Almost there! {+ Tallpaw}

Hij liep sneller naarmate het geluid harder weerklonk, ook het gekraak en de val erna ontgingen de katers oren niet. Oke, dat was dat, er was opnieuw iemand uit de boom gevallen. Swell. Vlugger, steeds vlugger ging Tallpaw, en zo snel als hij kon kwam hij aan op de plaats delict. "Gaat 'ie?" Vroeg hij, niet al te luid, pijnlijke klap zo klonk.

Tall grinnikte toen hem nog even werd uitgelegd wat er gebeurt was, ja, dat had hij gehoord. Bij het punt waarop de ander, Forestpaw, hem vroeg of hij aan het schrikken was gemaakt keek de apprentice vreemd op. "Nee," Antwoordde hij verbaasd, en knikte toen begrijpend toen de zwarte kater uitlegde van het geluid enzo. "Ik ken het geluid," Mauwde hij grinnikend, "Ik heb er ervaring mee,"

De kater grinnikte om een paar van de eerste vragen van de ander, en schudde glimlachend zijn hoofd, nee, niet vaak. "Niet iets bijzonders," Mauwde hij in antwoord op de vraag wat hij ging doen, hij antwoordde naar waarheid,"Jacht kan," Voegde de kater toe met een schouderophaal, en knikte toen. Yep, laten ze maar gaan jagen, dan had de clan ook nog eens iets aan hen.

De ander stemde ook nog met het idee in, en ze gingen op weg. Interessant was dat Forestpaw zijn staart hoog geheven hield, even twijfelde Tall of hij hem zou zeggen dat alle prooi ze zo wel aan zag komen, of dat ze anders wel geroken werden maar hij hield zich in. Aardig doen, netjes blijven. Tegen de clan, niet tegen anderen. "Mooi gevangen," Mauwde hij nadat hij de ander had zien springen en vangen. Zelf was hij zacht en rustig een boom ingeklommen en was een eekhoorn de ongelukkige die vandaag de dood zag. Het ging te makkelijk dit, goed voor de clan, slechte training. "Laten we nu een team-vangst proberen," Mauwde de tabby, en wees naar een ritselend bosje, en groter beest dan een eekhoorn, dat zeker.

Tall luisterde naar de theorieën van de ander, en hield zich in. Nee, geen betweterige antwoorden geven nu, dat zou niet handig zijn. "Toejagen lijkt me beter dan bespringen," Mauwde hij, "We weten niet wat het is, dus moeten we voorzichtig zijn, de wind blaast alle geuren weg naar het water," Het was waar, door de wind kon het beest hen niet ruiken, maar zij hem ook niet. "Ik jaag hem wel op," Bood Tall aan, en liep alvast weg, om daarna even te wachten tot de ander zou gaan knikken.

De ander stemde ook nu weer met Tall in, en al snel verdween de jonge kater uit zicht voor hem. Hij sloop langzaam langs het bosje, en bleef laag. Staart omhoog steken zou bij hem niet kunnen, prooi zou blind moeten zijn wilden ze dat niet zien. Dus hoopte hij maar dat de ander, die wel heel mooi met zijn staart zat te zwiepen, een beetje oplette. Met een grom dook hij het bosje in, voelde veel beweging en toen stilte. Wat er ook in het bosje had gezeten, het was nu aan Forest om het te vangen. Tall rekte zich eens uit, en liep toen langzaam het bosje uit om eens te kijken hoe het zijn mede-apprentice was afgegaan.

De kater liep heel rustig, maar sprong toch wel een beetje verbaasd de lucht in toen de grootte van het beest zijn ogen bereikte. Forest was ermee aan het worstelen, en Tall kon het niet laten om te helpen, dus rende hij ernaar toe, en tackelde het waardoor de ander zijn nek door kon bijten. De vogel trok nog een paar keer met zijn vleugels, maar viel toen stil. De apprentice grijnsde breed en lachte toen de zwarte kater tegenover hem nog eens het overduidelijke stelde. "Nogal ja," Mauwde hij, terwijl zijn ogen het beest bleven bekijken. Zoiets had hij nog nooit gezien, en de ander waarschijnlijk ook niet, deze dingen kwamen niet vaak voor in het bos, en Tall was er heel zeker van dat Shadowclan er in zijn tijd nog nooit een had binnengehaald, dus ze hadden een grootse prestatie geleverd. "Wat is het?" Vroeg hij vol verbazing, zich wel realiserend dat Forest dat ook lastig kon weten. "En hoe krijgen we dit ooit naar het kamp?" Hij grinnikte, dat was lang geleden dat hij na had moeten denken hoe hij het beest naar het kamp moest krijgen.