I've got a nightmare!! {Tallpaw}

Hij sliep heerlijk rustig, de nachten werden steeds beter. Nog steeds had alles een rode tint en kwamen er duivelen rondom hem vliegen op de momenten dat hij de moord herbeleefde, maar inmiddels begon de kater eraan te wennen en werd het pas vreemd als ze er niet waren. Deze nacht waren er verbrande bomen rond de plek, waardoor de kater met hernieuwde interesse toekeek naar hoe hij de poes weer vermoordde. Hij was een toeschouwer nu, eens was dat zo gegaan, en sindsdien keek hij elke nacht weer toe naar hoe hij de Windclanner doodde. Deze nacht was anders, in plaats van dat de duiveltjes naast hem stonden, zoals normaal, vlogen ze rond de schim die aan het vechten was. De schim stond op, zoals altijd, en draaide zijn hoofd naar hem. Dit was nieuw, dit gebeurde nooit, hij werd rechtstreeks aangestaard. Even wilde hij wegrennen, maar blijven staan was waarschijnlijk slimmer, bovendien was hij ook wel heel nieuwsgierig. Net toen de kater iets tegen de schim wilde zeggen kreeg hij een klap die hem wakker wist te maken. Nu pas merkte Tall dat hij zijn adem in had gehouden, naar adem happend keek hij door de gitzwarte den, en merkte toen het witte lichaampje van Ivy op. Ze brabbelde wat over monsters in haar dromen, wat bij hem ook weer de gedaante in zijn gedachten bracht. Zou die er morgen weer zijn? "Rustig maar Ivy," Mauwde hij zacht, en streelde met zijn staart over de kitten's rug. "Rustig," Was hij dat zelf maar, zijn gedachten waren er niet bij, ze vroegen zich af wat de schim geweest was. Het had een soort kracht gehad, was het hemzelf, hoe hij was? Of wat hij zou worden? Of was het Slatekit, de duivel?

Hij zat nog met zijn hoofd bij de vreemde droom van waar de kleine hem gewekt had, ondertussen bleef zijn staart haar rustig strelen. Ook al was hij een kater, deze kater kon twee dingen tegelijkertijd, maar niet als iemand tegen hem praatte, zoals nu het geval was. Hij keek met zijn amberkleurige ogen, die een gouden tint hadden, naar het kleine poesje, en glimlachte wazig. "Vindt je moeder dat wel goed dan denk je?" Vroeg hij de poes, beleefd genoeg om niet meteen een ontkennend antwoord te geven. Hij vond het prima als ze hier sliep, maar of de queen er net zo over zou denken wist hij dan weer niet.

De kater glimlachte toen het schattige kleine poesje met een gebrekkige woordenschat hem basically geruststelde. Oke dan, misschien was het ook goed voor hem als ze hier sliep, dan kon hij altijd nog tegen iets aankruipen als hijzelf ook weer last kreeg van iets. "Oke dan," Sprak hij zijn gedachten letterlijk uit, en spinde toen de kleine zich innestelde in zijn warme vacht. Toch wel leuk om oom te zijn.

Hij viel haast in slaap, toen het stemmetje weer weerklonk, de kater glimlachte, en legde zijn grote staart nog wat dichter over en om haar heen. "Ja hoor, jij houd me warm," Mauwde hij met een spin, en duwde even zijn neus in haar vachtje. Wat waren kittens toch geweldig lief, nog zo onschuldig, nou ja, sommigen dan.