The Pain Of Memories.

Onderwerp: The Pain Of Memories. zo 14 nov 2010 - 17:35

-Alleen met toestemming, graag en dank u.-

Stilte. Zwart. IJzig en kil zwart, diepe duisternis. Niets, alweer. Voor de zoveelste keer. Ergens in het zwart een spierwitte kleine stip. Met grote blauwe ogen keek in het rond. Er was niets, behalve zij… En die gevoelens. Verdriet, woede, spijt, haat en dan waren er ook nog de herinneringen die haar kwelde. Wanhopig begon de witte poes het op een rennen te zetten, zonder te weten waar ze naartoe rende. Ze rende en rende, maar er kwam geen einde inzicht alleen die eindeloze duisternis. Haar mond was open en er was een hijgend geluid hoorbaar, dat galmde over de zwarte plaats. De wanhoop nabij versnelde ze haar pas, hopend op een andere kleur… Een milde. Tot haar verbazing werd haar smeekbede gehoord en kwam er licht inzicht, zwak licht. Zo snel ze kon rende ze erop af, maar verstijfde vrijwel meteen toen ze het schouwspel zag. Een jonge versie van haarzelf, een levenloos kattengestalte dat op de grond lag omringd door andere katten. Ze liet haar oren zakken tot in haar nek, wat was dit? De blikken die haar beschuldigde van de daad, die zij niet had kunnen voorkomen, de blikken vol afschuw en pijn. Verachting, maar ook spijt. Tranen prikten in haar ogen, bij het zien van de emotieloze uitstraling van de grote kat die naast haar jongere zelf stond. De kat verroerde geen spier en keek enkel met een emotieloze blik naar het lijk, waarna hij zich omdraaide en zwijgend wegliep. Tranen rolden over de witte wangen van de witte poes. Waarom had hij haar niet getroost? Waarom had hij geen actie ondernomen en alleen toegekeken? Was het al een verloren zaak? Je moest het toch altijd proberen, je mocht nooit iemand gewoon laten sterven zonder iets te hebben geprobeerd, toch? Duizenden vragen, die nooit beantwoord zouden worden, spookten rond in haar hoofd. En ineens, was alles weer zwart. Geschrokken zette ze een stap achteruit. Met een ruk keek ze naar onder en zag ze hoe haar witte poten werden opgeslokt in het bedreigende zwart. Bang opende ze haar bek, het voelde alsof ze haar longen uit haar lijf schreeuwde maar er kwam geen geluid uit. Ze hield op, het had geen zin. Bang keek ze toe hoe haar lichaam steeds verder werd opgeslokt. Haar zicht begon af te nemen. Tunnelvisie, en net toen ze het gevoel begon te krijgen dat ze blind aan het worden was, alsof haar ogen uit hun kassen werden getrokken –

Bang schrok Seastream op. Zwaar en gejaagd hijgend keek ze om zich heen, met haar helder tot fel blauwe ogen. Een droom?... Het was dus allemaal een droom… Ze was weer terug in haar den, veilig weg van al de kwellingen. Ongelovig knipperde ze; haar goede zicht was terug. Ze voelde alles weer en haar witte lichaam was weer zichtbaar voor het oog. Het was geen droom geweest, het was eerder een ware nachtmerrie. Aan de ene kant was ze blij dat ze niet weer eens droomloos had geslapen, maar om zo’n droom te hebben? Dan nog liever niets. Al die narigheid was gekomen na de dood van Willowkit. De kitten die nog niet een week terug was gestorven, hooguit een paar dagen. Het lag haar zwaar. Het was háár schuld. Wat de andere ook zeiden. Nightpaw had haar best gedaan, maar haar kennis was blijkbaar nog niet opgewassen tegen de conditie van de kitten en de andere die haar uit de rivier hadden gevist; die hadden ook hun best gedaan. Maar zij? Zij was dom en eigenwijs geweest. Ze was het kamp uitgegaan en had de verantwoordelijkheid op Nightpaw gelegd. Ze had moeten weten dat haar Apprentice nog niet klaar was, hoe had ze dat niet kunnen zien? Nightpaw was een slimme en verstandige poes, maar toch… Het belangrijkste was Seastream ontgaan. Haar Apprentice had nog nooit geleerd de benodigde rust te behouden, nog nooit geleerd om je paniek en wanhoop weg te schuiven. De wereld buiten te sluiten en je alleen op je patiënt te richten; jijzelf bestond niet, de anderen bestond niet, enkel de patiënt en de benodigde kruiden. Zachtjes slaakte de poes een zucht. Hoe kon ze zo dom zijn geweest? Ze moest hier weg; haar altijd veilige plekje leek haar te kwellen met herinneringen bij haar eerste verlies van een patiënt. Rustig stond ze op, waarna ze geruisloos de den uitsloop. Het was nacht; er zou zich nu toch niemand meer buiten het kamp begeven, dus er zouden geen gewonden komen. Rustig liep ze het kamp uit. Ze wist al waar ze naartoe wou, maar al te goed.
Haar witte vacht glansde triomfantelijk in het maanlicht. Rustig liep ze naar de vier bomen toe. Haar poten hadden haar gebracht naar Foretree. Ze had haar ogen de hele tocht dicht gehouden, want ze wist toch dat haar poten haar zouden leiden. Rustig ging ze midden in het gras zitten, starend naar de vier grote bomen. Ze staarde enkel, deed niets anders. Tot ze plots haar hoofd met een ruk draaide. Haar ogen recht naar voren gericht en haar blauwe ogen wijd opengesperd. Een geur drong haar neusgaten binnen: Windclan. Ze liet haar oren een beetje naar onderzakken. Ze wou eigenlijk niet dat iemand haar van haar emotionele kant zou zien… Maar het was nu te laat om nog weg te rennen.

Seek freedom and become captive of your desires.
Seek discipline and find your liberty.

Alleen lezen als je tegen een harde mening kunt.:

Onderwerp: Re: The Pain Of Memories. zo 14 nov 2010 - 19:55

Littlecreek werd wakker. Waarom was hij nou weer wakker geworden? Hij lag net zo lekker te slapen... was het al ochtend? Hij kon het vanaf hier niet zien. Gapend rekte hij zich uit, stond toen op en liep stomverbaasd naar buiten. Blijkbaar was het nog midden in de nacht. Een maansikkel stond boven aan de met sterren bezaaide hemel. Blijkbaar was het nog maar net Maanhoog geweest. Omdat hij nu toch klaarwakker was liep hij het kamp uit. Misschien kon hij eens op zoek gaan naar Maanbloem, een zeldzaam kruid dat je alleen in de nacht kon vinden. Hij had er pas wat van gevonden bij de Vierboom, dus daar ging hij ook maar heen. Rustig liep hij door de heide waar het WindClan territorium uit bestond, terwijl een zacht nachtelijk briesje door zijn zwartzilveren haren blies. Eenmaal bij Vierboom liep hij rustig naar de vier massieve eiken. Hij genoot van de nachtelijke stilte. Het was best vredig hier. Bij de eiken ging hij zitten, even de Maanbloem vergetend, met zijn ogen dicht genietend van de wind en de geuren van de nacht. Toen werd hij bekropen door een angstig gevoel. Hij was niet alleen... Snel stond hij op en draaide hij zich om. Hij had helemaal niet op geuren gelet. RiverClan! Toen zag hij haar. Een witte poes met blauwe ogen. Ze leek wel van maanlicht gemaakt. Onderzoekend keek hij haar aan. "Wie ben jij en wat doen je hier!" zei hij. Zijn stem klonk onbedoeld zacht, en het kwam er per ongeluk nogal lief uit. Hij was geen krijger. Hij was medicijnkat. Hoe hij ook probeerde, hij kon er nooit in slagen bedreigend over te komen.

Onderwerp: Re: The Pain Of Memories. zo 14 nov 2010 - 20:33

Langzaam stond Seastream op en maakte ze zich wat kleiner. Een klein gevoel van angst kwam de hoek omkijken. Wat als het een Warrior was van een andere clan? Dadelijk zou ze aangevallen worden. Ze mocht dan wel een beetje kunnen vechten, omdat ze een tijdje gewoon Apprentice was geweest, maar ze zou het alleen kunnen winnen van een jongere kat. Een zwarte kat verscheen in haar zicht. Ze had het te danken aan het zwakke maanlicht en haar ogen die gewend waren aan het donker dat ze hem kon afscheiden van de omgeving. ’Wie ben jij en wat doe je hier!’ miauwde hij. Seastream kreeg een vragende blik op haar gezicht bij het horen van de toon van zijn stem. Hij was nogal zacht en… Lief? Ineens flitste iets door haar gedachtes. Ze snoof de lucht nog eens een keer goed in en dacht na. Ze herkende die stem… De zachtheid ervan en de geur ook ergens ver weg in haar geheugen. Ze kon zichzelf wel voor haar gezicht slaan dat ze niet op zijn naam kon komen. Ze ging weer rechtop staan en keek in zijn blauwe ogen aan. ’Seastream, Medicine Cat van Riverclan,’ sprak ze kalm. Ze hief haar oren weer op en richtte ze naar hem toe. Ze negeerde het feit dat ze nog antwoord moest geven op waarom ze hier was. Ze wou het niet zeggen. Ze had haar emotionele en tere kant lang geleden weg geduwd. Maar hij was er altijd gebleven, ergens diep in haar. En hij was nu weer naar boven gekomen. Ze zwaaide een keer rustig met haar staart. ’En met wie heb ik het genoegen?’ miauwde ze, met een onverstoorbare kalmte in haar stem, die ze daarnet ook al had. Ze bekeek hem nog een keer; maar nog steeds ontging zijn naam haar. Afwachtend bleef de witte poes naar de kater kijken.

- Okay, dit is gewoon een flutpost. Maar ik ben melig op het moment, en kan dus moeilijk de concentratie opbouwen om een normale post te maken xd... Sorry -

Seek freedom and become captive of your desires.
Seek discipline and find your liberty.

Alleen lezen als je tegen een harde mening kunt.:

Onderwerp: Re: The Pain Of Memories. zo 5 dec 2010 - 18:21

"Seastream, Medicine Cat van RiverClan," miauwde de onbekende kat rustig. "En met wie heb ik het genoegen?" vroeg ze. Littlecreek keek nogal vaag. Medicijnkat? Dat was dan wel toevallig! "Eh.. Littlecreek, Medicine Cat van WindClan," miauwde hij nogal onbeholpen. Hij herkende de poes echt niet. Hoe kon hij nou een Medicine Cat van een andere Clan nou niet kennen? Het kwam vast omdat hij nog nooit naar een meeting van de medicijnkatten rond halve maan was geweest! Hij was nog maar net Medicine Cat geworden... Rustig ging hij zitten, niet meer vijandig nu hij wist dat de andere kat ook medicine cat was. Niet dat hij ooit een vijandige indruk had gemaakt...

-Ook flutpost hier xP-