Auwtch.. nothing is going on.. smile? (&Stonerain)

~Willowkit~

'Auwtch!' gilde Willowkit toen ze zichzelf had gesnede aan een scherp stuk steen.
De tranen sprongen in haar oogjes. 'Whahah! zie die kleine nu eens huilen!' riep een van de oudere apprentiches haar toe. 'Laat me met rust!' spuugde Willowkit die apprentiche toe. Die wel even na haar uitbarsting naar zijn makkers keek maar al snel met een scheve gemene grijns naar haar toe staptje en vlak met zijn kopje voor haar hing 'Ooow.. wil ons kittentje naar mamie?' vroeg hij alsof hij met haar te doen had. 'Ja..a' stoote Willowkit er snikkend uit. Eindelijk! hij ging haar helpen!

O jee, te vroeg gejuicht. De kater begon samen met zijn makkers haar breeduit uit te lachen waarna een van zijn makkers haar een venijnige harde por mét nagel gaf waardoor ze uit haar balans raakte en op de grond viel. Met een klein wondje in haar zei van dat porretje, maar wat piikte daaat!

Willowkit staarde naar haar pootjes, dat had zij weer e. Ze was beginne praten met die apprentices, toen waren ze nog aardig. Maar al snel had ze een voor haar grappige maar voor hun totaal ongrappige en onzozele mop vertelt waarna ze haar breeduit waren uitbeginne lachen. En Willowkit had meegelachen! dat maakte het alleen maar erger.. en die tranen maakten het niet veel beter..

'Mama' snikte ze stilletjes waarna de Apprentices op jacht waren gegaan. En traagjes stond ze op.. o o.. daar was haar mama! ze wou wel zeggen dat ze de laatste tijd door een paar werd uitgelachen om haar stomme mopjes... maar wat beruikte zij daar nou weer mee? Er zou toch niets veranderen!

Vlug, vlug droogde De kitten haar tranen af aan haar grijsgestreepte pootjes en probeerde er weer wat beter uit te zien... wat niet echt lukte.. Haar oogjes waren nog rood van het huilen, haar voorpootje zag rood van het bloed van die irritante snee door die steen, en ook op haar zij hing een klein beetje bloed. Alsof ze een schotwond had ofzo, zo zag het eruit. Zo, dat ene kleine puntje bloed.

'Hoi..' wist ze slikkend uit te stoten met een gemaakt flut glimlachje. F*ck zo ging dat hier nooit niet lukken he! dacht ze nog.

-Stonerain.

Ze rende naar Willowkit toe zodra ze terug was van de jacht. 'Waren die apprentice weer bezig?'vroeg ze. Ze likte de kitten even. Toen ze het bloed en de wonden zag werd haar ogen groot. Ze doorzocht de kitten. 'We gaan zo wel even naar Brindlepool toe',mompelde ze. Ze keek de kitten aan. Ze pakte de kitten bij haar nekvel op en liep naar de nursery. Ze ging zitten en liet de kitten los zodra die op de grond zat. 'Vertel me maar eens wat er gebeurd is.',zei ze vriendelijk tegen de kitten.

Auwtch.. nothing is going on.. smile? (&Stonerain) 2i0tath

~Willowkit~

Stonerain, de mama van de zilvergestreepte kit, rende naar Willowkit toe zodra ze terug was van de jacht. Willowkit slikte moeizaam, zo moeilijk had ze het. Wat moest ze zeggen? Of bettergezegd, wat moest ze niet zeggen? Wie weet wat die oude apprenice nog voor haar in petto had? 'Waren die apprentice weer bezig?' vroeg haar mama, Willowkit deed haar mondje open om direct alles op te biechten, maar ze voelde de ogen van de apprentice nog op haar rug brande. Die moesten hier wel ergens zijn, ze zouden wel zien of te weten komen dat Willowkit hen verklikt had.. nee, ze mocht niets zeggen. 'N..Nee?' mompelde ze. Stonerain likte Willowkit even. Toen ze het bloed en de wonden zag werd haar ogen groot, Willowkit stond wat zenuwachtig heen en weer te draaien. Zo bang was ze. haar mama doorzocht Willowkit van top tot teen, je kreeg er zo'n onbehaagelijk gevoel bij. Zelf Willowkit kon dat wel eens krijgen, toch? 'We gaan zo wel even naar Brindlepool toe', mompelde Stonerain, Willowkit knikte bevestigend 'Ja mama.' meer kon ze niet uitbrengen. Haar poot deed erg veel zeer. Vervolgen pakte Stonerain de kitten bij haar nekvel op en liep naar de nursery, daar bungelde Willowkit dan. Alstublieft, alstublieft! laat de apprentice nu niet kijken! Willowkit schaamde zich heus niet voor haar mama, nee helemaal zelfs niet. Stonerain was de enige kat van de clan die Willowkit -na "het bevallingsongeluk" waarbij haar echt moede, broers, zusjes stierven en de vader op de loop ging- nog wou opvangen. Toen Willowkit en Stonerain bij de medicijncat aankwamen stelde Willows mama een vraag. 'Vertel me maar eens wat er gebeurd is.' zei ze vriendelijk tegen de kitten.

Eu.. Ja? Wat moest ze nu eigenlijk allemaal vertellen? 'Nou, er waren drie apprentices en de ene..' en daar ging ze. Willowkit vertelde alles aan haar mama, tot in de fijnste details. En niet alleen alles van deze pesterij, ook van alle die daarvoor waren gebeurd. Ze werd altijd wat gepest door die mopjes (die echt Geeeeeestig waren, volgens haar dan toch..) en omdat ze altijd zo blij was en omdat ze zo klein was voor haar leeftijd etc..

Had ze nu niet teveel verteld? Wat zou Stonerain nu zeggen of doen? Wat zouden "de pesters" nu doen?

Veel vragen, geen antwoorden.