Your second change might never have come {Appleblossom}

Step one you say we need to talk, she walks you say 'sit down it's just a talk'. She smiles politely back at you, you stare politely right on through. » Appleblossom

Some sort of window to your right as she goes left and you stay right. Between the lines of fear and blame you begin to wonder why you came. » Honeyspots

Where did I go wrong, I lost a friend somewhere along in the bitterness.
And I would have stayed up with you all night, had I known how to save a life» Honeyspots

He will do one of two things. He will admit to everything, or he'll say he's just not the same and you'll begin to wonder why you came» Appleblossom

Why should I welcome
your domination?
Why should I listen
to explanations?

Is it too late?
Nothing to salvage?
You look away
Clear of the damage

Met een zuchtje staarde Appleblossom naar de neerdalende vlokken die in een eindeloze dans de hemel uit dwarrelden. De sneeuw was weer gekomen. En niet eens in kleine hoeveelheden. De eindeloze stroom aan poederwitte vlokken werd maar los gelaten door de donkergrijze, rollende wolken hoog boven haar. Het zou niet lang meer duren, of de rivier zou waarschijnlijk bevroren raken. Of tenminste, daar rekende Appleblossom wel op. Dan hadden ze toch wel een probleem met z'n allen. Dan zouden ze moeten hopen dat ze gaten in het ijs konden breken met hun poten. Want anders zou de stroom van voedsel en vette vis ophouden. Dan zouden ze... Tja, dan zouden ze echt een probleem hebben. Appleblossom liet haar goudgekleurde oogjes weer dalen en over het landschap van het kamp uitglijden. Het zag er nu rustig uit. Vredig zelfs, de meeste katten sliepen immers nog. Zij was er enkel vroeg uit geweest om de sneeuw te aanschouwen. Terwijl er een glimlach op haar lippen begon te spelen, kwam haar adem in kleine wolkjes uit haar mond geslopen. Met interesse bekeek ze hoe deze oplosten en door de ferme bries meegenomen werden. Het was zo heerlijk rustig. Dat was ooit wel anders geweest...

Het was nog steeds moeilijk om met haar kop te omvatten. De ruzie met Honeyspots die ze hadden gehad toen ze apprentices werden en die alleen maar escaleerde. Appleblossom voelde haar maag weer in een stel knopen leggen en een misselijk gevoel opstijgen in haar buik toen ze eraan dacht. Wat had ze in Starclan's naam fout gedaan om zoveel haat te verdienen van Honeyspots? Beide ouders hebben? Nou, dat viel op dit moment ook vies tegen, dat kon ze Honeyspots wel vertellen. Honeyspots had tenminste een hele set aan broertjes en zusjes, zij had er maar eentje die ook verdwenen was. Zij had een partner, kreeg kits zelfs! Zij had wel een kater die haar leuk vond, maar zij vond hem niet leuk... In ieder geval, wie zou zich hier nou eenzaam moeten voelen? Zwijgzaam stapte Appleblossom het kamp in, haar kop rolde en tolde weer van de gedachtes. Ze kreeg ze nooit stil. Het was altijd een chaos in haar kop. En stiekem was er niemand om die chaos op dit moment te sussen. Ze wilde de clanleader niet blijven storen... Hij had haar al zo vaak gesust, zo vaak geholpen. Ze werd wel sterker met de manen, maar nog lang niet sterk genoeg. Ze wilde zelf ook heel erg graag weerbaarder zijn. Maar zoveel succes daarin had ze nog niet. Toch bleef ze proberen, zelfs als het telkens door tegenslagen weer neergemaaid werd.

Haar poten kraakten in de sneeuw toen ze langzaam de warriors den verliet en meteen geraakt werd door de onmiddellijke impact van het koude weer. De ferme bladkaal bries sloeg haar in haar gezicht als een zweepslag en liet haar eventjes haar kop geschrokken terug trekken. Haar dikke pels rimpelde iets in de wind, maar hield haar wel wat warm. Nee, het enige waar ze echt last van had, was haar gezicht. Daar was de pels niet zo dicht. Appleblossom was niet alleen gevoelig van karakter, nee, ze was ook zeer gevoelig qua pijn. Dat laatste gaf ze enkel niet toe. Dat zou alleen maar narigheid aan haar bezorgen, dat wist ze zeker. Zoals dat ene incident... Plotseling verstarde Appleblossom toen ze een poes met een vacht als een lappendeken in haar ooghoek zag bewegen vanuit de nursery. Degene die haar juist zoveel pijn had bezorgd. Degene met wie ze dan ook manen niet meer gesproken had. Honeyspots.

Appleblossom bleef star staan op haar plek. Ondanks dat ze elkaar maanden niet meer gesproken hadden, riep Honeyspots nog steeds een ongelofelijke schrikreactie bij de poes op. Ze kon het niet helpen. Honeyspots stond bij fout in haar gedachten en daar schrok ze automatisch van. En na al die bedreigingen, die woedende uitbarstingen, die beschuldigingen die vanuit het niks kwamen... Waarom zou Appleblossom níet zo reageren op de andere poes? Het was verraad van de hoogste plank geweest en Appleblossom snapte nog steeds niet waarom. Het liefst zou ze huilen, smeken, op haar knieën voor de poes vallen, biddende dat ze haar zou vertellen wat ze fout had gedaan. Maar dit ging Appleblossom's kleine beetje trots op dit moment ook weer te boven. Ze had namelijk zowaar wat trots bijeen geschraapt en ze was niet zo bang meer dat te gebruiken. Nou ja... Nog wel een beetje.

Ze liep dan ook gewoon door. No touch, no talk, no eye-contact. Dan moest het goed gaan. Honeyspots was zwanger, die had vast ook honger en geen behoefte meer om met Appleblossom te praten. Dat kwam prima overeen met Appleblossom's voorkeur voor ontwijkend gedrag naar katten die ze als naar ervoer. Maar dit keer kwam ze er niet zo makkelijk vanaf. Ineens stond Honeyspots namelijk voor haar. Appleblossom staarde voor een moment in de baby-blauwe ogen van de poes, voor een moment maakten ze oogcontact. In dat moment sloeg het hart van Appleblossom een keer over van pure schrik. Nadien dit moment over was, wendde ze dan ook vlug haar blik weer af, hopende dat het een foutje van Honeyspots was. Hopende dat ze niet nogmaals de vreselijkste dingen naar haar hoofd geslingerd kreeg. Was deze nachtmerrie dan toch nog niet over? Een kleine huivering ging van de top van haar oren tot aan de punt van haar staart. Ze kon het niet helpen. Ze was bang.

"We moeten praten" Miauwde Honeyspots. Appleblossom verstarde. Het was geen fout geweest, Honeyspots had het echt op haar gemunt. Waarom moesten ze praten? Waarom kon Honeyspots haar niet gewoon alleen laten? Had ze weer iets fouts gedaan? Ging Honeyspots haar uitlachen dat haar ouders nu uit elkaar waren? Iets in de trant van net goed? "Waarom.." Fluisterde Appleblossom zachtjes, niet zeker wetende of ze verstaanbaar was of niet. ".. alsjeblieft" Miauwde Honeyspots zachtjes, terwijl ze zich al had omgedraaid en naar de kamp uitgang was gelopen. Besluiteloos bleef Appleblossom eventjes staan. Ze voelde zich ongeveer net zoals die ene keer dat ze Icy, de Bloodclanleader was tegen gekomen op het Riverclan territory... Ze had zich toen van schrik in een struik verborgen en gehoopt dat de poes haar niet zou vinden. Dat was echter niet het geval geweest... In die tijd had ze voor twee keuzes gestaan. De struik uitkomen en het gevecht aangaan met de Bloodclan leader, of zich verstoppen en hopen dat het probleem zichzelf zou oplossen. Ze zou nu weer voor die keuze staan... Ze kon haar 'struik' verlaten en met Honeyspots gaan praten, het probleem rechtstreeks aanpakken met de kans om mentaal of zelfs fysiek gewond te raken. Of ze kon zich verstoppen en hopen dat het niet meer op haar pad kwam...

Weifelend bleef Appleblossom staan, de laatste keuze was zo enorm verleidelijk... Maar dan zou ze voor altijd bang moeten blijven. Appleblossom haalde eventjes huiverig adem. Haar keuze was gemaakt. Met langzame passen door de krakende sneeuw, volgde ze Honeyspots waggelende figuur het kamp uit. De poes moest hoog zwanger zijn, geen twijfel over mogelijk. Toch zei Appleblossom er niks over. Honeyspots had Cindersmoke daarvoor. Honeyspots had zelf waarschijnlijk geen idee hoeveel mazzel ze had met haar leven. Als ze het maar had gezien. Nog één maal wierp Appleblossom een blik over haar schouder het kamp in, maar daarna volgde ze Honeyblossom door de tunnel van riet.

Nervositeit liet haar poten prikken door de eindeloos stille tocht door het Riverclan gebied. Appleblossom durfde nauwelijks adem te halen als ze het eerlijk toegaf. Waarom wilde Honeyspots zo ver van het kamp verwijderd zijn? Appleblossom wist nu in ieder geval zeker dat ze veel sneller en harder kon rennen dan Honeyspots. Dus als het haar te heet onder de poten werd, kon ze er zo vandoor gaan. Ze zorgde er dan ook voor dat er ten alle tijden toch wel een vossenlengte afstand was tussen haar en de lapjespoes. Ze wilde zich niet weer laten verrassen. Niet zoals die ene keer. Ze sloot eventjes haar ogen en liet de beelden weer terug komen van die vreselijke apprentice ceremonie.

Want zie je, de jonge Applekit was altijd bang geweest om apprentice te worden, totdat er een zekere lapjespoes kitten haar overhaalde om niet bang te zijn. Deze lapjespoes kitten had Honeykit geheten... Haar allerbeste vriendin. Het was haar beloofd dat ze altijd beste vrienden zouden blijven... En met die belofte had Appleblossom moed bijeen geschraapt in die tijd, sterker nog, het was haar handvat. In die tijd was ze zo enorm bang geweest, bang voor alles... Honeykit had haar uit die schelp getrokken en haar laten zien dat het leven mooi was. En haar daarna in de rug getrapt en haar keihard verraden.

Ze was naar Honeypaw in die tijd toegelopen, dol enthousiast dat ze dezelfde mentor gehad hadden, dan konden ze samen trainen! Lostvoice, Appleblossom's moeder, was van hun beide de mentor geweest. Dolblij was Appleblossom toendertijd geweest, dolblij dat ze dezelfde mentor hadden gehad en dat ze dus samen konden opgroeien naar het warriorschap, net zoals ze samen hadden uitgekeken naar het apprenticeschap. Niks was minder waar geweest, woedend was Honeypaw naar haar uitgevallen, had de meest gemene woorden uitgekraamd. Dat Applepaw een verrader was geweest, dat Honeypaw haar nog wel zou krijgen. Allemaal beledigingen die Applepaw toendertijd, en nu nog steeds, stuk voor stuk mentaal hadden bezeerd. Het was vreselijk voor haar geweest. Het had van binnen iets gebroken in Appleblossom, in duizenden scherfjes. Zelfs Stormstar had deze scherfjes niet bijeen mogen lijmen, want iedereen die ze aanraakte, zou zichzelf maar ook tegelijkertijd Appleblossom ermee snijden. Die dag was de eerste maal dat Appleblossom het kamp uitgevlucht was. De eerste van vele malen... Haar handvat was afgebroken en zij was daarmee in het diepe duistere gat waaraan ze probeerde te ontsnappen in die tijd gevallen. Ze was weer terug bij af, ze was weer niks.

De rivier klotste in zijn eigen geul en Appleblossom maakte een mentale notitie dat deze blijkbaar nog niet bevroren was. Het was iets triviaals voor haar op dit moment, maar het droeg wel zeker bij aan haar jagen. Als ze iets binnen moest brengen, wist ze in ieder geval zeker dat ze nog kon vissen. Maar dat was nu niet aan de orde. Honeyspots liep immers voor haar. Toch hoopte ze haar kop een beetje af te kunnen leiden door aan dit soort dingen te denken. Om de zenuwen wat minder door haar aderen te laten gieren. Kalmeer... Adem, diep ademhalen...

Maar uiteindelijk draaide Honeyspots zich om en verstarde Appleblossom onmiddelijk. Angst flitste in haar goudgekleurde ogen, angst voor wat komen ging. Zou Honeyspots weer boos worden, zou ze weer gaan schreeuwen. Maar toch ging Appleblossom langzaam, maar toch in één vloeiende beweging, zitten. Haar pootjes had ze dicht tegen elkaar aan gezet. Enkel en alleen maar om te voorkomen dat ze weer eens nerveus met haar pootjes ging schuifelen. Haar goudgekleurde blik ging dan ook weer naar haar poten. Ze durfde niet naar de blauw-ogige warrior te kijken, bang voor wat ze in diens expressie zou kunnen vinden. Ze wilde het niet weten als ze heel erg eerlijk was. Ze wilde weer terug naar het kamp... Daar was ze veilig. Het liefste zou ze gewoon weer terug gaan naar haar kittentijd. Daar was alles sowieso veilig geweest.

Maar ze was nu niet in het kamp en ze hoefde ook niet te pretenderen dat ze daar was. Ze was ook geen kitten meer, ze was een volwassene, een volwassen warrior. Getraind en klaar. Ze was hier, ze was hier met Honeyspots. Ze was hier met degene die haar zoveel pijn had gedaan. Appleblossom sloot verslagen even haar ogen. Laat de pijn maar komen. Laat het maar over zijn. Laat de beledigingen maar vloeien. Ze was er nu mentaal ietwat klaar voor. Honeyspots kon maar beter opschieten. Dit strekte het leed alleen maar langer uit. Ze wist in ieder geval zeker dat zijzelf het gesprek niet ging openen... Die eer was aan Honeyspots

So are you friend or foe...
Cause I used to know