The big cat {Tallpaw}

Tall grinnikte even. Never voelde zich ook niet echt op zijn gemak, maar hij moest Tall terugnemen. Na enkele tellen stond hij op en schudde hij zijn pels uit waarna hij van Tall ging en voor de tabby ging zitten. De kater sloeg netjes zijn staart voor zijn poten en keek de kit met samen geknepen ogen aan. Een speelse twinkeling was in zijn blik te lezen. Hij had zich nog nooit zo blij gevoeld. De apprentice was één van de weinige katten die hem blij maakte. Ook Aury hoorde op dat lijstje. Hij grinnikte zachtjes, zijn ogen waren zacht, toch hadden ze de leegte die hij altijd had nog steeds in zijn blik. Hij kon het er maar zelden uit krijgen en het werd met de dag moeilijker om het te doen. Maar ah, dat kom echt ook weinig schelen, hij was niet harteloos ofzo. Toch?

Tall kwam al snel rechtop. "Dat was awkward," De tabby grinnikte en ook Nevermind kon een gemene grijns niet onderdrukken. Hij keek naar de kater voor zich. Pretlichtjes schenen in zijn ogen. Het was al moons geleden geweest dat hij zich nog zo had geamuseerd. Hij vond de tijd die hij met Aury doormaakte wel fijn, maar dit was nog dat tikkeltje anders. Hij kon het niet echt plaatsen. het was gewoon zo. Hij kon er niks aan doen dat hij verschillende gevoelens had. Hij haalde even onzichtbaar zijn schouders op, stomme gevoelens, soms konden ze zo verwarrend zijn. "Aury?" Nevermind knipperde even verward met zijn ogen waardoor even zijn vrolijkheid wegviel een vaag van zijn lege blik terug naar boven kwam. Langzaam knikte hij, niet helemaal zeker over wat hij eigenlijk moest vrijgeven. "Het gaat goed tussen ons," zei hij ietwat onzeker. "Ze haat Lone en de kits, maar ze vergeeft me..." Hij zuchtte even. "Soms is het moeilijk om beide partijen tevreden te stellen..." vervolgde hij. In zijn ogen was nu de leegte terug te lezen, het pretlichtje dat een paar tellen terug zo hard had gedanst in de ogen van de warrior was uitgedoofd en was niks meer dan een vage herrennering.

De tabby knikte. "Dat is balen," Nevermind knikte instemend. "Ik bedoel, dat Aury Lone haat, dat is best bagger niet?" Hij haalde zijn schouders op en sloeg even zijn ogen van de apprentice. "Ze is razend op Lone, maar dat zal wel verminderen," zei hij zachtjes. "Hoop ik," fluisterde hij er vlug achter waarna hij zijn ogen terug oprichtte naar de kat. "De kittens probeer ik niet teveel in het openbaar te zien, maar enkel onder elkaar," zei hij, ietwat opgewekter. "Lone en Aury willen niet dat ik ze zie, maar ik kan ze hun recht op een vader niet afnemen," zijn stem klonk zelfzeker. "Ik gedraag me zoals een vader, maar zeg het hen niet, ik denk dat dat het beste is voor hen en voor Lone en Aury." Dat was waar, want als ze dan zeiden tegen iemand dat hij de vader was, dan zou Aury ze zo kielhalen.

"Ik heb er al een ontmoet," In al zijn verbazing trok hij even geamuseerd met zijn snorharen. Hij had dit eigenlijk niet verwacht en hoe graag hij ook van onderwerp wilde veranderen, toch was hij geïnteresseerd in wat de kater had gezien en gehoord van deze kit. "En?" zei hij ietwat op een nieuwsgierige toon. "Wie was het? En wat vond je van haar?" Hij moest al niet hem of haar zeggen, want het waren alle drie poezen, dat was al een probleem minder. Maar hij wilde toch dat de kittens nooit zouden weten wie hun vader was. Hij zou er altijd voor hen zijn, onzichtbaar maar goed duidelijk voor hen. Hij zou ze steunen door moeilijke tijden heen, want diep vanbinnen schuilde een zachtaardige Never, die wel iets gaf om zijn kits en zijn ex vriendin. Maar tja, hij kon nooit goed doen voor iedereen, dan zou hij maar eens goed doen voor zichzelf zeker?

"Zijn het alleen maar meiden?" Hij knikte even en kon het niet laten om te rollen met zijn ogen. "Van de eerste tot de laatste," zuchtte hij al lachend. Toen hij de blik van Tallpaw terug ontmoette beantwoorde die zijn vraag. "Anyways, het was Heatherkit," Hij keek hem nog nieuwsgieriger aan en vroeg zich of hij ook haar probleem had gezien en opgemerkt. "Aardige kitten, ze zei alleen dat ik grijze ogen had.." Hij knikte even, hij had identiek dezelfde vraag gehad. "Ik weet het, ik moet er nog met Lone-one over praten," zei hij. "Met al die problemen komt dat er nog eens bij..." zuchtte hij vervolgens. "Ik heb een naar voorgevoel dat het geen goed voorteken is," vervolgde hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn metgezel. "Maar goed, ik denk dat ze kleurenblind is, denk je dat dat een probleem gaat zijn voor later?"

Tall knikte. "Kleurenblind? Maakt sense, daar had ik nog niet aan gedacht," Ook Nevermind knikte. Al die problemen, al de dingen die hij moest doen. Het was soms teveel voor hem. Toch leek hij het vol te kunnen houden. Hij was sterk geworden van het gevecht tussen hem en Lone. Hij stond steeds sterker in zijn poten. Het feit dat hij niet perfect was, drong met de dag steeds dieper in zijn gedachten, maar ook het besef dat veel katten dat niet waren. Niemand was perfect... Iedereen was anders... "Nee," Nevermind keek hem even vragend aan. "Het maakt niemand toch wat uit welke kleur eekhoorns zijn? Al waren ze blauw! Maar je moet haar dan wel goed uitleggen wat Death Berries zijn, want ze zal de felrode kleur dan waarschijnlijk niet herkennen," Het laatste had hij wel gehoord, maar toch kon hij een lach niet onderdrukken. Hij knikte even naar hem. "Daar heb je gelijk in..." zei hij. "Ik ben blij dat er nog katten zijn die zo optimistisch kunnen denken in deze moeilijke tijden..." Hij knikte even naar de kater. "Bedankt, Tallpaw."

Toen schoot Tall in de lach en even stond Never een beetje raar te kijken. Serieus? "Man!" Never kneep zijn ogen tot kleine, fijne, blauwe spleetjes. Echt, die kon ook niks serieus nemen of wat? Maar goed, wat had hij eigenlijk verwacht? De Tall die hem het advies had gegeven over hoe hij zijn relatie moest onderhouden? Of een kat die een echte apprentice was. "Je bent nog geen elder hoor!" Toen voelde hij een por en sperde hij zij ogen alsof hij een steek had gekregen. Hij stond op en wandelde met een bloedserieus gezicht op de jonge kater af. Hij bleef vlak voor hem staan en keek dreigend op hem neer. Zijn ogen gloeiden, maar hadden geen echte betekenis. "Damn, Tall!" Riep hij uit. Hij kon een grijns niet langer onderdrukken. "Waarom ruïneer je zo'n mooi moment toch?" Het was zijn beurt om hem een por te geven, een flinke harde. "Voor een keer dat ik er over bezig ben." Grapte hij verder met een grijns op zijn snuit. Tja, Tallpaw was gewoon een van zijn beste vrienden...

"Zo ben ik gewoon," grapte de kater. Nevermind zuchtte even al lachend en knikte instemmend, jep, zo was Tall. Vond hij het jammer of juist leuk? Hmm, dat kon hij niet echt zeggen. "Je moet gewoon meer je gevoelens uiten," De zwarte kater haalde even zijn schouders op, die schokten van het gelach die uit zijn mond kwam. Opnieuw voelde hij hoe de poot van Tall tegen hem aan kwam. "Vind je het niet mysterieus?" Zei hij en hij sprong recht waarna hij met zijn rechterpoot traag over zijn ogen streek, alsof hij daar een doek had ofzo. Toen draaide hij zich om, zijn lach verdween en hij ging zitten waarna hij zijn schouders liet hangen en zijn kop ook liet hangen. Toen smeet hij zichzelf op de grond en begon hij zich door de sneeuw te wentelen en te keren. "Oh nee! IK heb mijn nagel gebroken!" Gilde hij uit. "De horror! DE HORROR!" Hij moest toch zijn gevoelens uiten?

Tall moest lachen met zijn 'act'. Maar ach, hij had ook gelijk gehad. Waarom altijd zo emotieloos? Dat was voor niks nodig. Ok, nu zat hij er misschien ietwat over. Maar dat was voor het goed doel, hij wist dat zijn 'act' werd geapprecieerd... Misschien moest hij wat meer naar zijn naam leven en minder naar de visie van zichzelf die hij voor ogen had.... Ja, dat moest hij doen! "Oh neee!" Gilde de jongere kater uit. Nevermind lachte even zachtjes. Zijn ogen hadden een speelse schittering. Toen hij zich even omdraaide om Tall aan te kijken, zag hij nog net de poten van de kat voordat deze als speren in zijn buik werden geramd. Alle lucht werd absurd uit zijn longen geperst en dit alles ging gepaard met een doffe 'oef'. "Gaat het nu beter?" Hij hapte naar adem en ademde ietwat gejaagd om zijn ademhaling weer normaal te laten gaan. Toch kon je zijn parelwitte tanden zien schitteren op de zwarte achtergrond van zijn pels. Hij knikte langzaam, zijn ene oog gesloten en de ander open, ietwat van de pijn die hij had gevoeld.

Tall moest grinniken en het werkte aanstekelijk, want hij moest ook opeens heesjes lachen. Toen de druk van zijn borstkas verdween, hapte hij naar adem. In stoten ademde hij terug de lucht naar buiten. Ok, dit was helemaal niet overgedreven zoals de rest van de act. Hij moest echt serieus naar lucht happen. Dank onze Tall maar en zijn geweldige voorspelbaarheid *kuch*. "Mooi, ik ben blij dat het nu goed met je gaat," Hij knikte even en drukte zichzelf langzaam recht. Zijn ogen ontmoette die van Tall een de lach was nog steeds niet van zijn gezicht verdwenen. Zou het dit gesprek ongedeerd verlaten? Of zou het terug verdwijnen? "Wie zijn de andere kittens trouwens?" Nevermind ging zitten en sloeg zijn staart netjes over zijn poten heen, zijn ogen stonden ietwat achterdochtig. Maar zijn lach was nog steeds op zijn gezicht en dat telde. "Heatherkit, die je al heb ontmoet, is de oudste," begon hij. "Wanderkit is de tweede, ook een kattin en een tabby met een witte buik," vertelde hij. Toen hapte hij naar adem, maar dwong hij de lach om te blijven. "En dan heb je nog Littlekit, de jongste..." Hij zuchtte, half lachend, half hoofdschuddend. "Een zwarte kit, ze lijkt op me." zei hij op een lachende toon. Als Aury haar zou zien, dan zou ze Little waarschijnlijk eigenhandig op het Thunderpath smijten om daarna het lichaam aan de honden te voeren... Geez, wat een gedachte.