It's a new life .:Peachpaw:.

Een rode pels ging regelmatig op en neer. Het was van Peachpaw, die nog altijd wat zwakker was dan normaal. De klap van SkyClan's uitsterven was enorm geweest bij haar, zo erg dat ze de eerste keer dat ze in het kamp kwam flauw was gevallen. De kattin ademde zwaar toen er op dat moment wat katten luidruchtig langsliepen. Ze opende een half oog en kromp wat ineen toen ze ogen op haar gericht voelde. Toen de katten weg waren durfde ze pas overeind te komen en bedacht zich dat ze met Jaytail had afgesproken buiten het kamp. Ze snelde zich naar buiten en trippelde door de tunnel heen. Hier trof ze haar mentor aan en ze ging stilletjes voor hem zitten, haar blik op haar poten gericht.

"Goedemorgen." weerklonk de stem van Jaytail in haar oren. "Klaar voor je rondleiding door het territorium?" Peachpaw knikte zachtjes met haar kop, en liet echter nog niks los van haar stem. De kater stond op en ging naast haar staan. "Laten we dan beginnen, niet waar?" Peachpaw knikte weer en volgde de kater toen deze begon te lopen. Ze hield hem met gemak bij. "Dit is de Sandy Hollow, hier gaan we vooral onze vechttrainingen doen." zei de kater toen tegen haar. Peachpaw knikte weer zachtjes en keek uit over de enorme kuil vol zand, die hadden ze niet in het SkyClan territorium. "Nu we over trainingen spreken, hoever was je met je trainingen?" vroeg hij haar vervolgens. Op deze vraag moest ze wel antwoord geven. "Oddeye en ik waren vooral bezig met het jagen." Miauwde ze en durfde Jaytail nog altijd niet aan te kijken. Eigenlijk had ze maar een aantal trainingen van Oddeye gehad, maar dat ging ze natuurlijk niet vertellen, ze wilde niet zwak overkomen. Ze hief haar hoofd een beetje en keek naar een plantje wat in de Sandy Hollow groeide, om haar blik ergens op te kunnen focussen.

Jaytail knikte naar haar. "Leven is soms niet eerlijk niet waar?" zei hij tegen haar en ze knikte zachtjes als antwoord. "Je verliest je familie. Gaat bijna dood. Ziet anderen doodgaan." vervolgde hij zijn zin toen. Peachpaw keek hem met grote ogen aan, hoe wist hij dat ze haar hele familie verloren was? Hoe wist hij dat ze op het nippertje aan de dood was ontsnapt? Ze was dan wel niet in het kamp geweest tijdens de brand, maar een enorme tak was bij de Vierboom op haar af komen suizen. "Ik weet er alles van." murmelde hij. Toen de kater weer opstond volgde ze hem weer, dit keer wat beduusd. "Dit zijn de Tallpines, vernoemt naar de lange bomen. Hier kun je goede vogels en eekhoorns vinden." Haar ogen sperden zich weid open toen ze de lange bomen zag uitsteken boven hen. Ze wilde iets zeggen, maar ze was van stomheid geslagen en kreeg geen woord uit haar keel. Bomen.. SkyClan's ding.

Toen haar mentor weer begon te spreken maakte ze haar ogen los van de hoge bomen en keek naar de grijze tabby kater. "Zullen we verdergaan?" weerklonk zijn stem vervolgens in haar oren. Ze knikte zachtjes en wachtte af waar hij nu heen wilde gaan. Haar ogen gingen stiekem nog even naar de Tallpines, misschien dat ze hier later wel eens terug kwam om te kijken of die bomen werkelijk hoger waren dan die van SkyClan.

"Voordat ik je over deze plek ga vertellen moet ik een ding duidelijk maken aan jou, oke?" begon de kater en hij keek haar serieus aan. Peachpaw knikte. "Hier mag je alleen heen met mij of een andere warrior, anders niet, begrepen?" Weer knikte ze, al begreep ze het niet helemaal. Ze was geen kitten meer! "Dit zijn de Snakerocks, we noemen ze zo omdat hier dodelijke slangen wonen. Als je door deze slangen gebeten word, ben je diezelfde dag nog dood. Daarom wil ik dat je met een ervaren mentor of met mij hiernaar gaat." Ze knikte voorzichtig en liet haar blik afdwalen naar de zogenoemde Snakerocks. Há, ergens zou ze wel eens willen weten of die slangen echt zo gevaarlijk waren.