Your claws, my life [CLAW]

Een steek ging door hem heen. Een steek ging door zijn hart heen. Zijn poten tintelden, de huid onder zijn vacht werd warm en even werd Claw misselijk. Moon. Er was iets mis met Moon. Hij wist het vrij zeker. Waarom zou zijn instinct dan anders zo reageren? Langzaam stond de kater op. De andere katten naast hem keken hem raar aan. 'Waar ga je naartoe, Claw?' vroeg één van de poezen die naar zijn zin iets te lief deed tegen hem. En ja hoor, ze kwam alweer overeind en drukte haar flank lieftallig tegen de zijne aan. Zijn poot duwde haar ruw weg, zijn blik keek kil naar haar. Zijn groengele ogen flitsten van de katten die zowel nieuwsgierig als geamuseerd naar het tweetal keken. 'Jij maakt geen kans bij mij,' spuugde hij haar bruut toe. Zijn enorme klauw, die zich aan zijn rechtse poot bevond, kwam tevoorschijn. Deze hield hij uitdagend voor het gezicht van de poes toen deze het waagde om een paar stappen dichterbij te komen. 'Ik ben al niet meer in je geïnteresseerd,' spuugde ze. 'Mooi zo. Mission accomplished.' De crèmekleurige poes draaide zich met een ruk om. Sommige katers keken hem verbouwereerd aan, anderen knikten hem vol respect toe. Claw snoof en draaide zich om, terwijl hij gefrustreerd zijn kaken op elkaar klemden. Hij moest hun niet laten merken hoeveel haast hij wel niet had om hier weg te gaan. Eenmaal buiten het kamp begon hij zijn tocht te vervolgen, deze keer een stuk sneller. Zijn poten maakten grote sprongen over de zachte aarde onder hem, zorgden dat bladeren opstoven. Hij richtte zijn aandacht zelfs niet op een dikke lijster die zich op nog geen meter van hem bevond. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij zich een weg baande naar het territoria waar Moon zich meestal bevond. Hij spitste zijn oren toen hij gevechtskreten hoorde en opende zijn bek. Een BloodClan-geur drong zich in zijn neus en Claw gromde. Het was één van de katten waar hij meestal hem vocht tot half de dood als ze weer eens een plek wilden bemachtigen in het kamp. De kater zou hem kunnen verraden aan Lítill en zo zijn enige zwakte open en bloot kunnen leggen: Moon. Hij besloot om geen aandacht te schenken aan die gedachten en naderde de twee katten. Hij liet een strijdkreet horen toen hij zag dat de kat Moon in haar hals beet en ontblootte woest zijn nagels. Met een enorme kracht sloeg hij zijn poot tegen het gezicht van de kater aan, zodat deze Moon direct losliet. De kater trapte Moon door deze aanval van hem met een jammerklacht weg. Claw gebruikte dit moment om op de kater te springen en niet veel later rolden de twee katers over de grond, elkaar woest bijtend. Dit gevecht zou hij winnen. Want voor Moon zou hij alles doen. Alles.

Een hoop kluwen vacht was het resultaat van het gevecht van Claw en de kater waarmee hij in gevecht was geraakt. De pels van de kater was zwart, net als het zijne. De kater had echter blauwe ogen en had een bredere kop. Zijn postuur was forser dan die van Claw, maar Claw had meerdere gevechten van hem gewonnen. Claw was slechts een paar moons jonger, maar leeftijd maakte niet veel uit. Moon was ook jonger geweest als hij en had hem ook nog goed kunnen verwonden. De kater blies woedend naar Claw, maar deze haalde zonder genade zijn lange klauwen over diens gezicht. De beet in zijn staart irriteerde hem alleen maar. Hij wist de kater van zich af te gooien en kwam zelf hijgend overeind. Zijn groengele ogen waren op de BloodClan-cat gericht. Zijn eigen vacht was bebloed, maar hij zag dat de andere kater ook flink bebloed was. Krijsend stortten de twee katten zich opnieuw op elkaar en met een ferme beet in de schouder wist Claw zijn tegenstander het op een vluchten te laten staan. Wankelend kwam de kater overeind, maar Moon die daar hulpeloos lag was voor hem de doorbraak om niet op te geven. 'Sht,' suste hij, toen hij dichterbij kwam. 'Het is oké.' Hij keek naar haar wonden en rende snel weg om wat te halen tegen ontstekingen. Hij kwam met dezelfde planten terug als die ze hem had gegeven helemaal in het begin toen ze elkaar leerden kennen. Hij begon het bloed op te likken terwijl hij haar met zijn poot tegen de grond drukte, niet al te hard natuurlijk. Hij nam, nadat de wond schoon was, een paar bladeren en drukte deze er voorzichtig op. 'Het spijt me, Moon,' zei hij, boos op zichzelf. 'Ik had bij je moeten blijven. Ik had niet om meer tijd moeten vragen. Ik had...' Hij schudde woest zijn kop. Zijn haren rezen in de lucht bij het idee dat Moon dood had kunnen zijn als hij er niet op tijd bij was geweest. Hoewel... had kunnen zijn? Het was eerst maar te zien of ze dit zou overleven!

Hij was zo naar zijn poten aan het staren dat hij schrok toen hij opeens een witte, bebloede poot op de zijne voelde. Eerst had hij het heerlijk gevonden om die vacht wit te zien, maar nu vond hij het vreselijk en wilde hij zo snel mogelijk die kleur wegkrijgen. Hij voelde een zacht gesnor in zijn keel oprijzen, een geluid waarvan hij dacht dat hij het nooit meer zou produceren. 'Ik maak je wel beter,' fluisterde hij, waarna hij opnieuw de wonden van Moon begon te verzorgen. Zijn oor trok nog achteren toen hij een paar geluiden hoorde. Hij opende zijn bek. Hij rook nog een paar BloodClan-geuren, maar deze bevonden zich op grote afstand van hun. Hij was verbaasd. Was de kater zijn vrienden soms gaan halen? Claw snoof minachtend. De meesten waren bang voor hem in het kamp, dus hij zou geen moeite moeten doen. Het zou echter wel een probleem worden als er honden naar hun toe zouden gaan. Hij zette zijn robuuste gestalte zo voor Moon neer dat ze hem het eerste zouden raken als ze al tot de aanval over zouden gaan. Hij likte zachtjes de vacht van Moon om het bloed weg te krijgen en ontfermde zich daarna pas over zijn eigen wonden. Hij kende niet veel van kruiden, dus hij hoopte... opeens wist hij het weer. Spinrag! Hij rende snel naar een bosje toe, zag een raar beest met acht poten aan een web hangen en sloeg deze weg. Hij pakte het spinrag en hinkelde naar Moon. Hij drukte de spinrag zachtjes op haar wonden en keek haar glimlachend aan, een oprechte glimlach deze keer. 'Dit zou moeten helpen,' mompelde hij naar de poes.

Claw gaf een korte knik op haar bedankje en ging toen naast haar liggen. Hij kon niet veel anders doen dan bij haar blijven liggen en hopen dat ze beter zou worden. Ze konden niet praten, hun acties voor elkaar moesten dus maar genoeg zijn. Hij richtte zijn groengele ogen op haar en zijn adem stokte in zijn keel. Hij besefte nu eigenlijk hoe mooi ze wel niet was en hoe logisch het was dat hij zich anders in haar buurt gedroeg dan bij andere katten. Tegenover andere katten was hij precies zoals hij tegen haar in het begin was geweest: woedend, wraak nemend, moordend en spottend. Maar dit was er bij haar wel helemaal uitgegaan. Hij drukte zijn neusje tegen de hare. Hij zou het haar vragen als ze zich beter voelen. Hij zou de vraag stellen waardoor ze verbonden zouden zijn. Hij had geen zin meer om weg te rennen, want hij zag wat ervan kwam als hij dat deed. 'Probeer wat te slapen. Het zal je goed doen,' mompelde hij. Hij wilde dat hij hier een soort van pijnstillers had liggen, maar dat had hij niet. Hij wist ook niet hoe die zaadjes noemden en waar hij ze kon vinden. Voor nu moest het genoeg zijn. Hij ging zo voor Moon liggen dat ze haar kopje op zijn flank kon liggen als ze wilde. Hij legde zijn kopje op zijn voorpoten en bleef ondertussen de wacht houden.

Claw keek, alsof hij zich vreedzaam voelde, neer op Moon. Het duurde even, maar uiteindelijk viel ze in slaap. Hij had zelf ook wel wonden opgelopen, maar ze waren niet diep en pijnlijk genoeg om hem naar dromenland te brengen. Bovendien was het nu zijn taak om er voor te zorgen dat Moon beschermd werd. Stel dat hij in slaap viel en de BloodClan-cat zou terugkeren met meerdere katten? Hij richtte zijn blik achterdochtig naar de struiken, maar hoorde niks meer. Het duurde slechts een paar uur toen Moon wakker werd. De zon straalde volop en Claw trok zijn wenkbrauw op toen de poes overeind probeerde te komen. Direct kwam de kater overeind en steunde haar met zijn schouder, de schouder waar haar litteken voor altijd gebrand zou staan. 'Moon,' murmelde hij. 'Doe het nu toch rustig aan. Je moet je wond rust gunnen en ik ben er toch om je te beschermen?' De kater had sinds hij teruggekomen was een veel meer volwassen uitstraling dan hij eerst had gehad voor hij Moon achter zich had gelaten. Hij was, dankzij de vele trainingen en gevechten, robuuster geworden en zijn spieren waren duidelijk zichtbaar onder zijn pels. Zijn blik gleed naar de prachtige poes en hij schudde nijdig zijn kop. 'Liggen,' beval hij haar. Hij sprong naar de struiken, ving een muis zo snel als het maar kon en bracht deze naar haar toe. 'Probeer wat te eten.'

Claw trok geërgerd met zijn oortjes toen Moon niet meteen gehoorzaamde. Hij stak van frustratie zijn klauwen diep in de grond en wroette er wat aarde uit. Als Moon niet zou doen wat hij zei, zou ze haar wond weer belasten. Haar halswond was nog erg broos en kon elk moment openbreken bij te veel beweging. Ze moest het kalm aan doen. Hij zette zijn poten aan weerszijde van haar liggende lichaam en keek haar toen indringend aan met zijn groengele ogen. 'Koppig, dat ben je,' sprak hij vervolgens, maar deze keer keek hij meer geamuseerd dan gefrustreerd naar haar. Hij boog zich voorover en begon haar toen zachte likjes te geven. Deze keer waren de likken niet om haar wonden te verzorgen, maar gewoon om haar te laten zien wat hij voor haar voelde. Een zacht gesnor rees weer op uit zijn keel en hij boog zich voorover om haar een kopje te geven. Hij eindigde met een zachte lik over haar mond en keek haar aan met een glans in zijn ogen die niemand ooit bij hem gezien had. Ja, hij kon het eerlijk toegeven: hij was verliefd op haar. Hij wist alleen niet of dit het juiste moment was om dat tegen haar te zeggen. Hij zou wel wachten op wat ze zou gaan doen.

Claw sloot genietend zijn ogen, grinnikte enkel op de woorden van de poes onder zich. Ja hoor, echt typisch Moon om weer zo te reageren. Hij respecteerde haar koppigheid echter wel, want hij wist dat haar koppigheid haar uit allerlei situaties kon redden als dat nodig was. De zwarte kater maakte voorzichtig plaats toen de poes recht ging staan. Hij voelde druk op zijn schouder en keek opzij. Hij had het gevoel alsof hij smolt toen hij zag dat Moon ook haar genegenheid naar hem toonde. 'Dat doe ik niet, geloof me,' prevelde hij, waarna hij een zachte lik over haar kopje gaf. Hij wist dat hij zich nu op een heel andere manier naar haar showde dan hij deed naar andere katten, maar het maakte hem niet meer zoveel uit. Hij was het zat om weg te rennen voor zijn gevoelens. Hij gaf een zachte lik over haar oor. Hij dacht na over de woorden die hij wilde zeggen,de woorden waarmee ze officieel verbonden zouden zijn. 'Moon,' mompelde hij. 'Ik vind je leuk, maar dat weet je al. En ik voel me stom omdat ik om meer tijd heb gevraagd. Eigenlijk was ik gewoon weer aan het wegrennen voor iets waarvoor ik niet moet wegrennen.' Hij haalde diep adem. 'Zou je het nog steeds zien zitten om de mijne te zijn?'

OOC: Can't get over the fact how cute this is, this topic <3

Hij wist niet of hij hier te laat mee was. Hij wist sowieso niet of hij zichzelf wel een goede houding had gegeven door dit tegenover de prachtige poes toe te geven, maar hij kon niks anders doen dan dit. Hij kon niet liegen, hij kon het niet langer ontkennen en hij kon er ook niet langer mee rond blijven lopen. De poes moest weten hoe hij zich voelde, anders zou hij gek worden. Zijn leven was gewoon anders zonder Moon. Hij moest Moon in zijn leven hebben, hoe sentimenteel dat dan ook klonk. Gelukkig accepteerde ze hem nog steeds, wilde ze nog steeds de zijne zijn. Claw drong zijn groengele ogen diep in de hare en gesnor rees op uit zijn keel toen hij haar antwoord hoorde. Hij hoefde het niet te vragen. Hij wist zo ook wel dat ze nu datgene hadden dat kleffe katten een 'relatie' noemden. Hij vond het echter niet erg. Hij wilde voor haar zorgen, wilde dat zij de zijne was. Hij wilde niet dat er een mogelijkheid bestond dat ze zich zo kunnen ontfermen over een andere kater, dat er een andere kater zou zijn waarmee ze misschien later kittens zou kunnen krijgen. Nee, als ze kittens kreeg, moesten die van hem zijn. Hij hoopte echter wel dat ze hem zou blijven appreciëren, want er kwam een tijd dat hij haar moest vertellen over de moorden die hij had gepleegd en die hij waarschijnlijk nog ging plegen. Hij was een BloodClan-cat en in de BloodClan moest je moorden plegen om in het aanzien te stijgen en hogerop te komen. 'Dan ben je officieel mijn eh... partner.' Hij grinnikte even omdat het er zo onhandig uit kwam en boog zich naar haar toe, waarna hij haar een paar likken over haar vacht gaf. 'En nu moet je uitrusten. Dit is alweer te veel spanning voor je op een dag.' Hij grinnikte even, knipoogde naar haar en streek zachtjes met het puntje van zijn staart langs haar flank.

Een klein glimlachje speelde om zijn lippen toen Moon benadrukte dat hij goed gegokt had wat het partner zijn betrof. Hij had niet van zichzelf gedacht dat hij ooit nog een partner zou krijgen, dat het hem ooit nog zou lukken dat een poes voor hem viel. Moon was dan ook een speciaal geval en dat zou misschien het doorslaggevende hebben gebracht, want hij dacht niet dat een 'normale' poes hem echt aan zou kunnen. Hij richtte zijn blik op Moon toen zij sprak. 'Goed,' stemde hij zuchtend in, 'maar je loopt op een rustig tempo, gaat je niet haasten en stemt ermee in dat ik je ondersteun.' Zijn stem klonk weer een beetje strenger omdat hij wist dat dit de enige manier was om tot Moon door te dringen. Als ze nu haar wond te veel zou overbelasten zou deze open gaan en dat was niet goed, al zeker niet omdat hij niet wist hoe dicht de wond wel niet bij haar halsslagader gelegen was. Hij zette zijn schouder tegen haar flank aan en verstrengelde zijn staart heel even met de hare, waarna hij haar een troostende lik over haar wang gaf. 'Nou, prinses,' grijnsde hij, 'besluit maar wanneer we vertrekken. Ik volg je.'

Claw's oren bewogen geamuseerd heen en weer toen Moon wel degelijk opmerkte dat hij een koosnaampje aan haar gaf. Prinses. Hij had het glimlachje wel gezien. Ze vond het dus geen slechte bijnaam. Het was normaal helemaal niet zijn ding, maar voor Moon wist hij zo gauw even niks anders te verzinnen wat ook wel lief overkwam. Prinses was eigenlijk het eerste en het laatste wat in hem op zou komen, dus ze moest er maar tevreden mee zijn en anders noemde hij haar gewoon weer Moon of Moonwhite. Hij vond zichzelf een idioot omdat hij te veel nadacht en ondersteunde Moon zo goed mogelijk. Hij gaf een paar stevige likken over haar slechte schouder en mompelde haar zo nu en dan woordjes toe zodat ze zou blijven volhouden, hoewel hij er wel vrij zeker van was dat ze dat heus wel zou doen. 'Ik denk dat ik maar even bij je blijf voor de rest van de dag voor als die BloodClan-cat terug zou komen.' Het was eigenlijk niet per se om de wacht voor haar te houden, maar hij was nog altijd te trots om dat toe te geven.