What's on your mind.

Het sneeuw viel met bakken naar beneden. Heel af en toe was er prooi in de clan, en dan mocht ze van geluk spreken als ze er van mocht eten. Eerst de jongsten en de oudsten, daarna de sterkste. En Brightspots behoorde tot de sterkste, gold ook voor de apprentices. Senior warrios mochten wel sneller eten. Zo ging het nou één maal. Brightspots had er vrede mee, maar ze leed er wel onder. Maar ondanks dat was ze nog wel fit. Ze had weinig tot geen problemen meet aan haar hoofd, enkel achtervolgde haar verleden haar nog.
Ze sprong over een boomstam heen terwijl ze door liep, wanhopig opzoek naar prooi, die ze maar niet vinden kon. Ze keek op toen ze de geur van een bekende poes rook, de snowshoe poes Strawberry. Brightspots glimlachte, een jacht partner was toch wel makkelijker in deze periode, misschien had ze interesse om met haar te gaan jagen. Brightspots stapte op haar af, "hé, Strawberry!"

OOC: Eerst Strawberry.

Door alles wat ze zelf had mee gemaakt kende ze veel trucjes om emoties te verbergen, om je ware ik te verbergen. Ze wist dan ook wanneer een glimlach geforceerd was, niet altijd, maar de ogen had ze er wel voor gekregen. Na wat zij zelf had mee gemaakt wilde ze maar al te graag andere katten helpen om weer op de been te komen, of gewoon hun hart te laten luchten.
En op dit moment kon ze zien dat Strawberry er niet zo lekker bij zat. "Oh, hallo, Brightspots," miauwde Strawberry met een glimlach. Brightspots glimlachte terug. "Hoe gaat het?" Miauwde ze toen, Strawberry mocht zelf weten hoe ze daar op ging antwoorden, al ging het alleen over haar Queen leven.

Haar zat het ook nog wel eens dwars, de nare gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld de afgelopen moons. Nu was ze vijftien moons, een jonge warrior. En toch voelde ze zich niet een warrior. Meer een kat die bereid was anderen te helpen met zijn of haar problemen. Maar vechten voor de clan? Dat deed ze wel, maar ze was geen vechter. Nu ze Graypaw had moest ze wel gaan vechten, hem leren vechten. Dat kon ze wel, daar was ze zeker van.
En nu ook, nu wou ze Strawberry helpen. Ze zag haar, en ze kon gewoon zien dat er iets niet pluis was. Dat er iets gaande was. Daarom had ze besloten de ijsbrekende, hoopte ze, vraag te stellen. Hoe gaat het? En het antwoord dat ze kreeg was: "Met mij gaat het wel goed, de kittens groeien..." miauwde Strawberry. Brightspots vernauwde haar ogen en probeerde Strawberry recht aan te blijven kijken. Strawberry was misschien ouder dan haar, maar Brightspots had genoeg mee gemaakt om te weten dat dingen niet in orde waren. "Mooi, toch?" Miauwde ze. Ze wou graag doorvragen. Maar ze wist dat doorvragen niet helpen zou. Ze had het zelf ondervonden. Als katten door vroegen zette ze alleen maar een grotere muur op. "Nog eh… gecondoleerd met Oakpaw…" miauwde ze voorzichtig. "Ik vind het heel erg," vervolgde ze toen, ze wist wel dat ze met die woorden Oakpaw niet terug kon brengen, of dingen in orde kon brengen, maar haar binnenste zei dat ze dat gewoon zeggen moest. Het begon wat harder te sneeuwen en Brightspots zette haar vacht iets meer op om zich zelf te beschermen tegen de kou.