Blik vooruit? {open}

_{Crowpaw slenterde door het lange gras. Ze spitste haar oren toen ze een zacht geluid hoorde. Ze was veel trotser dan ze zou moeten zijn. Het was toch immers vrij normaal om geluiden op te merken? Crowpaw was er echter geen enorme ster in. Vaak banjerde ze zo ongeveer tegen een konijn aan voor ze het eindelijk opmerkte. Maar nu had ze het gehoord. Zo stil mogelijk sloop ze verder. Ze probeerde aan alles te denekn wat Lionroar haar had verteld over het besluipen van prooi. Even later zag ze haar doelwit: een veldmuis. Ze sloop verder. Wat was het ook alweer met muizen? Muizen voelen je, dat was het. Ze zette haar poten ze zacht neer als ze kon. Meestal verprutste ze het ergens op dit punt, maar nu ging het goed. Ze wist niet wat ze anders deed dan normaal, maar het werkte. Ze sprong, landde. En ze beet de veldmuis dood. Hah, ze had hem gevangen! Ze schaamde zich er dood voor, maar het lukte haar nog niet eens om iedere dag één prooi te vangen. Ze had nu dus geluk. Ze hoefde nu niet bang te zijn voor verwijtende blikken als ze zonder eten het kamp in kwam. Snel begroef ze de muis. Ze durfde er bijna niet bij weg te gaan. Ze was altijd bang dat iemand haar prooi zou stelen en zou doen alsof hij het gevangen had. Het was haar nog nooit ook daadwerkelijk gebeurd, maar toch...
Ze bedankte StarClan niet voor haar prooi. Waarom zou ze? Alsof de sterrenkatten hier iets mee te maken hadden gehad. Het was niet alsof zij de prooi naar de levenden toe stuurden, anders zou er nooit prooischaarste zijn. "Waar zijn geloof, hoop en liefde gebleven?" mompelde ze spottend. Ze wist niet waar ze de zin uit kende, misschien had iemand het eens gezegd. En nu, waar die dingen waren gebleven? Geloof: als er meer geloof moest zijn, moest StarClan maar eens iets doen waardoor ze dat zouden verdienen. Wat hadden ze ooit voor goeds gedaan? Ze brachten alleen maar rampspoed. Hoop? Waar moest je op hopen? Dingen gingen niet beter worden dan ze waren. En liefde, daar begon ze niet eens over. Liefde bestond, jazeker, en geliefden werden steeds maar weer ruw met hun neus op de feiten gedrukt: liefde vergaat, geliefden gaan dood.
Crowpaw wist niet waar haar pessimistische bui vandaan kwam. Ze had net een prooi gevangen, zou ze niet vrolijker moeten zijn? Maar tegelijkertijd maakte het besef dat er nooit iets zou zijn waarvan ze vrolijker zou worden dan van een of andere gedode muis haar ongelukkig. Kom, laat het hoofd niet hangen, werp de blik vooruit
De wereld heeft je zoveel waardevols te bieden. Was dat niet wat een of ander liedje zei? Nou, zij had dat waardevolle nog niet echt kunnen ontdekken. Ja, haar moeder, ja, Spottedleaf, maar hoe lang had dat geduurd? Nu had ze haar vader, die ze misschien wel eens in de paar manen tegen kon komen, maar wat stelde dat nu voor? hoe lang zou dat nog duren?

Laat Crowpaw een heel topic alleen in songteksten praten
Drs. P - Knolraap en lof, schorseneren en prei
Drs. P - Blik vooruit}

Vulture draafde met een snelle tred door het lange gras van het WindClan territorium. Hij spitste zijn oren toen hij wat hoorde en meende een haas weg te zien springen, een jonkie, met iets zwarts er achteraan. Op zijn hoede deinsde hij achteruit en luisterde hij. Er viel een tijdje een stilte en de kater nam aan dat de kat weg was. Behoedzaam begon hij weer verder te lopen. Hij was op weg naar een boerderij en die was te bereiken via het WindClan territorium. Nou ja, het was de snelste weg. Er waren allerlei andere wegen natuurlijk .. 'Waar zijn geloof, hoop en liefde gebleven?' Ving hij op. De stem en geur van een WindClan poes kwam zijn kant op. Vulture besloot haar te naderen. Zich er van bewust dat hij een indringer op haar territorium was, probeerde hij zo veel mogelijk geluid te maken. Hij richtte zich op. "Gegroet" Zei hij tegen haar op een emotieloze toon, klaar om haar te doorgronden. "Mooie vangst heb je daar" Merkte hij op met een blik op haar muis.

"Gegroet." Crowpaw schrok zich een hoedje van de plotselinge stem. Pas toen ze hem had gehoord, rook ze ook de geur en meteen begreep ze niet hoe ze die niet eerder had kunnen ruiken. Roguegeur, sterk en overduidelijk. "Mooie vangst heb je daar." Crowpaw keek naar de kater. "Wie ben jij? You don't belong here", zei ze. Haar wantrouwen was duidelijk te horen, en helaas haar schrik ook. Wat had Lionroar haar ook alweer geleerd over vechten? Ze kon er niet opkomen. En zou ze zelfs met die tips ooit kunnen winnen? Ze was zwak, haar linkerachterpoot was nog zwakker en ze had nauwlijks training gehad. Tegen een doorgewinterde rogue had ze weinig kans. Ze kon vrij snel rennen. Niet snel voor een WindClan kat, maar nog steeds vrij snel. Zou ze sneller zijn dan hij? Ze had geen idee. Ze kon dat soort dingen niet inschatten.

Anders nog iets - Wie ben jij
Black Veil Brides - We don't belong

De poes had hem niet opgemerkt. Toen ze oogcontact maakte, keek hij recht in vlammende, oranje ogen. "Dat heb je inderdaad goed opgemerkt" Reageerde Vulture. "De naam is Vulture, en met wie heb ik het genoegen?" Zijn ogen dwaalde hongerig af naar de muis zo nu en dan. Hij was op weg naar het boerderijtje waar hij zou gaan jagen, maar als hij haar die muis kon aftroggelen zou hij niet dat hele ent te hoeven lopen natuurlijk. "Zou je hem .. aan mij willen geven?" Begon hij toen heel erg behoedzaam met zijn spieren aangespannen.

"Dat heb je inderdaad goed opgemerkt", zei de eenling. "De naam is Vulture, en met wie heb ik het genoegen?" "Crow", antwoordde Crowpaw kort. Waarom antwoordde ze überhaupt? Die rogue hoefde haar naam niet te weten. De kater keek naar haar muis, die nog deels zichtbaar was onder het schepje aarde dat ze eroverheen had gegooid. "Zou je hem .. aan mij willen geven?" begon hij behoedzaam. Zijn spieren waren aangespannen. "Wat?!" kon Crowpaw alleen maar zeggen. Natuurlijk ging ze hem die muis niet geven, wat dacht hij wel niet? Ze bedacht zich echter ook: als hij met kracht zou proberen hem af te pakken, zou ze weinig weerstand bieden. Ze had geen zin om gewond te raken - of erger - om een of andere magere muis.

Joni Mitchell - Black crow
Drs. P - Ananas

Vulture haalde diep adem. "Je hoort me toch wel, Crow?" Zei hij heel behoedzaam. "Ik zei .. zou je hem aan mij willen geven?" Hij voelde zich slecht dat hij zich plots zo gemeen opstelde, maar hij had hónger. Zeker konden clan katten wel met zijn allen elkaar onderhouden? Hij had niet echt een idee dat er misschien ook in de clans prooischaarste heerste, daarom deed hij een stap dichterbij. "Alsjeblieft?" En hij naderde haar nu zo dicht dat hun neuzen bijna elkaar raakte.

"Je hoort me toch wel, Crow?" zei de rogue, nog steeds op die behoedzame manier. Ze kon de honger in zijn ogen lezen, in zijn houding, in zijn stem. En ze had het idee dat hij veel zou doen om die honger te stillen. Ze moest gewoon weggaan, hem die muis geven. Het was maar een mager ding. Niemand hoefde te weten dat ze een rogue zijn gang had laten gaan op WindClan territorium. Niemand hoefde te weten dat ze een lafaard was. "Ik zei .. zou je hem aan mij willen geven?" De eenling zette een stap dichterbij. Crowpaw zette tegelijkertijd een stap achteruit, maar toen weer één vooruit. Nee, nee, ze mocht hem die muis niet laten stelen. Het was háár muis, zíj had hem gevangen. Ze wilde niet weer met lege poten in het kamp terugkeren. Zij wilde ook eens een keertje iets nuttigs doen. Oh StarClan, dit moest háár dan weer overkomen. Hád ze eens een keer iets gevangen, kwam er weer een hongerige eenling om het op te eisen. Nee, nee, ze kon het hem niet laten stelen. "Alsjeblieft?" zei de kater. Hun neuzen raakten elkaar bijna. De helft van Crowpaw wilde nu achteruit stappen, hem zijn zin geven en zelf in veiligheid blijven. De andere helft wilde haar vangst beschermen, geen rogue zijn gang laten gaan, niet laf zijn. Haar poot bleef half in de lucht hangen, twijfelend of hij naar voren of naar achteren zou stappen. Crowpaw schudde haar kop. "Nee", zei ze zacht, langzaam nee schuddend, "nee, nee, nee, nee, nee." Haar stem was zacht, ze durfde nauwelijks te zeggen wat ze zei. De helft van haar zei: wat doe je? Dit gaat niet goed aflopen, dit gaat niet goed aflopen. StarClan gaat je echt niet beschermen en in je eentje heb je geen kans. Maar de andere helft was trots op haar, op zichzelf. Ze probéérde, was dat niet ook al iets waard?

Kinderen Voor Kinderen - Nee!

Vulture slikte moeizaam van de honger toen ze niet leek te verroeren. Ze was hier serieus over? Waarom? Ze had als clancat toch genoeg eten? Was het trots.. als hij nog clanlid was geweest had hij zijn prooi ook niet afgestaan aan een hongerig eenling .. of wel? Hij wendde zijn blik niet af deze keer net als zij. "Nee?" Herhaalde hij behoedzaam. Helaas. Dan moest het maar zo.

Meteen kwam hij in actie en ramde hij haar opzij met zijn schouder. Hij dook naar de muis en zodra hij hem tussen zijn kaken voelde zette hij het op een lopen. Zijn omgeving was een waas en hij hoopte er eigenlijk zonder kleerscheuren vanaf te komen zowel voor hem als voor haar. Hij hield niet van vechten, hij verachtte het. Vulture was niet het typ om iemand te vermoorden om een muis. In tijden van nood was hij wel in staat ze er voor weg te roven.

- Je mag wel een beetje godmodden als Crowpaw hem onderschept of zo (:

"Nee?" herhaalde de rogue. Crowpaw kreeg er bijna meteen weer spijt van dat ze iets had gezegd, maar toch hield ze vol, zacht haar kop schuddend. De rogue had een tijdje stil gestaan, maar nu vloog hij plotseling naar voren en duwde haar met zijn schouder ruw opzij. Ze viel en terwijl ze bezig was weer overeind te krabbelen, griste hij de muis van de grond en rende ervandoor. Zonder er bij na te denken stoof Crowpaw achter hem aan. Ze wilde haar muis terug. Ze had zo vol gehouden, ze ging hem nu niet gewoon weg laten rennen. Wat ze precies ging doen als ze hem had ingehaald, daar dacht ze niet eens over na. Het was niet alsof ze hem in een gevecht zou kunnen verslaan of zoiets. Toch rende ze verder. Ze was voor een WindClan kat niet erg snel, maar in vergelijking met andere katten toch nog redelijk rap. Ze had inmiddels een loopje ontwikkeld waarbij ze haar linker achterpoot iets minder belastte, maar nog altijd behoorlijk vlug ging. Ze begon dan ook langzaam op de rogue in te lopen. De kater voor haar was het enige dat ze scherp zag, de grond onder haar poten en het lange gras vlogen aan haar voorbij. Toen ze al moe begon te worden - haar snelheid was dan in orde, haar conditie was gewoon treurig - haalde ze hem uiteindelijk in. Vlak voor hem hield ze stil en zij hijgend, met een gebaar naar de muis: "Geef op." Wat verwachtte ze eigenlijk? Dat hij gewoon die muis terug zou geven?

Drs. P - De markt

Vulture rook het heerlijke odeur van de muis en kon hem al bijna proeven zodra hij haar achter zich had gelaten. Ze zou wel nieuw krijgen. WindClan was altijd vol prooi. Toch? Toen ze voor hem schoot was hij gedwongen te stoppen. Hij kwam slippend tot stilstand voor haar en keek haar strak aan met de muis in zijn bek. Kom op .. waarom deed ze nu zo flauw? "Nee" Antwoordde hij stijfjes en hij legde de muis neer. "Je hebt genoeg prooi! Zoek een andere muis of haas, ik neem deze muis mee en daar ga jij niets aan veranderen" Zei hij tegen Crow met een zelfverzekering die alleen maar gespeeld was. "Als je hem wilt hebben .. zou je hem uit mijn klauwen moeten krijgen" Was hij gedwongen te zeggen, al stond hij er niet op te wachten. Helemaal niet ..

"Nee", zei de kater. Crowpaw had ook eigenlijk niet anders verwacht. "Je hebt genoeg prooi! Zoek een andere muis of haas, ik neem deze muis mee en daar ga jij niets aan veranderen." Genoeg prooi? Wat dacht die rogue? Dat het WindClan gebied een soort paradijs was waar altijd genoeg voedsel te vinden was? Als hij hun prooistapel zag - of liever, hun gebrek daaraan - zou hij begrijpen waarom ze hem niet gewoon die muis mee kon laten nemen. "Als je hem wilt hebben .. zou je hem uit mijn klauwen moeten krijgen." Crowpaw werd steeds banger en ze begon steeds meer te denken dat dit een slecht idee was. Toch sloeg ze haar nagels uit. Zij wilde ook eens nuttig zijn. Zij wilde ook eens iets goeds doen. Ze zou het tenminste proberen. Ze zei geen woord. Ze was bang dat haar stem haar twijfel zou verraden. Ze staarde hem alleen maar aan. Ze durfde de eerste stap niet te zetten.

OOC: Sorry voor het wachten

Vulture zette zijn haren recht overeind als een signaal dat ze beter weg kon gaan. Als antwoord gingen haar nagels naar buiten. Hij maakte zich zo groot mogelijk en legde zijn oren plat in zijn nek. "Alsjeblieft, ik wil gewoon die muis!" Zei hij verhit tegen Crow met een sis. "Geef hem gewoon en we komen hier vanaf zonder dat iemand er pijn voor moet krijgen" Moeizaam dwong hij zichzelf om weer wat ontspannender te gaan staan om Crow het gevoel te geven dat hij inderdaad geen intentie had om haar pijn te doen.

De rogue leek wel twee keer zo groot te worden toen hij zijn rug kromde en zijn vacht opzette. Tegelijkertijd had Crowpaw het gevoel dat ze twee keer zo klein werd, ondanks dat ook haar haren overeind rezen. "Alsjeblieft, ik wil gewoon die muis!" siste de eenling. "Geef hem gewoon en we komen hier vanaf zonder dat iemand er pijn voor moet krijgen." Hij ontspande een beetje, maar Crowpaw volgde dat voorbeeld niet. Ze moest die muis terug hebben. De precieze reden wist ze niet eens meer. Omdat ze zich had willen bewijzen? Ze was dom bezig, ongelofelijk dom. Ze zag toch wel dat ze dit niet kon winnen? Maar de rogue wilde niet vechten, misschien, als ze doorzette, heel misschien zou hij gewoon weggaan. Voor een rogue was het immers nog gevaarlijker dan voor een clankat om gewond te raken: geen medicine cat, geen anderen die voor je konden jagen. Crowpaw was nog blij dat ze in een clan zat, hoe belachelijk ze het hele systeem met een clanleider met negen levens ook vond.
Ze zette een stap naar voren. Haar poot trilde een beetje, maar hopelijk viel dat niet zo op. Ze zei niets. Aanvallen deed ze ook nog niet. Ze durfde niet te beginnen. Ze wist niet hoe ze moest beginnen.

Vulture keek gespannen toe. Crow zette een stapje vooruit en hij haalde diep adem. Er zat niets op. Rennen hielp niet en hij had gewoon zo'n honger. Het ruisende geluid van het gras om hem heen maakte hem nerveus. Hij slikte en rechtte zijn rug. Hij voelde hoe zijn hele lichaam protesteerde tegen de aanval. Hij wilde dat het anders was. Het spijt me. Dacht hij nog. Vulture schoot naar voren en duwde haar tegen de grond. Hij trok zijn nagels uit en haalde die over haar wang. Hard genoeg om bloed te laten vloeien maar zacht genoeg om geen blijvende schade aan te richten. Hij leunde met zijn hele lijf op haar. Nu was het wachten tot ze opgaf. Dan was de muis voor hem.

Hij ging aanvallen, ze zag het. Hij spande zijn spieren, hij rechtte zijn rug. Ren, dacht ze, ren. Dit was haar laatste kans. Haar mond was droog en ze had een vervelend, zenuwachtig gevoel in haar poten. Ze rende niet. De rogue stoof naar haar toe. Crowpaws ogen werden groot, maar ze was niet in staat iets te doen. Iedere les die ze ooit had geleerd was uit haar hoofd verdwenen, haar poten bewogen niet zoals zij dat wilde. Ze sprong een beetje halfslachtig overeind, maar niet snel genoeg. De kater duwde haar tegen de grond. Ze zag nauwelijks wat er gebeurde en toen voelde ze een scherpe pijn in haar wang. Crowpaw trapte naar hem, maar het gewicht op haar wilde niet wijken. Haar hart sloeg drie keer zo snel als normaal, paniek overspoelde haar, ze had het gevoel dat ze geen lucht meer kreeg. Met uitgeslagen nagels sloeg ze naar hem. Ze draaide haar kop en hapte naar zijn poot. Hij moest van haar af!

Vulture voelde hoe er wild verzet werd geboden. Ze zou die muis niet zo maar afgeven. Dat was nu wel duidelijk. Hij voelde een pijn steek door zijn voorpoot schieten en hij siste nijdig. Hij haalde zijn gewicht van haar af en trok zijn nagels, iets harder deze keer, over haar ontblootte buik. Nagels uitgetrokken, duwde hij zijn volle gewicht op haar zodat ze diep in haar huid zouden steken. Het duurde niet langer dan twee seconde. Hij hupte van haar af en ging over de muis heen staan. Vulture vroeg zich af of het genoeg was geweest om haar te verzwakken. Hij wilde niet nog verder gaan..

Wonder boven wonder raakte ze hem. Ze voelde zijn poot tussen haar kaken. Zijn vacht kriebelde tegen haar gehemelte. Ze proefde bloed. Het smaakte hetzelfde als het bloed van prooidieren. Ze wist dat het gewoon hetzelfde spul was, maar dan in een kat, maar toch vond ze het vreemd. In hoeverre verschilden katten van prooidieren? Het gewicht werd lichter en ze liet los. Ze opende haar ogen, al kon ze zich niet herinneren ze gesloten te hebben. Misschien tijdens het bijten? Toen voelde ze zijn scherpe nagels door haar onbeschermde buik trekken. Diep. Ze schreeuwde. De rogue sprong weg. Ze zag dat hij over de muis heen stond, maar haar blik was wazig, doordat ze door haar tranen heen keek. Ze zag bloed in het gras. Haar bloed, en ze rook de metalige geur. Ze werd er misselijk van. Waarom deed ze dit? Die muis was het niet waard en nu had die rogue het magere ding alsnog. Rotkat. Rotmuis. Ze bleef liggen. Zou de kat nu weggaan? Zou hij haar met rust laten als ze niets meer deed? Ze wist niet of ze op kon staan, maar ze durfde het ook niet te proberen, bang dat de rogue het zou zien als een aanval en haar nog meer zou verwonden. Ze huiverde. Ze wilde die nagels nooit meer voelen. Ga weg, ga alsjeblieft gewoon weg en neem die vervloekte muis mee.

Vulture ademde zwaar en keek toe hoe ze daar lag. Even zwaar ademend als hij. Schuldgevoel trok door hem heen. Moeizaam keek hij naar de muis die onder hem lag. Van de muis ging zijn blik weer naar haar. Eigenlijk wilde hij de muis laten liggen. Maar hij had nu al zo veel aangericht dat het een vreselijk gebaar zou zijn. Hij pakte de muis op en draaide zich om. Voor hij weg sprintte draaide hij zijn kop nog even om en zei gesmoord door emotie: "Het spijt me" Vulture had een brok in zijn keel en moest moeite doen om niet door zijn poten te zakken. De ernst van wat hij gedaan had was erg aanwezig. Het was dan misschien niet dodelijk .. maar hij had zich verlaagd naar een niveau die hij nooit had willen bereiken. "Het spijt me .. echt het spijt me .." Murmelde hij moeizaam door de muis heen en hij racete in noord vaart het veld af in de richting van veilig terrein.

Toen hij eenmaal veilig was, ver weg van WindClan katten en hun territorium, begon hij te eten. Maar de muis smaakte vreselijk. Overwinning was bitterzoet.

Topic uit.

De kater pakte de muis op. Zijn prijs. Het kon Crowpaw weinig meer schelen. Ze was alleen maar opgelucht dat hij haar niet weer aanviel. Dat hij gewoon zijn beloning oppakte en wegging, hopelijk om nooit meer terug te komen. Maar zou hij niet juist terugkomen, omdat hij nu had gezien dat het werkte? Het maakte haar niet uit, als zij maar niet de kat was die hem dan tegen zou komen. De bruine kat liep weg, maar na een paar passen bleef hij opeens staan en draaide hij zich om. Even was Crowpaw bang dat hij zich had bedacht. Dat hij haar misschien wel ging vermoorden. Maar dat deed hij niet. Hij zei: "Het spijt me." Had ze dat goed verstaan? Hij sprak een beetje onduidelijk door de muis tussen zijn kaken, maar toen zei hij het opnieuw en Crowpaw wist zeker dat ze het goed verstond. "Het spijt me .. echt het spijt me .." Toen rende hij weg. Crowpaw liet haar hoofd vallen. Ze had wel dood kunnen zijn. Nooit meer, nooit meer zou ze proberen zoiets te doen. Ze kon toch niet winnen. Ze was te zwak. Ze moest anderen maar de held laten spelen, zij kon het niet. Ze had wel dood kunnen zijn. Als hij het had gewild, was ze dat nu ook geweest. Tranen stroomden over haar wangen en prikten in haar wond. Haar gesnik joeg schokken door haar lijf, waardoor haar buik nog meer pijn deed, maar ze kon het niet helpen. Ze bleef een tijdje zo liggen, huilend, maar toen besefte ze dat ze hier niet kon blijven. Ze moest naar het kamp, naar Brindlepool en Sparrowpaw. Als ze hier bleef liggen, kon ze nog steeds doodgaan. Doodgaan, zou dat niet makkelijk zijn? Ze hoefde er niet eens iets voor te doen, ze hoefde alleen maar te blijven liggen en in slaap te vallen. Zou zou haar moeder weer zien, haar zusje. Ze zou nooit meer dingen als dit mee hoeven te maken. Maar ze kon het niet. Zelfs voor doodgaan was ze nog te laf. Ze sprokkelde haar resterende energie bij elkaar en duwde zichzelf overeind. Stap voor kwellende stap begon ze in de richting van het kamp te lopen. Het was niet heel ver weg. De rogue was ver het territorium binnengedrongen. Haar tranen stroomden nog steeds. Ze dacht aan de blikken die ze zou krijgen als ze het kamp binnenkwam. De katten die zich om haar heen zouden verzamelen, die zouden vragen wat er was gebeurd. Alleen dat al was bijna een reden voor haar om zich om te draaien en weg te lopen. Sommige katten zouden trots op zichzelf geweest zijn. Trots dat ze een rogue aan hadden durven vallen. Trots dat ze hem in zijn poot hadden kunnen bijten. Trots op de littekens die ze zouden krijgen. Crowpaw voelde zich vooral miserabel.