What's hatnin'

Avashira, de flammend rode kattin, had haar weg terug gevonden naar haar oud-huis. Waarom? Ze wist het niet. Ze had voor het Rogue leven gekozen en had haar leven als Kittypet achter zich gelaten. Toch kon ze haar familie niet zonder pijn achterlaten, ze wou zien hoe het met ze ging. Ze wou zien of ze haar miste. Misschien wou ze gewoon kijken of het haar wel echt trok, dit eenzaam bestaan. Niet dat ze terug kon. Voor nu wou ze dat ook niet, de buitenwereld was hard aangekomen maar ze genoot er toch ook zoveel van. Van de vrijheid, van het jagen en van het leven. Eerst bestond haar dag uit droge brokken en zitten op het dak. Ze herkende deze beurt, ze kende de paden, de planten en de katten. Alles zat als een kaart in haar hoofd. Nu ze hier toch was kon ze maar net zogoed kijken of er wat te beleven was. Misschien ving ze nog wat, misschien kreeg ze een glimp van haar broers. Ze schudde haar hoofd, nee, eten ging nu voor. Het duurde niet lang voor ze een geur had gevonden, geen beurtkat of prooi. Met een zwiep van haar staart sprong ze behendig op een hek en keek wat rond. Het hek volgend kwam ze al snel bij een kater. Vanboven bekeek ze hem rustig waarnaar ze weer naar beneden sprong. Haar groene ogen namen de kater in zich op. ‘Hey’ begroette ze hem kalm. Ze had liever de kater voor haar dan ergens waar ze hem niet kon zien. Als daar een gesprek aan vast zat kon ze niet anders.

[Avashira's naam moet nog groen ^^]

Daar stond de kattin dan, tegenover een kater die ze niet kende. Haar vechten was niet goed dus mocht dit erop uitlopen zou ze zoiezo verliezen. Natuurlijk kon ze wel wát, maar het was niet geweldig. Eerder een manier om Kittypets weg te jagen dan een voltrainde kater. Maar misschien was hij niet op vechten uit, kreeg ze een gezellig gesprek. Nou, je kon maar ergens op hopen of niet soms? De blik die ze geworpen kreeg verraste haar, tot nu stond iedereen niet echt razend bij het ruiken van haar geur. Ondanks dat ze al wat dagen in het wild leefde was haar oude geur nog in haar pels te vinden. Deze mengde zich met de geur van buiten. Toch leek de oude voor de meeste het sterkst. Of in ieder geval, zo leek het uit hun reactie. “Hey love” Dat was zeker geen gehate reactie. Ze zwiepte kort met haar staart maar hielt haar blik op de zijne gericht. ‘Ben jij een Kittypet of?” Was het zo erg? Err, kom op. Het was dat ze die geur niet kwijt kon. Het enige waaraan je kon zien dat die opmerking haar niet al te best lag was een klein trekje met haar oor. ‘Ik ben nu een Rogue, voormalig Kittypet’ Nu leek de nieuwsgierigheid vanaf haar kant. ‘En jij? Ik kerken je geur niet, geen Rogue of Kittypet zover ik weet.’ Ze wist nog niks van de clans en degene die ze haatte. Toch weerhield de onwetend haar niet om het aan deze, nog onbekende, kater te vragen.

De poes wist nog weinig van de wereld af. Het begin van haar leven was ze nooit verder geweest dan haar buurt. Altijd in haar nest, passend op haar familie. De enige vreemde die ze kende waren muffe buurtkatten. Zo passief dat die beesten waren had ze dus geen wantrouwe tegenover vreemde. Natuurlijk had ze wel eens gevochten en ruzie gemaakt. Dit was meestal met katten die de spot aan gingen met haar broers en zus, meestal Windows. Toch waren dit ook gewone huiskatten, geen krijgers.

“Vandaar dat je geur zo vreemd is, het is gemengd.” Ze voelde zich wat beter op haar gemak met deze kater, het leek er niet op dat hij plots uit zijn vel ging springen. Daardoor kreeg ze weer wat van haar eigen karakter terug. ‘Ik hoop niet dat je tegen een dame zegt dat ze stinkt?’ Sprak ze ietwat geamuseerd. Haar staart sloeg ze op haar poten terwijl ze ging zitten. Eenmaal uit het licht werd het vlammend rood wat vlakker oranje.

De verbazing bij de kater liet haar fronzen. Was ze zo slecht op de hoogte? “Elite aka BloodClan” Nope, geen ringend belletje. Toch prentte ze de naam in haar gedachten, tevens als de geur. ‘Sorry, ik wil je niet beledigen maar ik heb er nog nooit van gehoord.’ Ze klonk nuchter, alsof ze er niks aan kon doen. ‘Misschien jullie naam wat bekender maken in deze buurt?’ Het klonk wat twijfelend, ze had echt geen idee van wat die groep was, wat ze deden of wat dan ook. Ineens drong het haar tebinnen dat ze zich nog niet had voorgesteld, tevens was dat een luchter onderwerp dan hetgeen ervoor. ‘De naam is Avashira trouwens.’