Having a lil' me time ~ Breakingdawn

Een gaap ontsnapte uit haar bek. Met haar ogen dicht lag ze op het gras te genieten van de voorjaarszon. Deze plek had ze een paar dagen geleden gevonden en het was gelijk bestempeld als haar favoriete plek. Het ligt tussen een paar bosjes niet ver van het kamp en was daardoor moeilijk te vinden, toch liet het bladerdak wel wat zon door en was het dus niet koud. Maar het fijnste van deze plek was dat anderen er niet vanaf wisten. Ze zuchtte en dacht aan de vorige dag, toen weer het eten van haar werd afgepakt en ze werd genegeerd. Het pesten werd gelukkig niet erger, maar het werd ook niet minder. De meeste andere apprentices wouden niks met haar te maken hebben, dus zat ze vaak alleen. Ook had moest z e nog wachten op een nieuwe mentor, dus had ze ook geen trainingen om de tijd te doden. Ineens hoorde ze een geluid en haar oor schoot opzij. Het geluid kwam dichterbij en ze draaide nu haar hele kop naar de andere kant. Ze lag nog steeds in het gras, maar was klaar om op te staan en weg te rennen als het zou moeten.

Uit de bosjes kwam ineens een kattin, Breakingdawn. Even slikte Aurorapaw. "Auorapaw? Wat doe je hier? Apprentices mogen niet alleen weg uit het kamp zonder toestemming." Ze zei het aardig, en er gleed een zorg van Aurorapaw’s schouders. Misschien was ze wel niet boos op haar. Breakingdawn liep richting de kat. "Is er iets mis?" Bam, right in de the feels. De poes merkte niet dat ze opgestaan was, maar ging weer zitten en liet haar kop hangen. Ze wist niet of ze deze kat met haar problemen kon opzadelen. ’Nee hoor, ik wil gewoon even alleen zijn.’ Ze glimlachte een beetje waterig naar de kat voor haar. ’Maar maak je maar geen zorgen, ik had niet het kamp in mijn eentje uit moeten gaan.’ Ze stond op en rekte zich uit. Ze voelde een pijn in haar poot en zakte er even doorheen. Toen haar eten werd afgepakt gisteren werd ze aan de kant geduwd en viel ze op de grond. Ze had niet gemerkt dat haar poot zo een pijn deed tot nu toe. Met een moeilijk gezicht verbeet ze de pijn en dacht ze aan een andere plek om voortaan de tijd door te brengen. Deze plek was dus alweer gevonden, erg jammer, maar het was vaker gebeurt. Eigenlijk was dit hoe ze haar tijd doorbracht, plekken zoeken die voor anderen onvindbaar zijn. Misschien moet de volgende plek wel in het kamp zijn, aangezien ze in meer problemen kan raken als ze erbuiten is. ’Maar ik ga wel weer terug naar het kamp.’ Ze slikte even en keek richting de ingang van het kamp, toen liep ze richting de ingang, zo normaal mogelijk.

Ze werd opgeschud door de stem van Breakingdawn achter haar. ”Lieverd.’’ Aurorapaw keek om en ze zag hoe de kattin haar kant op kwam lopen. "Je weet dat ik zo door je heen kan zien?" Breakingdawn sneed haar de pas af en keek recht in haar ogen. Aurorapaw zag elk groen stukje in de ogen van de kat voor haar, maar toen deed ze haar kop weer naar beneden. "Well je bent niet alleen nu toch?" De pupillen van de poes gingen omhoog. ’Niet?’ Vroeg ze zacht. Ze wist eigenlijk wel zeker dat ze alleen was. Hoelang had ze eigenlijk al met geen andere apprentice gepraat? En dan heb je het natuurlijk over normale gesprekken. Zij durft geen enkele kat aan te spreken, en bijna niemand komt zomaar op haar af. De staart van Breakingdawn tikte even zacht tegen haar rug. "You know I was just like you. Tell me what's wrong girl. Voor je net zulke fouten maakt als ik gemaakt heb." Verbaasd ging nu Aurora’s hele kop omhoog. ’Jij? Net als mij?’ Vroeg ze verbaasd. Ze hoorde hoe haar stem eventjes omhoog ging tijdens de vraag. Ze schaamde zich meteen, maar ze keek toen in de ogen van Breakingdawn. Ze leek haar echt te willen helpen, misschien moest ze het wel tegen de poes vertellen, misschien was het wel beter als ze het aan iemand kwijt kon. Met een diepe zucht viel ze neer op haar kont. ’Euhh… Nou het is gewoon zo dat niemand me mag.’ Ze slikte even. ’Elke keer dat ik wat doe, doe ik het niet goed. En het wordt me erg duidelijk gemaakt ook.’ Ze voelde hoe haar ogen waterig werden en ze schudde even met haar kop. ’Het is niet alsof ik geen vrienden wil hebben, maar niemand wil ook maar iets met mij te maken hebben, dus eigenlijk geef ik het op om met anderen om te gaan.’ Ondanks dat ze het niet wou, voelde ze toch een traan over haar snuit rollen. Eigenlijk wist ze niet waarom ze het allemaal aan de ze kat vertelde, maar toch voelde ze zich iets beter. Met haar poot maakte ze haar snuit schoon en keek ze weer de kat voor haar aan.

De snuit van Breakingdawn betrok langzaam, het was moeilijk te zien maar het was er toch echt. ”I see.” Mompelde de kat zachtjes en ze duwde Aurora iets verder, wat zij gewoon liet gebeuren. "Niemand mag je of je denkt dat niemand je mag?" De kattin schudde even met haar kop, terwijl ze naar de grond keek. "Ik ben geboren als laatste in mijn nest. Een mislukkeling. Nightstream dacht dat ik niet zou overleven. Ze deden er alles aan om mij door de nacht te halen. De volgende dag lag ik bijna levenloos maar ik leefde nog. Ik ademde. Zeker de eerste periode in mijn leven tot een maan of vijf ben ik heel zwak geweest. Maar ik groeide langzaam." De poot van de kat kwam onder haar kin en Aurora’s kop ging omhoog. Ze voelde het medeleven in de ogen van Breakingdawn, de kat leefde echt met haar mee. Er kwam een gevoel van binnen, een gevoel van warmte. Ineens voelde ze zich veilig, alsof niemand haar nu op dit moment iets kon doen. Het was al snel weer weg, maar het was er zeker geweest. Ze had dit gevoel nooit gekend en maakte haar eerst even bang. Toch wist ze dat ze erin moest geloven, dat er katten waren die ze wel kon vertrouwen. Misschien moest ze gewoon harder proberen? "Sommige hebben gewoon wat langer nodig om sterker te worden dan anderen. Lichamelijk en mentaal." De poot ging van haar kin af en werd om haar lichaam heen geslagen. Ze voelde haar mond langzaam veranderen in een glimlach en voelde hoe de woorden van Breakingdawn meer kracht kregen. ”Wie is je mentor lieverd?” Aurora slikte even bij het woord mentor. ’Angelwing was mijn mentor, maar daar heb ik al een lange tijd niks meer van gehoord, ik heb nog geen nieuwe mentor toegewezen gekregen.’ Misschien zou Breakingdawn wel haar mentor kunnen worden?! Snel vergooide ze het idee weer, dat kon ze natuurlijk niet vragen, en waarschijnlijk had de poes allang een apprentice waarover ze zich moest ontfermen. Misschien kon ze haar wel helpen met een mentor vinden? Ach, ze zou waarschijnlijk gewoon moeten wachten tot de volgende ceremonie. ’Volgens mij heb jij ook geen fijne kittenjaren gehad, misschien nog wel erger dan die van mij.’ Zei Aurorapaw een beetje aarzelend, hopend dat ze nu niet over de lijn ging. ’Als er iets is dat ik voor je kan doen kan je het tegen mij zeggen hoor.’ Ze glimlachte naar de poes, om haar te laten weten dat ze tot nu toe al een grote help is geweest.

De blik vol enthousiasme moest genoeg zeggen. Ze was helemaal vergeten dat Breakingdawn de kleindochter was van Stormstar. ’Zou je dat echt willen doen voor mij?’ Naast enthousiasme klonk er ook veel ongeloof in haar stem door. Ze vond het geweldig dat er iemand was die haar wou helpen, die oprecht wou dat ze een goeie warrior zou worden, net zoals zij zelf wilt. "Voor nu kunnen we even kijken hoe goed je jaagt?" Even aarzelde Aurora. Ze had nog niet veel training gehad en haar jaagtactiek bestaat het meeste uit wat ze bij anderen heeft afgekeken en wat sommige warriors haar in een lesje tussendoor geleerd hadden. Katten zoals Arcticlight hadden haar daar erg mee geholpen en ze waardeerde hun hulp allemaal heel erg, maar het zou toch fijn zijn om een vaste mentor te krijgen. ’Ja is goed, zeg maar wat we gaan doen.’ Ze moest niet bang zijn om anderen dingen te laten zien waar ze niet zo goed in was, zwakkere plekken te tonen. Je leert van je fouten, en je leert het nog beter als er iemand is die het je kan uitleggen. Een glimlach sierde haar lippen toen ze weer richting Breaking keek, ze had er nu al zin in.

~ Omg, dit is zo flut >.<