Calm Mind [&Wolfpaw]

Voor zover ze het gebied had gezien, was dit een van haar favoriete plekken, aangezien het niet zo druk was als de rivier, die altijd zo hard tegen de oevers klotste. Het was hier veel rustiger, het stroompje, ook al werd het wat hoger gemaakt door regen en eventueel gesmolten sneeuw, bracht haar gedachten tot rust en ze kon hier gewoon nadenken. Steeds weer maakte ze zich zorgen om haar zusje, maar als ze hier was, leken die zorgen te verdwijnen. Met een zucht liet ze zich op het gras vallen en keek naar haar witte pootjes.

Zachtjes stapte hij door de sneeuw heen, hij was de laatste tijd enorm gegroeid en stak vooral boven de rest van de katten rond zijn leeftijd uit, hij vond het raar; maar ergens ook weer fijn. Zijn ijsblauwe, heldere ogen gleden over de sneeuw heen en zo af en toe vernauwde hij ze iets omdat de sneeuw weer iets te fel was door de zon die erop weerkaatste. Hij was opzoek naar één iemand, eigenlijk de enige poes, na Honeypaw dan, die hem tot rust kon brengen en die hem enigszins kon veranderen in een minder waaghalzige kater; de kater die hij eigenlijk was. Quietpaw; zij was degene die hem rustig kon krijgen en dat had hij ergens ook wel gemerkt. Zachtjes liep hij verder, totdat hij haar calico vacht en haar groene ogen in zijn vizier kreeg. "Quiet!" Sprak hij vrolijk uit, meteen naar haar toelopende. "Ik was jou al aan het zoeken! Hoe gaat het me je?" De poes was pas apprentice geworden en Wolfpaw was daar heel blij mee, nu konden ze tenminste vaker met elkaar omgaan!

Een kleine kever had haar aandacht getrokken. Het kleine beestje probeerde door de sneeuw te kruipen, maar het witte poeder werd hem vaak te veel. Met een kleine glimlach op haar gelaat trok Quiet een streep door het poeder en ja hoor, de kever volgde het spoor. "Quiet!" Haar oortjes sprongen overeind en geschrokken keek ze achterom. Wie had haar--? Wolfpaw! Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze sprong overeind. "Ik was jou al aan het zoeken! Hoe gaat het me je?" Als een begroeting drukte ze haar snuitje in zijn lange vacht en keek de kater met blije oogjes aan. "Hey Wolf, met mij gaat alles goed, ik kan eindelijk het kamp uit. Met jou?" Glimlachte ze en ging weer rustig zitten.

De kater moest zacht snorren toen de poes haar neusje als begroeting in zijn vacht duwde en met een zachte, voorzichtige lik over haar hoofd, begroette hij de poes. Hun eerste ontmoeting was dan misschien niet vlekkeloos verlopen, maar Quietpaw was wel degelijk zijn beste vriendin. Hij glimlachte naar haar en bekeek haar even. "Kijk jou eens! Grote apprentice!" Zei hij lachend, hij was duidelijk blij dat ze apprentice was. "Nu kunnen we weer héél veel dingen samen gaan doen!" Miauwde hij er nog even vrolijk achterna. Hij had er nu al zin in. "Hey Wolf, met mij gaat alles goed, ik kan eindelijk het kamp uit. Met jou?" Hij haalde zijn schouders een beetje nonchalant omhoog. "Met mij gaat het wel oké, ik ben trots op Honeypaw en haar nieuwe rang en blij dat Dawnstar mij een mentor heeft gegeven die wel om me geeft.. maar dan kom ik weer terug op het feit dat mijn moeder er niet bij is.. je weet wel.." De laatste woorden in zijn zin waren wat zachter dan normaal, normaal liet hij zijn emoties niet aan een ander zien; maar bij Quietpaw was dat anders. "Maar voor de rest gaat het prima!" Miauwde hij er weer vrolijk achterna. "Ik heb altijd jou nog!" Hij grinnikte zachtjes en zijn blauwe ogen gleden weer over de calico poes heen, waarna ze bleven haken in haar groene ogen.

"Kijk jou eens! Grote apprentice!" Quiet fronste, maar de glimlach bleef op haar gezicht staan. Hij kon wel goed overdrijven zeg. "Nu kunnen we weer héél veel dingen samen gaan doen!" Haar glimlach werd wat groter, maar verdween bijna toen ze moest denken aan haar Mentor. Snowfinch was dan niet echt.. de meest soepele Mentor. "Met mij gaat het wel oké, ik ben trots op Honeypaw en haar nieuwe rang en blij dat Dawnstar mij een mentor heeft gegeven die wel om me geeft.. maar dan kom ik weer terug op het feit dat mijn moeder er niet bij is.. je weet wel.." Schuldig legde ze haar oortjes in haar nek. Oh nee, wat had ze nu weer gevraagd? Stil richtte ze haar blik weer op haar pootjes en begon de sneeuw nerveus te kneden. "Maar voor de rest gaat het prima!" Voorzichtig keek ze omhoog en slaakte een opgeluchte zucht toen Wolfpaw weer wat vrolijker leek. "Ik heb altijd jou nog!" Verrast sprongen haar oortjes omhoog, maar ze glimlachte al snel weer. "En ik heb jou," Glimlachte ze stilletjes en krulde haar pluizige staart om haar pootjes. "Honeypaw zal het vast heel goed doen." Vervolgde ze zichzelf weer wat stil. "Uhm.. wil je.. iets gaan doen of wil je hier de hele dag blijven staan?" Nieuwsgierig keek ze de Apprentice aan. Ze wilde die verloren tijd koste wat het kost inhalen.