Death is coming close [Thrushdive]

De poes zag er nog altijd slecht uit, al had ze gisteren haar vacht wel voor een deel uitgekamd, deze zat nog altijd vol klitten en mos. Haar gezicht was nog altijd magertjes, omdat ze soms dagen niet meer at. Fawnstep wilde niet meer, ze had geen zin meer in het leven. Telkens weer zag ze die twee pelzen bij elkaar, tabby en wit. En als hij haar niet eens wilde, wie dan wel? Inderdaad, niemand dus. Ze had zich erbij neergelegd dat ze deze Leafbare vast niet zou overleven, want de blauwe vlam in haar ogen was bijna uitgedoofd.

Fawnstep krulde zich op en duwde haar kop diep in haar rommelige vacht. Ze was niet meer die jonge, stralende poes van vroeger, ze leek nu eerder een elder. Maar zo voelde ze zich ook, aan de kant gezet, een verschrompelde levenslust. De tranen kwamen alweer wat opwellen, maar ze duwde die weg, ze mocht niet zwak zijn. De poes zag er niet alleen slecht uit, en verminkte zichzelf, maar van binnen begon alles ook te rotten. Ze werd gevoelloos, emotieloos, leeg van binnen. De poes keek op bij het ruiken van een geur. Ze hees zich wat moeizaam overeind en keek toen recht in de blauwe kijkers. Ze staarde hem een paar seconden aan en draaide toen haar rug naar hem toe, en liet haar kopje wat hangen. Het was wel duidelijk dat de poes vermagerd was, maar dat moest ook wel, want ze at amper meer iets.

Ze kromp wat ineen toen de kater fel tegen haar uitviel. “Wát denk je dat je aan het doen ben?” miauwde Thrushdive woedend tegen haar. De poes sloot haar ogen en probeerde rustig te blijven onder de situatie. “Je verminkt je zelf, en ik vermoed dat je zelfmoord wou plegen? Alleen omdat ik niet meer dan vriendschap voor je voelen kan?” miauwde de kater luid en fel, iets waarop ze zich nog kleiner en zwakker voelde in zijn bijzijn. “Ík kan er toch niks aan doen dat mijn gevoelens niet voor jóú zijn?” miauwde de kater en plots zat hij weer voor haar neus. De poes opende haar doffe ogen en keek hem strak aan. "Hou op!" miauwde ze en binnen in haae raakte de kater voor haar nu echt een gevoelige snaar. "Ga weg! Hou op! Ga wég!" miauwde ze en een traan drupte uit haar ogen. "Denk je soms dat je je telkens opnieuw mijn leven overhoop komt gooien? Je gedraagt je niet eens als een vriend voor me! Ik lig hier al weken, en je hebt je domme kop nog geen enkele keer laten zien. Nee, meneer is alleen maar bezig met zijn witte schoonheid." miauwde ze en tranen stroomden uit haar ogen. "Denk je soms dat ik mijn gevoelens zo maar uit kan schakelen? Nou, dan heb je nu ook je zin! Je betekend niks meer voor me. Ik wil je niet eens meer zien!" miauwde ze en een snik verliet haar mond. "Ga weg, of ik roep Littlestream." murmelde ze hierna zacht en keek hem aan, met nog altijd die doffe ogen. Het was wel duidelijk dat de poes veranderd was, ze was niet meer zichzelf.

Ze drukte haar oortjes in haar nek toen de kater begon te lachen. Ze voelde zich nu net een kleine kitten die uitgelachen werd om diens domme gedrag, maar ze kon het niet goed plaatsen dat haar enige vriend haar nu zo bot aan het uitlachen was. "Prima," miauwde de kater nadat hij stopte met lachen. "Je hebt je zin, en wat..?" Toen de kater wat dichterbij kwam deens ze angstig wat naar achteren. "Je bent geen vriendin meer, jíj kan mijn gevoelens niet bepalen, en ik heb mijn best voor jou gedaan, ondanks alles, jíj bent blind, en zo'n iemand?" De kater stak zijn neus in de lucht en keek op haar neer, iets wat haar nu in duizend stukjes liet kruimelen, zoals een kaartentoren die met een zuchtje wind in elkaar viel. "Zo'n iemand hoef ik niet," miauwde Thrushdive vervolgens. De kater draaide zich weg van haar en liet haar achter in de donkere Den. "Dág, Fawnstep," miauwde deze vervolgens, terwijl hij de Den uit stapte en verdween. Ze kon het nog altijd niet goed bevatten, maar de tranen waren alweer opgeweld in haar ogen. Ze viel neer in haar nest en rolde zich op, waarna ze weer zacht begon te snikken. Haar enige vriend, eentje die ze altijd trouw was gebleven, was weg. Voorgoed.

OCC: Topic uit.