>>The lines we once drew in the sand turned to stone

"Goed zo Aspenpaw," Klonk de stem van een of andere Warrior toen ze met tegenzin uit de bosjes kwam met een muis tussen haar kaken. De kinderlijke toon waarmee hij sprak.. walgelijk! Maar ja, ze moest even lief blijven doen, dan was ze zo van hem af. De kater keek haar toch even wat corrigerend aan, opende zijn mond om iets te zeggen, maar besloot toen te zwijgen. Zonder pardon draaide ze zich met een zwiep van haar staart om en begon richting het kamp te lopen. Dit complimentje was niets vergeleken met haar talenten die ze nog verborgen hield. Dit muisje was gemakkelijk om te vangen, bijna té gemakkelijk. Het verveelde haar en daarom kwam ze ook niet opdagen op trainingen, of deed ze alsof ze er helemaal niets van snapte. Met een boogje belandde het prooidiertje op de stapel en stapte de poes moe de Apprentice Den in. Ze was vroeg uit haar nest gehaald om te gaan jagen en nu had ze haar plichten gedaan. Aspenpaw wurmde zich door de ingang en voelde een blik in haar tabby vacht branden. "Is er iets wat mevrouw niet aanstaat?" Vroeg Aspenpaw op haar gewoonlijke ongeïnteresseerde toon bij het zien van een paar wantrouwende blauwe ogen.

"Toevallig wel, goed gezien. Als ik nee zou zeggen, zou ik liegen," Aspenpaw hief even verbaasd haar wenkbrauwen op, maar keerde toen weer terug naar haar neutrale houding. De grijns op het gezicht van de andere Apprentice ging geheel aan haar voorbij, het interesseerde haar gewoon niet echt. Aspenpaw keerde terug naar haar eigen nest, maar was nog niet kleur met deze discussie. "Nou, dan zou ik zeggen dat je er maar mee moet leren leven." Sprak ze en paste haar volume niet eens aan voor de andere Apprentices. Deze hadden hun rust wel gehad en mochten ook wel eens uit hun stinkende nesten op staan. "Maar ach, wat onbeleefd van me, mijn naam is Aspenpaw." De tabby hield haar kopje even schuin en een nonchalante glimlach gleed over haar gezicht, alsof de woorden die ze net had gezegd helemaal niet over haar lippen waren gekomen.

"Aangenaam kennis te maken, Aspenpaw," Het 'aangenaam'-gedeelte leek Aspenpaw ook niet echt geheel gemeend, maar goed, de Apprentice straalde geen golven van de woede af en zo ja, dan zou ze zich daar niet veel van aantrekken. "Crimsonpaw is de naam." De tabby rolde zich op haar rug en keek de poes genaamd Crimsonpaw ondersteboven aan, nog niet echt compleet ervan overtuigd dat ze de lol hieraan zou beleven als dat ze gehoopt had. "Dus, Crimsonpaw, heb je wel goed geslapen of ben ik degene geweest die je wakker gestampt heeft?" Grijnsde ze wat onschuldig, al zou ze het niet echt menen als het echt zo was. En hoe kon de Den binnenkomen nou iemand wakker maken zijn? Twee pootstapjes en daarvan moest een kat wakker worden?

"Nee, ik was al wakker. Bezig met het geweldige avontuur om mijn nest te verlaten. Maar hij houdt me gevangen." En toch kwam de poes overeind uit haar nest, terwijl Aspenpaw nog even bleef liggen. "Je bent niet de enige die daar last van heeft, hoor. Ik denk dat veel van deze luilakken hier last hebben van dat syndroom." Ze keek even om zich heen, hopend op katten die haar misschien beledigd aan zouden kijken, maar dat plezier werd haar nu even niet gegund. "Dus je gaat actie ondernemen nu? Wat interessant." Grinnikte Aspenpaw waarbij ze zich omdraaide en haar pootjes onder haar borstkas plaatste, haar ambere blik op Crimsonpaw gericht. "Ik hoop dat je je warme nest niet zal missen, ik zal er wel goed op passen."

"Zegt degene die heerlijk in der nest is gaan liggen," De grijns verdween niet van het gezicht van Aspenpaw. "Ik heb vandaag mijn taken al gedaan, dus ik verdien het denk ik ook wel." Zei ze soepeltjes. "Ik wel," Aspenpaw knikte haar aanmoedigend toe. "Bedankt voor de moeite, Rudepaw," Aspenpaw grijnsde bij de reactie en toen Crimsonpaw de Den verlaten had, stond ze gelijk weer op, nog niet klaar met haar plagerige bui. "Hmm, Rudepaw, ja, dat klinkt we als een mooie bijnaam." Grijnsde de poes en huppelde langs Crimsonpaw en er weer omheen. "Oeh en ik weet al wat jouw Warriornaam zou moeten zijn. Misschien iets van Hothead?" De tabby bleef even staan, vlak voor de Apprentice en keek haar wat deels uitdagend en deels plagerig aan. "Nee joh," Aspenpaw gaf Crimsonpaw een stevige por op haar schouder. "Je moet niet alles serieus nemen wat ik zeg, hoor."

"Ik zal je heethoofd laten zien!" Zei de poes genaamd Crimsonpaw in een snauwende toon en sprong in een agressieve houding, maar Aspenpaw keek haar wat gefronst aan. Kijk, dit was nou wat ze bedoelde. "De wereld zou een betere plek zijn als jij nadacht voordat je wat zei." Aspenpaw lachte met een wat sarcastische toon en gaf haar borst een paar vlugge likjes. "Dat zou kunnen, maar er is geen zekerheid bij. Weet je, ik vind dat je moet genieten van het leven en niet twee keer zolang over iets moet nadenken voordat je het zegt." Grijnsde ze weer op die plagerige toon en haar staartpuntje bewoog plezierig. "Maar hé, iedereen heeft zo zijn eigen ding. Ik doe wat ik doe en jij wat jij, uhm, doet." Haar ogen glansden en haar grijns werd wat breder. Het kon misschien uitlokken zijn, nee, het was eigenlijk uitlokken.