Burn {Bonekit}

Met een behoedzame blik had ze de queen in de gaten. Af en toe wierp de rossige een blik op haar. Iedere keer als de blikken elkaar terug ontmoeten, zag ze dat ze nerveuser werd. Dimkit liet haar stembanden trillen van geluk toen ze zag dat ze afdroop en aan de andere kant van de Nursery ging. Toch begon het staren en grauwen haar te irriteren, wanneer mocht ze nu eigenlijk apprentice worden en dieren vermoorden? En katten in elkaar slaan met toestemming? Of lag dat geluk niet in haar toekomst? Angstig hapte de kit naar adem. Een toekomst zonder bloedvergieten en klauwen? Dat was toch geen toekomst? De angst kroop al naar haar kop en benauwd schoof ze wat naar achter. Straks... Straks... Werd ze nog een softy! Zoals Sinkit! OH NEE! DE HORROR! Met een glazige, angstige blik keek ze eens rond. Dan werd ze een loser! Nee! Dat mocht nooit of te nimmer gebeuren. Ze sloot haar gouden ogen en probeerde haar gekaagde ademhaling te vertragen. Wat deels lukte.

_{And let's be winners by mistake

The world will disapprove}

Zonder te bewegen had ze buiten de nursery gezeten, haar gele ogen priemend in het rond gaand. Ze weigerde om ook nog maar tijd in de nursery te spenderen, als die watjes om haar heen, dat zou helemaal een hell worden voor hen. Niet dat het haar veel uit maakte, over niet al te lang zou ze apprentice worden en dan was ze eindelijk van die debielen af, waaronder ook dat achterlijke zusje van haar dat dacht dat ze een grote mond kon hebben tegen haar. Wie dacht dat ettertje wel niet dat ze was? Haar ogen vielen op het poesje en haar grijns werd duivels, ja ze deed zonder te vragen maar ook zonder toestemming. Langzaam stond ze op en liep met een geheven kop naar haar zusje. ''Wat is er watje? Bang dat mammie je niet komt redden van de grote boze buitenwereld?'' Sneerde ze en lachtte spottend. Nee ze zou nooit onder de indruk zijn van haar, sterker nog de drang om haar de grond in te boren werd alleen maar groter. ''Maar dat heb je met stukken stront die pootjes krijgen.'' Ging ze rustig verder, haar priemende ogen op haar zusje houdend.

''Wat is er watje? Bang dat mammie je niet komt redden van de grote boze buitenwereld?'' Dimkit opende gromend haar ogen. Haar blik priemend in dat van haar zusje. ''Maar dat heb je met stukken stront die pootjes krijgen.'' Dimkit ging overeind staan en ontmoette de priemende blik van haar Sibling. Deze hield ze vast toen ze haar woorden uitbracht. "Het enige waar de buitenwereld bang voor moet zijn is ik, in vergelijking tot jouw durf ik tenminste iets," gromde de kit. Ze tilde haar zilveren poot op en sloeg deze naar het gezicht van de zwarte kit. "Wacht maar af," Grolde ze uitdagend naar Bonekit. Haar haren resen omhoog, toch leek ze niet zo groot in vergelijking met de queens. "En ben ik echt een stront een pootjes? Wel, haal de Medicine Cat er maar bij, want wat in de naam van Starclan ben jij dan? Mijn ogen hebben nog nooit zoiets doms en nutteloos gezien," vervolgde ze op een grommende toon. Maar in vergelijking met haar zus, genoot ze niet van het uitschelden, ze wilde enkel dat die vossenstront haar bek hield.

_{And let's be winners by mistake

The world will disapprove}