The world's spinning round 'nd round in circles

Endelijk had ze wat rust. Die zes extra kittens putten haar telkens weer tot het randje uit en steeds weer viel ze als een blok in slaap op zo'n drukke dag. En toch, er waren nog steeds van die avonden waarop ze geen oog dicht kon krijgen. Dat waren de avonden waarop ze steeds weer moest denken aan hem. Door die kater had ze nu haar ontzettend lieve kitten, Vixenkit, maar net na de komst van het poesje was hij verdwenen. StarClan gaf en nam, maar Scorcpath had haar keuze moeten maken. En dus lag ze nog in de Nursery. "Mama?" Het zachte stemmetje bereikte de oren van de Queen. Meteen wekte haar dat uit haar slaap. Vixenkit? "Mama?" De plotselinge luidere stem wekte wat zorgen in haar op. Instinctief ging ze wat rechtop zitten en loet ze haar blik in een razendsnel tempo door de Nursery gaan. Geen dassen of hongerige BloodClan mormels, niets aan de hand dus. Vragend keek de Queen haar echte kitten aan. "Wat is er, sweetheart?" Vroeg ze met een honingzoete stem en gaf Vixenkit een lik over haar kopje. Och, wat leek ze toch op hem. Zo ontzettend veel..

Ze zag dat haar kitten een soort van wegdook voor haar lik en Scorchpath zou ook wel begrijpen waarom. Zoveel liefde was af en toe te veel, maar de Queen kon niets anders. Als ze even haar greep wat verslapte, zou StarClan haar laatste hoop met zich meenemen. En dat mocht niet gebeuren. Nooit. Toen Vixenkit zich weer tegen haar buik nestelde, dronk ze de geur van de kitten in. En nu? Wat als ze later nog afstandelijker ging doen? En haar uit eigen wil zou verlaten? Scorchpath schudde haar kop om die gedachte kwijt te raken en richtte haar zachte blik weer op haar kitten. "Waarom komt papa ons nooit meer hallo zeggen?" De vraag deed de Queen wat voorzichtig naar de kitten kijken. Haar ogen niet te verrast om geen informatie te verraden. "Waarom komt die rode kater dat wel doen...? Vind papa ons niet meer aardig?" Hrt aanzocht van Vixenkit deed haar hart smelten. Geen leugens mochten er worden uitgesproken tegen haar, maar de waarheid wat verbuigen kon wel, toch? "Nou," De Queen probeerde haar twijfel zoveel mogelijk uit haar stem te halen, maar iets bedenken kon ze niet echt. Zelfs geen verbogen waarheid. Ander onderwerp dan maar? "Die rode kater is Fireheart een van de belangrijke katten van de Clan. Binnenkort zal hij Leader worden en van StarClan zijn negen levens ontvangen. Klinkt dat niet leuk?" Scorchpath toverde een valse glimlach op haar gezicht om Vixenkit wat in het onderwerp mee te trekken.

Het lukte. Een soort van op z'n minst. Vixenkit viel in haar opgezette val, het was beter voor haar. Beter om de echte waarheid niet aan te hoeven horen. "Waarom wordt hij leader?" Alles was nog nieuw voor haar natuurlijk, dus moest dit allemaal worden uitgelegd. Net toen Scorchpath haar mond had geopend om te antwoorden, stelde de kitten haar nog een vraag. "En waarom heb ik er broertjes en zusjes bij gekregen, terwijl hij ze hallo komt zeggen...? Is hij dan.. papa?" Bij die woorden voelde de Queen hoe haar nekharen wat op en neer begonnen te bewegen. Nee. Zo onloyaal zou ze nooit zijn tegenover haar partner. Maar moest ze nu wel de waarheid vertellen over Fireheart's ongeluk. "Hij wordt Leader omdat hij gekozen was door Bluestar, onze vorige Leader, als Deputy, een soort rechterhand van de Leader. Hij doet het wel goed, heel goed denk ik." Zei ze om nog terug te komen op Vixenkit's eerste vraag. "En nee, hij is niet je vader. Zijn partner, Icestorm, is verhuisd naar StarClan." Eigenlijk voelde ze nu al de volgende kritische vraag aankomen, maar voor nu had ze deze ontweken.

Terwijl Vixenkit het zich nog wat gemakkelijker maakte probeerde Scorchpath in haar kop nog wat uitwegen te zoeken. Maar telkens weer liepen ze tegen een dood einde op. En dan? Steeds weer moest ze dan eindigen met het vertellen van de waarheid. Een vervelende waarheid om aan een jonge kitten te vertellen. "Maar waar is Bluestar dan...?" Vroeg Vixenkit nog, maar Scorcpath probeerde deze vraag even te vermijden. "Ik snap het niet Mama..." Liefdevol keek de Queen haar kitten aan. Ze zag er nog zo onschuldig uit. Haar kennis was nog niet zo groot. "Ook Bluestar is naar StarClan gegaan. Net voor Icestorm. StarClan is een speciale Clan voor alle goede katten. Deze katten hebben het verdiend om daarheen te mogen. Maar jij moet nog even hier blijven, met mij hoor." Snorde Scorchpath en duwde haar snuit tegen het kopje van Vixenkit.

Nooit zou die waterval van vragen stoppen. Of zo leek het op dat moment. Niet dat ze Vixenkit zou toesnauwen om te stoppen, dat zou ze nooit doen. Ook al zou ze haar hele leven omverhalen, nog zou Scorchpath haar kitten beschermen. Tegen alles. "Maar mama... Zijn wij dan geen goede katten?" Voordat de Queen ook maar kon antwoorden volgde nog een vraag. "Is Papa een goede kat? Is hij daarom weg gegaan uit Thunderclan?" Een nerveus gevoel flitste door Scorchpath en ze draaide haar blik weer weg. De herinneringen aan haar partner waren te sterk. "Waarom is hij dan zonder ons gegaan!..." Nee. NEE! Zo moest het allemaal niet gaan. Ze had het plan al in haar kop uitgestippeld en nu begon haar kitten het zelf allemaal te bedenken. Met een zucht richtte ze haar blik weer op Vixenkit. "Nee, papa had zichzelf bewezen, dus mocht hij naar StarClan toe. Hij was meer dan een goede kat, hij was een geweldige kat, eentje die voor iedereen op kon komen. En dus vond StarClan hem goed genoeg om naar hen toe te komen. Maar waarom hij zonder ons is gegaan? N-nou.." De woorden bleven haken in haar keel en de beginselen van tranen dropen langs haar wangen. Niet weer. Weer moest ze die afschuwelijke beelden terugzien in haar kop. Elke nacht kreeg ze wel een paar vande beelden te zien voor haar netvlies. "Goede katten zijn er niet echt veel meer in dit bos." Haar stem klonk weer wat serieuzer, dieper. Alsof de kat waartegen ze praatte niet meer haar kitten was, maar een vreemde Warrior. "En degene die goed zijn, daarvan neemt StarClan ze mee. Je vader bevindt zich niet meer op deze wereld als een kat, maar als een soort geest, een schim. Hij is er wel, maar het is onmogelijk om te zien, te spreken of aan te raken. Maar geloof me, hij waakt over jou en misschien zelfs ook over mij." Met een vage glimlach keek ze haar kitten weer aan, hetgeen wat ze haar net had verteld was misschien wat te hoog gegrepen, maar nu wist ze ten minste iets over haar vader. De rest, zelfs het slechte, zou later nog volgen. Als ze er klaar voor was.

Scorcpath hoorde het stemmetje van Vixenkit maar half. Wat vaag keek de Queen voor zich uit en lette even niet meer op haar kitten. Pas toen ze het ritmische getik voelde van traantjes keek Scorchpath weer naar haar kitten. Nu stonden de sluizen open. Maar ze moest het accepteren. Even was de zachtaardige Queen van steen, Vixenkit had zelf om de waarheid gevraagd. "Maar ik wil niet dat hij daar is!" Haar stemmetje hoog en Scorchpath probeerde de kitten gerust te stellen door haar een paar likjes over haar kop te geven. Niet iedereen hoefde hierdoor gewekt te worden. Niet iedereen hoefde hiervan te weten. "Ik wil dat hij híer is! Net zoals Fireheart! Het is gemeen dat hij weg is gegaan! Ik wil hem terug hebben! Starclan is gemeen! Waarom hield je hem niet tegen mama!" De Queen beet nadenkend op haar lip, het aanzicht van de kitten was vreselijk. "Je kan StarClan niet tegenspreken. Papa is er niet en geen kat kan hem terughalen. En ik heb moeten kiezen tussen jou en je vader, weet je? Jij was nog klein, nog kleiner dan nu, en ik kreeg plots het bericht dat je vader in een gevecht was gewikkeld met een Rogue. Dat is een kat die niet tot een Clan behoort. Ik kon je niet achterlaten, aangezien je een Queen nodig had en deze waren ook niet in de buurt. Dus ik kon of je vader te hulp schieten en jou achterlaten of ik moest je vader laten gaan en er voor jou zijn. En je weet mijn keuze al. Ik hield van je vader, maar jij was ons juweeltje. Je vader zou me nooit vergeven hebben als ik jou had laten gaan, weet je? Ik zeg niet dat ik hem wilde achterlaten, maar soms moet je deze keuzes maken."

Eigenlijk wist ze al dat dit het resultaat zou zijn van de waarheid, of tenminste een deel ervan. Haar kitten, de nog zo kleine lieve Vixenkit, krulde zich steeds meer op tot een bal. Alsof ze zo beschermd zou worden tegen de waarheid. Met een zucht probeerde Scorchpath de kitten wat te troosten door haar kop tegen die van Vixenkit aan te leggen. De andere kittens waren er even niet. "Het is niet eerlijk..." Hoorde ze de kitten zacht snikken en Scorchpath gaf haar een lik, maar hoe vaak ze dat ook zou doen, er zou niets veranderen aan het heden. "Ik weet het, maar deze keuzes moet je gewoon maken in het leven. Wie weet zal je papa ooit nog zien, later, als je groot bent. En ik weet nu al zeker dat hij trots op je is, niet?" Met een valse glimlach keek ze haar kitten aan, maar achter dat masker voelde ze zich even rot als zij. StarClan had haar een rotstreek geleverd, dat was zeker..

Nee. Weer ging alles fout. Maar dan ook echt alles. Vixenkit weigerde haar pogingen om haar te troosten en zelf begon Scorchpath er ook genoeg van te krijgen. Ze vroeg er toch zelf om? Nee. De Queen schudde haar kopje. Dat was kinderachtig. Zij zat hier fout, zij had meteen de volwassen versie verteld. Dat had ze niet moeten doen. "Je vindt het mijn schuld.." De poes keek weg van haar kitten, woorden raasden door haar kop heen, maar geen leken goed voor deze situatie. "Nee dat nooit." Zei ze, haar stem was zacht maar zeker duidelijk. "Jij was het geheel van ons. Beide waren we zo blij met jou in verwachting, onze dag kon toen niet meer stuk. En ik weet gewoon zeker dat je vader elke dag op je neer kijkt en elke keer zo trots op je is. Je weet dat ik van je houd en dat niemand dat kan veranderen." Mompelde Scorchpath en draaide haar kopje weer naar Vixenkit toe.