{ Jamie's Artdump }

Ik opende de bekende deur. Mijn deur, de deur van mijn huis. Met mijn hand die op de draaiknop lag bleef ik even staan. Even keek ik naar mijn hand, hij was slank, dun met lange vingers. Pianovingers worden ze genoemd, al heb ik in mijn leven nog nooit één zuivere noot uit zo´n instrument gekregen. Het lag aan mij, niet aan mijn vingers. Ik was bewust van mijn lichaam, de spieren in mijn hand die zich samentrokken. Mijn vingers die zich om een bekent voorwerp knellen en het omdraaide, zonder gedachte, snel. Ik liep naar binnen. Daar wachtte mijn moeder op me, een vrouw zoals iedere moeder was en zal zijn. Haar herten ogen keken me aan, vriendelijk, liefdevol, zorgzaam. Alsof ik haar jong blijf die beschermt moest worden. Voor een deel was ik dat ook. Ik lachte, maar het was een fout. Mijn lach voelde gedwongen, stijf, zwak. Natuurlijk begreep mijn moeder het, ze wist alles, zo waren moeders nou eenmaal. ‘Wat is er gebeurt?’ vroeg ze oplettend. In haar toon hoorde ik een lichtte dwang, met een simpel antwoord kwam ik er niet vanaf. De dwang was verborgen, er was zand over gegooid en begraven, maar je voelde hem liggen. ‘Ik heb gehuild’ zei ik het luchtig en zwaar tegelijk. Alsof ik een gewicht droeg maar hem probeerde te negeren. De vrouw op middelbare leeftijd die in mijn ogen nooit verouderde keek me aan, ze zocht tekenen van tranen, rode ogen, een gebroken stem. Ik zag de verbazing toen ze die dingen niet vond. Mensen konden niet tegen het onverwachte. Mijn moeder leek geen verschil. En zoals ieder persoon was haar nieuwsgierigheid gewekt, het brandde in het moederlijk vuur. ‘Wie heeft iets gezegd?’ Ik knipperde even snel, dit was niet de vraag die ik verwachtte. Ze had natuurlijk niks gezien van wonden, geen vuil op mijn kleren. Ze ging ervan uit dat iemand me had gekwetst. Mijn blik leek genoeg te zeggen, en de hare genoeg voor mij. Ze wachtte, mijn moeder, nu op het hele verhaal. Maar wat moest ik zeggen als de waarheid zo zwak was? Zo leeg voor andere maar voor mij te groot om te bevatten. Ze zouden het niet begrijpen en voor het vallen van de nacht was het uit hun geheugen gewist. Ik sloot mijn ogen, sloot de wereld af.

Het was een vreemde die naar me toe was gelopen. Hij was knap, maar dat was niet de rede waarom ik keek. Natuurlijk wekte het altijd je aandacht als een vreemde naar je toe liep, een reactie. Maar dat was het niet. Hoewel ik deze jongen, iets ouder als mijzelf van uiterlijk, nog nooit had gezien voelde ik het duidelijk. Ik voelde haat en verliefdheid tegelijk. Het begon bij de typische vlinders, ze vlogen op en flapperde verwoed. Maar iemand had een aansteker en stak ze in brand. Hun fragiele vleugels lichtte op, vuur likte hun kleuren weg en liet zwart achter. Iedere aanraking van hun vleugels brandde en kietelde. Het verwarde me terwijl het vertrouwt voelde. Alsof ik altijd hierop had gewacht. Ik besloot hem beter te bekijken, hij leek het evenbeeld van knap. Een duidelijke kin, dunne wangen met een gezond rode kleur, een kuiltje in zijn kin en zijn zwarte haar. Zijn ogen felblauw. Iedereen keek om naar hem, roddelde daarna over hem en voelde vlinders. Alleen de mijne brandde. Ik wou hem kussen en zijn hoofd inslaan tegelijk. Die optie was hier in de gangen op school waarschijnlijk niet gepast. Zijn gezicht stond stak, zonder emotie. Hij kwam zonder twijfelen dichterbij en ik bleef staan alsof ik hem opwachtte, hem verwachtte. Zo pakte ik ook meteen het papiertje aan dat hij me in de handen duwde. Ik klemde het in mijn hand, voelde de ruwheid van het papier. Hij keek niet om, ik ook niet, en liep weg. Dit mocht ik niet lezen in de gang, dit hoorde niet bij andere. Dit hoorde niet bij hém, dit hoorde bij mij alleen. De vlinders brandde verder en bleven branden toen ik de eenzaamheid had gevonden. Ik opende het papier met beleid, bang het te scheuren. De woorden verschenen voor mijn ogen. Ik las ze niet, ik bekeek ze, voelde ze en liet ze leven. Mijn blik volgde hun krullen, haken en uithalen. Het leek op een gevecht die dansend uitgevoerd werd, het leek op de mooiste maar vijandigste muziek die bestond, het leek op een vlucht van een brandende vlinder. Ik nam het in me op, leerde ze uit mijn hoofd tot ik wist dat ik ze nooit meer vergat. Het papier had geen waarde, het waren de woorden die leefde. Ik vouwde het op, liep naar het raam in mijn eenzaamheid en liet het papiertje vrij. Het vloog op de wind, dook en stoof op. Ik fluisterde de woorden over en over, ik wist de klanken of verzon ze bij het weefsel van woorden. Ik huilde, maar mijn tranen doofde de vlinders niet.

Ik opende mijn ogen weer, terug voor mijn moeder. ‘Om woorden’ sprak ik naar de waarheid. Ze begreep me niet, ik voelde me er alleen door. Mijn moeder schudde haar hoofd opgelucht en vroeg toen minder geïnteresseerd verder. ‘Wat vertelde ze?’ Ik pakte mijn tas en liep naar de trap, nog voor ik buiten gehoorafstand was antwoordde ik. Ze zou het niet begrijpen, ze zou het niet snappen. ‘Weet ik niet, ik kende de taal niet.’ Zonder reactie liep ik de trap op, hees ik mezelf omhoog. De vlinders had ik afgeschoten, verlost uit hun leiden. Maar één vlinder wou niet sterven. Al brandend vloog hij op, fladderde verder. Ik lachte door mijn tranen heen, de stilte fluisterde de woorden. Ik begreep ze zonder hun betekenis.

De meester ging de klas door, iedereen moest zeggen wat ze knap vonden in een persoon. Iedereen zei wat je verwachtte te horen. Het klonk eentonig, saai. De meiden hielden van blauwe ogen en donker haar, een typisch kuiltje in de kin om het af te maken. De jongens beschreven blonde meisjes met krullen, sproetjes misschien. Sommige beschreven zoetsappig hun vriendje of vriendinnetje. Sommige zeiden letterlijk hun naam. Andere gunde in de klas veelzeggende blikken naar elkaar. Ik vond geen blik in mijn richting en mijn blik bleef ongeïnteresseerd in mijn boek gericht. De een na ander somde iets nietszeggend op. Ik durfde te wedden dat niemand hun antwoord na kon vertellen. Mijn vriendinnen gingen nu, ze lachte en grinnikte als kleine meisjes. Nou, vriendinnen was een groot woord. Zodra ik mijn examen haalde was ik weer alleen, kreeg ik weer een schone start. Degene naast me gaf de naam van haar vriendje op met een zwijmelstem. Met moeite rolde ik mijn ogen niet en richtte me weer op mijn boek. De klas keek nu naar mij, afvragend, benieuwt, spottend. Ik negeerde ze. De meester zei mijn naam ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Moest ik? Zijn bruine ogen moedigde me aan; Ja. Ik keek op en sloot mijn boek, keek mijn klas in de ogen maar antwoorden niemand. ‘Wallen zijn het aantrekkelijkste.’ zei ik simpel, me bijna weer op het boek richten. Ze drongen aan als hongerige dieren bij een karkas. Ik moest mezelf uitleggen. Dus dat deed ik simpeltiek; ‘Iemand met wallen, donkere, paarse wallen. Ze stralen eenzaamheid uit, lange nachten zonder slaap, zorgen die wij niet kennen en niet eens naar vragen. Die wallen laten iemand gebroken uitzien maar hi draagt ze bij zich. Ze zijn een raadsel, je kan er niet naar vragen en negeert hun bestaan. Maar hij lacht. Zijn mond niet, nee, die staat stil in een streep. Het zijn zijn ogen, ze zijn gevangen door de zon en stralen naar je. Ze laten de wallen als schaduwen lijken en als je er naar terug denkt weet je niet eens hun kleur.’ De klas hangt aan mijn lippen, nee, aan mijn woorden. Ze zien iemand voor zich, allemaal een ander. ‘En ondanks dat hij nachten niet heeft geslapen, gebroken is en vol zorgen. Legt hij die aan de kant en van alle dingen die hij had kunnen doen… Lacht hij oprecht naar jou.’ De klas was stil, iedereen zag hun iemand nog voor zich. Ik opende mijn boek weer en las verder, de stilte heerste zoals die in mijn klas nog nooit had geheerst. Ik liet ze denken.