap duwde mij de gorge in toen ik haar er van wou weerhouden te springen met mijn kinderen in haar buik voor ze beviel, ze sprong er vervolgens zelf achterna." kort zocht hij de blik van Rabbitcharm op tussen de menigte. Fawnleap zou zoiets nooit doen. Oh hoe fout hij had gezeten. Maar in tegenstelling tot haar verzwoor hij niks. Iedereen mocht het weten. Iedereen moest het weten. "Ze heeft geprobeerd haar kinderen te vermoorden, ze heeft mij vermoord. En daarom is ze nu in de darkforest. En de eer van haar clan genoten voor altijd kwijt."
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 17:59
Losthowl
Het was nog niet eens zo heel lang geleden sinds ze warrior was gemaakt. Sinds ze trillend en bevend bij haar clanleader had gestaan om haar volledige naam in ontvangst te nemen. Maar nu, nu stond ze hier voor iets heel anders. Blazestar was teruggekeerd van Riverclan, maar de woorden die hij sprak zorgde voor een koude grip rondom haar hart. Fawnleap had geprobeerd om hem te vermoorden? Samen met de kittens die ze droeg. Ze slikte moeizaam, terwijl ze luisterde naar de woorden, met haar blauwe ogen richt op de grond tussen haar pootjes in. Ze kon het niet geloven, dat iemand zo liefhebbend als Fawnleap en Blazestar waren geweest, zo slecht kon aflopen. Ze had geen droom voor kittens haarzelf, vooral omdat ze het niet zag gebeuren dat ook maar één kater naar haar om zou kijken. Ze was te klein, te jong uitziend. Zelfs nu met haar twaalf maan leeftijd, werd ze nog regelmatig gezien als apprentice. Ze huiverde eventjes, terwijl de laatste woorden van Blazestar haar bereikte. Ze haatte het, ze haatte het, ze haatte het. Dit kon niet gebeurd zijn.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 18:00
Crowpaw
The world that hardens as the harsher winter holds The parent forced to eat its young before it grows
Er was een rust te vinden in de eenzaamheid die windclan aan haar leden gaf.? Het was eentonig en pijnlijk en Crowpaw betrapte haarzelf steeds op hoe ze naar de highstones staarde, de verhalen van haar voorouders vers in haar voorhoofd. De afgelopen tijd was er meer chaos en drama dan ervoor. Het was bijna alsof iedereen eens in de spotlight wilde staan voordat ze uitbrande en verdwenen. Heel erg moeilijk en over de top als je het aan haar vroeg. Wat was zelf het punt als het gewoon een oneindige spiraal was, steeds terugkomende op hetzelfde punt. Als je het aan haar vroeg, dan was het duidelijk. Was dit nog een leven als het enkel maar steeds tot meer pijn leidde? De apprentice nam diep adem en draaide zich om. De vruchtenloze jacht tot een einde brengende met deze actie. Het was tijd om naar huis te gaan, voor nu. Wederom met lege poten. Wederom hetzelfde.
Ze hield haar kop hoog, haar blik volhard terwijl ze verder in haar gedachten zonk. Met alles dat er gaande was, was er duidelijk geen zicht op haar ontwikkeling, noch haar problemen. Het was iets dat haar altijd duidelijk was gemaakt, er waren anderen die meer aandacht verdienden dan haar. Bitter als die realisatie was, kon ze er niks tegenop brengen. Maar ze was gehard en droeg trots met haarzelf. Ze mocht dan niks in hun ogen zijn, maar ze was haarzelf en dat droeg meer kracht dan eender welk talent die men kon bezitten.
Een bekende stem liet haar opkijken en voor een moment kwam ze tot stilstand. Kort knipperde ze even met haar amberkleurige kijkers. Meer woorden in die bekende toon, eentje die ze uit de duizenden kon herkennen. Immers wist een kind altijd hoe hun ouders klonken, hoe ze praatten. Was hij echt...? Nog voor ze iets kon doen waren haar poten haar al voor en vloog ze over de heuvelrug. De helling af, richting de open plaats van het windclan kamp. Zijn stem luider wordende met elke nieuwe pas. Was hij al bij Tumblepaw? Bij Spark en Doe? Was hij al alles aan het vertellen tegen hun? Zijn verhaal en avontuur voor hun legende met een geruststellende glimlach? Een warmte die ze had gemist, maar waar ze o zo naar uitkeek. Ze had haar ouders gemist, ze hadden nooit tijd voor haar. Maar misschien nu- Nu was anders... Nu kon het anders zijn. Ja? Ja!
Ze brak door de ingang door, een glimlach op haar gezicht terwijl ze rondkeek, zoekende naar de kleine kater. "Pa-" Maar in de plaats van hem te zien als een vader, bekommerd om z'n jong en zijn familie stond hij daar. Haar stem brak af terwijl ze langzaam tot stilstand kwam. Als een leader, als iemand die vrij was van eender welk schrijntje van emoties. Hij praatte door en door, de vuile was voorleggende aan iedereen om te zien. Fawnleap... Was een moordenaar. Ze had hem willen vermoorden. Ze had de nieuwe kinderen willen vermoorden. Verward staarde ze op naar de tabby kater. Waarom... Waarom vertelde hij dit aan iedereen om aan te horen? Mama had nooit- Wat... Maar het stopte niet. Het stopte helemaal niet. Hij ging verder. Elk woord nauwkeurig gekozen om haar naam en tot een extensie die van haar en haar siblings door de modder te trekken. Ze was een monster geworden in de ogen van de ander. En dat verhaal was niet iets dat eerst voor hun kinderen was, maar iets voor iedereen.
Er was geen tijd voor een vredige reunie. Dit was werk. Dit was het leven. En het maakte niet uit wat er gebeurde of hoe zij hun voelden. Het was hun moeder, maar dat maakte niet uit. Ze was een monster. En dat werd hun niet eerst verteld, nee. Dit werd in hun gezicht gegooid met kracht en woede en o zoveel duidelijkheid. Deze man maakte het duidelijk; voor wat in hem lag was woede om wat er was gebeurd, niet de zachtheid van een vader. Iedereen moest het weten en delen met hem. De pijn die in hem lag was iets die allen moesten weten. En daar moest een zondebok voor zijn. Het was duidelijk nu, o zo klaar en duidelijk nu.
Hij was een leader, maar geen vader. En hij zou nooit meer dan dat zijn.
Haar ogen dwaalden af naar haar poten en voor een moment golfde verdriet door haar kopje heen... maar deze maakte al snel plaats voor woede. Overspoelt door iets dat ze nog met hem deelde kwam de expressie al snel op haar gezicht. Met diezelfde vurige ambere kijkers keek ze op, hem aankijkende. Pure en ruwe woede. Voor een moment bleef ze daar dan ook staan, voordat ze een pas opzij zette en haar wegdraaide van de open plek, richting de apprentice den. Have your way Blazestar.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 18:41
Tumblepaw had al dagen niet meer geslapen, of toch niet meer dan een uurtjes met een keer. Hij had wallen onder zijn doorbloede ogen en zijn korte vacht stond in pieken uiteen. Hij schrok op uit een soort halve slaap, zittend aan de rand van het camp, toen een bekende kater op de rots sprong. Een kater die hij al manen niet gezien had - of zo voelde het toch. Ook al was het slechts een paar dagen geweest. Tumblepaw kreeg een schok van energie in zijn lijf en sprong recht, als door de bliksem getroffen, mond halfopen van verbazing en ogen groot. Hij kon het niet geloven. Was dit een hallucinatie, uit slaaptekort? Maar Blazestar's stem klonk door het camp en zijn stem klonk echt, zelfs als zijn woorden onverklaarbaar waren. Mama had papa proberen vermoorden. Mama had kittens gehad, die nu hier waren. Mama... Zijn ogen vulden met tranen voor hij doorhad wat er gebeurde. Hij trilde op zijn lange poten. Tumbepaw keek om zich heen, zocht zijn siblings - hij spotte Crowpaw's achterkant nog net toen ze de apprentice den in ging. Hij wist niet of hij haar moest achtervolgen. Hij voelde zich aan de grond genageld, en tegelijk alsof hij klaar was om te vluchten. Weg van deze bizarre wereld, waar zijn moeder een moordenaar was. Waar zijn moeder in Darkforest was. Nee, nee, nee. Hij weigerde het te geloven. Had mama hem niet gewaarschuwd? Verteld dat ze bang was, dat ze van hen hield? Waarom zou mama zoiets doen? Hij kende haar alleen maar als iemand met een enorm groot hart, een hart dat overliep van liefde voor haar kittens, voor haar partner. Iemand die geen vlieg kwaad zou doen. Die geliefd was door de clan. Mama zou nooit zoiets doen. Ze was zijn moeder. Papa moest liegen. Wat was de andere optie? Dat hij de waarheid sprak en dat zijn hele wereldbeeld in duizend stukjes uiteen spatte? Tumblepaw's hart brak nu al. Hij had gedacht dat hij papa kon vertrouwen, dat papa altijd de waarheid sprak, dat papa en mama allebei van hen hielden. Maar dat kon niet allemaal tegelijk waar zijn. En dus koos hij wat voor hem het meest geloofwaardige was. Een onkarakteristieke woede barstte uit in zijn blik en hij rende naar voren, plots niet meer vastgeketend aan de grond. "Leugenaar!", schreeuwde hij. "Mama zou zoiets nooit doen! Jij hebt haar vermoord, ze heeft me nog verteld dat ze bang was van je!!", vervolgde hij, woedend, moordlustig bijna. Oh, hij zou Blazestar op dit moment zelf tot op de bodem van de gorge gooien als hij de kans zou hebben.
Rabbitcharm
Member
kip 355 Actief they don't give a shit about you, not even a tiny little rabbit shit!
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 19:38
Hm. Wel, dat was tenminste eens een nieuw verhaal, was het niet? Windclan was al te lang zo rustig, eigenlijk. Haar tweekleurige ogen keken hem onschuldig aan, maar haar oordeel was al snel eroveruit. Blaze was een chagrijnig zak pluis, geen moordenaar. Hij had niets te vrezen, fijn dat geen twee leaders hetzelfde lot hoefden te volgen, toch? Jammer genoeg werd er helaas toch weer een vleugje narigheid in gesprankeld. Ugh. Zijn ogen ontmoetten de hare, en die blik was een beetje naar wel, moest ze eerlijk zijn. Gemeen hoor, hoe hij van alle katten Haar nou weer zo aan moest kijken. Ze zou er bijna iets anders achter zoeken, zeker nu er een leeg plekje was ontstaan naast hem. De poes schudde die gedachte van haar af, en duidelijk geraakt door dit schokkende verhaal stapte ze naar voren. Naast Tumblepaw bleef ze staan, en zachtjes streek ze met haar poot over de rug van het arme jochie, in de hoop hem gerust te stellen. "Shh, rustig maar," probeerde ze hem gerust te stellen met een meelevende glimlach. "Blazestar, het is nogal een... Schokkend verhaal. Ik zou je geloven op je blauwe ogen, maar Fawnleap, ze was zo... Heb je bewijs?" sprak haar zachte, zoete stem met zorg.
Blazestar
Moderator
Sannemander 995 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 20:17
Oh I'm like a kid who just won't let it go Twisting and turning the colours in rows
Één keer eerder was hij beschuldigd van moord. Des tijds was het Fallen geweest, zijn bloed eigen zus, die hem voor een moordenaar uit had gemaakt. Nu was het de jonge Tumblepaw, zijn kind, zijn dondersteen. En voor het eerst leek de waas om hem heen te gaan liggen, voor het eerst sinds Fawnleap hem dood had gewild, zag hij helder.
En zijn hart brak waar heel zijn clan bij stond. Want niet alleen geloofde Tumble hem niet, nee, hij geloofde eerder dat zijn vader een moordenaar was dan het wijf die daadwerkelijk verantwoordelijk was. Blazestar keek met grote ogen zijn zoon aan terwijl hij riep, terwijl hij schreeuwde. Fawnleap was bang voor hem? De bitch had het geplabd, allemaal. Ze had hem zwart gemaakt voor hij haar hart brak, het monster was ze altijd geweest. Als een spin had ze een val voor hem gewoven terwijl hij blindelings er naar toe navigeerde. De kater beet op zijn wang en voelde de wereld onder zijn poten weggetrokken worden toen niet alleen zijn bloed eigen zoon hem voor moordenaar uitmaakte, maar toen de moordenaar zelve hem ook nog eens voor bewijs vroeg- Blaze slikte maar bleef staan. Vaak zat was hij voor van alles uitgemaakt door eigen familie. Fallen had hem gehaat, Umbra had de pik op hem gehad, zijn vader had hem gehaat, mishandeld- Blazestar liet zijn blik op Tumble vallen, hij zou er aan gewend moeten zijn...maar als zelfs je bloed eigen zooon je uitmaakte voor een moordenaar...hoe logisch en begrijpelijk het ook was hem- "Mijn bewijs ligt in starclan" verkondigde hij "In Riverclan waar ik dood aanspoelde en geheel tot leven ben verzorgd." een diepe ademtocht volgde, "Starclan zou mij niet terug gestuurd hebben om jullie te leiden had ik een moord op mijn naam gehad." Hij wist dat het niet de waarheid was. Wolfstar hadden ze starclan verdomme drie dkeer te veel terug gestuurd, maar het was het geen waar hij aan vast kon houden voor nu. "Voor verder bewijs zou Storkglide zelf met de sterren kunnen spreken, ik sta geheel open voor hun woord en voel geen angst bij hun oordeel." Eerlijkheid loonde. Hoe hard deze ook was. "Ik ben als geschokt als jullie over mijn ex haar acties. En de leugens die ze je verteld heeft." zijn blik viel op zijn kinderen, verzachtte. Hij kon hun pijn voelen, hun verwarring, hij verweet ze niks. Maar pijn deed hun oordeel wel, het stak op een manier erger dan de dood zelf.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 20:56
Rabbitcharm kwam naast hem staan en grondde hem met een zachte aanraking van haar staart. De wereld om hem heen tolde, maar papa was scherp in beeld zelfs terwijl al de rest wazig werd. Zijn blik, waardoor je zijn hart zag breken - Tumblepaw wist zeker dat in zijn eigen, met tranen gevulde ogen dezelfde blik weerspiegeld werd. Blazestar kwam niet met bewijs, of toch niets tastbaar, niets waar hij iets aan had, niets dat zijn wereld weer recht zou kunnen draaien. Tumblepaw voelde zijn pootjes boven. Hij keek zijn vader aan, zo hard hopend dat hij iets zou kunnen zeggen om dit goed te maken. Iets dat zou tonen dat hij van hen hield. Dat hij Fawnleap nooit pijn had kunnen doen. Iets, Starcanverdomme, gewoon een klein kruimeltje - dat zou al genoeg zijn. Maar toen Blazestar haar zijn "ex" noemde, in plaats van haar bij haar naam te benoemen, of in ieder geval kenbaar te maken dat ze ook hun moeder was. De poes waarvan hij ooit gehouden had, of dat hoopte Tumblepaw toch. Zijn hele leven was een leugen. ".. Ik dacht dat je van ons hield..", fluisterde de jonge kater uiteindelijk, zijn stem zacht, zijn woorden langzaam uitgesproken. Hij was nooit langzaam, altijd een wervelwind van energie, maar hij voelde zich compleet op. Zijn houding zakte wat in elkaar, alsof al zijn energie op was, alsof de slapeloze nachten eindelijk zijn tol eisten. Hij keek zijn vader niet meer aan, maar draaide zich om, rug naar de kater waar hij ooit zijn leven gegeven voor zou hebben.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 21:09
Losthowl
Om haar heen werd van alles en nog wat geschreeuwd. Blaze's kinderen waren het niet eens met wat er gezegd werd en maakte zich erg vocaal erover. Haar blauwe ogen keken van links naar rechts, van de apprentices naar de leader. Ze wist niet hoe ze zich hierbij moest voelen, wat ze hieraan moest doen. Ze richtte zich iets langer op Blazestar, de kleine Windclan leader die zoveel moeite leek te hebben met deze hele situatie. Moeizaam kwam de kleine witte kattin overeind en met licht trillende pootjes liep ze ietstjes dichterbij. "Uhm," miauwde ze voorzichtig. "Ik denk dat Blazestar de waarheid spreekt. De leaders woord is wet en.. en Starclan zou 'm niet terug hebben gebracht als hij de moordenaar was toch? Niet meer na.. na Wolf.. star?" Ze sprak moeizaam, hopend dat ze het niet erger maakte met haar woorden. Vooral omdat ze sprak over een leader die ze maar kort had meegekregen, ze had er vooral verhalen over gehoord. Oh boy.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 21:13
Crowpaw
The world that hardens as the harsher winter holds The parent forced to eat its young before it grows
Woorden vulden het kamp, een bekende stem en langzaam kwam Crowpaw tot een halt, opkijkende naar haar broertje die opsprak naar hun vader, hem een moordenaar noemende. De kleine poes vernauwde haar ogen toen haar gevlekte sibling dan ook duidelijk maakte waar dit van kwam. Was dit waar? Was dit echt iets dat ze had gedeeld met hem? Crowpaw had geen hechte relatie met haar moeder, noch met haar vader. Ze waren elk hun kant op gegaan en duidelijk favorieten gekozen en zij, zij maajte daar geen deel van uit. Misschien was het daarom dat ze niet had gehuild toen hun moeder dood was verklaard. Misschien was het daarom waarom ze nu geen tranen kon laten. WOede brande in haar, dreef haar voort en zorgde ervoor dat ze zich omdraaide. Zeker toen ze zag hoe iemand naas Tumble ging staan. Iets in haar werd er zo boos van. Wat moest zij. Blijf met je poten van me broer af.
Rabbitcharm probeerde steun te geven die ze niet kon bieden en bracht woorden op die enkel voor meer problemen zou zorgen. De apprentice snoof, hief haar kop hoog en stapte op hen af, hun vader pratende over starclan. Crowpaw kon het niet laten, een lach verscheen op haar lippen, het geluid weerklinkende door het kamp, luider dan ze zelf had verwacht. "Nou is dat niet handig," zei ze terwijl de bittere lach op haar gezicht bleef. "Het bewijs ligt waar enkel jij en je loyale medicine cat kunnen kijken, hoe ironisch," beet ze hem toe, haar ambere ogen gefixeerd op hem. Hem... Hem. Haar leader. Het brande zo erg in haar, in haar hele lijf. Adrenaline stromende door haar aderen, haar hartslag heviger dan voordien. Het geruis van bloed door haar oren zorgde ervoor dat ze enkel hem zag. Ze stapte naar voren, maar bleef uiteindelijk staan naast haar broer, haar flank zachtjes duwende tegen hem.
En hij sprak over haar als een ex, als een voorwerp en het feit dat hij geschokt was. Haar mondhoeken trokken naar beneden terwijl hij zo verder ging. De zachte woorden die Tumblepaw sprak brak haar hart, brak haar volledig. Een zacht gesis van haar lippen rollende terwijl ze voor hem ging staan. "Houd je bek!" Schreeuwde ze woest naar hem toe. "Als je echt zo geschokt was over wat er met mama was er gebeurd, als je hier echt om gaf had je het ons eerst verteld!" haar stem schril terwijl ze hem bleef aankijken. Zie je dan daar staan, Blazestar. High and might on your throne. You can have it all. "Haar naam is Fawnleap," siste ze naar hem toe. "En ze is onze moeder," Ze snoof, haar woeste blik gefocust op Blazestar terwijl ze haar kop hoog hield. Daar stond hij dan. De held die ze zo vaak had geprezen in haar hoofd. Niks meer dan een boze man die zijn woede deelden met al. De dood van een ander gebruikende om pity bij iedereen te krijgen. Hij zou alles nemen om zichzelf omhoog te helpen. Dat was wie hij werkelijk was, of niet?
Ze haalde diep adem, voordat ze haar kop omdraaide. Haar blik even gefocust op Rabbitcharm. Een blik die boekdelen sprak; rot toch op. Voordat ze keek naar Tumblepaw. "Kom Tumble," zei ze, haar neusje zacht duwende tegen zijn schouder. "Dit is onze energie niet waard, hij is het niet waard," en met die woorden stapte ze hem voorbij, voordat ze even omkeek, afwachtende of hij mee zou volgen het kamp uit.
Sparkpaw
Member
Renske 104 Actief BOOM
CAT'S PROFILE Age: ✴ Nine moons Gender: Tomcat ♂ Rank: ✴ Tunnels zijn stom
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 21:26
Zijn familie was vervloekt. Het kon niet anders. Iedere keer als zijn vader weer die steen op sprong kwam er slecht nieuws na slecht nieuws. Hoe kon hij met gezond verstand verkondigen dat hij twee nieuwe siblings had en ongeveer in dezelfde zin zijn moeder dood te verklaren, als moordenaar te beschuldigen en de verdoemenis in te verbannen. Sparkpaw had niets dan goeie herinneringen aan zijn moeder. En opeens... was alles wat hij wist en kende niet waar? Hoe was zijn moeder die niets dan liefdevol en een rots in de branding was geweest opeens een monster? Het was wel erg toevallig dat de enige andere getuige dood was.
Sparkpaw schudde zijn hoofd verdwaasd toen hij tranen achter zijn ogen voelde prikken. Hij zou niet huilen. Zijn hart jankte voor zijn moeder, maar hij mocht het niet aan de oppervlakte laten komen. Hij zag woede in Crow, verdriet in Tumble, maar hijzelf voelde niets meer dan ijs. Was het teleurstelling? Of was hij er inmiddels al zo gewend aan geraakt dat de wereld naar de tering ging. Waarom zou hij geschokt moeten zijn dat het laatste gammele stukje fundament onder zijn poten ook instortte?
Zijn vader probeerde zichzelf te verantwoorden, zichzelf zijn gelijk te bewijzen. Ach, hij mocht zichzelf in alle kronkels draaien wat hij maar wilde. Hun moeder was dood en geen greintje rouw of verdriet was te bekennen. Nee, zijn vader was onkarakteristiek theatraal aan het doen. Hij leek bijna tevreden dat hun moeder in de Dark Forest was. Voelde hij dan echt niets? Waarom, waarom deed hij dit zo? Crowpaw begon zijn gedachten kwaad uit te spreken, en voor hij het wist was hij in een heel publiekelijk familieschandaal. Sparkpaw kromp wat ineen en wilde het liefst door de grond zakken.
Sparkpaw zou blij moeten zijn dat zijn vader uit de dood was opgestaan. Dat hij na dagen vermist zijn weer kwam opdagen. Was hij hoopvol geweest dat zijn ouders samen het uit zouden vinden? Dat ze gelukkig waren ergens samen, of was dat gewoon zijn stomme, naïeve hoofd. Nee, hij was misschien geen wees meer, maar wat hij terug had gekregen was erger dan dat. Een kwaadaardige moeder en een vader die het padje af leek te zijn. Hij trok zijn gezicht in een frons, schudde zijn kop en keek zijn vader één keer aan. Een blik kon meer zeggen dan woorden. Verdrietig, rouwend, maar bitter en ijskoud. Die blik van al het vertrouwen dat verloren was.
Fallenflight
Member
Ema 126 Actief How can you pretend to know
The pain I've felt
spending everyday in the dark?
Living in the shadow cast
by my ever brighter
solar counterpart
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 21:49
Ze zat rustig ergens te zitten in het kamp. Afgelopen dagen was de leader, ook wel bekend als haar broer, niet meer het kamp in geweest en de dagen leken net nog trager te lopen dan voordien. Ze voelde hoe alles steeds leger werd. De clan was laatste tijd toch alleen maar meer chaos en chaos aan het worden. Ze had het al een lange tijd door gehad, maar bij de anderen leek die klap nog maar net toegekomen te zijn. Er was altijd wel iets aan de hand en het leek alleen maar erger en erger te worden op dit punt. Veel optimisme voor de toekomst had ze niet meer, die had ze in feite al vele manen geleden verloren.
Haar oren bewogen lichtjes naar achteren toen ze opeens een luide stem door het kamp hoorde galmen. Haar blik volgde kort nadien de bron van het geluid en ze spotte opeens haar broer op de top van de rots. Ze was niet echt verrast. Hoewel ze gemengde gevoelens over hem had, zowel positieve als negatieve, was hij nog steeds net een mug. Hij keerde altijd terug, of je het nu wilde of niet. Zeer enthousiast naar wat hij mee te delen had was ze eigenlijk ook niet. Waarschijnlijk was het weer een zéér episch verhaal over wat hij heeft gedaan terwijl hij weg was en terwijl zij hier zaten weg te rotten alsof ze niets waren. Echter was zijn verhaal niet helemaal zo. Het ging vlug van goed nieuws naar overlijk slecht nieuws, en haar ogen werden iets groter toen ze hoorde dat Fawnleap in de dark forest was beland na hem vermoord te hebben. Daarbij had ze nog kittens gekregen ook. Maar ergens wilde ze het hele verhaal niet geloven. Fawnleap was zo’n lieve poes geweest, dat had ze wel bemerkt uit haar ooghoek. En het leek haar nu niet direct dat zij hem zou willen vermoorden, toch? Alhoewel Fallenflight zelf ook bizarre twists had gemaakt, verwachtte ze niet dat al de rest dat ook zou doen. Of was Windclan nu echt voor eeuwig gedoemd?
Gelukkig was zij niet de enigste met een negatief oordelende mening. De kinderen van Blazestar zelf volgden en spraken boos hun oordeel over de situatie uit. Nadien probeerde de leader bewijs te geven, maar bewijs die enkel in Starclan te vinden was, was geen écht bewijs. Dat was gewoon een dom excuus om hier mooi uit te komen. Ze schudde haar kop terwijl ze naar hem keek. “Wie denk je wel niet dat je bent, Fawnleap zo beschuldigen van moord?! Ze zou zoiets nooit doen. Liegen al zeker niet. Jij, daarentegen...”, gromde ze. “Je hebt veel lef om de sterren te gebruiken als een excuus. Dat is géén echt bewijs. Storkglide is zelf amper te vertrouwen, ik wed dat ze gewoon een dikke hoop bijeen gaat liegen onder jouw bevel. Wij kunnen niet zien wat zij ziet, wat dacht je wel niet?” Het zijn maar domme spikkeltjes in de lucht after all. Wat kunnen zij hierover zeggen? De beelden in haar hoofd werden zwaarder, donkerder, erger. Ze was te drained om momenteel zijn kop af te hakken, maar als ze het kon, had ze het gedaan. “Ik dacht dat je verstandiger was geworden tegen nu. Maar iemand anders beschuldigen van een moord terwijl je zelf waarschijnlijk zo lomp was geweest in de gorge te vallen is alles behalve acceptabel. Ik durf zelfs te wedden dat jij haar hebt vermoord omdat je kop te vol zat met je domme leugens” Ze had geprobeerd hem te accepteren, maar hij was zelf een onvolwassene vent die niets anders deed dan leugens aankondigen. "Je bent vreselijk", sneerde ze en keek naar zijn kinderen. Ergens, heel diep van binnen, had ze wel medelijden met ze. Ze verdienden geen rotvader zoals hij... niet dat zij een betere moeder was, maar hun familie was gewoon vervloekt.
Blazestar
Moderator
Sannemander 995 Actief All my troubles on a burning pile
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 22:02
Oh I'm like a kid who just won't let it go Twisting and turning the colours in rows
Steun kwam. En hoewel geweldig- hoorde hij deze niet waar hij die diep van binnen hebben wilde. Want nee, Tumblepaw geloofde hem niet, hij zag het in de ogen van zijn kind, in de manier waarop zijn hart wederom brak. En starclan, ze mochten de leader nu al bij zich roepen. Met waterige ogen keek hij toe hoe het zijn kind raakte, hoe zijn oogjes de grond onder zijn pootjes vonden en de wereld voor hem omsloeg. En Crowpaw- was de situatie anders geweest was hij trots op zijn dochter en d'r stem geweest. Hoe ze haar gedachte sprak en voor d'r broertje was op gekomen. Hij glimlachte zo zacht dat het zijn gezicht niet raakte, noch de spieren die zijn mondhoeken om hoog hadden moeten trekken. De pijn die er over heen lag was veels te groot om deze door te laten, veel te duidleijk. Want het stak, al hun woorden daden, het stak. Weken had hij gevochten om weer bij hun te zijn. Op de gorge had hij gevochten voor het leven van de jongste twee en voor hun had hij een leven gegeven. En nu- met ieder woord leek het de volgende kwijt te raken. Alle negen gingen in rook op. Wellicht had hij ze het apart moeten vertellen, maar geloven zouden ze het niet. Wellicht had hij het ze niet moeten vertellen, maar goed. Als de babies nog leefde, zou de stank van bloedclan, rogues of een andere vijand moeten zijn blijven hangen. Niemanmd zou het geloven zoals niemand hem nu geloofde- Hoe je het ook wende of keerde- uiteindelijk zou hij dit gesprek hebben moeten en uit uiteindelijk zou hij voor zijn clan voor de rechter staan.
Zijn blik schoot naar Sparkpaw, en vond een weerspiegeling van Tumblepaw- pijn verdriet maar ook ijzig, wantrouwend. De kater slikte, er was maar één manier om het laatste weg te krijgen. Die wantrouwen. Een wantrouwen die vervolgens ook bijn zijn zusje te horen was- zijn waterige ogen vielen op de grijze kattin wiens mening over hem niet nieuw was maar nog zeker even hard raakte. Er was maar één manier. Het bleef spelen in zijn hoofd. Een manier. Één verdomd enge manier. De kater slikte, daar ging hij weer. "Genoeg!" klonk zijn stem over de storm "G-genoeg." Zijn waterige blik viel op de clan die hij leiden. De clan waar hij zijn hart voor zou weggeven en de clan waarvoor hij dagen voor zijn leven gevochten had. Één manier. Er was maar Één mainer.""Rabbitcharm, Sorrelnose, Fallenflight en Storkglide, ik vraag jullie naar mijn den te komen." Twee die hem openlijk in twijfel getrokken hadden. En zijn zus, starclan hij zou hier zijn geliefde zus bij nodig hebben. Een rilling liep over zijn rug. En Storkglide, aan haar de taak om te leveren.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 22:25
Ze had haar vacht liggen wassen, toen Blazestar terug kwam het kamp binnen. Hij was een tijd weggeweest en voor een moment dacht ze dat alles weer terug zou gaan naar hoe het hoorde te zijn, maar dat gevoel veranderde het moment dat haar broer begon te spreken. Fawnleap had wat gedaan? Hoe had ze dat niet gezien? Hoe had ze dit niet kunnen voorkomen voor haar broer, dan had hij hier niet zo hoeven staan. Beschuldigd te worden door alles en iedereen. En het ergste nog wel zijn bloedeigen kinderen. Betekende het woord van hun leider zo weinig voor al deze katten hier? Ze kon begrijpen dat niemand dit van Fawnleap wilcr geloven, het was iets wat ze zelf ook niet door had gehad, maar hoe konden ze Blazestar zo in twijfel trekken? Hij had nooit iets gedaan om deze reactie te verdienen. Ze wierp elke kat een blik toe die Blazestar openlijk in twijfel trok. Hoe durfden ze? Zelfs haar eigen familie leek zich tegen haar broer te keren. Dit kon gewoon niet. Ze wilde haar mond opentrekken om de kater bij te springen en probeerde zijn blik te ontmoeten, terwijl ze dat deed, maar dat was het moment dat Blazestar zelf sprak en haar en een aantal anderen vroeg om naar zijn den te komen. Ze knikte kort, maar was niet van plan om stil mee te gaan. "Jullie zouden je allemaal moeten schamen om je leider zo in twijfel te trekken." Het ging niet om het feit dat Blazestar hun leider was, maar ook om hoe hij zelf als een kat was. "Heeft hij jullie ooit enige reden gegeven om zijn woord in twijfel te trekken? Ik dacht van niet, dus ik zou maar goed nadenken als ik jullie was wie je hierin wilt geloven, want conclusies trekken zonder er ook maar over nagedacht te hebben is iets dat wel heel makkelijk is niet?" Normaal zou ze misschien niet zo hard gesproken hebben, de schuld op al die katten gelegd hebben, maar dit ging wel om haar broer hier. Ze liep dan ook naar hem toe en drukte haar vacht kort tegen de zijne. "Kom, laat ze voor nu maar, het lijkt me het beste dat we dit verder bespreken in je den?" Ze ging er tenminste vanuit dat dit was wat Blazestar wilde. Dat hij dit alles wilde bespreken in zijn den.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground za 10 dec 2022 - 23:07
Er werd langs alle kanten geroepen - katten die het met hem eens waren en katten die het met Blazestar eens waren. Het was chaos. Tumblepaw kon niet meer volgen. Hij voelde zich zo ontzettend moe. Crowpaw kwam op hem af, en hij hoorde hoe ze hem steunde. Hij ontmoette de ijskoude blik van Sparkpaw en voelde een rilling over zijn ruggengraat glijden - maar hij snapte het. Hij begreep het volledig. Het was dat hij zelf niet meer de energie kon opbrengen om zo bevroren te zijn. En nzelfs met dit alles, was alles wat Blazestar deed erop gebrand om zijn positie als leider veilig te stellen. Hij ging niet achter zijn kittens aan - hij riep een aantal katten bij hem in de leiderden. Om zijn onschuld te 'bewijzen', waarschijnlijk. Of misschien om hen te intimideren zodat ze het eens zouden zijn met hem. Maar zijn kittens, die liet hij gewoon gaan, alsof ze niets waren, alsof ze niets voor hem betekenden. Tumblepaw zag zijn hele jeugd in rook op gaan. In ieder geval had zijn moeder altijd van hem gehouden, daar was hij zeker van. Hij begreep niet hoe de hele clan zo gemakkelijk kon geloven dat die lieve, zachte kattin een moordenaar kon zijn. Ze was zijn steunpilaar geweest, degene die hem had leren lopen en praten, degene die hem van nare dromen gered had. En Blazestar, die was altijd druk geweest met zijn rang - en tuurlijk, hij was nooit een slechte vader geweest, Tumblepaw had van hem gehouden. Hield nu nog steeds van hem, hoe paradoxaal het ook mocht zijn. Crowpaw vroeg hem mee, en gewillig ging de jonge kater mee. Of, tsja, gewillig - het was meer dat zijn hoofd op dit moment zo'n chaos was dat hij waarschijnlijk alles zou doen wat ze van hem vroeg. Zijn zus en zijn broer waren de enige vaste waarden die hij nog had, de enigen die hij kon vertrouwen, de enigen die deze situatie zagen zoals hem. Alle andere katten hadden hun eigen redenen om Blazestar wel of niet te geloven, hun eigen agenda. Zij drie waren de enigen die de waarheid zagen, zo leek het wel.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground do 15 dec 2022 - 18:01
En de drama leek gewoon door te gaan. Thawrage richtte zijn koude ogen op zijn leader toen dat deze hun vanop de Highrock toesprak. Zijn blik bleef onbewogen terwijl Blazestar zijn verhaal deed, al was er iets van woede in zijn blik te zien toen dat andere dwazen besloten om hem in twijfel te trekken. Zijn lip krulde zich lichtelijk naar achteren en hij moest moeite doen om zijn klauwen in hun hulzen te houden. Kort ging zijn blik naar Sorrelnose toen ze in de verdediging schoot voor hun leader en hij gaf haar een licht goedkeurend knikje. ”En het is niet alsof Fawnleap hier is om zichzelf te verdedigen,” bromde hij. ”Blazestar is geen kat die liegt en een kat die zich al meerdere keren het meer dan waard heeft bewezen om de leader van WindClan te zijn. Totdat het tegendeel bewezen is, zal ik hem op zijn woord geloven en ik denk dat het niet zo slecht is als jullie dat ook zouden doen.” Zijn blik gleed kort en dreigend naar de katten die openlijk hun bek open hadden getrokken. Daarna liet hij zijn blik kort naar Blazestar glijden en gaf hem een knikje. Hij stapte dichter naar de kater toe zodat niemand anders hun kon horen. ”Als je me nodig hebt, dan weet je me te vinden,” zei hij op een zachte toon, een knikje gevend naar de den waar Blazestar zojuist enkele katten uit had genodigd. Hij zou er altijd voor zijn vriend zijn. Alleen was hij niet het soort kat dat die zoetsappige woorden voor iedereen uit ging spreken, dus moest Blazestar zich hier maar gelukkig mee stellen.
Onderwerp: Re: [Event] Carry you to broken ground di 20 dec 2022 - 15:46
Honderden emoties stroomden door hem heen bij het zien van Blazestar. Hij was.. Terug. Veilig? Heel? Zo zag hij er niet bepaald uit. Uiteindelijk was er niet heel veel ruimte over voor bezorgdheid though, toen de realisatie inhakte dat Blaze inderdaad thuis was. De opluchting die hij daardoor voelde maakte de wankele stap van de leader misschien wat minder erg.
Het verhaal wat hij en de clan moesten aanhoren was haast ongelofelijk. Toch wist Hawk dat de ander nooit zou liegen hierover. Hij wist hoeveel respect hij gehad had voor Fawnleap -- ook al.. Ook al had hij het uit willen maken met haar. Was dat misschien dan ook de reden dat ze zo gereageerd had? Was dit.. Was dit zijn schuld?
De woede die door de clan heentrok had hij niet verwacht. Het grootste geluid kwam uit haar kinderen, uit Crow. Met een frons keek hij naar zijn apprentice. Hij kon lastig inzien waarom ze haar vader niet zou geloven, de loyaliteit die ze naar haar moeder had was hem vreemd. Hij had zelf geen sterke familiebanden, niet op die manier. Het was duidelijk dat Fawnleap de villian was in dit verhaal, waarom nam ze dat niet aan? Hij begreep haar niet. Daar had hij moeite mee.
Blaze commandeerde de ongelovigen mee te gaan zijn den in. Wat terloops bleef hij achter. Hij wilde naar de ander toe, wilde hem omhelzen. Hij had zijn.. goede vriend erg gemist. Maar het was nu niet zijn tijd, dat was duidelijk. Hij kon ook niet naar Crow, die moest met Blaze mee. Hah..