The mess you made

"Ik snap dan je agressie wat meer, denk ik.. Voor zover ik me iets kan voorstellen bij wat je hebt meegemaakt. Maar waarom haat je zo erg de kittens die je krijgt? Degenen die niet in de Windclan zitten." Plotseling woedend sprong hij terug. Zijn blauw en groen oog boorden zich in die van Nimblepaw. "Omdat zij niet gewild zou hebben dat ik me zo liet gaan!", blafte hij, ietwat wanhopig. De grote witte kater ademde zwaar en ontblootte zijn tanden in een grauw. "Ik moet het bewijs uitwissen, snap je dat dan niet?" Hij klonk bijna smekend, en de woede verzwakte weer een beetje. Maar de vlammen in zijn ogen flakkerden weer op bij zijn volgende woorden. "Jij bent een bewijs van mijn ontrouwheid, dus je moet WEG!" Dat laatste woord schreeuwde hij, al kon hij haar niet aanvallen. Hij kòn het gewoon niet. Ze.. Ze bleef zijn dochter.. Plotseling verdrietig draaide hij zich om. Hij mocht niet zwak zijn in het bijzijn van anderen, maar hij kon zich niet bedwingen. Hij kon het niet langer opkroppen! Maar hij fluisterde zachtjes: "Ga weg", al leek het niet overtuigd. Hij zakte ineen en kon zich niet meer beheersen. Zachtjes begon Whitelion te snikken, voor de eerste keer sinds zijn kittentijd.

~En zo is de grote, sterke kater aan het huilen x'D

Ik moet het bewijs uitwissen. Sukkel dat hij was! Eén fout, zij, had kunnen gebeuren. Maar had hij niet net zijn, wat was het, derde nestje gekregen? Dat maakte haar slechtst de eerste fout in een rij van vele. Ze wilde roepen dat hij een eikel was, háár vermoorden om zijn fout. En dat ze er nu achter was gekomen dat hij ook nog eens dom was, te dom om te leren van zijn eerdere fouten. Maar ze kreeg de woorden niet over haar tong toen ze zag hoe hij ineen dook. Hij begon te snikken. Ongemakkelijk en verstijfd bleef Nimblepaw staan. Wat moest ze doen? Ze had nog nooit iemand hoeven troosten, al helemaal niet haar vader, en al helemaal niet iemand die haar had willen vermoorden. Moest ze nu niet gelukkig zijn? Whitelion lag huilend aan haar voeten, zwakker en meer gebroken dan zij ooit was geweest. Overwinning! Maar nee, zo voelde het niet. Maar iets anders kon ze ook niet voelen.
Ze ging zitten, stond weer op en ging weer zitten. Ze sloeg haar staart om haar poten. "Of je accepteert je fouten en gaat ze opvoeden als een vader. Een échte vader. Want ik denk niet dat ze blij zou zijn als ze zou zien wat voor een vader jij bent."

Op het ene moment was Whitelion een emotioneel wrak geweest, huilend voor haar voeten. Maar het volgende moment was hij opgesprongen en stond recht voor haar te tieren. Geschrokken sprong ze naar achter, maar ze herstelde zich. Ze bleef wel staan, toch nog bang voor de kracht waarvan ze wist dat het in Whitelion zat. Ze beet twijfelend op haar wang, maar besloot het te zeggen. "Maar denk je niet dat het waar is?" Ze klonk nog steeds bang, maar voorzichtig. Ze zocht de grenzen op en dat wist ze. Maar ze hoopte dat door haar kalmte en toch ook wat begrip, Whitelion rustig zou blijven. 

Rot op!
En dat was het einde van het gesprek waarbij ze Whitelion eindelijk als een persoon had gezien, en het einde van haar hoop dat ze misschien toch ooit nog een band met hem op zou bouwen. Hij rende weg, strompelend, duidelijk nog pijn lijdend. Hij was weg voordat ze nog wat tegen hem had kunnen zeggen, al had ze niet geweten wat ze nog tegen hem had moeten zeggen. Ze liet haar kop en oren hangen. Ze gromde. Wat kon ze hier kwaad om worden! En ze was nu ook nog eens kwaad op zichzelf dat ze zich week had laten worden door de zwakheid van Whitelion, en dat ze de hoop had gehad dat hij misschien toch wat om haar gaf.

~ Als iemand nog wil binnenvallen, vind ik dat alleen maar leuk!