A wandering cat; Nevermind

Hij kwam met lege poten het kamp binnen, zijn ogen stonden woest. Dat was al de zoveelste mislukte jacht vandaag. Waarom kon hij geen prooien vinden? Waarom? Hij vervloekte zichzelf, zo stil mogelijk, waarna hij aan de rand van het kamp ging zitten en zijn staart netjes voor zijn poten sloeg, zijn ogen waren hard. Hij moeste even zijn groeiende honger in toom houden en zijn krachten herbouwen, dan zou hij terug aan het werk kunnen gaan. Opeens voelde hij dat een gestalte tegen hem liep. Hij siste dreigend en draaide zijn kop naar de kit. Hij verstarde toen hij zijn eigen ogen zag. Wat? Haar gestreepte vacht en witte buik maakte duidelijk met wie hij te maken had. Hij slikte wat ongemakkelijk en schuifelde wat met zijn voorpoten. ‘Ehm… sorry meneer.’ Zei ze. Hij knikte naar haar. "Dat kan iedereen overkomen," zei hij vriendelijk tegen haar, zijn blik leeg, zoals altijd. ‘Waarom lijkt u zoveel op Littlekit?’ Hij keek haar niks begrijpend aan. Hij knipperde even verward met zijn ogen. Had Lone ze dan niks over hem verteld? Hij was er deels opgelucht over, maar ergens was hij ook erg verdrietig om dit feit... Hij schudde even zijn kop. "Dat weet ik niet," zei hij tegen haar. "Toeval misschien?" vervolgde hij vriendelijk. Zijn lege ogen waren nog steeds op haar gericht. Hij kon een rilling langs zijn ruggengraat onderdrukken. Het was best eng te weten dat waarschijnlijk al zijn kits deze oogkleur hadden. "Wie zijn je ouders?"

Wanderkit knikte en vroeg niet verder, daar was hij opgelucht van. Hij wist het niet echt van wie ze die nieuwsgierigheid had. Lone waarschijnlijk, het was haar nieuwsgierigheid die haar tot contact had gedreven. Hij was zelf ook erg nieuwsgierig geweest toen hij een kit was geweest. Hij glipte toen veel met Darkclaw het kamp uit. Meestal samen en dan werden ze samen gesnapt, dat vond hij een echte kick en hij vond het altijd fijn die kick te ervaren. Erop uitgaan en dan zo snel mogelijk weg geraken van de patrouilles. Hij zuchtte even en lachte zachtjes. Deels naar de kit, die hem aan zijn jeugd deed denken, maar ook aan de gedachten zelf van jong zijn en je nergens zorgen over te moeten maken. ‘Mijn mama is Lone-one’ Nevermind knikte even naar haar en lachte hartelijk naar de jonge kit. Dit was nogmaals een bevestiging dat ze niks van hem afwist en daar was hij deels blij om. "Je hebt haar vachtkleur," zei hij. "Weet je niet wie je vader is?" zei hij wel meteen.

‘Papa’ Hij verstijfde van binnen en voelde hoe tranen prikten in zijn ogen. Had ze het door? Hoe schudde even zijn kop... Nee, dat kon niet... Hoe voelde hoe een stekend gevoel zijn ziel bewerkte. Hoe moest hij dit nu doen? Moest hij kiezen voor zijn geliefde of voor zijn kits? Maar het was te laat, hij had al lang zijn keuze gemaakt, nog voordat deze kit werd geboren. ‘Ken ik niet, het enige dat ik weet is dat hij mama alleen heeft gelaten toen hij wist dat ze kittens kreeg’ Hij zuchtte even en sloeg zijn ogen van haar af. Dat was goed, hij had het wel verwacht, dus dee het hem niks. ‘Mama zei dat hij verliefd was op een andere mevrouw, zelf denk ik dat hij gewoon bang was om papa te worden.’ Hij moest een grom onderdrukken. Ze vergat erbij te zetten dat zij hem gebruikte, want zij viel op hem. Hij keek haar aan en knikte even dat hij het begreep. Geen enkele emotie was te zien op zijn gezicht. Het was misschien goed, zodat ze zijn verdriet niet kon zien, maar hij deed het enkel omdat hij anders in tranen zou uitbarsten. ‘Maar dat is niet erg, mama is heel lief’ Nevermind liet langzaam een lachje zien en knikte instemmend. "Ze is een goede kat," concludeerde hij. Het was waar, maar het was ook een leugen. Een leugen in zijn eigen zieke geest. Hij was ziek, zoals Lone had gezegd, maar hij verzachte graag de woorden. Maar goed, wat had hij te winnen met het zwart maken van deze kattin? Hij ging zich niet tot haar niveau verlagen. ‘Wat is u naam eigenlijk?’ De zwarte kater lachte even naar haar. "Nevermind," zei hij. ‘Ik ben Wanderkit’ Never knikte. "Aangenaam," zei hij vervolgens. Ze had dezelfde ogen als hem, ze konden net zo goed emotie uitdrukken als hij. Hij kon zichzelf wel slaan, stomme ogen.