Running back from the wind

Brightpaw liep in stilte door, wetend dat ze steeds dichter bij de grens van Thunderclan kwamen. Ze hoopte dat ze niemand tegen hoefde te komen, van hun clan. Wat als ze gelijk de Deputy en Leader tegen kwamen, die gingen ook wel eens op een patrol, en dan hadden ze zeker gigantische problemen. Zouden ze wel warrior worden? Ze hadden namelijk wel de warrior code overtreden! Brightpaw liep stijfjes door, naast Littlepaw.

De geur van Thunderclan werd steeds sterker naarmate ze verder liepen. Brightpaw zei niet veel, of eigenlijk gewoon niks. Ze wist ook niet wat ze moest zeggen, en ze was ook gewoon te diep in haar gedachten gezonken. Denkend aan mogelijke straffen die op hun te wachten stonden. Brightpaw kneep haar oogjes half dicht. Bij het beeld dat al haar den genoten nu warriors zouden worden en zij niet brachten haar de angst aan, en maakte haar zelfs onzeker. Ze was het warrior zijn wel waard... ze had gewoon een foutje gemaakt. Iedere warrior maakte toch fouten? Het duurde niet lang, of ze stonden bij de grens van Thunderclan.

OOC: Littlepaw, Lionroar, Spottedleaf, en als iemand wilt, een Thunderclan warrior die hun aantreft.

Ze liep achter Lionroar aan die de twee apprentice's van de ThunderClan terug bracht naar waar ze thuis hoorde, ThunderClan gebied. Ze keek even verbaasd op toen ze Lion's strenge blik zag. Ze had hem nog nooit zo gezien, maar veel maakte het haar niet uit. Ze wist dat die strenge blik niet voor haar bedoeld was, maar voor de twee vijandelijke katten die de grens hadden over gestoken. Ze zwiepte even met haar staart en snoof toen ze haar Mede Clangenoot hoorde praten. "Hebben jullie enig idee of er mogelijk katten van plan zijn hierheen te komen?" Als ze eerlijk moest zijn schrok ze wel een beetje van de manier waarop Lionroar dat had gezegd. Blijkbaar kon hij niet goed omgaan met katten die hun grenzen niet wisten liggen. Toen de chocolate-pointed poes antwoord gaf, spitste ze haar oortjes zodat ze haar woorden goed zou kunnen horen. "Ehm.. nee, niet echt," Binnen in haarzelf slaakte ze een zucht van opluchting. Spottedleaf zelf was iets milder op het gebied van vijandelijke katten. Aangezien ze ruzie en oorlog haatte probeerde ze dat ook te vermijden, dus meteen streng of vijandelijk beginnen te praten tegen indringers deed ze niet. Alleen tegen rogue's of BloodClanners, maar dat was dan weer een heel ander verhaal. Vriendelijk kon je haar ook niet bepaald noemen wanneer ze iemand terug moest brengen naar hun territorium, eerder neutraal. Met haar amberkleurige blik keek ze Lionroar aan, waarna ze even haar blik op de twee jonge poezen wierp. Ze waren nog jong zo te zien, en hadden nog veel te leren. Maar ze moesten ondertussen al wel de grenzen uit hun hoofd kennen, niet dan?

Rustig liet hij zijn lichaam over het territorium bewegen, hij zou gaan jagen. De zon brandde op zijn vacht en even keek hij omhoog, waar de gele bol aan de blauwe hemel stond. Een prachtige dag dus. De bosgrond waar hij zich nu op bevond, was bezaaid met allemaal takjes en nog oude bladeren van Bladval. Rustig snoof hij de geur op, waarna de geur van prooi zijn neusgaten binnen dreef, maar ook een andere geur. Een geur die hij hier niet vaak rook. Windclan. Wat moesten Windclan katten nou weer op Thunderclan terrein? Direct versnelde Timefall zijn pas in de richting waar de geur vandaan kwam, steeds sterker rook hij het tot hij uiteindelijk twee windclan warriors zag staan met twee apprentices die hij wel kon herkennen, Littlepaw en Brightpaw. Direct rende hij naar hen toe, 'Waaraan hebben we dit bezoek te danken?' vroeg hij kordaat, hij hoopte maar voor de twee windclan warriors dat ze een goede reden hadden, want hij tolereerde niet zo maar anderen op Thunderclan terrein. De kater keek even van de ene naar de andere warrior en toen naar de twee apprentices, welke er duidelijk een beetje beduusd en ergens bang bij stonden.

-- Hoop dat ik mag binnenvallen c:

Één maal op Thunderclan territorium, stopte de vier katten met lopen. Brightpaw stond vlak naast Littlepaw, en ze keek de twee Windclan warriors aan met een tikkeltje angstige ogen. En nu? Wat gingen ze nu doen. Zouden ze vanaf hier afscheid nemen? Of wachten tot een Thunderclan patrouille langs zou komen om een woordje met ze te spreken? Het laatste klonk vrijwel logisch in haar oren. "Hebben jullie enig idee of er mogelijk katten van plan zijn hierheen te komen?" Vroeg de Windclan warrior. Brightpaw schudde met haar kop, en Littlepaw bevestigde dat in woorden. Nee, dat wisten ze niet. Maar dat bleek dus wel zo te zijn, een sterke verse Thunderclan geur drong haar neus gaten binnen, Brightpaw wisselde een blik met haar clan genoot en wachtte in volle zenuwen af. Waarom hadden ze dat konijn ook willen vangen? Thunderclan joeg op Eekhoorns, muizen, waterratten, lijsters, en eventueel duiven. Maar niet op konijnen, zoals Windclan deed. Het ging ook vaker mis als een Thunderclan kat op konijn joeg. Brightpaw keek op bij naderende pootstappen. Ze zag Timefall in zicht komen, dat was dus de kat die ze zonet geroken had. 'Waaraan hebben we dit bezoek te danken?' Vroeg Timerfall toen hij hun benaderd had. Brightpaw keek en tikkeltje angstig naar Timefall, en toen weer naar de twee Windclan warriors. De vraag was overduidelijk op de twee Windclan katten gericht.

De angstige blik van Brightpaw was de kater niet ontgaan en rustig wachtte hij op antwoord, "Ik kom jullie apprentices terug brengen, ze waren op ons territorium." Miauwde hij, "Ik wilde er zeker van zijn dat ze het niet nogmaals doen, ook al was het misschien een klein foutje, je kunt het beste meteen goed van je fouten leren. Ik wil niet dat ze het nog eens proberen, de volgende keer komen ze misschien een wat.. wildere kat tegen." Er zat geen dreiging in de houding van de kater, maar je hij moest voorzichtig blijven, dit waren immers katten uit een andere clan. 'Dat is inderdaad niet de bedoeling, bedankt voor het terugbrengen, alvast' sprak hij kalmpjes, waarna hij zijn blik op de apprentices richtte, 'Brightpaw, Littlepaw, hebben jullie hier nog iets op te zeggen? Want ik denk niet dat ik dit zo maar door de vingers kan zien, dan zullen jullie er waarschijnlijk niks van geleerd hebben.' Zijn blik toonde niet echt medeleven, de twee poezen waren immers zelf dat terrein op gelopen, ze hadden maar beter moeten uitkijken, wouden ze hun straf ontlopen. Er was maar een kans dat ze die straf trouwens nog konden ontlopen en dat was met een wel heel goed excuus komen, maar of dat er kwam, was nog maar de vraag.