.: The dark time is fallen for me :. &nd Z I V A

Haar gitzwarte vacht werd verwarmd door een felle zonnestraal die de zon op haar afvuurde. Met ruime passen bewoog ze zich voort, terwijl ze haar staart laag over de grond liet zweven. Ze was nog altijd woedend omdat haar vorige moordactie een totale blunder was geweest. Als die rot ShadowClan kater niet kwam opdagen had zou ze nu nog een Clan kat naar die StarClan van hun gestuurd. Maar nee, die ene spelverpester moest per se komen en die geliefde partner van hem redden. Ziva slaakte even een zucht, en vertraagde haar passen ietwat. Na een tijdje op hetzelfde ritme gewandeld te hebben, gleed ze tot stilstand en sloeg ze haar kop in de lucht zodat ze de verschillende geuren kon opsnuiven. Eentje herkende ze uit duizenden: RiverClan! Dan waren er nog geuren, maar die interesseerde haar niet meer. De vorige keer dat ze naar RiverClan gebied was gegaan had ze zoon en vader tegen gekomen: Smoketear en Stormstar. Hun leader Stormstar was ze al wel eens een keertje tegen gekomen, maar toen werd ze omsingeld door nog meerdere katten. Nu hoopte ze eerlijk gezegd dat ze hem alleen tegen het lijf liep, zodat het een eerlijk gevecht zou worden. Zonder nog één tel stil te blijven staan, bracht ze haar gespierde lichaam weer in beweging en liep ze richting RiverClan territorium.

Toen ze er eenmaal zeker van was dat ze in RiverClan gebied was, sloeg ze even met haar staart van links naar rechts. Hierna hield ze abrupt halt, en gleed ze met haar rode blik zoekend over het territorium rondom haar heen. Er was niks te zien, maar dat had ze al wel verwacht. Als er werkelijk een krijger in de buurt was, zou die haar gegarandeerd al hebben opgemerkt. Dan zou die krijger zich of te wel schuil houden ergens in de struiken, of terug naar zijn kamp zijn gerend om zijn vriendjes te gaan halen. Maar toen er een verse, nieuwe geur haar neusgaten binnendrong greens ze even. Misschien had ze vandaag toch nog geluk. De poes trippelde naar de plek toe vanwaar de geur kwam, en toen ze eenmaal een kleine stroom zag stopte ze weer. M-maar? Waar was die RiverClanner. Nét toen ze voor uit wou lopen, struikelde ze over een kleine kitten die onder haar stond. "Clanmormel!" Siste ze toen ze even haar evenwicht verloor. Hierna wist ze zich weer te balanceren, en keek ze woest naar het kleine ding dat haar bijna had doen struikelen. "Zeg op, wie ben jij." Snauwde ze naar het kleine poesje.

Ze hoorde de poes iets zeggen, maar dat interesseerde haar niet. Het was trouwens toch te zacht om het te verstaan. 'I'm Fleckkit. A motherf*cker clankitty...' Ziva vernauwde haar bloedrode ogen en liet haar haar lange nagels traag uit hun hulzen glijden. 'En jij black devil?' Door die zin werd ze nog kwader. "Hoe durft zo'n scharminkel als jij mij zo te noemen." Siste ze terwijl ze naar de kitten toe sloop. Haar oren lagen in haar nek en haar ogen vertoonden een venijnige blik. "Eens zien of je straks nog altijd zo'n grote mond hebt." Ze haalde even adem en sloeg met één van haar voorpoten naar de kitten haar hoofd. Haar spierwitte tanden flikkerden in het zonlicht en alleen haar staartpuntje bewoog nog. Misschien kon ze de poes ernstig verwonden, maar niet vermoorden. Zodat ze die terug kon sturen naar haar kamp, en dat alle RiverClanners zagen hoe gevaarlijk de BloodClan wel niet was. Sinds dat die Kittypet van een Deputy hun vorige leader genaamd Scourge had vermoord, dachten de Clans dat de BloodClan zwakker was geworden. Maar ze hadden het voor de zoveelste keer aan het verkeerde eind. De Elite was juist sterker geworden, en wist nu beter hoe Clan katten vochten. Ziva zelf had al vaak met een Clan kat gevochten, dus ze wist perfect hoe ze er eentje kon doden, en hoe ze haarzelf kon verdedigen. Dus, een zwaar gewonde kitten als waarschuwing sturen zou een perfect idee zijn.

'Owhh en of ik die zo nog heb.' Ze vernauwde haar ogen maar toonde geen interesse in haar arrogantie. "Al die Clan katten zijn zo verdomd achterlijk, en jij bent het perfecte voorbeeld daarvan." Lachte ze met een gemene grijns op haar gelaat. 'Maar wacht eens, dus jij zegt dat je geen duivel bent huh. Maar duivels zijn toch juist gemeen zoals jij?' Even wiebelde ze met haar oren, maar hierna plantte ze haar klauwen in de grond, vlak voor de kitten. "Er bestaan in hemels naam geen duivels, poesiepoes." Begon ze terwijl ze even saai zuchtte. "Maar ik ga, jij kraamt alleen maar domme dingen uit." Ze sloeg even met haar staart tegen de grond en trok haar nagels terug in, ook diegene die ze in de grond had gestoken. Ze wierp nog een laatste blik op het kleine ding, en draaide nadien haar rug naar haar toe. Dit was gewoon tijdverspilling, ze wou Stormstar hebben, niet een of andere achterbakse kitten die niet wist wat ze wel moest zeggen en wat niet.

Die kitten leek het echt niet te snappen. Ziva deed alsof ze niets had opgemerkt toen de kitten naast haar kwam te staan. 'Dar mocht je wel willen ja, laat me eens zien ik weet wel wie jij zoekt.' Hoe kon die kitten dat nou weten? Was ze dan iemand die andermans gedachten kon lezen? Ziva schudde haar kop en keek de kitten ongeïnteresseerd aan. "Oh ja?" En dan nog? Als ze het wist, wat ging ze dan doen? Die zielige leader van haar waarschuwen dat er een BloodClanner op hun territorium was gekomen? Dan kreeg die domme sul ook straf, aangezien kittens niet buiten het kamp mochten. 'Laat ik nou namelijk bevriend zijn met Storm huh...' Ziva trok even één wenkbrauw op, en keek d'r grijnzend aan. "Laat ik nou namelijk de vijand zijn van Stormstar." Pestte ze de kit. Fleckkit, of hoe dat mormel ook mocht noemen, wist niks af van Ziva. Ze kon maar beter minder agressief worden. "En dan nog, ik wel hem zelf spreken, en daar heb ik geen kitten voor nodig." Gniffelde ze, waarna ze even haar schouder omhoog haalde en verder liep.

'Wie zegt dat ik erbij hoef te zijn? Het is haast onmogelijk om het kamp binnen te dringen maar van het kamp weglokken kan wel. Tenminste als jij het wil...' Ziva trok nogmaals één van haar wenkbrauwen op, en keek de poes even nadenkend aan. Het was een slim plan, maar zou Stormstar wel luisteren naar een kit? Ze wist van kennissen dat hijzelf ook kittens had, dus ze was er al van overtuigd dat hij over het idee zou nadenken. 'Mag ik dan nu wel je naam weten?' Haar bloedrode ogen vertoonden een nieuwe twinkeling toen ze de poes aankeek. "Ziva." Besloot ze te zeggen. Als ze werkelijk zouden gaan samenwerken, dan was het beter dat Fleckkit haar naam wist. Maar wat als andere dan gingen zeggen dat ze een watje is omdat ze samen heeft gewerkt met een kitten? Een Clan kitten? Ziva zuchtte, en plooide een nadenkende frons op haar voorhoofd. "Ik heb wel wat beters te doen dan met kittens samen te werken." Mauwde ze uiteindelijk, nadat ze haar kop van de poes had weg gedraaid.