It wasn't me, it was a monster! {CLAN}

Met het jonge lijf van de apprentice op zijn rug liep de grote witte kater door het territorium. Hij was bijna bij het camp. Bijna. Eindelijk. Het gewicht begon zwaar te wegen op zijn rug, zeker omdat hij af en toe eens bewoog. Maar hij mocht niet opgeven, niet zwak lijken tegenover die andere zwakkeling, Firework. Hij was zelfs niet sterk genoeg om Brokenpaw op zijn rug te nemen. Of zelfs maar te helpen. Wat een egoïst. Uiteindelijk kwam hij het camp binnen. In het midden stopte hij, waarna hij het lichaam van de apprentice voorzichtige neerlegde. Even rusten. Maar niet lang daarna raapte hij hem weer op, om de medicine cats den in te gaan.

It wasn't me, it was a monster! {CLAN} BBTWvM

::

De kater liep voor Whitelion aan, voor het geval er putjes waren of enige kuilen. Als die er waren werd de witte kater gewaarschuwd. Waarschijnlijk dacht de ander niet dat hij aan het helpen was, maar ja, kon het hem wat schelen? Nee dus, hij deed zijn baan, deed wat er van hem verwacht werd en liet de sterkere kater het zwaardere werk doen. Uiteindelijk liepen de twee het kamp binnen, en zocht Firework naar Everstar, hij had zo'n idee dat als Whitelion met de leider zou gaan praten het wel eens uit zou kunnen lopen op nog een oorlog. Geen zin in, helemaal niet.

It wasn't me, it was a monster! {CLAN} 264j47r

NCIS<3:

'Zo nutteloos,' Zijn opengesperde ogen waren groot en rond. 'En wat wil je eigenlijk bereiken met dit leven?' Hij snakte even kort naar adem. Zijn bebloede pootje schoot even heen en weer, klauwend naar het niks. Een zwak, luid gelach werd hoorbaar. 'Wat denk je te kunnen bereiken?' De stel grijnsde breed en sneed recht in zijn ziel. Hij sperde zijn ogen open en schreeuwde even zachtjes van de pijn. Nee! Hij wilde terug naar het donker! Please! Stop! Stop! De stem liet een honend gelach horen. 'Zo... Zwak,' Broken kneep zijn ogen dicht. 'Zo... Teer,' Een nieuwe snijdende lach doorkliefde zijn borstkas en ontnam hem even het adem. Zijn ademhaling versnelde opeens terug toen hij de pijn niet langer voelde en hij terug kon ademen. Laat me gaan... Laat het weggaan... Hij wilde dit niet meer! 'Denk maar eens goed na,' Murmelde de grijnsde stem. Hij had geen gezicht, maar droeg wel een stem die Brokenpaw keer op keer bekend voorkwam. Opeens voelde hij hoe de zachte pels werd vervangen door de grond. wel meteen sperde hij opnieuw zijn ogen op, helemaal in shock van de pijn. Waarom was hij niet buiten bewustzijn? Waarom moest hij dit allemaal meemaken? En het was niet enkel lichamelijk... Maar ook geestelijk dat hij werd gekweld. Hij hijgde even zwaar waarna hij opnieuw met zijn klauw naar voren klauwde, de beweging was zwak en erg onstabiel... Maar het was er. De snijdende grijns kwam terug en sneed deze keer harder dan eerst. wel meteen sperde hij zijn ogen open en liet hij een zachte schreeuw horen. Zoveel pijn... Pijn...

$It wasn't me, it was a monster! {CLAN} N3DJlqEZ_o$

Extra:

De kater was rustig bezig in de medicine cat den en slenterde wat rond met stapeltjes kruiden in zijn bek. Er waren vandaag al meerdere patiënten geweest en hij had verschillende gevallen moeten oplossen. Van elders die kwamen klagen over een teek, apprentices met kleine pijntjes en kittens met splinters in hun kleine pootjes, van alles kwam langs op zo'n dag. In het kamp kwamen verschillende geluiden en toen de kater opkeek werd er een apprentice zijn den in gedragen. "Whitelion, Brokenpaw?" vroeg hij en keek van de warrior naar de gewonde apprentice. "Wat is er gebeurd?" Kalm pakte hij vervolgens wat spinnenrag bijeen en liep hij op het tweetal af, eerst het bloedden van de wonden stelpen.

{Excuus voor de late post, kan Brokenpaw mij misschien de exacte wonden doorsturen?}

Tᕼᕮ ᗯOᖇᒪᗪ’S STIᒪᒪ Tᕼᕮ Sᗩᗰᕮ. Tᕼᕮᖇᕮ’S ᒍᑌST ᒪᕮSS Iᑎ IT.
It wasn't me, it was a monster! {CLAN} EXF9L8J

ᗪᕮᗩᗪ ᗰᕮᑎ Tᕮᒪᒪ ᑎO TᗩᒪᕮS

Hij kon een vage stem horen, maar kon ze niet plaatsen. Hij kneep enkel zijn ogen tot spleetjes terwijl tranen ontsprongen in zijn ooghoeken. Hij voelde zich miserabel en dat was hij ook. Een mislukking, zoals de stem zei. Een vals gelach werd hoorbaar in zijn kop en echode nog lang na toen het verzwakte en een zucht eindigde. Hij slaakte even een halfstil kreetje toen de snijdende pijn erger werd. Hij kneep zijn ogen dicht en begon zachtjes te bibberen. Hij spande zijn spieren op en sperde zijn ogen open toen de pijn maar erger werd. Hij schreeuwde zachtjes, bijna geluidloos, zijn bek bijna helemaal open gesperd. Bloed stroomde langs zijn kop de bek in en hij proefde de metaalachtige smaak die hij vaak bij prooi had geproefd. Het tintilde op zijn tong, maar al snel schoten zijn ogen heen en weer. Hij zag het wazige beeld van een gestreepte kat en wel meteen sloot hij zijn bek. 'Kom op,' Hij siste, zwak en bijna niet hoorbaar, waarna hij zwakjes in de richting van de tabby kater klauwde. Zijn bewegingen zwak, maar toch snel. Hij was verward en hij had pijn... En hij wilde vooral niet dat hij beter zou worden.

-Een grote wonde op de rug + op zijn voorhoofd wat geschaafd. Op zijn ene voorpoot is hij ook gewond en ligt het open, aan zijn schouder, net niet bij zijn slagader, is er een wonde terug open gekomen. Aan de andere kant, een beetje lager een oud litteken door Whitelion is ook open gekomen ^^
Hij is ook al verzorgd geweest door Maskheart waardoor sommige al gestopt zijn met bloeden ^^-

$It wasn't me, it was a monster! {CLAN} N3DJlqEZ_o$

Extra:

Everstar was terug van een solo-patrouille langs de ShadowClan grens en ze wilde net weer vertrekken, dit keer om te gaan jagen, toen ze de bloedgeur rook. Ze zag Firework het kamp in komen, op de poot gevolgd door Whitelion, die... Everstar rende naar hen toe en bereikte hen toen Whitelion de bewegingsloze apprentice neerlegde. Even dacht ze dat hij dood was, maar toen zag ze hem bewegen en Brokenpaws ogen schoten open. "Wat is er gebeurd?" vroeg Everstar meteen aan de katers met Brokenpaw het kamp in gekomen waren. Sparrowpaw kwam aanrennen en stelde dezelfde vraag. Everstar keek Whitelion aan en vernauwde haar ogen iets. Ze was niet vergeten wat Cinderfell haar had verteld, dat de witte kater haar had aangevallen. De wonden zagen er echter niet uit alsof ze door een kat toegebracht waren. Geen krassen en bijtwonden. Dit zag er meer uit als het werk van een monster. Bovendien leken de wonden al deels verzorgd. Ze fronste. Wie had dat gedaan. Haar blik gleed opnieuw naar Whitelion, nu eerder vragend dan wantrouwend. Wie had Brokenpaw verzorgd?

It is walking evenly between you and me, this truth, this terror
And it stares us in the face, until we break our nose against the mirror
It wasn't me, it was a monster! {CLAN} 33kui4l

It wasn't me, it was a monster! {CLAN} 33kui4l

*********

Spoiler:

Sparrowpaw kwam om Brokenpaw te verzorgen. Ook Firework was ondertussen aangekomen. "Wat is er gebeurd?" Whitelion wou net gaan uitleggen wat er aan de hand was, toen Everstar binnenkwam. De blik waarmee ze naar hem keek ontging hem niet, maar voor een keer was hij onschuldig dus maakte hij zich geen zorgen. Niet dat hij dat anders wel deed. Ook zij vroeg wat er aan de hand was. De grote kater haalde diep adem en begon alles uit te leggen. "Ik weet niet helemaal hoe het gebeurd is. Ik rook de geur van bloed toen ik in het territorium, vlakbij het Thunderpath, aan het jagen was. Ik rook ook een Thunderclan geur, dus ik besloot het te gaan inspecteren. Wie weet, misschien had Thunderclan besloten om zomaar een van onze katten aan te vallen. Dus ik kom daar toe. Ik zie het bebloede lijf van Brokenpaw naast het Thunderpath liggen, aan de kant van Windclan, samen met Maskheart en Firework. Ik vertrouwde het niet helemaal, dus hebben we Maskheart bedankt en zo snel we konden hem terug naar het camp gedragen zodat Brindlepool hem kon verzorgen." Het was de waarheid wat hij vertelde, wat te zien was in zijn ogen. Misschien zat er hier en daar een klein leugentje om bestwil in, maar niets groots dat de situatie zou veranderen.

::

Hij bleef stil terwijl er katten kwamen die het lichaam van de apprentice bekeken. De apprentice van hun medicine cat kwam er ook bij, waardoor Fire wat wegschuwde. Uiteindelijk vond hij zichzelf luisterend naar het verhaal de kater die hem geholpen had, en trok zo nu en dan zijn wenkbrauwen op, het was de waarheid, ergens. "Maskheart heeft zijn leven gered, zonder dat ik ervoor vroeg, hij was er eerder dan ik," Mauwde hij, een goed woordje doende voor de medicine cat. "Daarna heeft Whitelion inderdaad de apprentice gedragen, zodat hij hier verder verzorgd kan worden," Vervolgde hij, met een knikje naar Sparrowpaw. "Het was een monster," Dat was wel duidelijk, maar misschien goed om nog eens hardop te zeggen. Hij was een vredelievende kater, hij wilde niet dat een andere clan hier de schuld van kreeg. Wat Thunderclan de laatste tijd ook uitgehaald had.

NCIS<3: