Meeting at the owltree

Mintpelt liep richting de owltree. De grond was bedekt met een wit tapijt en de bomen waren spierwit. Het was prachtig. Mintpelt hield wel van leaf-bare. De besneeuwde grond kraakte onder haar poten. Ze ploeterde door de sneeuw en al snel waren haar pootjes bevroren maar het kon haar niet schelen. Ze liep verder. Onderweg zag ze nog een muis lopen en Mintpelt liep haar kans niet schieten. Ze ging in jachthouding zitten en sloop voorzichtig naar de muis toe. Toen ze op een staartlengte afstand stond, sprong ze op de muis af. In een keer doodde ze de muis. Ze nam het dode diertje in haar mond en liep verder. Eenmaal als ze was aangekomen aan de owltree, stak ze haar neus hoog in de lucht en de geur van prooi overspoelde haar neus. Even later had ze een vogel en een waterrat beet. Ze legde het voor haar pootjes neer en keek richting de struiken. Ze rook de geur van een thunderclankat maar wist niet welke. Ze wachtte voorzichtig af. De meeste geuren van de andere katten herkende ze wel maar deze niet.

Zachtjes rekte zich uit. Ze had lang liggen slapen hier in de hole boom. Maar nu was ze weer fris. toen ze inslaap was gevallen had het hard gesneeuwd. Nu zag ze een gehele witte grond over het hele gebied dat ze kon zien. Zachtjes stapte ze in de witte poeder. Ze rilde even toen ze het voelde onder haar poten. Het was vreemd. ze had net lekker warm gehad. Nu rilde ze even van de kou. Ze snoof de frisse lucht op. Ze had best dorst en ze besloot om te kijken of het kleine riviertje bij de uilenboom nog niet bevroren was. Misschien deed ze veel te veel moeitje. een hab sneew in haar mond en ze had meteen ook genoeg water in haar mond om haar dorst te lessen. Maar ze vond vloeibaar water veel beter dan een hab sneeuw. Daarna zou ze gaan jagen. Misschien kon ze onder tussen sowieso al een prooi beed grijpen. Het was vreemd; Maar voor de tijd van het jaar was er eigenlijk nog best veel prooi te vinden. Tenminste als je wist waar je moest zoeken. Zachtjes versnelde ze haar pas. Zo kreeg ze het meteen weer warmer. Om de zoveel passen snoof ze de lucht op. het was vreemd. De sneeuw kon vele geuren zo vaag laten ruiken. Ze kwam steeds dichter bij de uilen boom. een lichte geur van een clan kat vulde haar neus. Ze stopte even met rennen en snoof nog een goed. het was duidelijk een thunderclan kat. Een kat die ze wel ergens van herkende. Maar ze kon de naam niet zeggen. Ze wist nu eenmaal niet alle namen van de clan. dat zouden er wel heel erg veel zijn om te onthouden. Maar als ze iemand zag dan kon ze de naam waarschijnlijk wel zeggen. Ze ging weer verder en de geur werd steeds sterker en sterker. toen ze uit de struiken stapte kon ze een kat zien zitten. Langzaam liep ze naar de poes toen. Ze knikte als begroeting. nu ze de pos zag wist ze dat het Mintpelt was. e had de poes al eens gezien in het warriors hol en ook wel eens op andere plekken. ze ging voor de poes gaar zitte. "Dag Mintpelt; Hoe gaat het met je?" Vroeg ze vriendelijk. Ze vroeg zich even of mintpelt wel wist wie zij was. maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Haar groene ogen stonden vriendelijk terwijl ze wachte op een anwtoord.

Mintpelt bleef kijken naar de struiken maar er kwam geen kat aan.'vals alarm'dacht Mintpelt. De geur was niet zo sterk meer. Het begon stilaan te sneeuwen. Ze hield wel van sneeuw want ze was er mee opgegroeid maar toch ging Mintpelt op zoek naar beschutting. Na een beetje ronddwalen klom ze hoog in een boom. Ze kroop zo dicht mogelijk tegen de stam van de boom aan. Mintpelt keek toe hoe de sneeuw op de grond viel. Het was zo mooi. Toen het niet meer sneeuwde kroop Mintpelt voorzichtig uit een boom. Ze was erg goed om in een boom te klimmen maar niet om er terug uit te klimmen. Mintpelt's neus raakte het witte tapijt. "Zo mooi..." Mompelde ze in zichzelf. Mintpelt stond op en liep rustig terug naar de uilenboom. De geur van de kat was er terug maar dan veel sterker. Er kwam een kat aan. Mintpelt herkende de kat. Goldenmoon. "Dag Mintpelt; hoe gaat het met je?" Mintpelt was een beetje verbaasd dat Goldenmoon haar naam wist. "Goed en met jou?"vroeg Mintpelt.

Na dat ze de zin had gezegd kon ze de twijfel in de ogen van mintpelt horen. het was vreemd. Alsof de poes niet kon geloven dat ze haar naam wist. Het was inderdaad wel moeilijk om alle namen en zo te onthouden. Maar ze had mintpelt al een paar keer in het warriors hol gezien. ook had ze de naam al een paar keer horen vallen. dan onthoude ze de namen van katten ook beter. Zonder dat het haar bedoeling eigenlijk was. Trouwens mintpelt was maar één maand jonger dan haar. dus als kitten hadden ze mintpelt ook al gezien. Haar ogen stonden vriendelijk en ze legde haar staard over haar poten. iets wat ze de laaste tijd veel vaker deed dan vroeger. Maar dat lag waarschijnlijk ook wel aan haar. "Goed en met jou?"vroeg Mintpelt. Ze keek haar recht aan in de ogen. Ze bleef even stil. Maar haar mond ging al snel open. "Goed dankje." Sprak ze vriendelijk uit. goldenmoon was veel verandert. Terwijl ze nog altijd de oude was. Maar ze was zelf zekerder geworden. haar stem was vaster dan vroeger. Nu hield ze zich ook recht en ze was niet langer verlegen. Ze stond waar ze stond. Ze zat goed in haar vel en ze voelde zich ook goed. Haar blik ging even naar de lucht. Ook al waren er wolken. Het was prachtig om te zien. Maar al snel ging haar blik terug naar Mintpelt. Waarschijnlijk was ze ook al aan het jagen geweest. Heb je al een goede vangst kunnen maken?" Vroeg ze. Het was meer de bedoeling om een gesprek op te starten. Iets wat niet haar beste kant was. maar ze probeerde het toch. meestal lukte het wel. Toch redelijk. Maar vaak liep het ook snel weer vast. Maar dan ook echt vast. dan zei ze gewoon dag en ging ze weer verder. Maar daarna voelde ze zich dan altijd weer schuldig. Ze schudde even bijna onzichtbaar haar kop. Daar moest ze nu niet aan denken.

"Goed dankje, heb je al een goede vangst kunnen maken?"vroeg Goldenmoon aan haar. Mintpelt was blij dat ze een gesprek had met Goldenmoon want ze kende de kat nog niet zo goed. Ze kende eigenlijk bijna niemand. Ze richtte zich terug op de vraag en zei:"Een vogel, een muis en een waterrat." Nu ze er zelf over nadacht had ze nog niet veel gevangen in de tijd dat ze hier was. Mintpelt wist niks om te zeggen tegen Goldenmoon en er kwam een pijnlijke stilte. Wind blies door haar haren en ze huiverde. Mintpelt had nog niet veel prooi gevangen dus misschien wou Goldenmoon mee jagen. Het was maar een idee. " Euhm...Heb je zin om mee te jagen?"vroeg ze een beetje onzeker. Mintpelt wist niet hoe ze het moest vragen. " Er zijn veel vogels bij de Owltree om op te jagen."voegde ze er nog aan toe. Ze hoopte dat Goldenmoon mee ging jagen dan was ze niet zo eenzaam.

Ze moest niet echt lang wachten op een antwoord. Waar ze eigenlijk wel blij om was. Ze bleef kijken naar Mintpelt. Ze vond haar best wel aardig. ook al kende ze de poes nog maar net. Ze had er wel een goed gevoel over. " Een vogel, een muis en een waterrat." Ze knikte alleen even. het was niet zo veel. Maar wel goed voor het tijd van het jaar. Natuurlijk waren er minder prooien. Mintpelt had al geluk dat ze die drie dingen had kunnen vangen. Het was tenminste wat prooi voor de clan. Daar was iedereen al snel gelukkig mee. Toen er een stilte viel voelde ze zich wel even schuldig; Schuldig dat ze niets had gezegd. Waarschijnlijk was het dus wel beter geweest als ze wel geantwoord had. Maar Mintpelt maakte die stilte al snel van kant. " Euhm..Heb je zin om mee te jagen?" Vroeg ze een beetje onzeker. Ze dacht even na. Het kon nooit kwaad om te gaan jagen. Het was altijd leuker met twee dan alleen. "Er zijn veel vogels bij de uilenboom om op te jagen."vervolgde de poes voor haar. Haar staart ging weer even heen en weer. Maar ze knikte al snel. "Ja natuurlijk!" Sprak ze uit vol vreugde. "Met twee is altijd leuker dan alleen." Sprak ze daarna. snel stond ze op. Ze snoof de lucht eens op. je rook inderdaad veel verschilende verse geuren. Het was wel leuk. Ze vond het goed dat er hier tenminste nog veel vogels zaten. Want op sommige plekken kon je geen enkele prooi vinden. wat best jammer was. Zachtjes liep ze langs Mintpelt. "Kom je?" Sprak ze vriendelijk. Waarna ze verdween in een paar struikjes. Maar ze wachte wel op Mintpelt. Anders was het maar wat oneerlijk.

Een zachte bries ging door haar haren wat goed voelde. Ze ademde de frisse lucht in en verzette daarna even haar poten en keek de kat nieuwsgierig aan. Ze kon er niet aan doen dat ze zo nieuwsgierig was in alles, dat had ze van haar ouders want haar jongere zusje Sagepaw had het ook. "Ja natuurlijk, met twee is het altijd leuker dan alleen." Zei Goldenmoon. Daar had Goldenmoon helemaal gelijk in. Mintpelt jaagde altijd helemaal alleen en dat was inderdaad niet leuk. Ze wist niet of het aan haar lag of niet dat niemand met haar wou jagen. Maar ze keek er wel naar uit om niet meer alleen te jagen. "Kom je?" Sprak Goldenmoon vriendelijk. Goldenmoon verdween in een paar struikjes en in plaats van te antwoorden volgde Mintpelt haar. Haar pootje gingen voorzichtig over de witte besneeuwde grond. het sneeuw voelde kou aan haar pootjes maar het voelde wel goed. Het liefst zou ze er graag in willen rollen en sneeuwvlokjes uit de lucht plukken maar dat deed ze niet, toch niet in het bijzijn van Goldenmoon. Die zou dan denken dat ze gek is. Ze liep terug verder naar Goldenmoon.

( sorry dat het zo kort is maar heb niet zo veel inspiratie meer)

Ze zag wel hoe mintpelt haar volgde. Ze had er helemaal geen probleem mee. Ze vond het fijn eens niet alleen te moeten jagen. Want dat deed ze de laatste tijd zo vaak. Af en toe keek ze eens om naar de witte poes. Zij zelf had vaak gewenst dat ze zulke witte vacht had en niet een lapjes poes was geweest. maar ze was nu eenmaaal wie ze was en ze had wel zulke groene ogen zoals mintpelt. Ze schudde zachtjes haar kop. Daar moest ze nu niet aan denken. Ze snoof de lucht op. Opzoek naar een goede prooi; de lucht was koud en je kon reuken dat de prooi flink gedaalt was. Ze zuchte even. natuurlijk. Natuurlijk was het zo geweest. Het zou misschien moeilijk worden om nog een goede prooi te vinden. maar daar trok ze zich nu niet echt iets van aan. Ze zouden wel wat vinden. ze waren trouwens met twee en dat ging altijd sneller dan alleen. Opeens werd de geur van een prooi sterker. snel zakte ze in de jachthouding. Stil sloop ze vooruit. ze moust extra voorzichtig zijn en ze bleef zo dicht mogelijk bij de bomen. Zachtjes zag ze in de verte een muis lopen. Ze wist dat Mintpelt er ook was en toen viel haar oog op een tweede muis. met haar staart toonde ze de tweede muis aan mintpelt. de poes zou wel verstaan dat zij die mocht vangen. Nu concentreerde ze zich op de andere muis. de door de sneeuw nog naar zaatjes zat te zoeken. Zachtjes sloop ze naar voren. zo voorzichtig mogelijk. Maar ook zo snel mogelijk. nu kon ze geen tijd verliezen. Snel en goed prong ze op de muis. Ze dode het beestje snel. het bloed was warm en er viel een druppel op de wit bedekte grand. het was vreemd om te zien. Zo rood afschijnend op dat wit. Ze draaide zich om. kijkend hoe Mintpelt het er van af bracht.

[heeft niet hoor^^]

Mintpelts groene ogen volgde de beweging van Goldenmoon die voor haar liep. De sneeuw onder haar poten maakte een krakend geluid wanneer ze erover liep. Even was ze bang dat het van het ijs was dat zou breken maar al snel had ze door dat zij het was. De wind blies naar haar richting. Mintpelt moest haar ogen toeknijpen of ze kreeg sneeuw in haar ogen door de wind. Als snel rook ze de geur van prooi en Goldenmoon blijkbaar ook want die zakte in een sluiphouding. Ook in sluiphouding volgde ze Goldenmoon op een afstandje, bang om de prooi af te schriken door het geluid dat ze maakte. Mintpelt zag hoe Goldenmoon naar de prooi, een muis, toesloop en besloot dan om niet te dicht in de buurt te komen. Plots zwaaide Goldenmoon met haar staart. Eerst wist Mintpelt niet waarom maar dan het ze het door. Er was een tweede muis. Er kwam een kleine fonkeling in haar ogen bij het zien van de muis. Goldenmoon had haar muis al gedood en keek haar nu aan. Mintpelt werd een beetje nerveus doordat Goldenmoon meekeek. Mintpelt bukte zich en sloop dan naar de muis toe. Ze verdween in een kleine struik en toe ze dicht genoeg was sloeg ze toe. Met een grote sprong belandde ze op de muis en doode het. Mintpelt was er eigenlijk wel een beetje trots op want ze was nog maar net warrior geworden en was dus blij dat het was gelukt. Ze nam het dode dier in haar mond en de heerlijke geur van prooi overspoelde haar mond. Mintpelt likte haar pootjes even af voor ze met opgehoven staart terug naar Goldenmoon liep en de dode muis voor Goldenmoon neerlegde.

Gespannen keek ze hoe mentpelt het er van af bracht. Misschien maakte ze de poes zenuwachtig. dat wilde ze ook niet. Dus verboog ze haar blik een beetje. Zodat het niet te veel opviel dat ze de poes volgde. Ze zag hoe de poes zich bukte en stilletjes naar voren sloop. De witte poes verdween in eeen paar struikjes. Ze zag hoe mintpelt dichterbij de muis kwam. Dit zou een mooie vangst worden. Ze zag de sprong en de doodelijke beet. het was een goede vangst geworden. Ze voelde hoe haar ogen glinsterden. Dit was fijn en de clan zou er ook blij mee zijn. Ze zag dat mintpelt trots was. Ze wist hoe ze zich voelde toen ze net warrior was geworden. Altijd alles het beste probere te doen. Maar dat lukte niet altijd en eigenlijk veranderde er niet zo veel. Gewoon je best blijven doen voor de clan. Ze zag hoe de poes weer op haar af kwam en de muis voor haar legde. Ze lachte even vriendelijk. "Mooie vangst! Sprak ze vriendelijke n opgewenkt. Ze nam de koude lucht op. Ze nam haar muis vast en begroef het onder de eerszte beste boom. Ze nam de muis van mintpelt ook vast en legde het er bij. Maar het bleef wel van de witte poes. ze zouden er later dan wel achter komen. Waneer ze weer wat meer hadden gevangen. Ze schudde haar vacht eens uit. door te springen was er sneeuw in haar vacht gekomen. het voelde frissjes aan. Maar door haar uit te schudden. was het er meteen van af. nu was haar vacht alleen een beetje vochtig. Ze keek weer naar mintpelt. "Ben je blij om eindelijk een warrior te zijn?" Vroeg ze toen opeens. Het was om weer een beetje een ander onder werp te hebben. Van haar was het al 5 manen geleden. De tijd ging toch snel voorbij. Een zachte wind kwam weer op. Even kwam de zon door de wolken heen. De sneeuw begon te blinken. Ze keek Mintpelt recht aan. terwijl ze wachte op een antwoord van de poes.

[Sorry het duurde langer dan verwacht.. Maar had het druk XD]

'Mooie vangst' zei Goldenmoon. Mintpelts ogen straalden van geluk. Dit deed haar denken aan de training van toen ze nog een apprentice was. "Bedankt, jij ook"zei Mintpelt terwijl ze met haar staart naar Goldenmoons vangst gebaarde. Mintpelt zag hoe Goldenmoon een put onder een grote boom graafde en de vangst van haar en Mintpelt erin stak. Mintpelt ademde de frisse lucht in en tuurde wat om zich heen. Ze hoorde de wind lichtjes langs haar vacht blazen wat koud aanvoelde. Mintpelt had het al wat warmer gekregen van het jagen maar de wind zat niet mee en bezorgde haar koude rillingen. Ze sloeg haar staart om haar poten tegen de wind en keek dan naar Goldenmoon die net klaar was en haar mond opende. 'Ben je blij om eindelijk een warrior te zijn?'vroeg Goldenmoon onverwacht. Mintpelt wist niet echt wat antwoord op die vraag. Ze had er zelf nooit aan gedacht maar besefte nu pas wat ze er eigenlijk zelf van vond. Langs de ene kant was ze er eigenlijk wel blij om, om eindelijk warrior te zijn maar het was allemaal zo veel ineens en langs de andere kant miste ze de tijd van toen ze een apprentice was, lekker spelen met de andere apprentices, met haar mentor trainen, het bos verkennen en andere leuke dingen waarvan ze de meeste nu niet meer kon doen. Mintpelt was bijna vergeten dat Goldenmoon haar een vraag had gesteld. "Nou ja maar ik mis het ook wel een beetje om een apprentice te zijn."zei ze kort. Terwijl ze dat zei voelde ze hoe de zon haar vacht opwarmde.

Haar blik was wazig en gericht op een zwarte raaf in de lucht. meteen spookten de gedachten van haar zusje terug in haar hoofd. Het enigste wat ze nog zeker wist was dat ze nu niet echt bij haar zus was. dat het een vage droom was, die zich recht voor haar afspeelde en dat mintpelt bij haar was. Ook dat ze nog altijd wachte op een antwoord op haar vraag. terwijl mintpelt nu aan het nadenken was. Was zij aan het dromen over haar zusje. Waarom altijd haar zusje. wat had, het te betekenen? Haar zus was weg, misschien dood. toch bleef ze door haar hoofd spoken. Ze zuchte even stil, en langzaam drongen de woorden van de poes voor haar door haar door. "Nou ja maar ik mis het ook wel een beetje om een apprentice te zijn."zei mintpelt. Goldenmoon richte haar blik weer op de poes. Ze knikte even en lachte. Ja soms deed zij dat ook wel eens. Het was trouwens nog maar 3 manen geleden en dat was helemaal niet lang. ook miste ze haar dagjes in het bos met de spelltjes met coldrain en snowlight. Haar beste vrienden van vroeger. Maar nu zag ze, ze nog niet zo vaak meer. Snowlight af en toe. Maar Coldrain al helemaal niet meer. Alsof hgij verdwenen was. Toch wist ze dat hij het hol was binnen of buiten gelopen. Ze sraken elkaar gewoon niet meer en dat was jammer. Ze zuchte even en knikte. "Ik weet watje bedoelt... Ik mis het ook nog wel!" Lachte ze. "Zeker de lange zorgeloze dagjes..." Zei ze er dan nog bij. Daarna rekte ze zich eens uit en lekte zich eens over de borst.

[Sorry duurde lang en je krijgt dan nog een flutje]

Tussen de wolken kleurde de hemel blauw en een hele lichte schijn van de zon deed kristalletjes in de sneeuw glinsteren. Een doorzichtig druppeltje water viel van een ijspegeltje en belandde op de grond. Een lichte schijn van de zon viel op Mintpelts vacht maar de zon was te ver om de warmte ervan te kunnen voelen. Mintpelt deed even haar ogen toe en ademde de frisse lucht in. "Ik weet wat je bedoelt...ik mis het ook nog wel! Zeker de lange zorgeloze dagjes..." lachte Goldenmoon. Mintpelt deed haar ogen terug open en een glimlach verscheen op haar mond. ze begreep wel wat Goldenmoon bedoelde. Een lange stilte volgde en Mintpelts oren bewogen zenuwachtig. Ze keek wat om zich heen, in de hoop daar iets te vinden. " Vanwaar komt je naam?" flapte ze eruit. Het was misschien niet de beste vraag maar het was beter dan stilte. Mintpelt verzette even haar poten en wachtte daarna rustig op een antwoord.