Diep in gedachten liep er ene kleine calico tussen de bomen. Haar vacht was in harmonie met de leaf-fall kleuren en haar ogen staarden dromerig voor zich uit. Een ook al was ze recht op de wereld in haar gedachten was ze mijlen ver weg. Ze moest denken aan al het pesten dat ze heeft doorstaan en aan haar zus die ze al een maan niet heeft gezien. Ze miste haar zus; Haar zus die zo veel beter was dan haar, haar zus die zo veel mooier was dan haar, haar zus die plezier durfde te maken. Lovelypaw zelf was altijd alleen, verdrietig en stil. Nou ja, verdrietig... Het was waar dat ze blijer was geworden de laatste tijd en ergens diep in haar hart wist ze waarom. Maar ze wou het gewoon niet toegeven. Het was omdat ze Dawnpaw had leren kennen. Normaal gedroeg Dawnpaw zich harteloos maar niet bij haar. Nee, bij haar kon hij plagerig en aardig zijn. Een kleine zucht verliet haar bek. 'Was hij maar hier, Dawnp.... Nee wat!' Lovelypaw schudde haar hoofd om de gedachten van Dawnpaw te verbannen maar met weinig succes. Hij kwam steeds haar gedachtestroom binnen, maar waarom wist ze niet. Of dat wou ze tenminste helemaal niet toegeven.
~Scarpaw ^-^