I can dance, finally. {Lostpath}

Donkere wolken verzamelende zich samen boven het woud, er klonk wat gerommel, maar daar bleef het bij. Raindance liep eronder, afwachtend op de eerste druppels. Die waren het fijnst, vond ze zelf. De eerste druppels van geluk, van blijdschap, van haar verborgen kant. Een kant die lachte, danste en speelde. Maar nog steeds niet de kant die op iedereen afstapte...Die was ze verloren. Een warm gevoel schoot door haar heen, toen ze een druppel hoorde vallen op een blad. De tweede was op haar neus en naar vier druppels extra barstte de hemel los. Raindance glimlachte en begon te rennen, de regen was er en op de dag. De Tabby poes maakte vreemde sprongen en was blij dat de andere katten weggingen en niet op haar lette. Ze lachte hard en liet de regen over zich heen stromen. Ze danste en speelde de regen, met de blaadjes om haar heen. Uiteindelijk kwam ze bij de Sunningrocks aan en was het nog beter. Hier waren geen bladeren die de regen opvingen, nu kon ze voluit van het weer genieten. Raindance rolde in de modder en schudde zich uit. Inmiddels was ze kletsnat, maar wat kon haar dat wat schelen? De poes bleef doorgaan met springen en dansen en plezier maken. Ze was zo druk bezig dat ze niet de rooie gestalte zag naderen.

I want to be your friend.
But I don't dare...

I want to be your company.
But I never can.

I want to find you.
But I'm too afraid to lose you.

Fijn, de lucht begon te vertrekken en het begon nu snel donker te worden. De regen zou snel naderen en voor die tijd wilde hij eigenlijk binnen zitten. Maar natuurlijk was de rode kater zo slim dat hij in een van de verste uithoeken van het territorium was gaan jagen om eventjes alleen te zijn. Lostpath zuchtte, pakte zijn prooi op en zetten het maar op een rennen, hopelijk kon hij nog iets droger aankomen dan.
Terwijl hij bewegelijk tussen de bomen rende, begonnen de druppels al te vallen, ondanks dat hij maar weinig voelde door zijn dikke vacht heen. Een van de druppels lande in zijn oog en verblinde hem voor een moment. In dit moment van pure verblinding voelde Lostpath hoe hij tegen iemand aan rende en samen met diegene verder rolde. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand en krabbelde overeind, zijn vacht uitschuddend. "Oef. Sorry," miauwde hij toen hij zichzelf weer in handen had. Hij keek op en zag dat het Raindance was die hij omver had gelopen. "Heb je je bezeerd?" vroeg hij daarna, vriendelijk. De kleine rode kater kwam dichterbij en liet zijn lichtgroene ogen snel over de poes heen glijden, maar ze zag er niet gewond uit, voor zover hij kon zien tenminste. Hij was geen medicine cat, immers...

I can dance, finally. {Lostpath} Knpm4IE

"I stare deep down into the eyes of my nightmares, as they come to life.
I feel my heart beat right out of my chest, and I think I might be losing the fight.
I might be losing it."
【L O S T P A T H】

Raindance deed wat rustiger aan en liep enkel nog wat rondjes, met haar ogen gesloten. Ze had de kat niet zien aankomen en was dan geschrokken geweest toen er een kat tegen haar aan botste en ze samen met die verder rolde. Ze zag een rode vacht voorbijkomen. Eindelijk stonden ze stil en zag ze hoe de kat opstond. Zijzelf bleef liggen, geschrokken van wat er zojuist gebeurd was. Haar lichaam deed pijn van het rollen en ze durfde eigenlijk niet op te staan. . "Oef. Sorry,"klonk het en Raindance keek op. Ze zag dat het Lostpath was, ze herkende hem. "Heb je je bezeerd?" hij leek haar te onderzoeken en Raindance keek naar de grond. Ze schudde haar kop, "Het gaat wel"'mompelde de poes zachtjes. Ze krabbelende overeind en in elkaar gedoken zitten. De regen bleef, maar ze kon er niet van genieten. Pas als ze weer alleen was.

I want to be your friend.
But I don't dare...

I want to be your company.
But I never can.

I want to find you.
But I'm too afraid to lose you.