[Mightykit] First walk around

De kleine Pearkit had zich nog altijd niet uit de buurt van haar moeder durven wagen, maar vandaag was het toch zover. Ze klauterde over haar andere siblings heen, maar bleef even zitten toen ze oog in oog stond met de aarde aan de rand van het nest. Ze stapte op de rand, en verloor haar evenwicht, waardoor ze met een plofje op de grond terecht kwam. Deze was hard en koud. "Oef." kwam er uit haar mond toen ze neerkwam, en wat verbaasd keek ze rond. Ze schudde haar kopje en begon zich toen wat onhandig te verplaatsen. Met trillende pootjes kwam ze steeds verder weg van haar eigen nest. Toen struikelde ze over haar eigen poten, en rolde door de nursery heen. Ze voelde dat ze tegen iemand aankwam, en nu rolde ze met diegene nog een stukje verder, tot dat ze eindelijk tot stilstand kwamen.

Zijn tabby vacht lag helemaal door elkaar, zoals gewoonlijk bij de kleine bruine kit genaamd Mightykit. Zijn zeegroene oogjes staarden de nursery rond en een klein bewegend figuur ving zijn aandacht. Was dat niet een kitten van de pas bevallen kattin Leafstorm? Hoe de kleine poes heette wist hij niet goed meer, het was dan ook werkelijk een gekkenwerk om alle namen bij te houden. Mightykit hees zichzelf overeind en wou dichter naar de jongere kitten toelopen toen deze plots al rollend op hem afkwam om uiteindelijk tegen hem aan te botsen. Met een klap viel hij achterover op zijn achterwerk en keek hij de poes verontwaardigd aan. Waar was dat nou weer voor nodig? Hij was gewoon van plan geweest om even gedag tegen haar te gaan zeggen en dan deed ze dit? "Pardon?" Vroeg hij, licht verbaasd. Maar toen merkte hij op dat ook de poes een terugklap had gekregen. "Gaat het een beetje?" Miauwde hij.

De kitten lag op haar buik en schudde haar kop toen. Een laagje stof kwam van haar vacht af en het beeld van de kitten voor haar was nog niet helemaal duidelijk, het was alleen maar een wazige grijzige vlek. Ze sloot haar ogen eventjes en toen ze deze opende was haar beeld veel scherper. Nog altijd was ze niet gewend aan die ogen. "Pardon?" Vroeg de andere kitten licht verbaasd. "Gaat het een beetje?" Miauwde deze toen. Pearkit knikte eventjes, aangezien ze nog niet gewend was aan het gebruik van woorden, zoals iedere pasgeboren kitten die haar eerste stapjes in deze wereld zette. Ze keek even naar het katertje, toen haar blik naar een groen ding op de grond werd getrokken. Ze fronste haar wenkbrauwen, en sloeg er tegenaan. Het ding was niet zo groot, maar heel dun en het rook best wel.. fris.

De stem van de poes kreeg hij niet te horen, enkel een gebaar van haar hoofd was hij waardig. De bruine kater knarsetande even en wierp zijn zeegroene blik op de plek waar hij zojuist nog had gezeten. Nee, veel had hij niet echt te doen. Misschien werd het eens tijd dat hij de kittens in de nursery wat beter leerde kennen? Toen zijn moeder, Hollystar, nog niet verdwenen was had hij zich altijd beter gevoeld dan de rest. Want toen was zijn moeder de Clanleader, maar nu ze er niet meer was voelde hij zich nogal eenzaam en alleen gelaten. Zijn siblings waren druk bezig met andere dingen, dus zat hij zich vaak alleen te vervelen. "Heb je zin om iets te gaan doen?" Vroeg hij aan de poes waarna hij zijn blik in de hare priemde. Veel zouden ze vast niet kunnen doen, ze was namelijk nog niet zo oud als hem en kon dus ook nog niet zoveel als Mightykit.

De blauwe oogjes van Pearkit gingen van de gestreepte kitten naar het groenige ding wat daar voor hen lag. "Heb je zin om iets te gaan doen?" Vroeg het katertje toen aan haar en keek haar toen aan. Het poesje knikte hevig met haar kleine kopje en deed wankelend een paar pasjes naar het katertje toe. Ze opende haar mondje, maar alleen een hoge piep verliet deze. Pearkit fronste haar wenkbrauwen en perste haar lippen op elkaar. Hé, verdorie, ze wilde ook zo mooi woorden maken als die andere kitten! Ze probeerde het een tweede keer en dit keer kwam er meer dan een hoog gepiep uit. "Pearkit," was het woordje wat er uit haar mond kwam, met een echt kitten stemmetje. Ze keek trots naar de andere kitten, dit was toch al weer heel wat voor vandaag. Haar eerste pasjes en ze kon haar naam al maken met haar mond!

Mightykit trok één van zijn wenkbrauwen op toen hij het gepiep van de naamloze kitten hoorde. Zeg me nou dat niet ze nog niet kan praten, schoot er door zijn kop heen terwijl hij de poes aankeek. Ook het wandelen leek maar moeizaam te verlopen. Als het niet beterde kon hij evengoed weer gaan niksen, hier had hij toch ook niets aan? Maar nog voordat het katertje er iets van kon zeggen kwam er iets fatsoenlijks uit het lichaampje van de kit die tegenover hem stond. "Pearkit," Klonk het woordje dat ze over haar lippen had weten te persen. Een trots gevoel overviel hem, alsof het zijn eigen kitten was die voor de eerste keer iets zei. Hij knipperde enkele keren met zijn groene oogjes en het lastige gevoel sijpelde meteen uit zijn lichaam. Pearkit was dus haar naam, het klonk best wel leuk. "Aangenaam, ik ben Mightykit." Miauwde hij opgewonden.
De bruine tabby sprong wat naar voren en verliet de nursery met grote, ietwat onhandige, stappen. Toen hij enkele staartlengtes van het warme hol verwijderd stond draaide hij zich om en ging hij zitten, zijn blik op de ingang van de kraamkamer richtende. Hij wachtte af tot het gestalte van Pearkit zou verschijnen. "Ik weet wat we vandaag kunnen doen!" Kondigde hij zelfzeker aan terwijl hij de poes wat uitdagend aankeek. "Maak kennis met je mentor! Mightystar!" Zijn stem klonk luid, met een lichte kittentoon, maar bevatte alsnog een zelfzeker tintje. Typisch hem.