tik tak, time goes fast

Onderwerp: tik tak, time goes fast di 24 jun 2014 - 11:50

Lightpaw deed nog een paar schijnbewegingen terwijl ze stapte. Ze ving een denkbeeldige muis en vogel en klom in een zo veel mogelijk bomen. Haar staart wiebelde gespannen heen en weer. Vandaag was het de grote dag. Lightpaw had elk vrij moment geoefend, ze wou nu echt niet falen. De bruine poes kon nu echt niet stilzitten. Lightpaw begon zachtjes te rennen naar de afgesproken plek. In haar hoofd ging ze de tips van Wintersong na. Hopelijk was het goed genoeg. De zon scheen door het dichte bladerdak heen. Een perfecte dag voor te oefenen. Glijdend kwam ze tot stilstand. De apprentice ging tegen een boom zitten rusten. Ze was er klaar voor.

+Wintersong en... (?)

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood

Rustig liep de witte poes door het bos. Vandaag was de dag dat ze haar apprentice voor het laatst zou testen en ze had er wel vertrouwen in dat het goed zou komen. Ze was van plan om de apprentice eerst te laten jagen en dan kon ze daarna haar vechttechnieken testen. Op die manier zou het wel goed komen. Ze keek voor haar uit, omdat ze al bijna was aangekomen bij de plek waar ze met Lightpaw had afgesproken en zag de apprentice al zitten. "Goedemorgen," Begroette ze de apprentice terwijl ze afstand had ingekort. "Zoals je al weet krijg je vandaag je assessment." Begon de poes maar meteen. "Allereerst wil ik dat je me je jaagtechnieken laat zien, dus probeer maar wat te vangen hier in de omgeving." Zei ze met een glimlach om de apprentice gerust te stellen. Zelf zou ze de apprentice in de gaten moeten houden zonder dat de apprentice door zou hebben dat zij er was, maar dat moest niet echt een probleem vormen.

Lightpaw hoorde haar al aankomen. 'Goedemorgen',zei haar mentor. Lightpaw glimlachte naar haar als wijze van begroeting, ze vermoedde dat ze nog iets zou zeggen. 'Zoals je al weet krijg je vandaag je assessment.' ging de witte poes verder. Lightpaw knikte zo serieus als ze maar kon zijn. Natuurlijk wist ze het, ze dacht er al de hele tijd aan. 'Allereerst wil ik dat je me je jaagtechnieken laat zien, dus probeer maar wat te vangen hier in de omgeving.' zei ze met een glimlach. Lightpaw was opgewonden, hierop had ze al lang gewacht. 'Oké, komen er later nog apprentice?' zei ze zo rustig en beheerst mogelijk. Met haar staart in de lucht trippelde naar het midden van de plek. Nog wachtend op een antwoord snoof ze de lucht op. Bosgeur. Lightpaw probeerde zo goed mogelijk al de geuren te onderscheiden. Ze wierp nog een blik op Wintersong voor ze aarzelend zich in sluiphouding liet zakken.

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood

"Oké, komen er later nog apprentice?" Kwam de vraag nog van de apprentice. "Dat komt straks wel bij het volgende onderdeel." Antwoordde ze de vraag. Ze had wel gevraagd voor een apprentice, want ze kon Lightpaw straks ook wel tegen haarzelf laten gaan, alleen van een afstandje beoordelen leek haar toch wat beter dan dat ze het zelf meemaakte, want dan kon ze alle bewegingen van de apprentice zien. Ze wachtte geduldig af toen ze zag dat de apprentice al in een sluiphouding was gezakt. Zelf moest ze er ook voor zorgen dat ze niet zichtbaar zou zijn, want Lightpaw mocht haar niet doorhebben terwijl ze haar in de gaten zou houden. De apprentice moest namelijk ongestoord kunnen jagen, zodat ze goed haar technieken kon benutten.

'Dat komt straks wel bij het volgende onderdeel.' luidde het antwoord. Lightpaw knikte en grijnsde in zichzelf. Als ze goede commentaar kreeg zou het al super zijn, maar winnen van een andere apprentice, dat was toch ietsje meer. Al was het dan toch wel jammer voor de andere. Lightpaw schudde haar hoofd om alle gedachten over straks te verbannen, eerst dit, nu concentreren. Ze hoorde het schelle geroep van een vogel. Lightpaw keek snel omhoog en zag een koolmeesje zitten. Ze likte aan haar lippen bij het vooruitzicht van verse prooi. Een vogel was moeilijker, maar het maakte meer indruk. Van al het getwijfel merkte de prooi hun op en vloog weg. De apprentice siste gefrustreerd en keek snel rond. De boom daartegenover had nog een vogel te bieden. Ze dankte de Starclan voor het voorschotelen van prooi en schoot erop af. Haar nagels boorden zich in de schors van de boom. Stilletjes nam de apprentice plaats op de tak. Wiebelend om haar evenwicht te bewaren kroop ze ernaartoe. Ze deed het net als op de grond, maar dan iets voorzichtiger. Lightpaw's klauw schoot uit en plette het vogeltje op de tak. Het gleed ervan af en Lightpaw sprong er snel achteraan. Gelukkig was het al dood, als het wegvloog had ze nog een fout. Trots keek ze naar het vogeltje. Ze had nog niet vaak gejaagd in bomen, ze voelde zich als de beste. Hopelijk was het goed genoeg. Misschien moest ze nog iets op de grond vangen.

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood

Wintersong wachtte geduldig tot de apprentice zou beginnen met jagen. Zodra de apprentice was vertrokken, volgde ze zelf op een afstandje, maar ze zorgde er wel voor dat ze de apprentice niet uit het oog zou verliezen. Ze wilde namelijk goed kunnen zien wat de apprentice deed. Als eerste kwam de apprentice een vogel tegen, alleen voor Lightpaw echt actie kon ondernemen vloog de vogel weg. Dat was waarschijnlijk gewoon pech geweest, want een vogel vangen was niet al te makkelijk, vooral omdat ze ook konden vliegen. Het was nu alleen de vraag of de apprentice door zou gaan of dat ze teleurgesteld zou zijn. Alleen de apprentice keek al snel weer naar iets in een boom en toen Wintersong de blik volgde zag ze dat een vogel op een tak zat. Zelf had ze die keuze misschien niet helemaal genomen tijdens een assessment, maar Lightpaw is tenslotte een Skyclankat geweest, dus waarschijnlijk was het toch een logische keuze voor haar. Ze wachtte gespannen af tot de apprentice uiteindelijk naar beneden kwam met de vogel. Ze was wel blij dat alles goed was gegaan en nu had Lightpaw in ieder geval haar eerste prooi gevangen. Ook al hoopte ze wel dat de apprentice nu ook nog wat anders zou proberen te vangen, maar dat was aan de apprentice om te beslissen.

Lightpaw keek rond haar. Ze wierp een snelle blik op Wintersong. Was het goed genoeg? Moest ze nog iets doen? Nadenkend begon ze aarde over de vogel te schrapen. Zo, dat was ook alweer gedaan. Ze besloot dat ze nog iets ging vangen. De bruine poes stak haar neus omhoog en snoof de lucht op. De heerlijke geur van nieuwe planten vulde haar neus. Haar bruine ogen zochten de grond af. Ze stapte wat verder weg en keek bij elke mogelijk struik. Er was bitter weinig. Lightpaw vreesde dat ze niets ging vinden. Even deed ze of ze niet speciaals aan het doen was, ze was echt niet aan het zoeken naar een muisje die in haar poten wou lopen, echt niet hoor. Tot haar grote opluchting zag ze een paar seconden later een klein muisje zitten. Opgelucht dat ze iets gevonden had maar nerveus omdat ze wist dat het dubbel zou moeilijk zou zijn als ze deze niet ving. Ze liet zich in sluiphouding zakken. Haar haar sleepte een beetje over de grond. Ze sloop er naar toe en spande haar spieren voor de fatale sprong. Het muisje draaide met een ruk om en keek haar aan. Lightpaw was sneller. De apprentice sloeg haar nagels in het vlees. Het voelde goed. Trots begroef ze het. Lightpaw voelde zich geweldig. Twee in één keer! Netjes ging ze zitten en sloeg haar staart rond haar poten. Ze voelde zich de beste.

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood

Wintersong merkte dat de apprentice even aan het denken was, waarschijnlijk of ze wel of niet nog wat meer moest vangen. Geduldig wachtte ze en dat werd ook beloond, want niet veel later ging Lightpaw weer op pad. Ze volgde de apprentice voorzichtig tot deze op een muis stuitte. De apprentice zakte in een sluiphouding en ze keek rustig toe hoe het zou gaan. Lightpaw sloop dichter naar de muis toe en zodra ze er klaar voor was sprong ze op de muis. Het leek erop dat de muis haar door had gehad, maar gelukkig was de apprentice niet te laat gesprongen, waardoor ze de muis alsnog had. Oke, dat was de tweede, ze zou pas naar de apprentice toelopen zodra zij dacht dat ze klaar was of als het te lang zou duren, maar dat was nu nog niet het geval.

Lightpaw keek rond. Ze wou niet zoals de vorige keer hebben dat ze niets vond, dus keek ze nog eens snel en wierp toen een blik op Wintersong. Ze kon haar niet zo goed zien. Het leek wel of ze opging in de omgeving. Lightpaw duwde een paar varens opzij. Even twijfelde ze nog. 'Wintersong, eu, is het genoeg?' stamelde ze. Het was zo anders, ze was gewend dat haar mentor tips gaf terwijl ze bezig was, of net iets gevangen had. Het maakte haar weer onzeker. Net nu ze vond dat ze het zo goed had gedaan.

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood

Ze merkte dat de apprentice aan het twijfelen was of ze door zou moeten gaan en Wintersong wilde bijna naar haar toelopen om te zeggen dat ze al wel genoeg had gedaan, want twee prooien was al best veel, vooral ook omdat er nog steeds niet echt veel prooi was. "Wintersong, eu, is het genoeg?" Lightpaw was ondertussen naar haar toegekomen en ze knikte als antwoord op de vraag. "Je hebt het al goed gedaan met die twee prooien." Complimenteerde ze de apprentice. "Zullen we weer terug gaan zodat we aan het volgende onderdeel kunnen beginnen?" Het zou ook niet lang meer duren voor de andere er zouden zijn en dan konden ze dat mooi combineren.

'Je hebt het al goed gedaan met die twee prooien' zei Wintersong. Lightpaw's zelfvertrouwen schoot stukken omhoog. Een brede glimlach verscheen over haar gezicht. De apprentice kon een klein vreugdedansje niet weerstaan. Warrior skills, ik kom eraan! 'Zullen we weer terug gaan zodat we aan het volgende onderdeel kunnen beginnen?' vroeg haar mentor. 'ja hoor' antwoordde ze. Benieuwt wat het volgende onderdeel was keek ze rond alsof het ergens op geschreven zou staan. De poes keek met haar bruingele oogjes naar Wintersong. 'I...ik wil je bedanken', zei ze wat onhandig. 'Voor mij alles te leren,' voegde ze er overbodig aan toe. Blij dat ze het gezegd had bleef ze even staan. Het was moeilijk om een gepast moment te vinden wanneer je iemand wou bedanken.

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood

"ja hoor" Ze glimlachte even bij het antwoord van de apprentice. Zelf vond ze het toen de tijd best spannend om dit te doen en misschien zou de apprentice hetzelfde voelen, maar dat wist ze niet. "I...ik wil je bedanken" Zei de apprentice plotseling. "Voor mij alles te leren," Ze had eerlijk gezegd niet helemaal verwacht dat de apprentice haar zou bedanken, maar ze was er wel blij mee dat ze het had gedaan. "Graag gedaan." Antwoordde ze terug. "Je bent een goede apprentice geweest." Voegde ze er nog aan toe met een glimlach. Ze draaide zich al om en keek nog een keer naar Lightpaw. "Laten we teruggaan naar de zandkuil." Daar zouden ze namelijk het volgende en laatste ding kunnen doen.

'Graag gedaan,' was het antwoord van haar mentor. Lightpaw glimlachte, blij dat het niet voorgebakken overkwam. 'Je bent een goede apprentice geweest,' ging ze verder. Lightpaw haar ogen werden groot. 'Geweest?' floepte ze er verbaasd uit. Had ze dat echt goed verstaan? De apprentice hoopte dat dit een goed teken was. 'Laten we teruggaan naar de zandkuil,' zei Wintersong. Lightpaw knikte en volgde haar mentor. Alles was plots stukken mooier geworden, de vogels zongen en het gras was groener dan anders. Benieuwd naar wat het volgende zou zijn huppelde ze al een paar passen vooruit.

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

tik tak, time goes fast 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood