Now! {Raggedpaw}

Met geluidloze pootstappen bewoog de poes zich voort in het groene struikgewas dat haar bedekking bood. Kleine regendruppels waren ondertussen vanuit de hemel naar beneden aan het vallen, wat ervoor zorgde dat de poes alles behalve blij was Het liefst wou ze zich meteen omdraaien om te gaan schuilen in het kamp, maar aangezien dit het éérste en waarschijnlijk ook laatste prooidier was dat ze vandaag zag, kon ze deze kans niet uit haar poten laten glippen. Ze had nog geen training gehad, maar had andere apprentice's geobserveerd. Zo dus had ze de basis van het jagen al onder de knie. Spanning borrelde als kokend water door haar lichaam toen ze zich op de perfecte afstand van het dier bevond. Een geluidloze ademzucht verliet haar bekje, waarna ze zachtjes met haar achterpoten begon te trappelen, om vervolgens sierlijk in de lucht te springen. Haar uitgestrekte voorpoten wisten de muis te onderscheppen en met een simpele beet ontnam ze het leven van het diertje. Tevreden keek ze naar de grond, waar zich nu een levenloos lichaampje bevond. Echter verdween deze uitdrukking algauw en nam een zekere irritatie plaats. De regen was in een grotere hoeveelheid komen dalen. Snel raapte ze de muis op met haar tanden en begon ze zich een weg richting het kamp te banen.

De poes hielt halt zodra een iets grotere bruine kater haar weg versperde. Hij keek haar ijzig aan, waardoor de poes hem juist een nog ijzigere blik terug gunde. "Hi little kitty. Did i scare you?" De poes keek hem argwanend aan. Met wat voor een beest had ze nu weer te maken. Vanwaar die toon die hij opzette tegenover haar? De poes was beeldschoon, ze verdiende beter dan een kater die haar zo behandelde. Kwam het door de regen? Omdat haar vacht fout lag? Automatisch gunde ze haar licht doorweekte pels enkele likken, om vervolgens met vernauwde ogen terug naar voren te kijken. "Je zult veel meer moeten zijn dan dat om mij bang te maken." Miauwde ze fel terug, waarna ze haar ogen sloot en haar kin wat optilde, om aan te geven dat ze zich duidelijk meer voelde dan hem. Hierna sloeg ze even met haar staart in de lucht en keek ze hem weer aan met haar heldere, lichte blauwe ogen. "Wil je nu uit de weg gaan? Ik zou graag gaan schuilen in het kamp." Vervolgde ze, op een duidelijk geïrriteerde toon. Hoe durfde hij!

De poes kon het niet laten even kort te grijnzen bij de woorden van de kater. Of zij zich wat vond? Natuurlijk, wie niet? Deze apprentice, of wat hij ook mocht voorstellen, zou daar later wel achter komen. Echter, toen hij expres haar weg blokkeerde ging ze hem weer geïrriteerd aankijken. "Punt één, meneertje, ben ik inderdaad heel wat. Meer dan jou in ieder geval." Miauwde ze fel, haar stem zo helder als maar kon. Echter liet ze geen tijd over voor hem om tegenspraak te geven. "Weet je waarom? Omdat ik niet zo dom ben om iemand op te houden wanneer het regent. Als ik straks ziek in de medicine den lig, zal iedereen weten wie daarvoor gezorgd heeft." Een sluwe grijns speelde met haar lippen. Maar ze was nog niet klaar met hem, nog lang niet! "En ik zit even lang als jou in de Clan, mousebrain." Vervolgde ze al sissend, waarna ze haar oortjes plat legde in haar nek. En wou hij niet uit de weg gaan? Wat een onbeschofte vossenstront! Maar geen probleem, dan liet ze hem wel achter voor wat hij was. Sierlijk zette de poes zich af, om met een simpele sprong over de kater heen te springen en haar rug in zijn richting te keren. Niemand behandelde haar zo!

De poes legde haar oren nog dieper plat in haar nek toen de kater uithaalde met zijn klauwen en beweerde dat dit per ongeluk ging. "Ben jij nu helemaal op je kop gevallen?! Shrewstar zal het leuk vinden om te horen dat we nog maar eens met een gestoorde vossenstront in de Clan zitten." Siste ze scherp, hem echter niet meer aankijkende. Ze herhaalde gewoon met wat ze bezig was. Deze kater was niet meer dan slechts een afgedankte kitten, en dat was vast ook de reden waarom hij zich zo gedroeg. Hij wou aandacht, dat zeker. En katten die zo hard om aandacht schreeuwden, kregen dat niet. Toch niet van haar tenminste. "Zoek iemand anders die je kunt vervelen, jochie." Miauwde ze helder, haar passen versnellende.

Koppig bleef de poes doorlopen, haar kopje deels in de lucht gestoken en haar blauwe ogen geïrriteerd staande. Waarom zou ze haar tijd verspillen aan hém? Het enige wat hij deed was zeggen wat ze wel en niet moest doen. Het vertelde haar maar één iets, hij was jaloers. Het kon niet anders! Nog nooit had iemand zo tegen haar gedaan, naast alle anderen poezen dan die jaloers waren op Cheetah's uiterlijk. Echter hield de poes wel halt en draaide ze haar kopje in een ruk om toen hij klaar was met praten. "Wat bedoel je daar nou mee? Je mag me wel? Zit je me daarom te vertellen wat ik wel moet doen en niet?" Siste ze scherp, haar ogen licht vernauwd. Nee, ze was geen katje om zonder handschoenen op te pakken. En wat de kater tot nu toe allemaal had gezegd had alleen maar nog meer olie op het vuur gegooid.

Ondertussen had de poes zich alweer omgedraaid en keek ze de kater met felle blauwe, vernauwde ogen aan. Nog steeds vroeg ze zich af hoe de kater zo snel van gedrag kon veranderen, maar voor nu hield ze zich stil, afwachtende tot hij uitgesproken was. "Shadowclan staat bekend om zijn trots. Ik ben trots op mezelf, zo dus vorm ik de perfecte Shadowclanner." Kaatste ze simpel terug. De zwiepen van haar staart gaven aan dat ze hier nog eeuwen mee kon doorgaan. Niets kreeg haar klein, niets. "Praten? Over wat dan?" Miauwde ze vervolgens, even om zich heen kijkende. Ze was nog verre weg van het kamp. "En mijn naam is Cheetahpaw." Ze zou er geen 'aangenaam kennis maken' bij voegen, aangezien het niet echt de perfecte eerste kennismaking was.

Toen de kater zei dat hij haar nog niet kende, moest ze even lichtjes grijnzen. Dat viel er aan te zien. Iedereen die haar goed kende wist dat ze nooit zon grote mond tegen haar moesten opzetten. De kater ging algauw liggen en bleek wat sipjes voor zich uit te kijken. Cheetahpaw haalde even haar wenkbrauw omhoog en keek neer op de kater, licht geïrriteerd rakende door het feit dat zij haar naam wel had gezegd, maar hij de zijne nog niet. Als hij niet van plan was deze bekend te maken, dan ging ze gewoon maar bijnamen gebruiken. Brombeer zou een toepasselijke zijn.. "Nu je mijn naam weet, zou ik graag de jouwe kennen." Miauwde ze neutraal, haar heldere blauwe blik op de iets grotere bruine kater gericht houdende.

De kater keek haar enkele keren een, waarop de poes reageerde met een luchtige blik en een onopvallende schouderophaal. Nog steeds vond ze het vreemd, zijn plots karakter switch.. Maar hij had al aangekondigd dat hij niet goed was met vreemdelingen, zo dus zou ze zijn vreemde gedrag voor nu maar gewoon moeten verdragen. De poes wierp haar blauwe blik op de kater toen deze beweerde dat hij Raggedpaw heette. Een kleine, onschuldige glimlach sierde haar lippen en met grote ogen keek ze naar de lucht, waar de andere apprentice een seconde geleden ook nog naar keek. "Dan moet je de volgende keer beter opletten." Miauwde ze simpel, waarna ze even op de binnenkant van haar lip beet en haar blik op de hemel gericht hield.

Ze begon stilletjes de grond samen te kneden met haar poten en liet haar blik weer dalen zodra de kater begon te praten. Haar oortjes wiebelden even ongemakkelijk toen ze naar de gevangen muis keek van daarnet. Was het niet duidelijk dat ze was gaan jagen? Maar goed, ergens had ze het gevoel dat als ze dat zei, de kater juist weer erger ging worden. En dat was wel het laatste wat ze wou. Iemand die haar als gezelschap wou moest aardig zijn, maar boven dat al zeker niet arrogant. "Ik ben daarnet gaan jagen." Miauwde ze simpel terwijl ze even met haar neus richting het dode prooidier wees dat aan haar voeten lag. Echter keek ze weer op toen hij voor haar ging zitten, haar kopje lichtjes schuin houdende. "Hoe oud ben jij eigenlijk?" Vroeg ze plots, van onderwerp veranderende. Hij vroeg haar daarnet hoe lang ze al in Shadowclan zat, en dus nam ze aan dat hij bedoelde hoe oud ze was. Aangezien je niet van buitenaf in de Clan kunt geraken.

De poes haalde even haar wenkbrauw op. Dus hij was wél ouder dan haar? Wel, dat viel er eerst niet aan te zien. Een kleine grijns sierde haar lippen toen ze daar aan dacht, echter verdween deze alweer toen Raggedpaw verder ging met vragen stellen. Zodra hij uitgesproken was verliet een zachte zucht haar bekje en keek ze de andere kant op. "Ik heb geen mentor, nog geen. Maar ik bestudeer de andere apprentice's, zo dus kan ik sommige dingen al, zoals jagen." Begon ze kalm, haar blik op de kater richtende. "Ik ben zes manen oud, en ja ik kan vechten." De poes vernauwde even haar ogen, maar een zekere speelsheid viel er in te lezen. "Wil je 't zien?" Miauwde ze gespeeld gevaarlijk terwijl ze haar voorpoot ophaalde. Een reeks gevaarlijk scherpe nagels waren te zien, echter was ze niet van plan om hem echt aan te vallen. Nu nog niet in ieder geval.