Close your eyes and count to ten

Hij slokte een grote hap zuurstof naar binnen en zette zijn ledematen weer in beweging. Al was het nog steeds zeer vroeg, toch had Twirlfang al een grote hoeveelheid prooi weten te vangen. Hij was er best trots op, echter was hij nog altijd niet van plan om al terug te keren naar het kamp. Hij wiebelde ietwat nerveus met zijn oren toen de geur van hond zijn neusgaten bereikten. Hij trok zijn lip omhoog zodat zijn witte blinkende tanden zichtbaar werden, en tegelijkertijd zonken zijn oren in zijn nek.

Open voor mensen die zin heeft in korte postjes

Close your eyes and count to ten OAHlxlQ

Er lag een felle blik in zijn amberkleurige ogen toen hij het kamp verliet. Hij had er echt de smoor in. Soms werd hij helemaal gek als hij in het kamp was. Hij irriteerde zich aan de kleinste dingetjes en daarom had hij steeds meer moeite om niet iedereen af te gaan snauwen. Hij liep stevig door. Hij negeerde de prooigeuren om hem heen, want hij had geen zin om te jagen. Hij had geen zin om op jacht te gaan, wat hij eigenlijk hoorde te doen. Hij had pas door dat hij tot Tallpines gelopen was toen hij er pal voorstond. Hij rook de geur van een andere Thunderclan warrior, Twirlfang. Alleen ook een andere geur, de geur van een hond. Hij stond in tweestrijd zou hij omdraaien en net doen of hij het niet doorhad, of erheen lopen. Hij zuchtte en liep in de richting van de warrior. Hij had geen zin in verhalen dat hij Twirlfang aan zijn lot overgelaten had. Hij ging naast de andere warrior staan terwijl ook zijn oren in zijn nek schoten. “Hallo Twirlfang,” zei hij zacht met een kille klank in zijn stem.

Close your eyes and count to ten 213j0hy

Nog steeds zweefde de verse honden geur rond in de lucht, maar liet de hond zelf zich nog altijd niet zien. “Hallo Twirlfang,” Hoorde hij iemand zeggen. Twirlfang wist geen naam bij de stem te plaatsen, althans kwam de stem hem wel bekend voor. Zonder de kat aan te kijken bleef hij zich concentreren op de struiken waar het gevaarlijke beest elk moment uit zou kunnen springen. "Probeer die hond te vinden in plaats van mij te begroeten." Mauwde hij ijzig en gleed met zijn gele blik over alle planten en bomen die er rondom hem heen stonden. In zulke situaties was hij altijd bot en kortaf, maar zo wist je tenminste al wel meteen hoe de kater genaamd Twirlfang in elkaar stak.

Hij keek kwaad naar Twirlfang toen de warrior begon te praten. “Misschien moet jij dan ook even wat meer je best doen,” siste hij. “Graag gedaan dat ik je kwam helpen,” zijn stem klonk weer kalm, maar had nog meer kilte aangenomen. Hij nam de geuren in zich op en keek om zich heen. Toen hij opeens geblaf hoorde. Meteen schoot zijn blik naar het geluid. “Daar zul je hem hebben,” de haren op de vacht van de grote kater kwamen overeind te staan. Terwijl hij zijn spieren spande en afwachtte wat er zou gebeuren.

Ook zijn nagels schoten nu uit hun hulsjes. Zijn nekharen kwamen overeind te staan, en zijn rug bolde ietwat. “Misschien moet jij dan ook even wat meer je best doen,” Hij wierp een zijdelingse, neutrale blik op de kater. Waar had die nou weer last van? “Graag gedaan dat ik je kwam helpen,” Vervolgde de kater die hij ondertussen herkende als Darkstripe. "Wie zei er dat ik hulp nodig had?" Miauwde hij op een droge toon. Eerlijk gezegd verwachtte hij geen antwoord op die vraag, hij wou niet eens een antwoord. “Daar zul je hem hebben,” Zonder nog enige aandacht aan Darkstripe te schenken keek hij naar de richting waar de kater naast hem ook naar keek, en nam een stap naar voren. "Als we hem tezamen aanvallen zal hij geen schijn van kans hebben." Zei hij snel en spitste zijn oren in de hoop meer details over de plaats waar de hond stond te krijgen. Niet veel later stormde een middelmatige grote hond uit de bosjes, en stoof hij direct richting Darkstripe. Als die hond zo doorging, dan zou Darkstripe's leven misschien op het spel staan. Zonder er bij stil te staan schoot hij naar de donker bruine gestreepte kater toe, en duwde hij hem aan de kant zodat de hond verbaasd tegen Twirlfang aan botste.

“wie zegt dat je dat niet nodig bent,” beantwoorde hij de vraag op dezelfde droge toon als Twirlfang hem aangesproken had. "Als we hem tezamen aanvallen zal hij geen schijn van kans hebben." Hij knikte. “Dat lijkt mij een goed plan,” zei hij weer op zijn normale kille toon. Hij sloeg zijn nagels uit en zette zich schrap. Toen de hond uit de bosjes stormde maakte hij zich klaar om hem aan te vallen. Alleen voordat hij daar de kans voor kreeg duwde Twirlfang hem aan de kant. Hij was net zo verbaast als de hond, alleen hij herstelde zich sneller. Hij draaide zich om naar de hond en greep de hond bij een van zijn achterpoten. Die hij zonder genade in een rare hoek dwong, waardoor de hond het uit piepte, maar hij kon de hond niet zo lang vast blijven houden. Want het dier beet zijn kant op. Hij sprong net op tijd aan de kant en blies uitdagend. “Ach heb ik je pijn gedaan,” hoonde hij, alleen er flikkerde een kwade fonkeling in zijn ogen. Hoe durfde dat beest en waarom had Twirlfang hem aan de kant geduwd. Het was nou niet de tijd om daar over in te zitten. Hij hield de hond strak in de gaten.

Hij wist dat zijn actie Darkstripe niet blij zou maken. Maar wat kon hij anders hebben gedaan? Rustig staan toe te kijken hoe de donker bruine kater aangevallen werd? Twirlfang schudde onopvallend zijn kop, het was nu niet de tijd om over zulke dingen na te denken. Darkstripe wegduwen had wel voordelen met zich meegebracht. Aangezien de hond geschrokken tegen hem aan botste zonder de kans te hebben gekregen één van beide katers te bijten, en Darkstripe kon nu een verrassingsaanval maken. De warrior schoot aan de kant, zodat zijn mede Clangenoot de kans kreeg om de indringer te verwonden. Alles verliep goed, totdat Twirlfang het doorkreeg dat Darkstripe het niet meer lang zou kunnen volhouden. Zonder nog één seconde te wachten sprong hij op de rug van het beest, en plantte zijn nagels in zijn vlees. Aangezien de poten van het dier dat onder hem aan vechten was om los te komen, al verzwakt waren, zou de aanval van Twirlfang het hem alleen nog maar lastiger maken.

Hij keek omhoog toen hij zag dat Twirlfang boven op de hond sprong, even kruiste hun blikken elkaar. Toen boorde hij zijn nagels in de grond om kracht te kunnen zetten en schoot hij vooruit. Hij knalde zo hard mogelijk tegen de hond aan, zodat deze door zijn poten zakte. Opnieuw piepte de hond, wat blijkbaar een tweebeen gewaarschuwd had. Hij verstrakte toen hij een tweebeenstem achter hen hoorde schreeuwen. “Verdorie,” siste hij. Hij keek naar Twirlfang, maar daarna weer naar de hond. Hij wilde die hond niet uit het oog verliezen, straks viel die opeens weer aan. Al voelde hij nou ook de dreiging achter zich, van de tweebeen.

Het gepiep van de hond bereikte zijn oren en algauw liet de kater los en sprong hij van het beest af. Hij vroeg zich af waarom de hond plots begon te piepen, want zo erg was de aanval van Darkstripe en hem ook weer niet. Twirlfang keek de donkerbruine kater vragend aan met zijn felle gele ogen en liet zich vervolgens zakken tot hij in een zithouding terecht kwam. Er was geen gevaar meer, aangezien de hond de struiken in raasde. Door het geritsel van de struiken hoorde hij een tweebener roepen. Verbaasd keek hij naar de kater die hem had geholpen bij het bevechten van de hond, en deed teken met zijn staart dat hij moest vluchten. Hijzelf zou dat ook doen, maar pas wanneer hij zeker was dat Darkstripe in veiligheid was. Nog een dood op zijn geweten hebben staan zou niet goed komen, wie weet wat zou Strawberry dan doen.

De hond was duidelijk een aansteller. Waarschijnlijk had het beest niet verwacht dat ze terug zouden vechten en had hij gewild dat ze er vandoor waren gegaan, zodat hij achter hen aan had kunnen jagen. Dit had hij duidelijk niet verwacht, dat was te merken toen hij opnieuw begon te piepen. Darkstripe keek hem minachtend aan. “Aansteller,” siste hij. De hond ging er al vandoor de bosjes weer in. Alleen hij wist dat het grootste gevaar nou van achter kwam, van de tweebeen. Hij knikte Twirlfang toe toen deze aangaf dat ze moeste vluchten. Hij schoot de bosjes in en liep met een grote boog om de tweebeen heen. Toen hij een eind van de hond en de tweebeen verwijderd was stopte hij. Twirlfang was hem vast wel gevolgd. Hij keek achterom. “Geen verwondingen opgelopen?” vroeg hij kalm aan de andere kater.

Net zoals hij verwacht had verliet Darkstripe de plek zonder enige tegenspraak te geven. Ergens was hij daar blij voor, aangezien hij niet wou dat ze betrapt of gevangen werden door de tweebeen die zonet die hond had terug geroepen. Pas nadat hij er zeker van was dat alles veilig was schoot hij de andere kater achterna zonder achterom te kijken. Per keer dat hij de grond raakte met zijn voeten versnelde hij wat. “Geen verwondingen opgelopen?” Hoorde hij Darkstripe vragen toen hij abrupt halt hield. "Nee, jij?" Miauwde hij een tikkeltje uitgeput en nam de omgeving tegelijkertijd in hem op. Ze waren ver weg van de plek waar ze zojuist met de hond aan het vechten waren, gelukkig maar. Hij dacht namelijk niet dat die Twoleg Darkstripe en hem helemaal tot hier zou volgen, tenminste dat hoopte Twirlfang toch.

Hij keek opzij naar Twirlfang toen de kater ook stil stond. Hij schudde zijn kop toen Twirlfang vroeg of hij gewond was. “Nee, we zijn er goed van af gekomen dan.” Zei hij kort. “Al was die hond wel echt een aansteller, alleen die tweebeen is dan weer een ander verhaal,” zijn haren gingen weer even overeind staan. Hij likte ze op zijn borst plat. “Ik ben blij dat we die kwijt zijn,” Hij keek Twirlfang aan. “Wat deed jij eigenlijk bij Tallpines?” vroeg hij toen nieuwsgierig. Hij ging zitten met zijn staart om zijn middel geslagen.

Zijn felle gele blik was op de donker gekleurde kater gericht wiens haren weer overeind kwamen te staan. “Nee, we zijn er goed van af gekomen dan.” Hij knikte instemmend en ging vervolgens zitten. “Al was die hond wel echt een aansteller, alleen die tweebeen is dan weer een ander verhaal,” Zei Darkstripe terwijl Twirlfang zijn staart over zijn poten heen sloeg. "Gelukkig kwam die tweebener, aangezien de rollen nog altijd omgedraaid konden worden." Sprak hij gekalmeerd en keek de warrior voor hem strak aan. Daarmee bedoelde hij dat er nog steeds een kans was dat de hond het gevecht kon winnen. En aangezien hij zijn leven nog niet beu was, was hij die Twoleg een soort van dankbaar. “Wat deed jij eigenlijk bij Tallpines?” Vroeg de kater nieuwsgierig. Een verbaasde blik kwam tevoorschijn in zijn gele ogen. Wantrouwde Darkstripe hem of zo? Waarom zou hij anders die vraag stellen? "Volgens mij zijn dat niet jou zaken." Koos hij zijn woorden zorgvuldig en liet zijn staart punt een tikkeltje nerveus tegen de grond slagen.

Hij keek toe toen Twirlfang ging zitten en wachtte totdat de andere kater begon te praten. "Gelukkig kwam die tweebener, aangezien de rollen nog altijd omgedraaid konden worden." Hij trok onverschillig zijn schouders op. “Ik denk het niet hoor. Volgens mij hadden we het prima onder controle,” zei hij kalm. Hij had het niet zo op Tallpines. Alleen de vraag was alleen uit pure nieuwsgierigheid. Echter wakkerde het wel zijn wantrouwen aan toen Twirlfang antwoord gaf. Hij keek de kater peilend aan. “Nee? Misschien niet, maar misschien wel zaken voor de clan?” er klonk iets ijzigs door zijn stem. Hij zag dat Twirlfang nerveus werd, waarom was dat? Darkstripe was gevoelig voor elke subtiele verandering, dat had hij zichzelf aangeleerd. Zo kon hij iedereen in de gaten houden zonder dat het opviel.

“Ik denk het niet hoor. Volgens mij hadden we het prima onder controle,” Sprak hij. Twirlfang legde een frons op zijn voorhoofd en keek de kater nadenkend aan. Stond hij echt bereid zijn leven op te geven omdat hij dacht dat ze alles onder controle hadden? Alles kon nog veranderd worden, en uit ervaring wist hij dat honden niet zo snel opgaven. “Nee? Misschien niet, maar misschien wel zaken voor de clan?” Hij zuchtte, en wiebelde even met zijn oren. "Jij bent de leader niet, dus hoef ik tegen jou niets te zeggen. Is dat niet zo?" Mauwde hij tegen hem op een honende toon. "Maar goed, ik ga verder met jagen, nog een prettige dag verder." Vervolgde hij, waarna hij zich overeind hees en met een zwiep van zijn staart rustig verder wandelde. Wat was die Darkstripe toch een bemoeial...

{Topic uit~}