||Spottedleaf|| How are you?

Een gaap verliet haar mond toen ze voor haar uit staarde. Het was nog vroeg en ze hoorde het kamp rondom haar heen ontwaken. Katten ontwaakten uit hun slaap en gingen aan de slag, apprentice's liepen naar hun Mentoren, klaar voor de zware trainingen die voor de boeg lagen. Ook de Queens gaven hun kits weer te eten. Zijzelf had vandaag even vrijaf genomen. Ze voelde hoe haar buik groeide, hoe de kittens in haar buiken beetje bij beetje groter werden. Het deed haar deugd om te weten dat ze binnenkort nieuw leven op de wereld kon zetten, maar ergens voelde ze zich ook schuldig. Aangezien ze er achter was gekomen dat die kittens van een kater kwamen waarvan ze niet eens meer hield. Blowsoul, de warrior die haar zomaar in de steek had gelaten. Ze kneedde even de grond onder haar poten samen en gleed met haar roze tong over haar neusje. Hierna sloeg ze haar staart rond haar lichaam heen en wierp ze een warme blik op de katten die haar begroetten. Eentje kwam zelfs naar haar toe met wat prooi. "Hallo Spottedleaf. Voor het geval je mijn naam niet zou weten, ik ben Twilightmoon. Ik heb wat prooi voor je meegenomen, ik hoop dat je er blij mee bent!" zei hij, waardoor ze even begon te spinnen. "Bedankt Twilightmoon." sprak ze op een rustige toon, terwijl ze even haar oortjes naar voren spitste en de vogel bestudeerde die hij voor haar had meegenomen. Daarna knikte ze even naar hem, en begon ze rustig haar verse prooi te verorberen.

Met grote happen werkte ze haar prooi naar binnen. Toen ze eenmaal klaar was likte ze haar lippen nog af en begroef ze de resten van het dier onder wat zand. "Hoe gaat het met je?" besloot ze maar te zeggen toen het een tijdje stil was geweest. Spottedleaf kende de kater nog niet goed, maar je was nooit te oud om nieuwe katten te leren kennen, toch? Ze keek de bruine warrior aan met haar amberkleurige ogen en voelde hoe een zachte zomerse wind door haar vacht heen streek. Greenleaf was echt haar favoriete seizoen, omdat het dan altijd warm en vrolijk was. Er kwamen nieuwe nestjes, wat betekende nieuwe krijgers voor de Clan. Ook de ziektes verminderde tijdelijk. Maar dat betekende niet dat de Medicine cat geen werk meer had. Nog altijd kwamen katten naar haar toe met verwondingen of kwaaltjes die geen kwaad konden. Zoals zijzelf de vorige keer naar Brindlepool was gegaan met Lionroar. De kater had zijn schouder bezeerd in een gevecht met een vos. En als ze eerlijk moest zijn voelde ze zichzelf er nog altijd schuldig voor. Ze had het kunnen voorkomen, maar helaas was dat haar niet gelukt... Het hele gedoe rond Lionroar deed haar denken aan Blowsoul. Met die kater kon ze het ook zo goed vinden, maar hij had haar laten stikken. Nu was ze er niet zeker van of Lionroar dat ook niet zou doen.

Haar witte voetjes zette ze dicht tegen elkaar en duwde ze nadien half onder haar lichaam. De zachte wind die nog altijd tegen haar gezicht woei voelde vertrouwd en goed aan. "Natuurlijk! Alleen zit ik wat in met die vier siblings, Cornkit, Wishpaw, Duskpaw en Camomilepelt. Ik wil ze erg graag helpen want ik heb echt medelijden met ze! Maar eh, hoe zit het met jou? Is het niet spannend om moeder te worden?! Ik heb altijd al van kittens gedroomd, maar ik ben een kater..." zei hij. Heel eventjes schrok ze van de opgewektheid van de kater, maar hierna nam ze haar zachte postuur weer aan en grinnikte ze eventjes. "Jij zult je handen wel vol hebben aan die vier," grapte ze met twinkelende ogen. Vervolgens slokte ze even een hap zuurstof naar binnen, en dacht ze na over haar volgende antwoord waarop Twilightmoon waarschijnlijk aan het wachten was. Spannend vond ze het niet echt, ze was eerder gespannen, niet zeker zijnde wat ze moest doen eens de kittens er waren. Ze achtte haarzelf er gewoonweg niet goed genoeg voor. Misschien kon ze de kittens zelfs beter afstaan, en aan iemand anders geven? Ze schudde onopvallend haar kopje en bleef er maar bij dat ze beter kon afwachten, en zien wat de StarClan voor haar in petto had. "Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken... Maar ja, het zal allemaal wel goed komen zeker." miauwde ze zacht. Een schraal glimlachje sierde rond haar lippen toen ze dat had gezegd. Een leugen was het niet echt, maar het was ook weer niet de hele waarheid. Maar ze ging haar problemen nou eenmaal niet bij Jan en alleman zeggen, zo was ze niet en ging ze ook nooit worden.