-Flashpaw- Down

Het was midden in de nacht, maar ze kon absoluut niet slapen. Binnenkort zou ze warrior worden, en ze voelde zich te groot voor de appentice den. Ze had alles al geleerd, en de rest moest haast nog beginnen. Maar het was hier gezellig, en bij de warriors was alles zo serieus. Met een zucht stapte ze de duisternis in, en zocht een weg tussen de struiken. Ze moest nog bij de Moonstone zijn geweest voordat ze warrior kon worden, maar dat was haar doel niet. De wind deed haar rillen, en ze zette haar vacht wat op. Waarom had zíj geen normaal gezin? Ze was alleen, alleen met haar siblings. En die schonken nou ook weer niet bijzonder veel aandacht aan haar. In de duisternis kon ze vier grote bomen onderscheiden. Fourtrees. Het down gevoel bleef.

-Eerste post Flashpaw

Met grote passen liep de jonge apprentice door het hoogland. Hij was weer eens opgestaan. Hij kon niet slapen, had weer honing gegeten voordat hij ging slapen. Man, hij moest dat eens stoppen of hij ging nooit meer een oog dichtdoen. Ah tja, hij vond het lekker plus het werkte goed en hij vond het een leuk effect. Hij lachte even en spande kort zijn achterhand op waarna hij een hupsje maakte en even uit volle borst alle frustatie uitriep. Hij had opnieuw zoveel energie in zijn poten en hij kon het echt niet laten om zo te doen. Hij was zo geboren en hij ging zo sterven daar kon hij echt niks aan doen. Hij lande soepel en vervolgde zijn tred. Een brede lach op zijn lippen, duidelijk tevreden. Hij snoof even alle geuren in, maar opeens stopte de kater. Zijn ogen werden groot en hij staarde even de plek rond. In het zwakke maanlicht kon hij de vier bomen zien, die hij nog nooit echt had gezien maar wel al van had gehoord. Hij liet een 'o' horen en stapte op de bomen af, zijn amberkleurige kijker groot van nieuwsgierigheid. Opeens schrok hij op van een geur en met hoog opgezette vacht deinsde hij achteruit. "Wie... wie is daar?" Zijn stem trilde toen hij de geur niet meteen herkende... Oh nee, hij wist dat hij honing had mogen eten!

"Mijn naam is Winterpaw van de Thunderclan, dochter van Honeyfeather." De toon in haar stem kalmeerde de jonge kater en langzaam liet hij zijn haren zakken. Hij knikte even naar, ter begroeting. Hierna sprong hij rechts en liep hij met een schuin kopje op aar af. Nu hij wat dichter kwam kon hij zien dat ze een roestkleurige pels had en ook een soort amberkleurige ogen… Maar hij kon het niet zo goed zien omdat het al zo donker was. Hij knipperde even met zijn ogen en lachte even openhartig naar de kattin. Haar geur herkende hij niet, maar was overduidelijk van een andere clan, Thunderclan dus. "En met wie heb ik het genoegen te mogen spreken?" De nieuwsgierige toon spar de flame-point wel aan. "Flashpaw van de Windclan," zei hij op een trotse toon. "Zoon van Firework en Lionbeat." zei hij erachter, zij zei het ook zo… Of… Hij fronste even en keek even rond. Misschien had hij het toch beter anders aangepakt. Maar al snel schudde hij dat van zich af en ontmoette hij terg haar ogen in het zwakke maanlicht. "Wat doe je nog zo laat hier?" Vroeg hij op nieuwsgierige toon. Ze leek geen gevaar voor hem of de clan, dus zou hij nog even blijven. Plus hij voelde zich goed op zijn gemak bij haar, ze was zo rustig en kalm...

Het katertje leek nu wat weer ontspannen te zijn. "Flashpaw van de Windclan. Zoon van Firework en Lionbeat." zei Flash trots. "Wat doe je nog zo laat hier?" vroeg hij haar toen. Ze zond hem een stralende glimlach. "Ik kon niet zo goed slapen... en jij?" antwoordde ze op vriendelijke toon. Misschien was ze iets te aardig tegen hem, maar ze kon niet anders. Hij zag er zo fluffy en schattig uit! Op een elegante manier sloeg ze haar wollige staart om zich heen. Eigenlijk was elke beweging van haar elegant, maar dat ging gewoon vanzelf!

Ze begon te lachen en het werkte aanstekend want hij toonde haar een hartelijke lach terug. Ze was vriendelijk en dat was fijn. "Ik kon niet zo goed slapen... en jij?" Flash kneedde even de aarde onder zijn poten en knipperde een paar keer met zijn oogjes voordat hij antwoord gaf. Hij zag hoe ze elegant haar staart langs haar poten legde en hij keek er even kort naar voordat hij zijn kopje terug naar haar draaide. "Ik uhm... Had honing gestolen van de medicine cat," hij sloeg even zijn ogen van haar af en haalde even diep adem. Toen hij zijn ogen terug op haar richtte waren ze groot en je kon precies zien hoe schuldig hij zich voelde. "Maar het is zoooooooo lekker," hij lachte even kort en knipperde een paar keer met zijn oogjes. Ze was wel mooi.

"Ik uhm... Had honing gestolen van de medicine cat," het katertje keek haar schuldig aan. "Maar het is zoooooooo lekker." toen hij lachte, verbreedde de glimlach op haar gezicht zich. Misschien was het niet goed dat ze een en al eerlijkheid was, maar je kreeg er tenminste meer vrienden mee. "Dat kan ik me voorstellen. Misschien moet ik het dan ook maar eens proberen!" antwoordde ze met een lachje. Hij was best schattig, en vooral fluffy. Waarschijnlijk kon ze daardoor niet onaardig tegen hem doen. Nouja, ze deed eigenlijk altijd aardig...

De kattin moest ook lachen en dat deed de jonge apprentice goed. Hij vond het fijn om anderen te zien lachen, dan leken even al je problemen te verdwijnen. Hij ging zitten en bekeek haar even. Ze zag er best mooi uit eigenlijk. Hij had nog nooit iemand zoals haar ontmoet. Haar geur was anders, maar ook haar uiterlijk en persoonlijkheid. Die kat die hij een paar dagen terug had ontmoet moest niet uit dezelfde clan komen... Die was niet zo vriendelijk geweest als haar. Timberlake, zijn stomme mentor, had hem nog niks verteld over de clans dus moest hij eigenlijk alles zelf uitvissen. Hij vond dat eigenlijk niet zo erg eigenlijk, best leuk. "Dat kan ik me voorstellen. Misschien moet ik het dan ook maar eens proberen!" Flash lachte even zachtjes. "Dat moet je zeker!" lachte hij er snel achter. "Ik vind de kleur ook erg mooi!" Onwilkeuring keek hij even kort naar haar vlekken, die dezelfde kleur droegen als honing... Ze was ook erg zoet... net als honing... Leuk!

De kattin zuchtte en Flash wiebelde even met zijn oortjes. "Mijn moeder heette Honeyfeather. Ze leek wel wat op mij, alleen was zij knap en dat kun je bij mij niet zeggen..." Nu pas drong het tot hem door dat haar moeder HONEYfeather heette... Oeps. Dat was nog eens erg gevoelloos zijn. Maar goed, daar keek hij eigenlijk niet naar, hij keek enkel naar wat ze daarna had gezegd. "Maar Winterpaw," zei Flash op zijn neutrale toon. "Je bent wel mooi," hij lachte even naar haar, warm en open. Hij meende het. Hij had nog nooit deze vachtkleur gezien. Niet in zijn clan en ook niet van clans aan de borders. "Je hebt best wel wat mee van Honeyfeather," zei hij terwijl hij zijn lach nog breder maakte. "Je bent net zo zoet en lief als honing... En net zo mooi als... Honing," hij lachte even en keek even vlug weg. Het was een nerveuze lach... En misschien bloosde hij ook een beetje...

"Maar Winterpaw, je bent wel mooi. Je hebt best wel wat mee van Honeyfeather. Je bent net zo zoet en lief als honing... En net zo mooi als... Honing." zei het katertje met een brede lach, en keek toen weg. Een grote glimlach verscheen op haar snoet. Heel veel katten waren slecht in complimentjes ontvangen, maar zij was daar juist goed in. Een van de voordelen van sociaal zijn, he? Ze probeerde hem weer aan te kijken. "Nou uhm, bedankt dan maar?" zei ze warm. Het drong nu tot haar door dat ze eigenlijk wel iets te gezellig met een Windclanner aan het kletsen was, maar ze kon er echt niks aan doen. Hij was ook zo schattig!

Ship ship ship xD

Hij zag hoe ze haar ogen op hem wilde richten en duw keek hij terug op om haar prachtige ogen te ontmoeten. In het zwakke maanlicht kon hij de amberkleurige ogen amper zien, toch waren ze nu al beeldschoon hij slikte even moeizaam toen hij haar zo strak aankeek, het voelde niet zo gemakkelijk aan, eerder onnatuurlijk. En hij was gewoon... Verlegen om zijn woorden. Flash was niet echt een kat die snel complimentjes gaf, althans gemeende complimentjes. Vaak zei hij het in een halfschatterlachje wanneer hij weer eens de onwetenheid zelf voordeed. "Nou uhm, bedankt dan maar?" Haar toon was warm geweest en hij lachte naar haar met zo'n brede lach dat hij dacht dat ze niks anders meer zou zien dan zijn parelwitte tanden. "Graag gedaan," zei hij zachtjes. Toen schudde hij even zijn vacht. "Nee, sorry," vervolgde hij toen wat luider. "Heel erg graag gedaan," Hij bleef lachen naar haar, maar deze keer leek de lach natuurlijker. Het laatste wat hij wou was dat ze raar over hem begon te denken... waarom wist hij eigenlijk niet... Daar dacht hij eigenlijk nooit aan...

Er verscheen een brede lach op Flash' gezicht. Automatisch begon zij ook te glimlachen. "Graag gedaan." zei hij zacht. "Nee sorry, heel erg graag gedaan." corrigeerde hij zichzelf toen. Hij bleef nog steeds lachen, en ze snorde zachtjes. "Nou nou, toe maar!" giechelde ze plagerig. "Weet je... mij word altijd verteld dat andere clans gemeen zijn enzo. Maar ik vind dat het best wel meevalt!" zei ze, duidelijk doelend op hem. Je kon veel zeggen, maar gemeen of vervelend was hij niet.