What can I do? [Petalcloud]

Een tweebeen wandelde over de velden. De vacht op zijn hoofd was bruin, en de vachten die hij om zich heen droeg, maar die niet aan hem vast zaten, waren een blauwgrijs en zwart. Petalcloud hield hem van een veilige afstand in de gaten, bestudeerde zijn bewegingen, volgde iedere stap die hij zette. Wat was hij aan het doen? Zocht hij naar prooi? Dat leek haar niet. Hij liep niet bepaald voorzichtig, dus als hij ook maar enig verstand van jagen had, dan wist hij dat hij op die manier ieder levend wezen in de wijde omtrek wegjoeg. Was hij ergens naar op weg of maakte hij gewoon een wandelingetje. Petalcloud had nooit zo nagedacht over wat tweebenen deden als ze ze zag. Meestal hield ze zich voornamelijk bezig met hoe ze zo snel mogelijk van hen weg kon komen. Sinds kort, sinds ze een tweebeen die in slaap was gevallen op de Highlands van zo dichtbij had gezien dat ze hem aan had kunnen raken, was ze echter gefascineerd door deze vreemde wezens. Wat deden ze? Hoe dachten ze? Ze was al heel wat te weten gekomen. De meesten van hen jaagden niet. Ze hadden kleintjes die speelden. Hun kleurige vachten waren geen deel van hun lichaam, hun vacht was zelfs bijzonder dun, behalve die boven op hun hoofd. Ze bezaten vreemde, onnatuurlijke voorwerpen. Ze waren soms in groepjes, soms in paartjes en soms alleen. Ze aten voedsel dat Petalcloud nog nooit had gezien. Al met al waren het interessante wezens en met alles wat ze zag, wilde ze meer over hen te weten komen. Ze leefden al zo lang in de buurt van tweebenen, maar ze wisten eigenlijk zo weinig over hen!
De tweebeen verdween uit het zicht en Petalcloud kon hem niet volgen, want ze was aangekomen bij de grens. Ze moest niet zo ver van het kamp gaan, bedacht ze zich met enig schuldgevoel.Wat als er plotseling iets met Missingkit gebeurde? Ze zouden haar niet snel kunnen vinden om haar te waarschuwen. Ze moest maar weer teruggaan.
Op de terugweg, kwam ze door het kleine bos. Ze was niet heel ver van het kamp meer, toen ze een zwart-witte gedaante zag zitten aan de voet van een boom. Was dat niet Honeyspots' partner? Of nou ja, partner... Petalcloud wist er niet alles van, maar voor zover ze had begrepen hadden de twee nogal ruzie gehad. Ze liep naar hem toe en glimlachte vriendelijk naar hem.

Cindersmoke beantwoordde haar glimlach beleefd, maar er sprak geen blijdschap uit. Hij ging zitten en Petalcloud volgde zijn voorbeeld. Haar staart krulde ze om haar lichtgrijze pootjes. Ze zweeg, net als Cindersmoke, en keek naar de kater, met haar kopje een beetje schuin. Er zat hem iets dwars, zo veel was duidelijk. Zou het iets zijn waarmee ze kon helpen? Nee, ze wilde zich er niet mee bemoeien. Het was niet haar zaak. Zou het met Honeyspots te maken hebben? Als dat zo was, kon ze misschien wel iets doen. Ze kende Honeyspots een beetje, al wist ze na die twee ontmoetingen niet zeker of ze haar een vriendin mocht noemen. Peer slot van rekening hadden ze elkaar al een tijdje niet gesproken, ondanks dat ze nu beiden in de nursery lagen. Maar nee, als Cindersmoke's zorgen daar iets mee te maken hadden, mocht ze zich er al helemaal niet in mengen.
Even zat ze zwijgend tegenover Cindersmoke. De kater leek nogal zwijgzaam vandaag, en Petalcloud was nooit zo'n prater. Toen besloot ze dat ze in ieder geval iets moest zeggen. Of zou het juist beter zijn als ze deed alsof er niets aan de hand was? Zou hij er wel over willen praten? "Wat is er?" vroeg ze na een tijdje toch maar.