{ OPEN } Tell you some stories

Met een rustige pas trippelde de jonge kater de nursey rond. Zijn ijzigblauwe blik keek wat opgewonden rond. Hij had weer eens van die geweldige ideeen. De kater kon wel toegeven, hij had dan ook wel een geweldig brein. Soms vroeg hij zich af, hoe kon het dat hij zo'n geweldig brein had? Maar verder dan dat kwam hij niet, hij had het niet zo op filosoferen. Met een plof nestelde hij zich op een hoopje mos, zijn blik staarde naar de kittens. Met een luide stem verkondigde hij een aankondiging. "Beste ShadowClan kittens!" verklaarde hij met een grijns en hij staarde rond, in de hoop dat hij de aandacht van wat kittens gewekt had. Hij had een luide stem, hij had extra hard gepraat dus heel de nursey kon hem wel horen. Enkele moederkatten keken hem wat boos aan, vooral de katten die erg dichtbij lagen. "Kom allemaal!" riep hij nog eens. Hij had zin om heeeel veel te vertellen, en speeches geven kon hij goed.

Rosekit keek op uit haar hoekje en keek de kant op waar het geluid vandaan kwam. Barkkit, wist ze meteen. Haar grijzige ogen keken de kitten nieuwsgierig aan. Heel voorzichtigjes kwam ze haar hoekje uit. Ze was en bleef een schuw katje, maar dat betekende niet dat ze niet nieuwsgierig was! Als niemand haar maar zag, was het goed. Ze deed maar een paar stapjes uit de schaduw. Rosekit was benieuwd wat Barkkit te vertellen had en als het niks bijzonders was, ging ze toch gewoon weer weg? Niks om je zorgen over te maken Rosekit, moedigde ze zichzelf in haar gedachte aan.