Sunset {Tinderkit}

Tinderkit herhaalde de echte versie van haar 'ondermond'. Maar toen ging ze op zijn conclusie in. "Het voelt niet... 'niet erg..'" Zei ze. Hij rolde weer met zijn ogen. Er waren veel ergere dingen dan even vallen hoor! "De volgende keer bijt ikke hem." Hij grinnikte zachtjes. Ja en dan zal ze niet alleen pijn hebben aan haar 'ondermond', maar aan haar hele mond en haar tanden. "Wel als je die tanden wil houden zou ik dat niet doen," Lachte hij. "En geloof me, je zal veel meer pijn hebben dan nu." Een voldane grijns sierde zijn lippen. Hij vond het wel amusant om andere te zien ontdekken en daarna keihard te zien falen. Ookal kon hij het meestal ook nog niet. De fouten van een ander waren altijd zoveel leuker dan je eigen.

De witte pluisbol hield haar kopje schuin. "Pijn is niet leuk.." zei ze. Hij zuchtte. "Ja het is niet leuk, ik snap ook niet waarom het bestaat..." Zijn lach verdween en maakte plaats voor een neutrale streep. Zijn ogen vlogen langs het kamp. Deze had een helrode gloed gekregen en leek wat warmer dan normaal, ookal trok de Leaf fall wind aan zijn haren. "Doe jij wel eens pijn?" Vroeg Tinder plots. Hij keek neer op haar en haalde zijn schouders op. Ookal klopte haar zin helemaal niet. Hij ging er niet op in gaan, want hij snapte het toch en zo'n grote fout was het nu ook weer niet... Toch niet zo erg als 'Ondermond'... "Ik probeer het te mijden, maar pijn zal er altijd zijn..." Ja, pijn... Dit gesprek kreeg een nijdige wending.

De kit legde haar oortjes in haar nek. Hij merkte het nu op. Ze had het al meerdere keren gedaan, maar dit was de eerste keer dat hij er op lette. "Pijn is stom." Zei ze. Hij zuchtte en legde zijn aandacht op de grond naast haar. "Maar tikkertje is niet stom." zei ze opeens en weg was ze. Broken volgde haar passen, onhandig. Ze had duidelijk een heel groot uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen, dat was duidelijk. Daarvoor moest hij die kleine kits wel bewonderen. Hij had geen van beiden. Hij moest het nog leren, maar sommige waren ermee geboren. Of toch velen. Hij kreeg een zwak grijnsje op zijn lippen, eerder een lach en hij spande al zijn spieren op en stoof ervandoor. Dat hij sneller was dan kleine Tinderkit was duidelijk, dus ging hij dit eerlijk spelen. Hij vertraagde zijn passen en deed alsof hij haar niet kon inhalen. "O nee, je gaat veel te snel voor mij!" Gilde hij haar na. Zijn lach werd breder, dit was veel leuker dan het rotsengedeelte!

Tinderkit leek zich goed te amuseren en dat vond Broken ook wel belangrijk. Hij vond het fijn om ook andere katten te zien genieten, het gaf hem een warm gevoel vanbinnen... "Ik ben snel!" Hoorde hij. Broken kon het niet laten en rolde even met zijn ogen. ondertussen was hij al wat dichter bij haar gekomen, want ze was even haar evenwicht verloren. "Ik ben de snelligste!" Hij grijnsde. Maar toen verscheen er een gigantische muur voor haar. Brokenkit zag het al voor zich, de kit die er met al haar kracht -of wat ze zich kon permitteren- er tegenaan knalde. Dat kon wel meer schade aanrichten dan vallen... Toch? Hij dacht niet langer na en schoot naar de witte kit toe. Maar nog voor hij kon afremmen, remde ze zelf af. Hij daarin tegen had dit niet zien aankomen en zo snel hij kon staakte hij zijn actie en plantte hij zijn klauwtjes de grond in. Hij slierde over de grond heen en kwam uiteindelijk met een doffe klap tegen de muur tot stilstand. Even werd al de lucht uit zijn longen geperst en hij sloot pijnlijk zijn ogen. Awch, dat was geen prettig gevoel. Zijn klauwtjes zaten nog steeds diep in de grond. Niet enkel omdat hij zich had willen afremmen, maar ook omdat hij erg veel pijn had...

Nog voor hij zijn ogen terug opende, voelde hij een duwtje in zijn zij. Al trillend kwamen zijn oogleden in beweging en langzaam werden zijn groene ogen zichtbaar. "G-Gaat het...? Heb je pijn...?" Hoorde hij een maar al te bekende stem piepen. Zijn zicht werd wat scherper en hij keek naar de witte kit naast hem. "Nee, ik voel bijna n... Niks," kreunde hij zachtjes. Hij probeerde een grijns over zij lippen te persen waarna hij zijn linkerpoot optilde en haar zij aanraakte. "Tikkie, jij bent hem,"

Brokenkit grijnsde zachtjes toen hij zag dat ze zich niet te veel zorgen over hem maakte, dan ging ze ook niet nadenken over zijn afgang. Maar ze was al snel boos omdat hij 'vals speelde'. De kleine, witte pluisbol kwam op hem af en Broken probeerde weg te komen, of wat zijn toestand hem toeliet. Toch raakte de andere kit hem aan en hij draaide zich razendsnel om. Hij hapte naar lucht en zei: "Ah nee hé!" Hij spinde zachtjes en rende achter haar aan. Natuurlijk zorgde hij ervoor dat er een gat was, want inmiddels had hij al door dat ze het erg leuk vond om de beste te zijn. En je kon een jonge toch nog iets gunnen, want later zou ze wel genoeg meemaken. Hij had niet van zijn eerste moons kunnen genieten, dat betekende niet dat hij een ander dat recht moest ontnemen...

Tinderkit was door het dolle heen met haar 'overwinning'. Zijn buikspieren protesteerde zwaar tegen, maar toch bleef hij doorgaan. Een oneindige lach versierde zijn gezichtje en hij merkte niet op hoe de zon al lang was weggezakt achter de horizon. Nu gaf het maanlicht een mysterieuze glans aan het kamp. Hij was nog lang niet moe omdat hij toch meestal niks deed en hij eigenlijk veel moest bewegen. Maar veel gezelschap had hij vaak niet, dus hij genot van elk beetje dat hij kreeg. Toen hij Tinder terug naderde, ging hij wat verzamelder gaan lopen waarbij zijn passen korter werden. En toen wachtte hij het juiste moment af... Zijn achterhand spande zich op, zijn lichaam werd gelanceerd en zijn krachtige achterpootspieren ontspande zich terug. Hij vloog zachtjes door de lucht en genoot van het effect, ookal gierde zijn zij van de pijn. Hij mikte op Tinder, in de hoop zachtjes op haar te landen. Dan had hij haar zeker!

Hij landde op Tinders' rug en deze zakte door zijn gewicht door haar pootjes. De witte pluisbol spartelde wild onder zij buik. Hij grinnikte zachtjes en hoorde dat ze het erg oneerlijk vond. "Oneerlijk?" Grinnikte hij. "Ik sprong gewoon, niks meer," De kit bewoog zijn lichaam van de kleinere, witte variant. Brokers' ogen gleden over haar silhout. Nu pas viel het hem op dat de zon al lang onder de horizon was gezakt en de maan nu een magische gloed over het kamp legde. Zijn blik gleed naar de zwarte hemel, soms kon je starclan zien of dat zeiden ze toch.

Brokenkit zag hoe Tinder achteruit krabbelde. Een verontwaardige blik glansde in haar ogen. "Jij benne zwaar." Concludeerde ze. Hij grijnsde zachtjes. Dat hoorde hij niet vaak omdat de meeste kits ouder of even oud waren als hem en hij was al zo klein en licht voor zijn leeftijd. Broken zag het niet echt als een beledeging, maar eerder als een mening. Meningen verschilden nogal veel in deze wereld en net zoals Tinder al zei, zij vond hem zwaar. Hijzelf vond hem perfect en de andere, oudere kits vonden hem licht en klein. Het was een mening, een subjectieve bepaling. Niks meer en niks minder. "En jij bent licht. Maar over een paar moons zal je zelfs groter en zwaarder zijn dan ik!" Sprak hij uit. Dat wist hij vrijwel zeker aangezien hij nooit de nodige groei van de vele moons voordien niet echt had gehad.

Broken keek geamuseerd toe hoe een grijnsje haar lippen sierde. "Ik word de grootste!" Zei ze en na deze uitspraak, sprong de kleine kit op. Ze probeerde op zijn rug te klimmen en het leek niet echt te lukken, want nog voor hij iets kon doen, viel ze terug op de grond. Hij draaide zich rustig om en keek de kit geamuseerd aan. Hij probeerde zijn licht geamuseerde grijns te onderdrukken, wat voor een deel lukte. "Over een paar moons. Je zult zien dat de tijd voorbij zal vliegen." Hij keek haar aan en liet zijn grijns van zijn lippen verdwijnen. Hij liet zijn blik op de hemel vallen en fronste even. "Ik denk dat het bijna tijd is om te gaan slapen," hij keek haar terug aan. "Als je veel slaapt, zal je veel en snel groeien." Zijn stem was zacht en vriendelijk. Gebroken, maar vriendelijk.