A M N E S I A

''Once I embraced the dreams that once inspired. Now I've found that there is too much I didn't recognize as a gift. I may be too late to see, cherish, and endure. I may never change, but be forever stuck in the past without realizing until my eyes open to the sun and I have forgotten the moon.''

Eindelijk, het koude winter weer had plaatsgemaakt voor een warme zon. Dit was zoveel beter dan die ijzige wind door je vacht en de koude, natte sneeuw onder je pootjes. Door de kou was er echter weinig prooi over in het jachtgebied van de BloodClan en de Rogue's. De kleine tabby was flink vermagerd. Haar maagje schreeuwde om verse prooi. Om deze redenen had ze besloten om vandaag wat te gaan jagen op Clan territoria. Wat de Clankatten er van vonden kon haar echter niet zo veel schelen, het gene waar ze zich zorgen om maakte was haar status. Ze had al dagen weinig tot niets gegeten, dus in goede conditie was de kleine BloodClan poes niet.
Haar piekeren werd verstoord door de geur van een muis. Meteen stonden haar zintuigen scherp en was ze klaar om aan te vallen. Haar spieren spande zich aan, en toen het diertje in het vizier kwam sprong ze. Het diertje piepte tussen haar klauwen vandaan, waarna ze het met een flinke klap bewusteloos sloeg en het tussen haar kaken klemde. Een muis smaakte nog nooit zo goed!
Plots hoorde ze geritsel in het struikgewas. Haar oren plooide zich vrijwel meteen naar achteren. Het was vast een van de Clankatten, klaar om haar jachtplannen te verstoren.

Uit de varens kwam een RiveClan kat gesprongen. Ze zwiepte hevig met haar staart heen en weer en leek woedend. "Dat is RiverClan prooi op RiverClan territorium! Maak gauw dat je weg komt of ik laat het je bezuren" De kleine BloodClanner kneep haar ogen tot spleetjes. Haar oren drukte zich platter tegen haar kop. ''Jullie zielige Clankatten claimen tegenwoordig alle territoria, voor ons, eenlingen is er haast niets meer! Ik, en vele anderen zijn het zat om te leven van jullie restjes.'' Gromde ze. Ergens wist ze wel dat het nu beter was om weg te gaan. Deze poes was in een betere conditie dan zij, maar Kita was de koppig om toe te geven.

Kita ontspande haar spieren weer en ging zitten. Een kleine grimas speelde rond haar lippen, al was deze eerder om haar kleine beetje angst te onderdrukken. Ze zette een zielig stemmetje op. ''Nooit gehoord van het woord 'delen'?'' Haar zielige uitstaling veranderde al snel weer in een valse. ''Ik ga met alle plezier terug naar mijn rattenhol,'' Ze stond op. ''Na een fatsoenlijke maaltijd.'' Voegde ze eraan toe. ''Dus als je me nu wilt excuseren, ik heb nog wat maaltijden te vangen.'' Vanbinnen wist ze ook wel dat dit de trigger zou zijn, maar op dit moment was het enige waar ze zich nog op wilde richten, het vangen van verse prooi. Plots drong er een tweede geur haar neus binnen, nog een RiverClanner. "Wij laten de spot niet met ons drijven, hoor je?" Deze kat zag er ietsjes onzekerder uit dan de andere warrior. Nogmaals piepte er een kleine grinnik tussen haar lippen door. ''Oh, twee tegen één dus?'' De kleine BloodClan poes ontblootte haar klauwen en drukte haar oren tegen haar kop. ''Laten we dit snel afhandelen, want zoals ik al zei; Ik heb wel iets beters te doen.'' Gromde ze, en zette de aanval in op de Gevlekte RiverClan poes.

Voordat ze haar tanden dieper in de vacht van de gevlekte warrior kon boren, greep de tweede haar bij haar rug. De bruine tabby toonde zeker geen genade, misschien had Kita haar toch iets te zwak ingeschat? De bleekrode poes spartelde en probeerde los te komen. Het verschil aan grootte was haar niet echt in het voordeel. Het lukte haar een paar krassen en klappen uit te delen, maar mede dankzij haar huidige was dit niet een groot succes. ''Breek haar poot!'' Hoorde ze de andere warrior roepen. Even werden haar ogen groter. In deze staat zou dat niet echt moeilijk zijn. Tot haar verbazing liet de Riverclanner haar los. "Laatste woorden, prooisteler?" In plaats van weer een typische Kita opmerking te maken, spuugde ze het bloed wat uit haar bekje drupte uit , kneep haar ogen tot spleetjes en gromde. De Warrior nam een aanloop, en Kita bereidde zich voor op een nieuwe aanval. Maar in plaats van dat ze haar opnieuw naar de keel vloog, nam de bruine tabby een grote sprong naar voren, en bokte Kita de waterval af. Even leek alles aan haar voorbij te schieten. Haar verleden, haar vrienden. Raza, Toxic, Celtic, Malona.. Was dit echt haar einde? Ze was te selfish geweest, te koppig. Dit was niet wat Escada haar had geleerd. Dit was niet wat Kazuya en Lionheart hadden gewild. Ze had haar vader, peetvader, ex mentor, vrienden en andere familie teleurgesteld. Als zij het hadden kunnen overleven met kraaienvoer, had zij dat ook gekund, maar nee. Alles moest per se in ''luxe'', net als in haar zielige Kittypet leventje van vroeger. Met een harde klap belandde ze op een steen in de waterval. Alles werd zwart.
Na een tijdje hoorde ze het geroezemoes van stemmen. "Wat doen we nu?" Was het enige duidelijke wat ze kon opmaken uit de dingen die gezegd werden. De bleekrode tabby opende haar ogen. Daar stonden twee onbekende katten, groter dan zij, maar met een vreemde geur. ''W-wie zijn jullie?'' Haar stem klonk verzwakt, en opstaan lukt nog niet. Hoe was ze hier terechtgekomen..?

//Geheugenverlies ftw xD