I'm Indestructible

De pootstappen vielen hem zwaar, zijn hoofd stond niet naar een bezoekje aan de den. Innerghosts stem had echter niet echt geklonken alsof het een suggestie was, dus was de kater maar gewoon naar de den gelopen. Na een diepe zucht stak hij zijn hoofd naar binnen. "Littlestream?" Klonk zijn zwakke stem, geïrriteerd vloekte de kater zacht, waarom klonk hij nou weer zo? Hij was sterker dan dit!

- Littlestream
- Ter Info: Twee diepe sneeën in zijn zij, gescheurd oor, krassen op zijn gezicht etc.

- Topic Tall x Inner
- Topic Inner x Shrew

Zijn stem trilde nog steeds, eigenlijk trilde alles, zijn geest was zo mogelijk nog erger beschadigd dan hijzelf. De kater kon maar niet bevatten wat hij zojuist gedaan had. De horror was te zien in zijn ogen, en zijn lichaam controleren ging niet zo goed op het moment. De grijze poes kwam naar hem toegelopen, haar zin half afmakende, en gebood de kater toen om mee te komen. Nog even bedacht Tall zich hoe erg ze eruit zag, en wilde er iets over zeggen. In plaats van woorden kwam er een hoest, een raspende, pijnlijke hoest die bloed meebracht. Het gevecht nam weer plaats in zijn hoofd, en voor de kater het wist lag hij trillend, opgerold als een klein balletjes op de grond voor de poes. Zijn lichaam trilde ongecontroleerd en de wonden bleven bloeden, hij kon het niet, daar, op de grond opgerold stond de jonge kater de doodsangsten weer uit. Zijn ogen keken afwezig, vol angst, in de verte en de poes zien, dat deed hij niet. Alles wat hij zag was een rode waas, het bloed van het gevecht, en de wonden van de poes.

Zijn ogen bleven groot, maar het gevoel voor werkelijkheid kreeg de kater wel weer terug toen de grijze poes hem gerust begon te stellen. Zijn ademhaling werd rustiger, iets in haar stem maakte dat het inderdaad minder erg zou worden dan dat hij op het moment dacht, en dus ademde hij wat normaler. Vastbesloten mee te werken met de poes die altijd het beste met hem voorhad, in ieder geval qua gezondheid, leunde hij ook op zijn poten toen ze hem verplaatste. In het zachte mos liet hij zich weer zakken, de gouden ogen keken in de groene van de poes, en vertrouwen kwam als een warme deken over hem heen. Het moest wel te zien zijn in zijn ogen, de dankbare blik, het vertrouwen wat hij stelde in de poes. Praten deed hij niet, maar de gouden ogen spraken boekdelen, alles wat er niet gezegd kon worden met woorden. Toen sloot hij ze. Focus Het woord herhaalde Tall een paar keer in zijn hoofd, hoe lang hij daar, in stilte, met de poes bij hem, lag.. Dat wist hij niet, besef van tijd kwam later wel. Focus Hij herhaalde het nog eens, let op, vertel het haar. Een laatste, rillerige zucht verliet zijn mond, en toen gingen de ogen weer open. "Dankjewel Littlestream... Het spijt me," Waarom hij dat nou juist nu zei? Misschien was hij erachter gekomen hoe kort het leven kon zijn, of hoe uitzonderlijk dom hij was geweest, iets in hem zei gewoon dat de poes het niet verdient had. In die drie woorden lag alles wat hij op het moment kon zeggen, het eerst goedmaken, dan kon hij rustig bedenken wat hij aan moest met het probleem, eerst je fouten goedmaken, dan de rest.

Hij merkte pas hoeveel het hem uitmaakte of de poes hem vergaf toen ze het hem vergeven leek te hebben. Zijn spieren ontspanden zich, en hij liet zich in het mos vallen. Het duurde echter niet zo lang of de kater zat alweer rechtop, pijn verzachten? Dat wilde hij niet, hij wilde de pijn voelen, erger dan ooit, het zou nooit kunnen tippen aan wat hij had misdaan maar het kwam in de buurt. Stellig schudde de kater dus zijn hoofd, "Alsjeblieft, laat de pijn zitten," Een beetje onzeker keek de kater naar zijn poten, zo nu en dan dacht hij helder na, soms kwamen de beelden terug en dan niet. Dit was een helder moment, geen pijnstillers, "Alsjeblieft?" Een beetje wanhopig keek de kater naar de poes, het betekende veel voor hem, zou ze dat begrijpen?

Dankbaar liet hij zich weer terugvallen in het nest, en zuchtte opgelucht. Mooi, even lijden kon hij wel, en het was wel het minste wat hij verdient had. Het compliment van de poes deed hem grinniken, wat uitliep op een ongezond klinkende hoest. "Thanx, al denk ik niet dat ik nu nog ooit iets mág betekenen voor de clan," Verdrietig keek hij voor zich uit, hij had het verpest. Ook al was het niet zijn schuld geweest, hij had het wel gedaan, en daarmee vast en zeker alles verbruid bij zowel zijn moeder als bij de deputy, dit zou problemen met zich meebrengen voor de clan.