bad, good and new memories

Hate liep. Hij liep wel vaker, maar het gebeurde bijna nooit dat het hem niet boeide waar hij heen ging. Hij wist het trouwens ook niet, zijn poten wezen hem de weg. Het was lang geleden dat de zwarte kater zich zo eenzaam had gevoeld. In feite was de laatste keer zijn tocht door BloodClan territory geweest, toen hij zijn broertjes en zusjes moest leiden.
Wat was er toch zo speciaal aan Lightpaw? De ruzie zat hem echt dwars. Waarom wilde ze hem niet meer? Hate had zin om te schreeuwen. WAT IN STARCLANS NAAM DOE IK VERKEERD?! Maar hij verkreeg het niet over zijn lippen.
Op een gegeven moment zag Hate een meer. Het was een fantastisch meer, maar wat ernaast zat maakte hem pas echt blij. Het was een kat. Een kat die hij eens lekker kon pesten. Al die gevoelens uiten naar die kat toe. Ha, wat ging dat leuk worden. Toen hij dichterbij kwam merkte hij dat het een poes was. Fijn, die zijn nog gemakkelijker te kleineren dan katers! Stil sloop hij op haar af, tot hij nog maar een paar staartlengtes van haar af was. 'Goedendag,' bromde hij.

De poes verroerde zich niet, pas na een paar seconden draaide ze zich langzaam om. En toen sloeg de bom in. Het was Lightpaw. Lightpaw. Hate onderdrukte de drang om naar haar toe te rennen en een enorme lik te geven. Zij had hem toch verraden?! Ze had geen recht op een teken van liefde. Ze had recht op haat. Hate. Ironisch dat zijn naam hetzelfde was als waar zij recht op had. Ze heeft recht op Hate. 'Voor jou ook een goede dag, Hate.' Hate schrok op uit zijn gedachtes. Het duurde even voor hij doorhad wie sprak. Lloyd. Fijn, haar kon hij er nu echt niet bij hebben. Maar toch is het zo. Had StarClan dan zo'n hekel aan hem?! 'Is dat je vriendinnetje?' Lloyd benadrukte het woord vriendinnetje erg. 'Je ziet toch dat die kat een miserabel ding is? Ze is niks voor jou.' Hate begon te beven van woede. Hij was boos. Zó boos op Lightpaw en wat ze hem had aangedaan. Zó boos op Lloyd, omdat zij Hate en Lightpaw geen rust gunde. De ThunderClan poes was Hate voor. 'Ben ben je jaloers misschien? Als dat zo is, gelieve dat dan gewoon te zeggen in plaats van katten te beledigen,' siste ze. Er viel een stilte. Hate keek van de ene poes naar de ander en weer terug. Na wat een eeuwigheid leek stond hij op en liep naar Lloyd. 'Ga! Ik reken later nog wel met jou af!' siste hij woedend, hard genoeg dat de schildpad poes hem kon horen, maar zo zacht dat Lightpaw hem niet kon horen. Hij wachtte een paar seconden. 'GA!'

Lightpaw spitste haar oren. Hate zei iets op woedende toon tegen de vreemde kat. Moesten echt ál hun ontmoetingen fout gaan? Ze zuchtte en deed al de moeite niet meer om te verstaan wat ze tegen elkaar zeiden. 'GA!' zei hij. Dat had de bruine poes wel verstaan. Ze slikte en verroerde zich niet. Hopelijk was dat niet tegen haar bedoeld. Ze schraapte wat aarde bijeen. Het zag zwarter dan anders. Zelf al stormde het zo erg, er bleef altijd wel as over. De kleur deed haar denken aan Hate's vacht. Lightpaw schraapte haar keel. 'Blijbaar kruisen onze wegen opnieuw', zei ze zachtjes. Ze lachte schamper, een koude, nietszeggende lag. 'Net alsof het zo moet zijn,' haar ogen stonden verdrietig. Eigenlijk wou ze heel hard roepen, maar nu hij voor haar stond ging dat plots niet meer.

Hate draaide zich om en zag dat Lightpaw wat aarde bij elkaar schraapte met haar poten. Er viel een stilte. 'Blijkbaar kruisen onze wegen opnieuw,' verbrak de poes het. 'Nee joh, zou je denken?' reageerde de kater sarcastisch. Ze lachte. Het klonk koud en nietszeggend. 'Net alsof het zo moet zijn,' ging ze verder. Hate zei niets. Hij wilde niets zeggen. Het enige wat hij wilde was dat alles weer goed was tussen hen. Dat haar warme lichaam tegen het zijne aan lag. Hij keek haar diep in haar ogen. In de zijne was boosheid te zien, in de hare verdriet. Wat zou er toch van hen worden. Opeens had hij spijt van zijn sarcastische woorden. Hij wilde de wereld vergeten. Hij wilde Lloyd vergeten. Dit was misschien een kans om het goed te maken. Het kon wel eens de enige kans zijn. 'Lightpaw...' begon hij zacht. 'Ik, eh...' Er viel een korte stilte. 'HoujenogsteedsvanmeikhoudnogsteedsvanjouliefsteLightpaw.' Hate had nooit geweten dat hij met die snelheid kon praten.

De poes schrok. 'Wablief?' Hate wachtte een paar seconden. Misschien kon ze de woordenstroom ontcijferen. 'Ik ook van jou,' zei ze uiteindelijk met een verlangende zucht. Gelukkig! Dit was misschien wel één van de gelukkigste momenten in zijn leven. Lightpaw stapte op hem af, maar liet nog wel een geruime afstand over. Ze moesten niet vergeten dat Lloyd er ook nog was. Liefde over twee Clans was gevaarlijk, dat wist Hate wel, maar dit was Lightpaw. Voor haar had hij alles over. Of nou ja, bijna alles. Nog steeds zou hij niet bij de ThunderClan willen. Hij overbrugde de afstand tussen de poes en hem en gaf haar een lik over haar snoet. Nee, dit moment moest niet verpest worden. Als er nu maar geen andere katten bij kwamen. Vast niet. Hij gaf haar nog een lik.

Hate merkte dat de poes van hem af ging staan. Waarom? vroeg hij zich af. Ze bekeek hem en Hate liet zijn ogen over de poes gaan. Nog altijd was ze ongelofelijk knap, maar ze leek ergens mee te zitten. Waar zit je mee? wilde hij vragen, maar hij hield zijn mond en keek terwijl zijn grote liefde haar ogen dichtkneep en slikte. Toen ze ze weer opende, las hij er vastbeslotenheid in. 'Hate, je weet dat ik van je hou,' begon ze. Er viel een korte stilte. Ga verder, ga alsjeblieft verder, smeekte hij in gedachten. 'Maar overtuig me. Overtuig me dat dit, wij , ons, zou kunnen. Alsjeblieft.' Nee. Ze had alle vragen van de wereld mogen stellen, maar nief deze. Er viel een stilte. Het was pijnlijk en afwachtend, maar Hate kon hem niet verbreken. Na wat een eeuwigheid leek kreeg hij een woord over zijn lippen, 'Nee.' Het klonk zacht en schor. Hopelijk hoorde Lightpaw het, want hij was niet van plan het nog eens te zeggen.

Er was een stilte gekomen. Een pijnlijke, harde stilte. Eentje waarvan je hoopt het nooit meer mee te maken. 'Nee,' verbrak hij de stilte. Het was zo stilletjes gezegd, maar voor Lightpaw was het nog altijd veel te luid. Ze kneep haar ogen dicht. Haar adem ging met korte stoten. Ze deed verwoed haar best om niet te gaan huilen. De apprentice wou iets zeggen. Er kwamen geen woorden uit haar keel. Ze ademde nog eens in. 'Dus, je wilt dat we dít,' ze wees met haar staart naar hun. 'achter ons laten?' haar stem klonk vaster dan ze had gedacht. Lightpaw was ergens wel blij dat ze niet aan het roepen waren. Sinds 'het voorval' had ze een heel andere kant van Hate gezien. Als hij nu begon te roepen..dan...dan wist ze het ook niet meer.

Hate kon het bijna niet aanzien toen hij zag dat Lightpaw haar ogen dichtkneep. Het was niet anders. Deze keer had hij recht uit zijn hart geantwoord. Hij hoorde haar ademhaling, die in korte stoten was. De zwarte kater voelde dat de poes iets wilde zeggen. Zíjn poes. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor ze eindelijk sprak. 'Dus je wilt dat we dít,' zei ze, wijzend met haar staart naar hun allebei. 'Achter ons laten?' Weer een pijnlijke stilte. Uiteindelijk schudde Hate zijn kop, niet in staat een woord uit te brengen. Hij bleef schudden, tot hij uiteindelijk zo lang bezig was dat zijn kop gevoelloos werd. 'Ik hou van je,' fluisterde hij.

De stilte leek wel een eeuwigheid, het waren de ergste minuten uit haar leven geweest, nu ja, een van de ergste minuten. Lightpaw keek naar haar liefde. Ze was opgelucht dat hij nee schudde, ze had ervoor gevreesd dat hij dat niet zou doen. Hij bleef maar nee schudden. Lightpaw keek gebiologeerd toe. Deed dat geen pijn? De apprentice wou roepen dat hij moest stoppen, het was eng aan het worden. Dat deed ze niet, want elke keer dat hij dat deed was ze er van bewust dat hij haar niet wou vergeten. Ze kon haar ogen niet van Hate afhouden, wat was hij knáp! 'Ik hou van je,' zei hij. Lightpaw genoot van zijn stem. Ze leeft hier, nu, nu moest ze er maar van genieten. Ze nestelde zich tegen Hate's borst aan. 'Ik ook van jou', murmelde ze.