It smells like Death in here...

De kater liep langzaam over de as die nog steeds de grond bedekte, en een vage glimlach was te zien op zijn gezicht. Dit leek misschien hard, maar hij was aan het denken aan de tijd toen dit land mooi en vol met bomen en gras was. Nu was daar helaas niets meer van over, nu waren er enkel nog wat katten die hier rondliep en een beetje rondkeken. Sommige hadden ook echt daadwerkelijk in Skyclan gezeten, maar Brokeong gokte dat de meeste hier waren om dezelfde reden als hij, ze wilde het veroeste land een keertje zien.
Hij ging zitten bij een kleine plas, en bekeek het water, iets puurs in een verwoest landschap. Dat was Otterflight bij hem, het pure in zijn verwoeste leven.

~ Earthpatch

Hij keek naar het water, en zag een silhouet verschijnen. Rustig draaide hij zich om en keek met zijn olijfgroene ogen naar de poes die aangelopen kwam. Duidelijk Windclan, niet erg stevig of groot, en heel wendbaar. Hij knikte naar haar, terwijl hij zijn best deed om geen grom te laten horen. Windclan en Shadowclan stonden niet echt op goede voet met elkaar op 't moment, maar hier mocht dat niets uitmaken. Helaas kon hij zich niet inhouden toen de poes hem ook nog eens stoorde. Was het dan niet overduidelijk dat hij hier om een speciale reden alleen was?! Geïrriteerd draaide de kater zich om en snauwde een kort antwoord, om zich daarna weer om te draaien. "Ja, ALLEEN,"

Hij reageerde niet, en bleef kijken, maar de ogen die in zijn rug priemden irriteerde hem. Hij hoestte zijn eeuwig durende hoest, en keek de poes aan. Waarom kreeg hij juist nu een hoestbui? Nu zou Shadowclan zwak lijken! Zijn ogen stonden niet vrolijk, eerder pijnlijk omdat de hoest dat met hem deed, maar hij vond de kracht om toch wat tegen haar te zeggen. "Whatever," bromde hij, en negeerde haar weer. Ze moest stoppen met kijken als ze geen problemen wilde.

De kater hoestte luid. Een glimlachje kwam op haar gezicht toen ze merkte hoe de grote stoere kater eigenlijk gewoon snotverkouden was. Nouja leek te zijn. Maar de cyperse kat probeerde het te verbergen leek het. "Whatever," bromde hij, en negeerde haar weer. Earthpatch bracht haar blik naar een andere plek, om niet in de problemen te komen. Ze besloot te zuchten en zich om te draaien. Haar aandacht ging naar alles om zich heen. Alleen nu voelde ze zich niet verdrietig meer. De kater had eigenlijk helemaal gelijk, waarom zou je aandacht geven aan een ander? En vooral aan iemand die zo tegen jou doet. Ze liftte haar achterste omhoog en keek omhoog naar 1 van de schuin nog overeindstaande bomen. Met een sierlijke sprong kwam ze erbovenop terecht. Daar liet ze haar achterste weer zakken om zo over het land uit te kijken. Wat de kater betreft, hem boeide haar niks meer.

-Je maak het me moeilijk x'D-

Het bleef stil achter hem, en even genoot de tabby kater van de rust rondom hem. Niets gebeurde er, en alles was nu even stil, en in harmonie. Helaas werd zijn geluksmoment verstoord door de ruwe hoest die weer klonk, en hij vloekte even zacht. Waarom had hij de hoest nou? Hij had hem ook al toen hij een kitten was, maar, toen was het minder erg, nu, als het heel erg was, kwam er soms zelfs bloed naar boven. Hij werd er bang van, maar vertelde niemand iets, hij kon ermee leven, vooralsnog.
Na een kort tijdje van hoesten en stilte, keek hij toch om, en zag de poes op een boom zitten, een soort gevoel van verzet kwam in hem op. Mocht ze daar wel zitten? Was het geen, speciale plek voor skyclan katten of zo? Hij was van plan om naar haar toe te lopen, maar stopte halverwege, en draaide zich als een boze kleuter, weer om, nee, met haar praatte hij niet meer.

- Uitdaging xD

Hij zat daar, en weigerde boos zich om te draaien toen de poes achter hem blijkbaar, aangezien hij een doffe plof hoorde, uit de boom sprong. "Ja joh," Siste hij kwaad, ga maar weg, "Stomme Windclanner!" Riep hij haar nog na, waarna hij onderbroken werd door een erge hoestbui, wat hem frustreerde. Altijd als hij zich opwond, boos werd, zenuwachtig, altijd kreeg hij zo'n stomme hoestbui. Een klein beetje bloed gleed langs zijn kin naar beneden, en de smaak ervan zat vast in zijn mond. Angstig ging hij liggen, en sloot even zijn ogen, bang voor zijn toekomst, hij zou met Shrewstar moeten praten hierover.