Spelen met vrienden, maar wie loert daar?

Een gelukkig gevoel die in Moonpaw opwelde verdween vrijwel meteen weer toen Thunerpaw haar staart los liet en zij zich omdraaide en Thunderpaw moe op de grond zag liggen. 'Thunderpaw niet gaan liggen!' riep Moonpaw maar de poes was al gaan liggen en ze zag dat Lightpaw haar op trok, maar dat Thunderpaw buitenwesten bleek te zijn. Lightpaw's hulp roep spoorde Moonpaw weer aan en ze dook met haar kop onder het lichaampje van Thunderpaw en liet haar op der rug glijden en duwde haar snuit tegen Lightpaw rustig aan. 'Wijs de weg Lightpaw ik zal je volgen.' zei Moonpaw onnatuurlijk rustig en ze pakte de staart van Lightpaw vast om haar te volgen. De regen gutsten nog steeds naar beneden en de boom viel net achter hen tegen de grond. De stam versplinterde en een van de splinters boorden zich in de schouder van Moonpaw en beletten haar het lopen, maar ze zetten zwaar kreunend door tot ze in het kamp aankwamen en meteen naar de medicijn den gingen en daar legde Moonpaw Thunderpaw op het mosbed neer. Zelf zakte ze een mosbed naast Thunderpaw op haar gezonden kant en wachten geduldig, maar in pijn af wat er nu zou gaan gebeuren?

Moonpaw raakte de snoet van Lightpaw aan, en zei, 'Wijs de weg Lightpaw ik zal je volgen.' Lightpaw knikte, en liep voor hun richting het kamp. Na een poos hadden ze eht kamp berijkt, iedereen was binnen en zomige katten staken hun koppen uit eht hol om hun te zien, een bezorgde blik gleed over het ligaam van Thunderpaw. Terwijl ze anar de Appretices den toen gingen keek ze rond, wat eerst spelen bleek te zijn was ene hel gewporde, Lightpaw sit nammelijk dat Moonrpaw weg waren eggaan om te spelen. [color=violet]'G-gaat het' Zei Lightpaw.

"She died when she was sad...
Now she lives as an angel..."

'Het gaat, maar dat stuk hout zou er wel uit moeten!' zei Moonpaw kreunend en ze wilde gaan verliggen, maar kermde van de pijn en haar huilende gemiauw was tot ver in het kamp te horen. Opeens vloog een midicijnlat naar binnen en liep eerst richting Thunderpaw, maar ze kon weinig voor hem doen. 'Hij zal moeten rusten!' zei de midicijnkat streng en liep daarna naar Moonpaw en bekeek de wond met het stuk hout even. 'Je mag van geluk spreken Moonpaw het zit niet diep, maar het zal wel even pijn gaan doen.' voegde de kater er achteraan en hij greep de splinter en trok het in een ruk uit Moonpaw schouder die luid keel schreeuwde en duizelig haar kop op het mosbed liet vallen. 'Nu zul je het rustig aan moeten doen!' zei de medicijnkat en deed nog wat kruiden op de wond en vertrok daarna. Moonpaw keek met lodderige ogen naar Lightpaw en ze glimlachte flauwtjes. 'bedankt dat je ons kwam zoeken.' zei Moonpaw zwakjes en ze wilde haar kop op tillen, maar de duizeligheid kwam met een nieuw aanval en ze legde haar kopje maar even goed.