Who's there?

De zon streek zachtjes over de lange, zilvergrijze haren van Silverthorn. Ze lag languit tussen de bladeren, haar ogen genietend tot spleetjes gevormd. Dagen als deze kwamen niet veel voor tijdens de Leaf-fall, dus moest je er volop van zien te genieten, iets wat Silverthorn niet dagelijks deed. Vooral tijdens slechte weersomstandigheden kon ze maar moeilijk rust vinden, zelfs al wist ze zeker dat ze op een veilige plek zat. Ze lag op haar zij, met haar poten zo ver mogelijk uitgestrekt. Haar kop bewoog ze door de gouden bladeren. Vaag deed het haar denken aan de streling van een vriend, geliefde of ouder, iemand die van haar hield, maar tegelijk ook iemand die ze nooit had gekend en ook nooit zou kennen. De katten waar ze bang voor was, de broers die haar verlaten hadden en de moeder wiens leven hen ontnomen was. Nu kwamen de nare herinneringen weer, de redenen waarom Silverthorn zo moeilijk kon genieten van het leven dat haar gegeven was. Een blad dwarrelde naar beneden en viel op haar klittende vacht, waarop Silverthorns spieren zich spanden. Tak, dacht ze, maar ze wist dat dit niet eens leek op een tak. En toch… Langzaam opende ze haar ogen en draaide ze haar hoofd zodat ze naar boven kon kijken. Waarom was ze hier gaan liggen?

Langzaam stond de poes op. Haar lichaam diende haar niet meer zo goed als dat het vroeger gedaan had, ondanks dat ze nog lang niet het idee had dat ze klaar was om te sterven. Zo oud was ze toch nog niet? Ze wist niet hoe oud de katten om haar heen waren of werden en dacht er ook vrij weinig over na. Het maakte haar niet uit hoe oud díe katten waren, ze wist dat zíj nog lang niet dood wilde. Ze klampte zich vast aan het leven als een pasgeboren kitten aan zijn moeder, bang om haar lichaam hier achter te moeten laten. Alleen. Dat was misschien wel het engste aan de dood. Alleen moeten sterven, zonder dat er katten zouden zijn die haar ook maar een blik waardig zouden schenken. Maar ja, contact maken met andere katten… dat durfde ze dan ook weer niet.

Plotseling werd ze opgeschrikt uit haar gedachten. Bladeren kraakten, overal om haar heen zo leek het wel. Silverthorns vacht kwam overeind en ze dook in elkaar, om zich heen loerend. Ze moest hier weg, maar welke kant. Rechts van haar drong een nieuw geritsel tot haar door en zo snel als haar poten haar toelieten vluchtte Silverthorn naar links. De doorn was niet meer. Silverthorn had erover gedacht zichzelf een andere naam te geven, iets van Frightened, maar wat had ze daar aan, als er niemand was om je met die naam aan te spreken? Silverthorn haastte zich door het bos heen. Takken klampten zich vast aan haar vacht en probeerden haar naar zich toe te trekken, maar ze was nog sterk genoeg om zich aan hen te ontworstelen. Ze rende en rende, zonder te weten waar naar toe – maar ja, dat had ze nog nooit geweten. Haar leven was een reis, niet meer en niet minder. De dood was het einde en zij probeerde een zo groot mogelijke omweg te nemen.

Ineens waren er geen takken meer, maar een afdaling. Dit verraste Silverthorn zodanig, dat ze door de bladeren heen rolde en niet in staat was zichzelf snel te herstellen. Ook dit deed haar geestelijk pijn, want hoe erg was het voor een kat, als zij niet meer in staat was snel te reageren op situatie waarop zij vroeger wel snel had kunnen reageren? Haar zware leven begon steeds zwaarder aan haar te trekken en zou haar vroeg of laat fataal kunnen worden. Zeg maar rustig vroeg, dacht Silverthorn, toen ze besefte waar ze terecht was gekomen. Een zwarte poes keek haar kalm aan, een prooi aan haar voeten, ze had zojuist gesproken. Achter zich hoorde Silverthorn geritsel. Was dat nog altijd hetgeen waarvoor ze gevlucht was? Of maakte ze zich slechts illusies? Aarzelend en tergend langzaam kwam ze overeind. Het liefste wilde ze verder vluchten, maar als de poes tegenover haar daadwerkelijk kwaad in de zin had, dan was ze geen partij en zou ze niet ver komen. Ze zag slechts één uitweg: aardig doen en hopen dat ze in een onopvallend ogenblik weg kon komen.

‘Silver…’ begon ze dus, met het raspende mauwen van een kat die al in geen jaren meer een fatsoenlijk gesprek had gevoerd. ‘...thorn… Silverthorn.’ Haar eigen geluid klonk haar vreemd in de oren en ze durfde zelfs niet met zekerheid te zeggen dat ze haar naam op de juiste wijze had uitgesproken. Schuw en afwachtend, met trillende poten, keek ze de zwarte poes aan, hopend dat die geen kwaad in de zin had.

De zwarte poes begon niet te lachen om Silverthorns gestamel, maar bleef vriendelijk. Dat was een opluchting voor de angstige zilvergrijze kat, die bang was geweest voor hoongelach en vijandigheid. Nee, in plaats van dat alles kreeg ze een naam terug. ‘Ik ben Blecky,’ mauwde de zwarte poes, die daarvoor al gezegd had dat ze het een aangename kennismaking vond. Silverthorn voelde hoe haar spieren zich iets ontspanden. Er leek op dit moment geen gevaar te schuilen in de kat tegenover haar. ‘Aangenaam,’ grauwde ze, nog altijd wat moeizaam sprekend. Het was ook de ouderdom, besefte ze. Het rennen had haar vermoeid, het vallen had haar doen schrikken en de zwarte poes had haar zowat een hartverzakking bezorgd. Dat waren allemaal redenen waarom ze nu zo slecht in staat was fatsoenlijk te spreken. Naast het feit dan dat ze al zolang niet meer gesproken had.

Haar trillen was Blecky opgevallen. ‘Is er iets?’ vroeg de kat en nu dook Silverthorn weer ineen. Ze voelde er weinig voor om persoonlijke dingen te bespreken met een kat die ze niet kende. Niet dat deze persoonlijke dingen nu zo geheim waren, maar het was meer dat Silverthorn bang was haar zwaktes te tonen, want ze wist dat menig kat die zwaktes dan gelijk tegen je gebruikte.  Maar voordat ze antwoord kon geven, klonk er opnieuw geritsel – altijd maar weer geritsel! Silverthorn krabbelde geschrokken achteruit en dook ineen. Nog een zwarte kat! Was dit een complot? In tegenstelling tot Blecky, begroete deze kat haar niet vriendelijk, maar begon te blazen. Silverthorns haren gingen overeind staan, maar besefte dat ze absoluut niet in staat was een confrontatie te overleven. Radeloos keek ze van Blecky naar de zwarte poes. Ze leken elkaar niet te kennen, voor zover ze kon oordelen, maar ja, haar beoordelingsvermogen was vaak niet heel... goed. Ze trilde nog steeds van top tot teen, maar wist dat er maar één ding was wat ze nu kon doen: aardig en zelfverzekerd zijn. Ze vocht tegen haar eigen gebibber en tegen haar overeindstaande haren en keek naar de nieuwkomer. ‘Hebben...’ begon ze. Verdorie, waarom was haar onzekerheid nou zo duidelijk te horen in haar stem? ‘Hebben we je iets aangedaan?’ maakte ze haar zin af en ze voegde er zachtjes aan toe. ‘Dat was dan echt niet onze bedoeling.’ Niet de hare, althans.