Keep your eyes open{+Icepaw}

Icepaw liep richting de Creek, niemand wilde wat met haar te maken hebben. Ze zuchte en keek naar boven, zouden haar ouders daar zijn? Of andere familie? Ice sjokte nog wat rond, maar merkte al snel dat ze een droge mond kreeg. Langzaam liep de poes naar de creek, het stromende water had wat rustgevends. Ze hoorde wat kraken en zag dat ze op een takje stond, waarschijnlijk was nu alle prooi in omliggend gebied weg, maar ja, niemand jaagde op deze tijd al wist Ice zeker dat ze het kon. Tja, als je door de bosjes liep was er het gevaar op takjes te stappen, rustig liep de appentice weer verder, er kraakte weer iets en ze voelde het takje. Alleen was er nu ook een stem, "is daar iemand?" Verbaast keek Icepaw naar waar de stem vandaan kwam en ze rook een andere kat, dat ze die niet had opgemerkt. Ze kwam uit de bosjes en zag een zwarte kater, hij leek wel een beetje op haar alleen had ze fellere ogen. Zijn kin was nat dus hij had waarschijnlijk net gedronken. "Is het niet wat laat om op pad te gaan?" Ze vroeg het met een ondeugende twinkeling in haar ogen en haar gezicht stond vriendlijk. Maar er lag wat terughoudends in haar blik, hij was vast gewoon een kater die ze niet meer zou zien na deze dag.

"Dat zou ik ook aan jou moeten vragen." Icepaw grinnikte, zo een antwoord verwachte ze al. "Ik ben Fadingpaw, en jij?" Icepaw dacht na, deze kater kende ze niet. "Ik ben Icepaw" Icepaw  keek neutraal, maar was best nieuwsgierig. "Dus. Wat is jou excuus om zo laat op te zijn," Ze keek Fadingpaw nieuwsgierig aan, zijzelf had gewoon wat rust nodig, een pauze. Haar blik verplaatste zich naar de beek, waar het spiegelbeeld van de sterren schitterden, Icepaw keek naar boven, de sterren waren prachtig in de Zilverpels, zouden daar de StarClan zijn? Ze vroeg het zich af, hoe zou het daar uitzien? Icepaw's aandacht verplaatste zich weer terug naar Fadingpaw, wat was zijn excuus? Ze glimlachte.

"Waarom ben jij nog zo laat wakker?" Icepaw glimlachte weer, "Ach, soms heb ik ook gewoon mijn rust nodig." De zwarte poes liep naar de beek en likte wat water op, ze had al even niet gedronken en kreeg een droge keel. Een koude wind woei door haar vacht, het deed de poes denken aan stomme ShadowClan verhalen uit andere clans, alsof ze allemaal slecht waren! Maar deze wind was wat prettiger omdat het redelijk warm was voor hun doen. Icepaw geeuwde en ging naast de beek liggen net als Fadingpaw net deed. "Soms," begon ze, "Heb ik het gevoel dat niemand mij begrijpt en dat ik haast helemaal alleen op de wereld sta... Zonder steun, ook al is mijn mentor er aardig." Icepaw zuchtte, Ashdrizzle leek de enige kat te zijn die van haar bestaan in de clan wist. Vrienden... Dat begrip stond maar vaag in haar woordenboek, de enige die ze ooit had gehad was blind en afgezonderd. Waarom? Vermoeid legde de poes haar kop op haar poten en keek Fading aan.

"Ik voel me ook zo vaak alleen. Ik heb niet eens vrienden." Icepaw's, die even naar een ritselende struik had gekeken, ogen schoten weer terug naar Fadingpaw. Hij ook? "Ik had er een," murmelde de poes, nu voor zich uit kijkend. "Maar nu niet meer..." Verdrietig staarde ze in de verte, denkend aan Constellationmoon, alles uit de kitten tijd was voorbij en nu kende ze elkaar haast niet meer. "En nu ben ik alleen," Icepaw zuchtte en rolde op haar rug, om te kijken naar de sterren, de zilverpels. Haar ouders... Waren ze daar? Icepaw wist het niet, ze had haar moeder als kitten niet gezien, haar ogen waren nog gesloten, maar op een dag was de vertrouwde geur van haar moeder weg en werd ze geadopteerd door een andere queen. Waarom hadden andere katten wél een leuke familie en zo en had zij niemand om op te steunen? De poes strekte haar poot uit naar boven, richting de sterren, Icepaw wist dat ze er niet bij kon, maar misschien zagen de StarClan katten haar en wisten ze dat ze bestond. Even sloot de appentice haar ogen, het was fijn om iemand te hebben om mee te praten.

Icepaw keek ook naar de zilverpels, het zou slimmer zijn naar de den te gaan, maar ze wilde liever nog even blijven liggen. Ze voelde een steek bij haar hoofd, de poes raakte de wond aan die nu over een korst bezat, de kras zou weg gaan, maar het deed nu nog pijn. Een schaduw trok over Icepaw's gezicht toen ze terug dacht aan de kater die de wond had veroorzaakt, een stomme, overgevoelige en overbezorgde kater naar haar idee. De poes had geen zin de warrior nog vaak tegen te komen, zodra ze een warrior was zou ze ver, maar dan ook ver, uit de buurt blijven van de kat. Een kleine flits schoot in haar ooghoek voorbij en meteen was de poes weer terug uit haar gedachten. Nog een flits verscheen. "Wat is dat?" Fluisterde de apprentice, wat was het?