Apotheosis

Het was al met al een vreemde sensatie die Cinderfall met geen enkel woord kon beschrijven en geen enkel beeld kon vormgeven. Het was alsof hij werd opgeheven op een bed van zachte veren. Alle pijn was verdwenen en hij kon weer normaal ademen. Op een gegeven moment raakte zijn poten vast grond. Verbaasd keek hij hoe hij omringd was door zwart. In de verte was een wit licht dat hem vol warmte vervulde toen hij een stapje er naar toe zette. Zag hij nu.. daar een kat staan? Hij zette nog een stap, en nog een, en nog een. Hij liep net zo lang tot het licht bijna voelbaar was en hij de kat kon aanraken. Voor hij dat kon doen omringde het witte, warme licht hem.

Cinderfall opende zijn ogen langzaam. Hij werd zich er meteen van bewust dat hij comfortabel lag. Hij kwam overeind met een snelheid die hem weer jong deed voelen. Zijn gele ogen keken de omgeving rond en hij zag dat hij naast een rivier lag.  De rivier rende door een eindeloos open veld vol groen gras. Aan elk grassprietje kleefde enkele lichtjes alsof het sterren waren.  Zijn ogen reisde langzaam omhoog en hij zag dat de hemel gevuld was met sterren. Zijn mond viel open. Hij was in StarClan. De plek die iedereen in het einde zou bezoeken. Met die realisatie kwam ook weer de reden terug waarom hij hier was. Meteen kwam hij overeind en rende hij naar een rond poeltje water die zich had afgezonderd van de rivier. Hij bekeek het water, zijn reflectie was maar een schim van wat hij hiervoor geweest was. Zijn vacht glansde vol sterren, zijn gele ogen glommen gezond en hij zijn ribben waren niet meer telbaar. Cinderfall keek verbaasd naar zichzelf. Besef vloeide door hem heen als een warme stroom. Hij voelde zich .. tevreden. Zijn wonden waren geheeld en zijn lichaam hersteld. Nogmaals keek hij om zich heen. In de verte stond een oude wilgenbos wiens takken majestueus en triest naar beneden hingen, zo te zien liep de rivier net onder de takken door. Verder was het veld leeg. Hij vond het moeilijk om het allemaal te accepteren, maar zijn geest was nog nooit zo vredig geweest als nu. Op één uitzondering na dan. Die ene nacht na de geboorte van de kittens. Hij had naast Lostvoice gelegen, de kits lagen tussen hen in en hij voelde op dat moment een onbeschrijfelijk gevoel, vergelijkbaar met wat hij nu voelde. Toen had hij alles op een rijtje en toen was hij gelukkig. Toen. Langzaam zakte Cinderfall door zijn poten en ging zitten. Zijn kop hing naar beneden terwijl hij in het poeltje keek. Hij sloot zijn ogen en liet de pure stilte om hem heen inzinken.

Voel je vrij om Cinderfall welkom te heten in StarClan c: