Lost in the dark [+Duskcloud]

Duskcloud draaide zich om in haar nest terwijl ze probeerde te slapen. Het lukte niet, waarschijnlijk kon geen een queen een oog dichtdoen. Een van de kittens was vermist en ze kon het niet uit haar hoofd zetten. Ze zou het verschrikkelijk vinden als een van haar eigen kits vermist zou raken, maar ze vond het nog steeds erg als er een andere kit vermist was. Toen ze besloot dat ze toch niet kon slapen glipte ze de nursery uit en liep door de kampingang. Ze besloot het geurspoor van de kitten te volgen, maar zoals verwacht liep het dood anders zouden andere katten de kit al wel gevonden hebben. Ze was in ieder geval nu wel een stapje in de goede richting. Ze snuffelde door het struikgewas op zoek naar de kitten. Na een tijdje begon ze wat vage geuren op te vangen die steeds sterker werden tot ze zachtjes gehuil hoord. “Missingkit!” Riep ze.
   

"Duskcloud?" Hoorde de vaag tussen de struiken vandaan komen. “Ik kom eraan!” Riep ze terwijl ze in de richting van het geluid rende. "Weet jij misschien waar het camp is?" Hoorde ze al iets duidelijker. Onrustig zocht ze tussen het struikgewas tot ze de kleine kit had gevonden. “Gelukkig, daar ben je.” Zei ze. “Ja, ik weet waar het kamp is. Kun je lopen?” Zei ze harder dan ze bedoelde. Maar ze wist dat ze niet kon fluisteren anders zou ze niet boven het geluid van de wind uitkomen.

Duskcloud keek toe hoe de kleine kit overeind krabbelde en piepte toen ze haar pootjes wilde strekken. "Mijn... mijn poten zijn zo s-stijf." Ze vloekte in zichzelf. Dit had nooit mogen gebeuren. Zulke kleine kits hoorden in de nursery te blijven. Ze hoefde geen medicine cat te zijn om te weten dat de kou en de harde wind teveel waren voor kits. "Waar-waarom?" Vroeg missingkit. “Dat komt door de kou.” Zei ze terwijl ze zelfverzekerd probeerde te klinken. Ze had werkelijk geen idee, maar het had vast wel iets met de kou te maken. “Als je weer warm wordt zal het over gaan.” Probeerde ze de kit gerust te stellen. “Zal ik je anders terug dragen?”

"I-ik loop wel."  Antwoordde Missingkit. Duskcloud liet haar maar haar gang gaan. Ze betwijfelde het of de  kit het misschien een paar voslengtes vol zou houden, maar ze was zelf tenslotte ook nog niet zo lang geleden ook nog queen geweest. Ze zou zelf wel merken dat het pijn deed en haar dan vragen of ze haar wilde dragen. Zo deden kits dat nou eenmaal en ze had het zichzelf al zo vaak afgevraagd waar ze dat geduld vandaan haalde. Ze wist van zichzelf wel dat ongeduldig en niet bepaald aardig was, maar met kits werkte dat toch anders. Missingkit zette een paar wankele stapjes waarna ze omviel. Oh starclan, ze was er nog erger aan toe dan ze dacht. “Weet je zeker dat ik je niet moet dragen?” Vroeg ze. “Ik vindt het niet erg hoor.” Moedigde ze aan.

   

Het was een pak van Duskcloud's hart toen Missingkit uiteindeijk"Oké, dan." zei. Opgelucht boog ze haar nek en tilde de kit zachtjes op aan haar nekvel. Ze had het al zo vaak gedaan, maar het was toch anders om kits op te pakken die niet van haar waren. Met Missingkit bungelend in haar mond begon de donkere poes begon in het richting van het kamp te lopen. “Zie je?” Zei ze half onverstaanbaar. “Dit gaat veel makkelijker dan lopen.” Waarna ze haar pad naar het kamp weer vervolgde.