A New Day Dawns

Kleine takjes streken langs Silverthorns langharige vacht, terwijl de kat uit haar schuilplaats omhoog kroop. Het was een konijnenhol geweest, omgeven door kale struiken, maar Silverthorn had het uitgegraven totdat het een voor haar comfortabele grootte had. Hier had ze de nacht doorgebracht, om te schuilen voor de hevige storm die over het land had gewoed. Ze trof de omgeving dan ook enigszins verfomfaaid aan. Her en der lagen takken op de grond, het smalle beekje was bruin geworden en de zachte aarde was in modder veranderd. Het gaf een troosteloze aanblik, maar Silverthorn zag al gauw dat er ook hoop gloorde. De zon kwam langzaam omhoog gekropen en streek met haar goudkleurige stralen over het landschap. Erg warm was het nog niet, maar de vrieskou was in ieder geval uit de grond en daar was Silverthorn blij om. Haar ogen gleden over de wereld om haar heen. Her en der zaten er al knoppen aan de bomen, wat betekende dat de eerste nieuwe bladeren er aan kwamen. Silverthorn voelde een tinteling door haar lichaam gaan. New Leaf. Ze keek er altijd weer naar uit. Dat warme gevoel dat haar overspoelde, zelfs als het koud was. Zelfs als ze alleen was. En alleen, dat was ze altijd.

Langzaam liep ze iets verder naar voren, de verse geuren van de pasgevallen regen in zich opsnuivend. Ze hield absoluut niet van stormen, ze joegen haar angst aan (maar ja, wat deed dat niet?) en deden haar herinneren aan het verlies van haar moeder en indirect ook haar broers. Maar dat moment na de storm, als ze besefte dat ze nog in leven was, dat was haar dierbaarder dan wat dan ook in het leven. Elke stap die ze in de modderige aarde zette deed haar deugd en zelfs drinken uit een modderig beekje was een genot. Dat deed ze dan ook; drinken. Ze likte met haar tong door het koude water heen en sloot genietend haar ogen, terwijl de zon steeds verder omhoog klom. Even vergat ze alles om zich heen. Dit was leven. Zo zou elke dag eruit moeten zie-

Baf!

Silverthorn voelde hoe ze aan de kant werd geslingerd, toen iets harigs tegen haar aan knalde. Ze rolde over haar rug, haar zij en lag toen op haar buik. Verdwaasd en geschrokken keek ze op. De zon leek een paar tinten roder te worden, de hemel een paar tinten donkerder. Ze keek naar het schepsel dat tegen haar aan was geknald, zag dat het een kat was en maakte zichzelf klein. Was het een aanval geweest? Of was de kat per ongeluk tegen haar aangeknald?

De klap had Silverthorn verdwaasd, maar ze wist zich opvallend snel te herstellen. Ze zag in een oogwenk dat ze met een kat te maken had en vroeg zich in een flits af of er een ongeluk was gebeurd, of dat er een aanslag op haar was gepleegd. Geschrokken krabbelde ze achteruit, toen ze zag dat de kat nog niet klaar met haar was. Het was dus een bewuste aanval geweest. ‘Stop! Stop! Stop!’ mauwde de oudere kat in paniek en ze zag tot haar opluchting dat de andere kat naar haar luisterde en – nieuwsgierig, zo leek het wel – naar haar keek. Toch week de woede niet uit de ogen van de kat, die duidelijk jonger was dan Silverthorn. Een grijs gestreepte poes, in de bloei van haar leven. Even wist Silverthorn niet wat ze moest zeggen, maar ze wist dat ze het geduld van de kat tegenover haar niet op de proef moest stellen.

‘Ik... Sorry... Is dit je territorium?’ vroeg ze aarzelend. Ze probeerde haar gezicht onschuldig te houden en vervloekte zichzelf inwendig vanwege haar eigen, trage reactie. Natúúrlijk was dit het territorium van de jonge kat, de geur had ze gisteren geroken. Waarom had het haar zo lang geduurd voordat ze die link had kunnen leggen? Van die woede was van buiten niets te zien. Silverthorn trilde als een blaadje in de wind, bang voor de poes, die, zo zag ze nu al, veel sterker dan haar was. Ze probeerde verontschuldigingen te bedenken, excuses waarom ze op dit grondgebied was, maar besefte dat ze het maar beter bij de waarheid kon laten. Ineengedoken keek ze de kat aan terwijl ze sprak, hopend dat de jonge poes zou zien dat ze geen kwaad in de zin had. ‘Ik wilde alleen maar schuilen voor de storm van vannacht. Ik wilde je niet lastigvallen.’ Ze wilde nog meer zeggen, maar was bang dat elk woord dat ze sprak, verkeerd kon vallen. Ze kon maar beter afwachten. Als de kat een goed hart had, dan zou ze haar wel laten gaan. Had de kat geen goed hart... Silverthorn keek gespannen naar de kat tegenover haar.

...dan zou het waarschijnlijk gauw afgelopen zijn met de zilverkleurige Rogue.

Silverthorn probeerde op te houden met trillen, maar zelfs toen de poes tegenover haar zei dat ze er voor deze ene keer goed vanaf zou komen, durfde ze haar blik niet af te wenden van de kat. Die draaide zich met een grauw om, duidelijk in tweestrijd om haar eigen beslissing. Ze wil me het liefst dood hebben, dacht Silverthorn en opeens voelde ze hoe ze kalm werd. Dat wilde ze, maar ze deed het niet. Langzaam begon het tot haar door te dringen dat ze veilig was, mits ze hier voor morgen zonhoog weg zou zijn. Maar dat moest goedkomen. Silverthorn was sowieso niet van plan geweest hier lang te blijven. Ergens op één plek rond blijven dralen had haar nog nooit geluk gebracht.

‘En ik geloof dat je wel weet dat ik het meen,’ voegde de gestreepte kat aan haar woorden toe, toen ze zich al omgedraaid had. Silverthorn keek naar diens staart en knikte, hoewel de kat natuurlijk niet kon zien dat ze dat deed. ‘Mijn dank,’ zei ze beleefd. Ze vroeg zich af in hoeverre beleefdheden tot de gestreepte poes door zouden dringen. Silverthorn was altijd een beleefde kat geweest, tegen alle Rogue gewoontes in. De ene keer werd dat gewaardeerd, de andere keer absoluut niet. De meeste wilde katten hadden niet veel met beleefdheden op en deze kat... Voor zover Silverthorn kon oordelen, hoorde zij echt in de wildernis thuis.

Silverthorn draaide zich ook om, maar aarzelde toen. Ze had al een tijdje niets gegeten en had behoorlijke honger. In stilte vroeg ze zich af of ze hier zou mogen jagen. Ze wist niet precies hoe groot het territorium van de gestreepte kat was, maar voor hetzelfde geld liep ze hier nog een dag, voordat ze weer op neutraal terrein was. Tegen beter weten in draaide ze zich weer om en begon ze dus maar tegen de poes te praten, hopend dat die haar geduld niet zou verliezen: ‘Zeg... ik heb een aantal vogels horen fluiten, vast meer dan dat jij in je eentje op kunt...’ Ze stopte met praten. De poes zou vast wel begrijpen wat ze bedoelde. Om de een of andere reden voelde het veiliger om de zin niet af te maken.

Juist toen Silverthorn was uitgesproken, hoorde ze een vogel fluiten, waarop haar maag een aandachttrekkend geluid begon te maken. Het was hoog tijd dat ze weer eens wat eten binnenkreeg, maar als de kat haar zou verbieden te jagen op haar territorium... De poes had zich met een ruk omgedraaid na Silverthorns woorden en even was Silverthorn bang dat ze te ver was gegaan, dat ze beters niets had kunnen vragen en misschien beter stiekem had kunnen jagen. Ze wilde al verontschuldigingen roepen, toen de blik in de ogen van de vreemdeling verzachtte. ‘Is goed,’ zei de kat. ‘Jaag maar wat, als je niks vangt, krab je maar even bij mij aan.’ Silverthorn kon haar oren niet geloven. Even daarvoor had de wilde kat boos geleken, maar nu stelde ze zelfs voor dat ze eventueel wel wilde helpen, mocht het jagen niets worden! Silverthorn keek de kat verbouwereerd aan. Moest ze hier soms iets achter zoeken? Wilde de kat haar naar haar boom lokken en daar opsluiten en vermoorden? Maar nee, ondanks dat de kat even daarvoor nog vijandig was geweest, lukte het Silverthorn niet om slecht over haar te denken. Ze knikte naar de gestreepte poes, mompelde een bedankje en draaide zich om met de woorden: ‘Ik sta bij je in het krijt.’ Ze bleef even staan, draaide haar hoofd terug naar de vreemdeling toe en voegde nog toe: ‘Ik ben trouwens Silverthorn. Mocht je ooit hulp nodig hebben, dan mag je me altijd opzoeken. Maar ik vrees dat ik geen territorium heb waar je aan kunt krabben.’ Ze lachte verontschuldigend.

Silverthorn keek nog even naar de poes die haar vijandig had aangevallen, maar daarna vriendelijk had behandeld. Ze wist niet goed wat ze daarvan moest denken. Misschien probeerde de poes wat goed te maken, omdat ze haar zomaar had aangevallen. Hoewel... “zomaar”... Silverthorn snapte ook wel dat ze beter niet op het territorium van een andere kat kon komen. ‘Je mag jagen als je wilt,’ zei de poes. Ze bleek nog milder dan ze eerder had doen voorkomen, want ze zei dat Silverthorn ook nog wel iets langer mocht blijven. Silverthorn waardeerde dat, maar had er geen behoefte aan langer te blijven. Ze wilde de poes niet nog langer tot last zijn. Die poes, overigens, draaide zich naar haar woorden gelijk om en verdween uit Silverthorns zicht. Silverthorn keek haar nog even na. ‘Ik zal zorgen dat ik morgenochtend weg ben,’ beloofde ze hardop, hoewel ze wist dat ze tegen de lucht praatte. De poes zou haar niet meer horen, maar dat gaf niet. Als ze daad bij woord voegde, zou de poes snel genoeg doorhebben dat ze weg was. Een vreemd soort kalmte verspreidde zich door Silverthorns lichaam en met een tevreden gevoel liep ze langs het beekje, op zoek naar een teken van leven: een prooi.