Back to the place where it has begun {+ Lostdream}

De poes begon te gillen, en een grote grijns lag over de lippen van de kater, die dit allemaal best grappig vond, poezen die bang waren voor kikkers. Dat begreep hij nog steeds niet goed, ze waren vies, oh ja dat waren ze, vies, glibberig, wrattig, mucus-achtig, nat, rondom goor, maar ze smaakte wel goed, eerlijk waar. Toen de poes naar hem keek, en ze merkte dat hij zijn tong uitstak, deed ze dat ook. De witte Warrior begroef de kikker, en begon te rennen. Lost rende mee, al knalde hij niet helemaal onzacht tegen haar aan toen ze plotseling en zonder waarschuwing stopte. Lachend viel zij naar voren, en de rosse kat knipperde verbaasd met zijn ogen. De poes was misschien bijna een jaar ouder als hem -wat hem deed terugdenken dat hij had gezegt zat ze best Elder kon worden, wat best dom is, zou hij over een jaartje ook al Elder kunnen worden- maar ze kon nog steeds doen als een kitten die nét een Apprentice geworden was.

"Ach joh, een lolletje kan best door het jagen heen, toch? Lost grijnsde breed, en trok zijn wenkbrauw op. "Jagen. Jij? Koningin Frostfang zou liefst op haar lui achterwerk blijven ziten terwijl Lostdream jaagt, isn't?" Hij gaf haar een por om te laten merken dat hij het goed bedoelde, en stak opnieuw zijn tong uit. Hij schoot even een struik in toen hij een bruin lichaam zag rennen, en volgde het tot hij drie meter hoog een boom in. "Mousedung." vloekte hij toen het beest was een eekhoorn bleek te zijn, van tak naar tak wegsprong.

Lost zag een vlinder, en een kitten in zichzelf liet hem zijn poot losmaken, en probeerde een kooitje om de vlinder heen te duwen, op de boom. Maar dat was buiten de zwaartekracht gerekend. Met een schrapend geluid gleed de kater naar onder, en zijn nagel schraapte langs de boom af. Het trok diepe, lange strepen in de boom. Met een plof, en opstuivend zand viel de kater naar onder, waar hij even kort bleef liggen, en verbaasd knipperde.

De kater keek naar boven, willen of niet, hij lag nu eenmaal op zijn rug, zo was hij gevallen, en zag de poes van tak verspringen, en even later brak de dunnere tak af, die ook nog eens op Lost belandde. Balen! "Wat deed jij nou?" De stem van de poes bracht hem terug wat in realiteit, en verbaasd keek hij op, en trok hij snel zijn wenkbrauwen in een norse houding. "Nou een vlinder vangen en vallen, of was dat niet duidelijk genoeg?" snauwde hij naar boven toe. Dit ging niet echt helpen aan de slechte relatie die de twee hadden. Nou relatie, I mean vriendschapsband. De kater schudde met zijn hoofd, en wou niet eens sorry zeggen.
Als zijn vriendschap voor haar dan genoeg betekende, moest ze aar doorhebben dat hij snel last had van mood swings.