The world is not enough!

Zijn tempo lag aanzienlijk lager dan normaal, en het viel hem op dat een slak die eerst aan het begin van het kamp was, nu al naast hem slijmde. Een zucht rolde over zijn lippen, en met tegenzin struinde hij verder. Dit was de eerste keer dat de kitten er tegenop zag om met iemand te praten, maar hij had er geen zin in dat Littlestream al dit aan zijn moeder zou zeggen, dus liep hij stug verder, en probeerde niet na te denken over het gesprek dat komen zou. Hij zou zijn excuses aan moeten bieden, zijn tong gleed automatisch uit zijn mond, en een vieze uitdrukking verscheen op zijn gezicht. Excuses, bah, daar hield hij niet van, hij had toch zeker niet zoveel fout gedaan? Nou ja, misschien ook wel.
De medicine den was al dichterbij gekomen, en de slak lag nog steeds op kop, boos keek Tallkit naar het diertje, en even later sprong hij met zijn klauwen uitgespreid erop af. Niet veel later lag er een overleden slak in het kamp, en liep een nóg ontevredener Tallkit in de richting van de medicine den, lekker dan, nu had hij ook nog eens een onschuldig beestje vermoord.

- Littlestream

Kieskeurig begon ze met haar neusje tussen de verschillende prooidieren te snuffelen. Veel keuze was er niet, en ze was dan ook al tevreden met het kleine muisje dat ze uiteindelijk gekozen had. Ze was nog steeds niet goed in haar vel sinds ze gisteren in het meertje gevallen was. Een duistere gedachte kroop over haar heen. Wat als ze zelf ziek aan het worden was? Dan was ze weer eens een last voor de clan. Littlestream schudde haar kopje en keek even naar de grond. Alleen een zwak griepje, meer zou het waarschijnlijk niet zijn. Voorzichtig trippelde ze terug richting haar den, maar blokkeerde het gestalte van een kleine, maar zeer bekende kitten haar weg. Rustig legde ze het diertje terug neer en keek ze even vermoeid naar Tallkit. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze rustig, tot haar eigen grote irritatie de zwakheid in haar stem horende.

Hij keek nog steeds boos naar de slak toen een duidelijke geur ineens zijn neus binnendrong. Meteen vloog zijn knappe kopje om, en keek hij in de ogen van de poes die hij zocht. "Kan ik je ergens mee helpen?" Hij knikte, schudde toen zijn hoofd, en knikte weer. Hij werd eerst echter even afgeleid door haar stem, vermoeid, zwak, niet zo sterk als de vorige keer dat hij haar had gezien. Daarom besloot hij om het rustig aan te doen, voor zichzelf, en voor de poes. "Ehm.. Eigenlijk wel ja," Begon hij, zijn ogen niet van haar afhoudend, ook al was hij hier om zijn excuses aan te bieden, dat betekende niet dat hij door het stof zou gaan. De poes mocht al blij zijn dat hij hier überhaupt was. Eerst even checken of ze oké was, want als er iemand met clanbeschermens gevoelens rondliep, dan was het de jonge kitten wel. "Ehm, hoe gaat het trouwens?"

Haar groene ogen die iets doffer waren dan voorheen ontmoetten zijn blik toen de kater zijn kopje omdraaide. "Ehm.. Eigenlijk wel ja," Begon de kater. Littlestream spitste haar oortjes wat nieuwsgierig naar voren en ging vervolgens zitten. "Ehm, hoe gaat het trouwens?" Wat verbaasd keek ze hem aan, niet wetend hoe ze met de plotse sfeer verandering moest omgaan. De vorige keer dat ze met de kater had gepraat kon hij haar bloed wel drinken, en nu vroeg hij hoe het met haar ging? Littlestream besloot er niet verder op in te gaan en besloot om alleen eventjes wat ongemakkelijk met haar oortjes te wiebelen. "Goed," Loog ze snel, met een ietwat hese stem. Snel schudde ze haar kopje even en raspte ze haar keel waarna ze hem terug aankeek. "Maar goed, wat is er?" Vroeg ze vervolgens snel, waarna ze even met haar poot de muis wat dichterbij schoof.

Ze leek verrast, en hij kon het haar ook niet kwalijk nemen, "Goed," Hij knikte zenuwachtig, "Goed, goed," Snel volgde het katertje het voorbeeld om te gaan zitten, en wierp toen een blik op de muis. Waarna zijn blik afdwaalde naar de kleine prooistapel, wanneer werd hij nou apprentice? De stem van Little bracht hem terug naar het heden, en hier. "Maar goed, wat is er?" Zijn ogen richtten zich weer op haar, nu de formaliteiten geweest waren, was het niet meer nodig om te doen alsof hij haar mocht. Zijn ogen werden weer hard, en zijn stem klonk koeltjes toen hij verder praatte. "Ik kwam om mijn excuses aan te bieden," De zin klonk door zijn toon en houding niet erg overtuigend, maar ze zou het ermee moeten doen want beter zou ze niet van hem krijgen.

["Goed, goed," Zoals ze al verwacht had kwam hierna het addertje onder het gras vandaan. Tallkit nam zijn vorige houding weer aan en wierp haar een harde blik toe, eentje waar ze zich weinig van aantrok. Met dezelfde blik keek ze hem aan, niet eens de zin hebbende om er iets van te zeggen. Het laatste waar ze nu wel zin in had was een ruzie met een kitten. Ze had er de puf gewoon niet voor. "Ik kwam om mijn excuses aan te bieden," Bekende hij, al klonk het door zijn toon niet echt geloofwaardig. De poes bleef hem eerst nog wat neutraal aankijken, waarna ze haar rug terug wat rechtte en even luid snoof. "Oké, dankje." Mauwde ze kalm waarna ze terug opstond en haar muis terug oppakte. Echter, toen ze zich bukte om met haar kaken naar het lichaampje te grijpen werd ze onderbroken door een korte hoestbui. Weer schudde ze haar kopje en wreef ze even met haar poot over haar snuit. "Was er nog iets of mag ik gaan?" Vroeg ze schor terwijl ze over hem heen keek, naar de ingang van haar den.

De poes keek terug met dezelfde blik, en hij moest bijna lachen. Ze zag er niet geweldig gezond uit, maar haar ogen verraadde dat ze nog steeds gevaarlijk was. "Oké, dankje." Hij knikte, en wilde weglopen, maar het zicht van de poes die onderbroken werd door een hoestbui deed hem toch iets, en half geïrriteerd door zichzelf liep hij dichter naar haar toe. Heel veel kleiner was hij niet dan zij, het katertje was namelijk gewoon een enorm uit de kluiten gewassen ventje. "Was er nog iets of mag ik gaan?" Beledigd snoof hij, en keek haar aan. "Je was sowieso al vrij om te gaan, ik wilde alleen net aanbieden om de muis voor je te dragen,"

Haar poten voelden stijf aan toen ze nog een korte stap vooruit nam. Misschien had ze gisteren de hulp van Nightspark toch beter aangenomen.. Bijna meteen schudde ze haar hoofd bij die gedachte. Nee, als de kater doorhad dat ze amper haarzelf kon redden in zulke situatie's, wat moest de rest dan al wel niet van haar denken? Het was nooit een groot geheim geweest dat Littlestream niet de beste weerstand had, dat was al bekend vanaf haar geboorte. Maar alsnog was ze blij dat ze uiteindelijk toch een dienst bewees aan haar Clan. Elder worden leek haar zo onnodig, het enige wat haar niet lukte was trainen. Wegens haar zwakke gezondheid. Maar voor de rest was ze compleet in orde; oren, zicht, reukvermogen. Een kleine grijns kwam op haar gelaat te staan toen ze terug dacht aan de oude tijden. Ze gaf toe, Smokebreath als mentor hebben was ook niet altijd even gemakkelijk, het was moeilijk, maar op een ander niveau. "Je was sowieso al vrij om te gaan, ik wilde alleen net aanbieden om de muis voor je te dragen," Mauwde Tallkit, welke haar uit haar gedachten had weten te halen. Snel keek ze hem weer aan en wist ze een dankbare blik in haar ogen te krijgen. "Dat mag, als je wilt." Klonk haar stem deze keer al iets vriendelijker, en zoals gewoonlijk, zacht. Van grootte verschilden ze inderdaad niet veel. Wat merendeels kwam omdat Tallkit gewoon een grote kit was, en omdat Littlestream eigenlijk het formaat had van een pas benoemde apprentice. Maar ze had zich daar al over gezet, al kon ze er niet aandoen dat ze niet tegen de opmerkingen 'kleintje' of dergelijke kon.

De poes voor hem leek even afgeleid te zijn, dus herhaalde hij zijn zin, exact hetzelfde zei het katertje, en deze keer leek het te werken. Littlestream lette weer op, en nam zijn aanbod aan. "Dat mag, als je wilt." Hij knikte, pakte de muis, en wachtte tot ze hem voorging naar de Medincine den, het was niet beleefd om iemand voor te gaan naar zijn of haar 'woning' vond de kitten, dus hield hij zich aan die zelfbedachte regel. "Mwaar mwawom bwen we zwik?" Murmelde hij, terwijl hij de muis ook netjes vast probeerde te houden. Waarna hij de poes vragend aankeek.