ωαкιηg υρ

<sub>Haar ademhaling werd weer wat normaler en dat zag je ook aan het tempo waarop haar borstkas op en neer ging. Haar lichte rode vacht werd beschenen door een zachte zonnestraal welke zich een weg tot binnen de medicine cat den had weten te banen. Ondertussen was de sneeuwstorm al weer over gegaan, en had de vorige dag plaats gemaakt voor een nieuwe. Haar oortjes draaide wat ongemakkelijk toen deze het gefluit van de ochtend vogels opvingen, als teken dat de poes ondertussen haar bewust zijn terug aan het krijgen was.

Ze rolde om in het mosnest waar ze zich in bevond en sloeg haar pluizige staart over haar neusje heen. De ribben die nog steeds uitstaken als hoeken waren beter zichtbaar geworden, afgezien het feit dat haar vacht nog steeds een beetje doorweekt was. Nogmaals draaide de poes zich om, en opende ze haar blauwe ogen toen ze geen slaap meer kon vatten, of eerder gezegd, echt ontwaakte.

Een rilling gleed over haar heen toen ze met wagenwijd open ogen rondkeek. Waar was ze? Het enige wat ze zich herinnerde was dat ze gisteren een vos was tegengekomen.. En dat.. dat Frostlake die had verslagen.. Frostlake? Frostlake! Meteen sprong de poes overeind, echter door te weinig energie en kracht viel ze weer als een baksteen naar beneden in het mos. Een zachte kreun verliet haar mond toen een pijnscheut door haar heen ging. Had hij haar naar hier gebracht? Waarom? Wat was er gisteren gebeurd dan?

Toen ze zich voorzichtig omhoog hees tot ze in een soort van zit positie bevond keek ze vragend om zich heen. Hoop fladderde als een gevangen vogeltje op in haar borstkas toen ze de zwarte vacht van de kater zag. De poes opende haar mond om iets te zeggen maar echter kwam er niks uit. Minnowleaf haalde nog eens diep adem, en probeerde nog een keer. Deze keer iets voorzichtiger. "Frostlake?" Miauwde ze zo luid als ze kon, echter kwam het er nog steeds als een zacht gefluister uit. Ter vergeefs verloor ze haar evenwicht weer en viel ze terug met een plof neer op haar zij. Wat nu?

{Frostlake}</sub>

_{"Minnowleaf." Ze probeerde haar kopje op te heffen toen ze de stem van de kater hoorde en voelde hoe een traan over haar wang rolde toen hij zijn neusje in haar pels drukte. Ze had niet de kracht om hem nu tegen te houden, maar stiekem wou ze dat niet eens. "Laat me nooit meer zo schrikken.. maar alles komt goed." Miauwde hij zacht. De kattin voelde hoe de gemengde gevoelens weer in haar opkwamen, maar probeerde deze weer weg te drukken. Echter kwam er geen verbetering en kwamen de vele vragen weer in haar op. Waarom had hij haar geholpen? Waarom had hij haar daar niet laten liggen..? Minnowleaf probeerde met haar poot haar wangen terug droog te wrijven, in de hoop dat de kater niets zou opmerken en probeerde hem nadien aan te kijken. "Waarom heb je me geholpen..?" Tot haar eigen grote irritatie hoorde ze hoe haar stem klonk zoals die van een hopeloze kitten. Ze haatte het om het slachtoffer te zijn, zeker in situaties als deze. Ze wist wat ze voor hem voelde, echter ontbrak de kennis om deze gevoelens ook daadwerkelijk te uitten.}

_{"Waarom niet?" Vroeg de kater voorzichtig aan haar, waardoor Minnowleaf even wegkeek en op haar lip beet. Nou.. Ze was een last voor hem, was dat vroeger en zou dat altijd blijven. Ze was een last voor iedereen, het kamp was beter af zonder haar. De poes schudde haar kopje en keek de kater vervolgens terug aan. "Ik wil geen last voor je zijn.." Miauwde ze zacht waarna ze even ongemakkelijk met haar oren wiebelde. Haar lichte blauwe ogen zochten de zijne, en eens ze deze gevonden had probeerde ze zo oprecht mogelijk te kijken. "Maar.. Ik.." Haar stem stierf even weg, waardoor ze terug naar de grond staarde. "Ik was oprecht blij toen ik je terug zag.. Ik dacht dat het mijn schuld zou zijn als je vermoord werd door die vos..." Vervolgde ze zachtjes.}

_{"Minnowleaf.. Als ik jou niet had gevonden, wat moest er dan van mij worden? Ik hou van je, je bent geen last voor mij, in tegendeel juist," Nog steeds stond haar bik wat droevig, niet zeker wetende hoe ze met deze situatie moest omgaan. Ze wist wat ze voor hem voelde, maar wou het gewoon niet toegeven. Ze zou hem sowieso kwetsen, daar was ze gewoon zeker van. Maar uiteindelijk.. Zou ze blij zijn? Zou ze echt blij zijn als ze toegaf wat ze voelde? Een onzeker gevoel borrelde omhoog toen ze opkeek en hem een blik waardig gunde. "Ik hou ook van jou.. Maar wat als ik je per ongeluk kwets?" Miauwde ze onzeker, terwijl ze haar staart wat strakker rond haar lichaam krulde.}